คนแห่งความฝันและความทรงจำของหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของคนอื่น

“ไอซ์แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้อ่ะ   ดาวว่าไอซ์ไปเที่ยวบ้านดาวดีกว่านะ”



เพียงดาวเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างห่วงใย  ก็แม่เพื่อนตัวดีของเธอน่ะสิ  ปิดเทอมทั้งทีกลับบอกว่าจะไม่กลับบ้าน  



เพราะมีเรื่องไม่เข้าใจกันกับทางบ้าน  นั่นก็แค่ข้ออ้าง เธอรู้ดี จริง ๆ แล้วไอรดากำลังอยากอยู่คนเดียวเพราะเรื่องหัวใจต่างหาก



เธอก็ไม่เข้าใจเพื่อนนักหรอก ว่าทำไมถึงต้องไปแคร์อะไรมากมายกับคนที่ไม่เคยเห็นแม้นกระทั่งหน้าตาได้ขนาดนั้น



แค่คนที่แชทกันทางเนต แต่เธอก็ไม่อยากจะเอ่ยอะไรให้เพื่อนรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้



“อยู่ได้สิทำไมจะอยู่ไม่ได้หล่ะ ฉันน่ะอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วนะ แค่นี้สบายมาก”



ไอรดาแสร้งยิ้ม .. ให้เพื่อนสาว



เพียงดาวพยักหน้ารับรู้   เธอรู้ดีว่าพูดอะไรมากไปก็ไร้ผล  เพื่อนเธอคนนี้ใจแข็งเสียยิ่งกว่าอะไร



แต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจก็คือ .. ทำไมไอรดาไม่ใจแข็งพอที่จะเลิกคิดถึงคน ๆ นั้นเสียที



“งั้นฉันจะรีบกลับละกันนะ  ไอซ์ก็อย่า ..”  เพียงดาวเงียบไปนิดนึง ไม่แน่ว่าควรพูดหรือไม่



“อย่าคิดมากอีกเลยนะ  กลับมาอยู่ในโลกของความจริงสักทีนะไอซ์”



อารียาสีหน้าสลดลงทันทีที่ได้ฟังความพูดของเพื่อน  



“ดาว .. เราขอบใจดาวมากนะ  ถ้าดาวกลับมา .. เรายิ้ม ๆ แบบนี้ทั้งวัน  ไม่ทำหน้าเศร้าให้ดาวเห็นอีกแน่นอน .. ขอเวลาเราหน่อยนะ”  



เพียงดาวมองหน้าเพื่อนที่บอกว่าตนเองยิ้ม .. แต่กลับมีน้ำตาคลอ .. อยู่ตลอดเวลา



อยากจะพูดอะไรเพื่อนปลอบใจเพื่อน แต่ก็กลับพูดไม่ออก กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นการทำร้ายเพื่อนซ้ำเติมเพื่อนให้เจ็บช้ำยิ่งกว่าที่เป็นอยู่



“ไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันรถ ไม่ได้กลับบ้านน้า ..”  อารียาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสดใสขึ้นอีกนิด  นิดเดียวจริง ๆ









อารียาเดินยืนโบกไม้โบกมืออยู่ตรงชานชาลาให้กับรถไฟขบวนเชียงใหม่-กรุงเทพที่เพื่อนสาวเพิ่งจะขึ้นไปเมื่อนาทีที่แล้ว



เมื่อรถไฟแล่นพ้นสายตาเธอจึงหันหลังกลับเพื่อจะกลับที่พัก เธอพักอยู่ที่หอพักแห่งหนึ่งใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัยของเธอ  



มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่



“ขอโทษนะครับ”  เสียงหนึ่งทักขึ้นขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตาเดินออกมาจากสถานีรถไฟ



เสียงที่คุ้นเคย .. เสียงของคนที่เธอคิดว่า .. เธอรักคน ๆ นี้ ..   อารียาหยุดเดินพร้อม ๆ กับค่อย ๆ หันกลับไปหาต้นเสียง



“ขอโทษนะครับ  คือว่า ผมจะไปที่นี่น่ะครับ ผมจะไปยังไงช่วยบอกหน่อยได้มั้ยครับ ”  



ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับยื่นกระดาษใบเล็ก ๆ ที่ภายในเขียนที่อยู่ของสถานที่ที่ต้องการจะไปไว้



อารียาไม่ได้สนใจกระดาษแผ่นนั้นเลยสักนิด  เธอมองหน้าเขาอย่างค้นหา .. ไม่ใช่ ..  และนั่นคือคำตอบ



“คุณครับ”  นราเอ่ยซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางตรงหน้านิ่งเงียบ



“คะ คุณว่าอะไรนะคะ”  เธอเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับคนแปลกหน้า



“ผมจะไปที่นี่น่ะครับ  ต้องไปขึ้นรถตรงไหนเหรอครับ”  นราพูดพร้อมกับยื่นกระดาษใบเดิมให้หญิงสาวดูอีกครั้ง



“อ่อ .. ไปรถฉันก็ได้ค่ะ  ฉันพักอยู่ที่นี่พอดี”   อารียาเอ่ยขึ้นหลังจากก้มหน้าก้มตาดูกระดาษแผ่นนั้นเพียงครู่เดียว  



ชายหนุ่มขมวดคิ้ว .. แล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ทำเอาคนตรงหน้าเกิดอาการหน้าบึ้งใส่ทันที



“หัวเราะทำไมคะ”  อารียาถามเสียงแข็ง



“ก็คุณน่ะสิ  อยู่ ๆ ก็มาชวนผมไปด้วย   ไม่รู้จักผมสักหน่อย  ไม่กลัวผมเป็นคนร้ายหรือไงครับ”



“งั้นก็ไม่ต้องไป ไปถามทางคนอื่นก็แล้วกันค่ะ โชคดีค่ะ”  



หญิงสาวพูดเสียงแข็ง พร้อมกลับหมุนตัวกลับหลังแล้วเดินจ้ำเอา ๆ นราเห็นอย่างนั้นก็รีบขอบข้าวขอบของวิ่งตามไปทันที



“คุณครับ ๆ คุณเดี๋ยวสิครับ”  นราวิ่งตามพร้อมกับคว้าข้อมือของหญิงสาวไว้



“นี่คุณ!!”  ไอรดาหันขวับกลับมาพร้อมกับทำสีหน้าที่บ่งบอกว่าโกรธมากจนนราปล่อยมือแทบไม่ทัน



“โอ๊ะ  ขอโทษครับ”   นรากล่าวขอโทษหลังจากปล่อยมือเธอแล้ว  



“ขอผมไปด้วยคนนะครับ”  คนพูดรอดูจนคนฟังสีหน้าลดความโกรธลงบ้างแล้วจึงเอ่ยออกไป



“ฉันไม่รู้จักคุณสักหน่อย ทำไม .. ฉันต้องให้คุณขึ้นรถไปกับฉันด้วยหล่ะคะ”  



เธอเอ่ยย้อนคำพูดของเค้า  นราทำสีหน้าที่บ่งบอกว่า .. ไม่น่าเลย .. ไม่น่าไปแหย่เล่นแบบนั้น  



แล้วเค้าก็เผยยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง ..



“ก็คุณเป็นคนใจดีนี่ครับ  นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้ว  คุณจะให้ผมไปหารถที่ไหนละครับ แล้วอีกอย่าง ผมก็ไม่รู้จักทางด้วย



ถ้าผมโดนหลอกไปจะว่าไงละครับ”  เค้าเอ่ยเสียงอ้อน  พยายามทำให้น่าสงสารมากที่สุด



“คุณนี่มัน ...”  ไอรดาพูดได้แค่นั้น  นราขัดขึ้นมาเสียก่อน



“นะครับ ทางเดียวกัน ไปด้วยกัน”  เขายิ้มให้เธออีกครั้ง  ยิ้มที่เธอมองแล้วรู้สึกอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อ



“ก็ได้  ขึ้นรถสิคะ แล้วก้อ .. ไม่ต้องมาพูดมากในรถฉันนะ”   ไอรดาพูดจบก็ขึ้นรถทันที



นรามองอาการแสนงอนของเธอแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง ..  เด็กขี้งอน ... ก่อนจะเดินตามขึ้นรถไป





เขาทำตามที่เธอบอก .. ไม่พูดมาก .. แต่เธอไม่ได้ห้ามเขามองเธอนี่นา ..



