ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คนไร้มารยาทของเธอ
วารวารีกำลังถือสายยางสีดำเดินรดน้ำต้นไม้ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน สีหน้าเบื่อหน่ายกับความร้อนจากดวงอาทิตย์ที่กำลังบ่มผิวจนแดงจัดของเธอ ใกล้ๆที่เธอยืนอยู่ พี่ชายคนโตที่กำลังขุดดินอยู่ข้างๆ วาศสุธาขุดดินให้เป็นหลุมขนาดใหญ่สำหรับใส่ต้นไม้ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านขายต้นไม้แห่งหนึ่งแถวดอนเมือง เธอได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นสองสามครั้ง ก็โยนสายยางทิ้งลงกับพื้น น้ำกระเซ็นไปโดนแมวพันธุ์ยักษ์ที่บ้านเธอเลี้ยงไว้ มันส่งเสียงร้องดัง หง่าว พลางขู่ฟ่ออย่างตกใจแล้วกระโดดเผ่นแผล็วไปอีกทาง
เธอรีบเดินแกมวิ่งไปที่รั้วประตูบ้าน สังเกตุเห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาเหมืองคนต่างชาติแถบยุโรป เพียงแต่มีตาและผมเป็นสีดำเหมือนชาวเอเชีย ผิวขาว สวมชุดสีดำทั้งชุด วารวารีเปิดประตูเล็กทางด้ายซ้ายมือให้
“สวัสดีค่ะ มาหาใครเหรอคะ”
เธอถามดีๆ แต่เขาคนนั้นกลับยื่นซองจดหมายสีครีมขนาดกลางให้โดยไม่พูดจาอะไร สีหน้าบึ้งตึง พอเธอยื่นมือมารับซองไปดู เขาก็เดินหันกลับไปยังรถเบนซ์ที่จอดรออยู่ข้างๆทันที วารวารีได้จำป้ายทะเบียนรถและสีของรถคันนั้นไว้ เพราะในใจเธอคิดว่าถ้าได้เจอคนไร้มารยาทอย่างนี้อีก เธอจะเจาะยางรถซะให้เข็ด รถคันนั้นแล่นออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมพ่นควันสีเทาซึ่งเต็มไปด้วยควันพิษทำให้วารวารีเกิดอาการไอสำลัก โขลกๆเพราะเธอเป็นภูมิแพ้อยู่แล้ว
เอื้อตะวันหันหลังกลับมาขึ้นนั่งบนรถทันที
“ลุงแสง ออกรถ”
เขาสั่งเบาๆ สีหน้าเขาตอนนี้อมยิ้มอย่างพอใจในตัวผู้หญิงที่เขาได้พบเมื่อตะกี้นี้ วารวารีดูมอมแมมไปด้วยดินที่ใช้ปลูกต้นไม้ และรดน้ำ เธอดูน่ารักมาก เอาล่ะ…เราได้เจอกันอีกแน่ๆ เอื้อตะวันคิดระหว่างที่กำลังเดินทางเวียนส่งซองจดหมายแบบเดียวกับที่ให้วารวารีไปกับคนอื่นๆอีก
วารวารีเดินบ่นพึมพำไปยื่นซองจดหมายให้กับวาศสุธา พี่ชายคนโตรับมาด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ใครส่งมาให้น่ะน้ำ”
“ไม่รุ ขับรถดีๆก็ไม่เป็นรึไงวะ พ่นควันใส่ซะเต็มที่เลย เออ… พี่ดิน น้ำไปอาบน้ำก่อนละกันนะ จะไปหาเพื่อนที่บ้านมันหน่อย ที่อยู่แถวๆดอนเมืองน่ะ จะไปช่วยมันจัดของไปเที่ยวเชียงราย”
“อืม ไปเหอะ กลับตอนไหนล่ะ” เขารีบถามน้องสาวตัวดี
“ก่อนข้าวเย็น” เธอตอบกลับมาหลังจากที่เดินไปแล้ว
