VeRily LovE

ลำดับตอนที่ #1 : กลับบ้าน( ลัลล้า)

    ฉัน ทากานาเมะ อะคิ สาวน้อยผู้ไร้เดียงสา(หรอ)ที่ต้องซัดเซพเนจรไปตามประเทศต่างๆ ฉันอยู่ที่ไหนไม่ได้นานมากหรอกมาที่สุดก็เกาหลีแหละเพราะพ่อและแม่ของฉันพอเปิดโรงแรมเสร็จก็จะย้ายไปเลยแล้วก็หาคนมาดูแลให้(ประมาณว่าสร้างแล้วให้คนอื่นดุแลส่วนผลประโยชน์เป็นของเรา งุงุ) -_-!  ตอนนี้ฉันได้ย้ายกลับมาอยู่ญี่ปุ่นบ้านเกิดแล้วดีใจจัง>-<



“ยัยเฉื่อย เร็ววเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง”เสียงพี่ชายคนเดียวของฉัน เรียวยะ อีตาเนี่ยเป็นตัวดูดทรัพย์ตัวยงของฉันเลยแหละ มีแต่คนว่าพี่ชายฉันหล่อฉันว่าไม่เห็นจะหล่อเลยสู้ อิจิคาว่า คาซึเนะ ดาราขวัญใจของฉันได้เลยแม้แต่นิด>o<



“ อืม รู้แล้วคร่า”ฉันรีบกุลีกุจอลงมาจากบ้าน แล้วรีบขึ้นรถไป คิดแล้วก็น่าเศร้าเหมือนกันที่ต้องจากที่นี่ไปแต่ความจำเป็นนี่เน๊อะ ไม่รู้ว่า คิมฮันจีเพื่อนรักจะมาส่งฉันไหมหนอ(เศร้าใจแต่ไม่เป็นไรถ้าเราอยู่ญี่ปุ่นก็จะหาโอกาสไปดูคอนเสริต์ของคาซึเนะได้มากขึ้น55+)



     ตอนนี้ฉันกำลังจาขึ้นเครื่องเพียงแต่รอคุณแม่ของฉันล่ำลากับเพื่อนๆสมาคมกีฬา แม่ฉันเคยเป็นนักกีฬาฟันดาบ เมื่อก่อนฉันก็เป็นเหมือนกันแต่ว่าพอหลังจากที่พี่และเพื่อนที่โรงเรียนว่าฉันเป็นยายถึก ฉันก็เลยเลิกไป แต่ฝีมือของพี่ฉันก็ไม่เบาเป็นเคยตัวแทนของประเทศญี่ปุ่นเชียว^o^และยังเป็นเด็กเรียนดี  ไม่อยากคิดถึงวีรกรรมของพี่เพราะมันทำให้ฉันเศร้าใจ ฉันไม่เก่งอ่ะไรเล้ย(นอกจากการฟันดาบ)_-_



“อะคิ อย่างเพิ่งไปปปปปปป”เสียงแสบแก้วหูของยายฮันจีเพื่อนรักวิ่งปรี่เข้ามาหา ทำเอาฉันอับอายประชาชีเป็นที่สุด



“เหอะๆๆมีเพื่อนแบบนี้เอง น่าอายมั้ยล่ะ”พี่ชายฉันแซว



“ดีกว่าพี่ละกันไม่มีเพื่อน ไม่มีใครมาส่ง”ฉันตวาดใส่พี่ (ลุงแกเงียบไปเลย ^^)



“นึกว่าจะไม่มาซะแล้วนะ”



“ไม่มาได้ได้ไงยะ เพื่อนรักจะไปทั้งที”



“T^T ฉันจะโทรมาบ่อยๆนะ”



“จ้า อย่าลืมเอาหนุ่มปุ่นมาฝากบ้างนะ”



“ยายบ้า ฉันไปละนะ”น้ำตาของฉันไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว เฮ้อยายฮันจีมาถึงเวลานี้ยังบ้าได้ไม่เลือกที่



“บาย” ฉันบอกลาและกอดกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ขึ้นเครื่องมาญี่ปุ่น