ไอรดาตั้งหน้าตั้งตาขับรถโดยไม่สนใจคนข้าง ๆ ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน



จนกระทั่ง .. ลืมตาเพื่อจะพบว่าไม่มีเธอ   อยู่บนโลกใบที่เคยเจอ   กับความรักที่มันสวยงาม



อยากทำใจอยากจะรับความเป็นไป  อยากจะไม่มัวมาอาลัย   แต่ก็ไม่วายคิดถึงเธอ ..



http://music.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=2435



“ใครใช้ให้คุณเปิดเพลง” หญิงสาวพูดพร้อมกับหันมาหาตัวต้นเรื่องเพียงแว่บเดียวแล้วก็หันกลับไปมองทางต่อ



“ก็คุณเงียบ .. ผมเหงา ๆ หูนี่ครับ”  ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อย



“ขอโทษค่ะ  ฉันแค่อารมณ์ไม่ดีน่ะ อยากฟังก็ฟังเถอะค่ะ” ไอรดาเอ่ยเสียงเบาลง



“คุณชื่ออะไรเหรอครับ ผม .. นรา  เรียกว่าไฟก็ได้ครับ”  เขาถามเมื่อเห็นว่าเธออารมณ์เย็นลง



“ไอซ์ค่ะ”  เธอเลือกที่จะตอบเพียงชื่อเล่นเท่านั้น



“แล้วทำไมไอซ์อารมณ์ไม่ดีละคะ”  เขาเอ่ยถามด้วยเสียงห่วงใย



ไอรดามองหน้าเค้าอีกครั้ง .. เหมือนมาก .. เหมือนจริง ๆ



“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ  คุณเคยฟังเพลงนี้มั้ย ฉันชอบมาก ๆ  เลยละค่ะ”  ไอรดาเปลี่ยนเรื่อง



“เข้ากันไม่ได้  ชอบครับผมว่าดนตรีเค้าน่าสนใจดี”  ไอรดาหันมามองเค้าอีกครั้ง  อีกแล้วเหรอ



“ไอซ์คะ ไอซ์ขับรถอยู่นะคะ”  นราเอ่ยเตือนเมื่อเห็นว่าเธอหันกลับมามองเขาอีกครั้ง



“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่าคุณเหมือนคนที่ฉันเอ่อ .. เหมือนจะรู้จัก”  น้ำเสียงของเธอเบาลงเป็นลำดับ



“อะไรนะคะ ??  เหมือนคนรู้จัก  หรือว่าเหมือนคนที่เหมือนจะรู้จัก” นราถามย้ำอีกครั้งเนื่องจากไม่แน่ใจในคำพูดของเธอนัก



“คุณไม่เคยมีเหรอคะ  คนที่คุณคิดว่ารู้จักเขาดี  แต่ว่าแท้ที่จริงแล้ว คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยสักอย่าง”  



หญิงสาวเอ่ยเสียงเศร้า พาคนฟังใจหายไปด้วย  เศร้า .. อย่างที่เขาไม่อยากให้เป็น



“มีอะไรอยากจะเล่าให้ฟังมั้ยคะ  บางทีคนเรา .. เก็บเรื่องอะไร ๆ ไว้ในใจคนเดียว ก็ไม่ดีนะคะรู้มั้ย”



นราเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าห่วงใย ... ห่วงใย .. มากกว่าคนที่รู้กันแค่ไม่กี่นาที



“คุณเป็นคนอื่น .. อย่าลืมสิคะ”  ไอรดาเอ่ยเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง



“ขอโทษ .. ครับ”   คนอื่นเอ่ยเสียงอ่อย .. พร้อมกับเลือกคำลงท้ายแบบเดิม .. ห่างเหิน .. ให้สมกับคำว่าคนอื่น



“ถึงแล้วค่ะ .. เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปสำนักงานก็แล้วกันนะคะ  หลังจากนั้นก็ .. โชคดีนะคะ”



ไอรดาเอ่ยเมื่อรถแล่นเข้ามาจอดอยู่บริเวณที่จอดรถของหอพัก  ซึ่งค่อนข้างจะใหญ่โตและกว้างขวางอยู่ไม่น้อย



“ขอบคุณครับ”  นราเอ่ยขอบคุณ