เก็บรักครั้งสุดท้ายไว้ให้นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #2 : หวัดดี \'ยัยเฉิ่มของฉัน\'

“เอ่อ.....ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าตึกธุรการไปทาง………” ฉันตัดสินใจถามผู้ชายในเครื่องแบบนักเรียนคนหนึ่งที่เดินเข้ามาทางฉัน ดูท่าทางเขาคงเจนสถานที่ที่นี่อยู่ไม่น้อย ก็ฉันลองสังเกตมาอยู่ได้พักหนึ่งแล้วว่ามีสาวๆมากหน้าหลายตาล้อมหน้าล้อมหลังตานั่นอยู่เยอะไม่ใช่เล่น ก็คงจะเป็นนักเรียนเก่าที่ท่าทางจะ ‘ป๊อบ’ ไม่น้อยในบรรดาสาวๆ โถ....แม่คุณ หล่อแล้วกินได้มั้ยนั่น



ตาคนหน้าหล่อนั่นมองฉันด้วยสายตาอ้อนวอนแกมขอร้อง ฉันไม่รู้ว่าเค้าต้องการจะสื่อความหมายอะไร ฉันต้องเป็นฝ่ายขอร้องนายสิ ก็ฉันต้องหาทางไปรายงานตัวนักเรียนใหม่ที่ห้องธุรการอยู่นะ



“อ้าว! มาโรงเรียนแล้วหรอปัด พี่รอปัดตั้งนานแน่ะ” นายหน้าหล่อหยุดพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มพราวเต็มใบหน้า อะไรเนี่ย ฉันไปเป็นปัดอะไรของนายตอนไหน



“เอ่อ........ขอโทษนะคะ คงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะค่ะ คือชั้นจะถามว่า...........



“รู้แล้วน่า หุบปากไว้ ยัยเฉิ่ม” เขาก้มลงมากระซิบฉันเบาๆ ถ้าเป็นในสถานการณ์อื่นฉันก็คงจะหน้าแดงหูแดงเพราะพิษคนหล่อซะแล้ว แต่เขากลับมาสั่งฉันแถมยังว่าฉันเป็น ‘ยัยเฉิ่ม’ อีก หนอยๆ นายกับฉันต้องได้เห็นดีกันไม่วันใดก็วันหนึ่งล่ะน่า



“ยังไงพี่ต้องขอตัวก่อนนะ พอดีน้องสาวพี่เพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะ”



เขาหันไปยิ้มอย่างสดใสให้กลุ่มสาวๆที่ยืนออกันอยู่ตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังมองฉันและเขากันเป็นตาเดียว คงสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเรากันน่ะสิ เฮ้อ! ฉันจะเป็นอะไรไปก่อนวัยอันควรรึปล่าวนะ ก็ดูสายตายัยพวกนั้นมองฉันแต่ละคนสิ ปากก็อยากจะบอกไปจริงๆว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดอะไรซักอย่างแน่ๆ  



แต่ตานั่นลากข้อมือฉันมาทางมุมมืดๆมุมหนึ่ง แล้วก็ไม่ต้องรอให้เสียเวลา ฉันรีบสะบัดมือที่ถูกเกาะกุมออกแล้วปั้นหน้าสงสัยเตรียมตะบันคำถามใส่เขาแต่...............



“ขอบใจนะยัยเฉิ่ม ถ้าไม่ได้เธอ ป่านนี้ชั้นก็คงยังไม่พ้นจากแม่ผู้หญิงพวกนั้นหรอก เอาล่ะ เธอจะไปห้องธุรการไม่ใช่หรอ ไปสิ เดินตรงไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวขวานะ คงเดินไปเองได้ใช่มั้ย” เขาหันมาถามเธอด้วยใบหน้าที่มีแต่ความ.......เอ่อ......ความหล่อ ฉันแพ้ความหล่อของผู้ชายซะด้วยสิ ฉันเกือบลืมความโกรธที่เขาเรียกฉันว่ายัยเฉิ่มแล้วนะ ตั้งสติไว้สิแอ้ม เธอต้องถามเขาให้รู้เรื่องว่าทำไมเขาจึงต้องเรียกเธออย่างนั้น

“นี่นาย.....ฉันไม่ได้ชื่อยัยเฉิ่มนะยะ” ฉันแหวใส่เขา



“อ้าว! แล้วชั้นจะไปรู้ได้มั้ยล่ะว่าเธอชื่ออะไร ก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนนี่” เออ! ก็จริงอ่ะเนาะ ฉันก็ยังไม่เคยบอกชื่อเขา ส่วนเขาก็ไม่เคยรู้ชื่อฉัน แล้วเขาจะมาเรียกชื่อฉันได้ยังไง



ฉันก้มลงมองสภาพตัวเอง มันก็เป็นยัยเฉิ่มอย่างที่เขาบอกจริงๆน่ะแหละ ช่างมันละกัน ฉันก็ไม่อยากจะพูดอะไรที่เป็นการตอกย้ำตัวเองหรอก ไหนๆวันนี้ฉันก็ตั้งใจจะใส่ชุดนี้มันมาเป็นวันสุดท้ายแล้วนี่



“เอาเป็นว่าเธอชื่ออะไรล่ะ ชั้นจะได้ช่วยจำชื่อเธอไว้ให้เอาบุญ”



“แหวะ! เอาบุญหรอยะ พูดมาได้”



“อ้าว! ไม่ดีใจหรอ นี่เธอโชคดีแค่ไหนรู้มั้ยที่ได้ใกล้ชิดกับชั้นแบบนี้น่ะ”



“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้พิศวาสนายขนาดนั้น” ฉันแลบลิ้นใส่เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกเดินไปตามทางที่เขาบอกว่ามันเป็นห้องธุรการ



“เดี๋ยวก่อน ยัยเฉิ่ม”



“……………” ฉันหันกลับไปมองเขาอีกครั้งด้วยแววตาสงสัย



“ชั้นชื่อจีน อยู่ห้องม.6/3 ว่างๆก็แวะไปหาชั้นบ้างก็ได้นะ รับรองชั้นจะต้อนรับเธออย่างไม่ให้เหมือนผู้หญิงคนอื่นเลย ยัยเฉิ่มของชั้น” เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เอนตัวพิงผนังตึก ว้าว! มองมุมไหนก็......เท่!



นายนั่นเรียกฉันว่า ‘ยัยเฉิ่มของชั้น’ อ่ะ ชั้นเป็นอย่างนั้นในสายตานายนั่นจริงๆหรือ เฮ้อ! ช่างมันเถอะ