    ไม่นานฉันก็มาถึงญี่ปุ่น เวลาที่ญี่ปุ่นก็เท่าๆกับเกาหลีนั่นแหละ คนขับรถของพ่อก็พาเรานั่งรถชมเมือง (สุขใจจริงๆๆ)

“ฮ้า ^0^ ไม่ได้มาซะนานคิดถึงจังง โอ้ร้านนี้เสื้อผ้าสวยจัง! นั่นก็สวย แม่ค่ะพรุ่งนี้มาช้อบกันนะ”  ฉันอยู่เกาหลีไม่ค่อยมีแฟชั่นของญี่ปุ่นมากเท่าไหร่ ก็อยากเปลี่ยนดูบ้าง$-$



“ยัยบ้านนอกเข้าเมือง” จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้พี่ชายตัวดี



“ชิงั้นพรุ้งนี้ไม่ต้องมานะยะ อยู่บ้านไปเถอะเพราะพี่มันเป็นไอ้ไฮโซนี่คงเห็นบ่อย>^< แบร่ๆ” ฉันแลบลิ้นใส่พี่



“พอเถอะลูก ทะเลาะกันเด็กไปได้ แก่กันแล้วนะเราอ่ะ”แม่เป็นผู้หยุดทัพ



“ผมเพิ่งอายุ17นะครับแม่ -_-!!”



“หนูเพิ่ง16นะแม่ แม่นั่นแหละแก่ ^O^” ดูเราเป็นลูกอกตัญญูเสียจริง แต่ฉันกับแม่ก็เล่นกันแบบนี้เหมือนเพื่อนกัน^^ (แม่ไม่ยอมแก่)



“อ้าวลูกถึงแม้อายุมากแต่ยังปิ้งนะ กีฬาแม่เล่นได้เกือบทุกชนิด”



“555+”พ่อหัวเราะ แล้วแม่ก็ทำตาถลึงใส่ พ่อจึงเงียบกริบ แต่ฉันยังสงสัยอยู่เพราะอะไรนะพ่อสุดโหดถึงยอมแม่ฉันได้ แต่ว่าไปแม่ก็สวยมากๆๆ และโหดสุดๆๆเมื่อก่อนมีพ่อคนเดียวที่กล้าจีบแม่

^o^



“เงียบไปเลยนะเรื่องอายุเลิกพูด”แม่วางท่าขรึม

จ๊อกๆๆ (เสียงคร่ำครวญของท้องของฉานน)



“หิวๆๆๆๆ แม่จ๋าท้องร้องงงแล้ว”ฉันหิวจนไส้กิ่วแล้ว



“งั้นแวะกินอาหารที่ภัตตาคารโซะเรวะ ก่อนนะครับที่นี่เป็นภัตตาคารทีโด่งดังมากในโตเกียวลองชิมก่อนนะครับ”คนขับรถแนะนำ



“อืมๆไปเลย”แม่ออกคำสั่งเดินทัพ



    เราเดินเข้ามาในภัตตาคารโซะเรวะ เป็นร้านที่สวยงามมากเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้ว ตอนนี้เป้าหมายองฉันคือ ของกิน *-*



“ยัยตะกละ”พี่ว่า

ตอนนี้กินอยู่ไม่เป็นไรถ้าโมโหเมื่อไหร่นายตายแน่ไอ้พี่บ้า ฉันฟาดอาหารตรงหน้าหมดภายใน 10 นาที



“อิ่มจางงง^^”



“สมบัติผู้ดีหายไปไหนหมดเนี่ย”พี่ฉันว่าเอา



“แบร่ ไอ้บ้า ดูแม่ซิก็กินเหมือนฉัน”ฉันแลบลิ้นใส่พี่

รังสีอมหิตแผ่ออกจากตัวแม่พร้อมกับสายตาอาฆาต=-=



“เออ คุณแม่โต๊ะนู้นอ่ะค่ะ”ฉันรีบแก้ตัว



เกือบปายยย=O=



“ไอศกรีมเชอร์เบทมะนาวครับ” ยังไม่ทันสิ้นเสียวพนักงานเสิร์ฟ หล่อมั่กมากๆขาวสูง  โอ๊ยยเปคฉันเลย ^^ แต่ดูๆมีฐานะ แต่เอ๊ะ รู้สึกมีรังสีเปล่งประกายออกมา (คิดเป็นตุเป็นตะ)