วาศสุธาล้างมือแล้วแกะซองจดหมายออกมาอ่าน เขาอึ้งนิ่งอยู่นาน แล้วมองตามหลังน้องสาวที่กำลังเดินขึ้นตึกหลังใหญ่ที่เป็นบ้านของพวกเขา เนื้อความในจดหมายบ่งบอกถึงวารวารีโดยเฉพาะ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างลำบากใจ จะทำยังไงดี
~+.+~ ติดตามตอนต่อไปนะคะ ~+.+~
เธอรีบเดินแกมวิ่งไปที่รั้วประตูบ้าน สังเกตุเห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาเหมืองคนต่างชาติแถบยุโรป เพียงแต่มีตาและผมเป็นสีดำเหมือนชาวเอเชีย ผิวขาว สวมชุดสีดำทั้งชุด วารวารีเปิดประตูเล็กทางด้ายซ้ายมือให้
“สวัสดีค่ะ มาหาใครเหรอคะ”
เธอถามดีๆ แต่เขาคนนั้นกลับยื่นซองจดหมายสีครีมขนาดกลางให้โดยไม่พูดจาอะไร สีหน้าบึ้งตึง พอเธอยื่นมือมารับซองไปดู เขาก็เดินหันกลับไปยังรถเบนซ์ที่จอดรออยู่ข้างๆทันที วารวารีได้จำป้ายทะเบียนรถและสีของรถคันนั้นไว้ เพราะในใจเธอคิดว่าถ้าได้เจอคนไร้มารยาทอย่างนี้อีก เธอจะเจาะยางรถซะให้เข็ด รถคันนั้นแล่นออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมพ่นควันสีเทาซึ่งเต็มไปด้วยควันพิษทำให้วารวารีเกิดอาการไอสำลัก โขลกๆเพราะเธอเป็นภูมิแพ้อยู่แล้ว
เอื้อตะวันหันหลังกลับมาขึ้นนั่งบนรถทันที
“ลุงแสง ออกรถ”
เขาสั่งเบาๆ สีหน้าเขาตอนนี้อมยิ้มอย่างพอใจในตัวผู้หญิงที่เขาได้พบเมื่อตะกี้นี้ วารวารีดูมอมแมมไปด้วยดินที่ใช้ปลูกต้นไม้ และรดน้ำ เธอดูน่ารักมาก เอาล่ะ…เราได้เจอกันอีกแน่ๆ เอื้อตะวันคิดระหว่างที่กำลังเดินทางเวียนส่งซองจดหมายแบบเดียวกับที่ให้วารวารีไปกับคนอื่นๆอีก
วารวารีเดินบ่นพึมพำไปยื่นซองจดหมายให้กับวาศสุธา พี่ชายคนโตรับมาด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ใครส่งมาให้น่ะน้ำ”
“ไม่รุ ขับรถดีๆก็ไม่เป็นรึไงวะ พ่นควันใส่ซะเต็มที่เลย เออ… พี่ดิน น้ำไปอาบน้ำก่อนละกันนะ จะไปหาเพื่อนที่บ้านมันหน่อย ที่อยู่แถวๆดอนเมืองน่ะ จะไปช่วยมันจัดของไปเที่ยวเชียงราย”
“อืม ไปเหอะ กลับตอนไหนล่ะ” เขารีบถามน้องสาวตัวดี
“ก่อนข้าวเย็น” เธอตอบกลับมาหลังจากที่เดินไปแล้ว
วาศสุธาล้างมือแล้วแกะซองจดหมายออกมาอ่าน เขาอึ้งนิ่งอยู่นาน แล้วมองตามหลังน้องสาวที่กำลังเดินขึ้นตึกหลังใหญ่ที่เป็นบ้านของพวกเขา เนื้อความในจดหมายบ่งบอกถึงวารวารีโดยเฉพาะ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างลำบากใจ จะทำยังไงดี
~+.+~ ติดตามตอนต่อไปนะคะ ~+.+~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น