แบะ!!! ไอศกรีมรสโปรดตอนนี้กองอยู่บนหัวของฉ๊านนน



“ ไอ้บ้า เสิร์ฟไม่ดูตาม้าตาเรือเรยนะยะ” ตอนนี้ไอศกรีมกำลังหหยดติ๋งๆลงบนตักฉัน อึ!! หน้าตาก็ดีแต่ซุ่มซ่ามจริง หล่อไม่หล่อตอนนี้จะด่าหมดแหละยะ



“ขอโทดครับ”ไอ้พนักงานบ้าพูดแต่ฉันเห็นแววตามันนะว่ามันจงใจ ฉันไปทำอะไรให้นายตั้งแต่เมื่อไหร่



“ไหนพูดกะผู้จักการหน่อยซิ”ฉันตะโกน ไม่ได้หน้าตาอันสวยงามของฉันเปราะไปหมด



“อ้าว คาซึเนะ”พี่ชายฉันรู้จักไอ้เด็กเสิร์ฟด้วยหรอ



“อ้าว เรียวยะ”อีตาเด็กเสิร์ฟทักพี่ชายฉันตอบ

สองคนนี้รู้จักกันได้ไงเนี่ย งง



“นายทำงานด้วยหรอ”พี่ฉันถาม(ดูหน้าพี่ตอนนี้โง่มาก ปกติทำแต่หน้าฉลาด โฮะๆๆเวอร์ไปมั้ง)



“แล้วจะเล่าให้ฟัง”อีตาคาซึเนะ มีลับลมคมในอะไรกัน



“พอเหอะลูกรีบกลับดีกว่า”พ่อตัดบทแล้วลากฉันกลับบ้าน(อย่างยากลำบาก)





“บาย”อีตาคาซึเนะโบกมือ แต่ถ้าฉันตาไม่ฝาดมันขยิบตาให้ฉันด้วย ว๊ายๆฉันคิดอะไรเนี่ยเข้าข้างตัวเองชะมัดเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย โอ้ยๆพอกันที



     พอถึงบ้านที่พ่อกับแม่ซื้อไว้เป็นบ้านหลังสีขาวสองชั้น บ้านแถวนี้ตกแต่งสไตล์ต่างกันไปส่วนบ้านฉันไม่เหมือนบ้านอื่นเพราะมีเรือนฝึกดาบ ฉันขึ้นไปดูห้องฉันดีกว่า



“ว๊าวว O_Oสวยงามมากมาย”ฉันรีบจัดของกว่าจะจัดเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนกว่า แต่เอ๊ะฉันว่าฉันได้ยินเสียงเปียโนนะเนี่ย มันมาจากที่ระเบียง



“รึว่า ผ..ผะ ..ผี”อ๊ากกคงไม่ใช่ผีคงเล่ยเปียโนไม่เป็น แต่ถ้ามันไปเรียนมาหละ เฮ้ยแต่มันไม่บ้าไปหรอ ฉันสลัดความคิดต๊องออกจากหัวกลวงๆของฉัน ฉันเดินไปที่ระเบียง



“อ้าวที่แท้ไอ้บ้านตรงข้ามนี่เอง มาเล่นทำไมดึกๆๆเนี่ยเพลงก็จังหวะสโลเหลือเกิน”ฉันมองเห็นชายหนุ่มคนนึงในห้องกระจกใสบ้านตรงข้าม ห้องนั้นตรงกับห้องนอนฉันพอดี แต่เอ๊ะหน้ามันคุ้นๆเหมือนเด็กเสิร์ฟหน้าหล่อ(ซุ่มซ่าม)คนนั้นเลย คงไม่ใช่หรอกน่าเพราะคงไม่มีบ้านหลังใหญ่ขนาดนั้นหรอก



“ฉันมันบ้าจริง”ฉันบ่นกับตัวเองแล้วล้มตัวนอนเพราะเคลิ้มไปกับเสียงดนตรี(โดยไม่อาบน้ำ)



............................................................................................

ผิดพลาดก็อภัยด้วยค่ะ  ถ้ามีข้อแนะนำก็บอกนะค่ะ