ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพ็นกวินพากเพียร
THE GANG
เรื่องวุ่นวัยเรียน
ตอนที่ 8 : เพ็นกวินพากเพียร
CHAPTER 8 : Diligent Penguin
เด็กนักเรียนในโรงเรียนของผมส่วนใหญ่ 90% เป็นคนกรุงเทพฯ ที่เหลืออีกประมาณ 10%นั้นเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เดินทางเข้ามาศึกษาต่อในเมืองหลวง ซึ่งหนึ่งในจำนวนดังกล่าวมี “ด.ญ.วันเพ็ญ” รวมอยู่ด้วย วันเพ็ญมีภูมิลำเนาอยู่ที่จังหวัดอุดรธานี พ่อกับแม่ของวันเพ็ญเป็นครูบ้านนอก ความใฝ่ฝันของวันเพ็ญคืออยากจะเป็นครูเมื่อโตขึ้นเพราะต้องการเจริญรอยตามพ่อแม่ วันเพ็ญเป็นลูกคนโต มีน้องสาวเล็กๆอีกสองคน ฐานะทางบ้านของเธอค่อนข้างขัดสน ดังนั้นหลังจากที่วันเพ็ญเรียนจบชั้นประถมศึกษาพ่อและแม่ของวันเพ็ญจึงส่งให้เธอมาอยู่ในความอุปการะของคุณลุงที่กรุงเทพฯ วันเพ็ญเป็นเด็กตั้งใจเรียนและมีความทะเยอทะยาน เธออยากจะเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อนำความรู้กลับไปพัฒนาท้องถิ่นที่เธอเคยอาศัย
แรกเริ่มเดิมทีที่วันเพ็ญก้าวเข้ามาศึกษาอยู่ในรั้วโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ วันเพ็ญมีปัญหาเรื่องการปรับตัวอย่างมาก เนื่องจากวันเพ็ญไม่สันทัดการพูดภาษากลาง พวกเราจึงได้ยินวันเพ็ญพูดเสียงซาวด์แทร็กอยู่ตลอด การสื่อสารระหว่างวันเพ็ญกับเพื่อนๆจึงไม่ประสบผลสำเร็จ บ่อยครั้งที่วันเพ็ญถูกเพื่อนล้อเลียน ทำให้วันเพ็ญรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกจากคนอื่น แต่วันเพ็ญไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรค พยายามฮึดสู้ฝึกฝนจนกระทั่งผ่านไป 3 เดือน วันเพ็ญก็สามารถพูดคุยกับเพื่อนๆได้อย่างเป็นปกติ เป็นความสำเร็จที่วันเพ็ญภาคภูมิใจมาก
ด้วยความที่วันเพ็ญเป็นสาวน้อยตัวป้อมเหมือนมะขามข้อเดียว พวกเราเหล่าห้าพยัคฆ์หนีจึงตั้งฉายาน่ารักๆให้กับเธอว่า “เพ็นกวิน” ผมค่อนข้างสนิทสนมกับเพ็นกวินพอสมควร ยังเคยแอบเรียนคำศัพท์ภาษาอีสานกับเธออยู่บ่อยๆ เพ็นกวินเป็นคนเรียนเก่งระดับหัวกะทิ มีผลการเรียนเป็นเลิศ ชื่อของเพ็นกวินมักจะติดอันดับต้นๆทุกครั้งที่ประกาศผลสอบ แต่เพ็นกวินบอกกับพวกผมว่า “ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าพวกเธอหรอกนะ ฉันต้องอ่านหนังสือซ้ำๆอยู่ตั้งหลายรอบ ต้องขยันเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่ากว่าจะทำได้ขนาดนี้” ผมจึงนับถือในความตั้งใจจริงและรู้สึกชื่นชมกับความสำเร็จของเธอด้วย
เมื่อก้าวเข้าสู่ชั้น ม.4 เพ็นกวินน้อยก็เติบโตขึ้นเป็นสาวเต็มตัว ด.ญ.วันเพ็ญ ที่พวกเราเคยรู้จักได้หายไป กลายสภาพเป็น น.ส.วันเพ็ญ ที่มีรูปร่างทรวดทรงองค์เอวและใบหน้าที่งดงาม เพ็นกวินเลือกเรียนแผนวิทย์-คณิตซึ่งแตกต่างกับพวกผม ทำให้กลุ่มห้าพยัคฆ์หนีของเราห่างเหินจากเพ็นกวินไป แต่แล้วโชคชะตาก็พาให้เราโคจรมาพบกันอีกจนได้เมื่อครั้งที่ทางโรงเรียนมีการแข่งขันกีฬาสี ผม ไอ้ตี๋ และเพ็นกวินอยู่ทีมสีเขียว ไอ้โล้นกับไอ้ไม้อยู่ทีมสีแดง ส่วนลิงนนท์ผู้น่าสงสารหลุดวงโคจรไปอยู่ทีมสีเหลืองเพียงคนเดียว เพ็นกวินทำหน้าที่เป็นประธานทีมสีเขียวโดยมีไอ้ตี๋เป็นรองประธาน ตัวผมเป็นสวัสดิการคอยดำเนินการต่างๆให้กับทีม น่าปลาบปลื้มอย่างมากที่ความสำเร็จในการแข่งขันครั้งนี้ตกเป็นของทีมสีเขียวซึ่งกวาดถ้วยรางวัลมาได้มากที่สุด
คนที่สนิทสนมกับเพ็นกวินมากที่สุดในบรรดาสหายห้าพยัคฆ์หนีก็เห็นจะเป็นไอ้ตี๋ เพราะสองคนนี้ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันและมีโอกาสได้ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่บ่อยๆ แผนการเรียนของพวกผมกับแผนการเรียนของเพ็นกวินจะมีบางวิชาที่เหมือนกัน ชั่วโมงไหนที่ไอ้ตี๋ขาดเรียนมันก็มักจะไปขอลอกสมุดจดงานและลอกการบ้านของเพ็นกวิน บางครั้งก็แอบหลบมุมไปติวหนังสือด้วยกันสองคน เพื่อนร่วมชั้นทุกคนเลยพยายามจับคู่ให้เพ็นกวินกับไอ้ตี๋ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าทั้งสองจะลงเอยเป็นแฟนกัน
เมื่อขึ้นชั้น ม.6 เพ็นกวินลงสมัครแข่งขันและได้รับเลือกตั้งให้ดำรงตำแหน่งประธานนักเรียน ถือเป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งของเธอเลยทีเดียว หลังจากพวกเราเรียนจบและแยกย้ายกันไปแล้ว ผมกับเพ็นกวินก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก แต่ได้ข่าวจากไอ้ตี๋ว่าตอนนี้เธอกลับไปเป็นครูอยู่ที่อุดรธานีบ้านเกิดและกำลังเตรียมตัวศึกษาต่อปริญญาโท เพ็นกวินแต่งงานกับปลัดอำเภอหนุ่มรูปหล่อและตั้งรกรากอยู่ที่นั่น มีตำแหน่งเป็นถึงคุณนายปลัดชื่อเสียงโด่งดังในชุมชน เพ็นกวินเป็นตัวอย่างให้กับผมในเรื่องของความอุตสาหะพยายาม ผมได้เรียนรู้จากเพ็นกวินแล้วว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม” จริงๆ ถ้าหากพวกเรากลุ่มห้าพยัคฆ์หนีมีเวลาว่างตรงกันเมื่อไหร่ก็คงจะต้องหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนเธอบ้างสักครั้งหนึ่ง
เรื่องวุ่นวัยเรียน
ตอนที่ 8 : เพ็นกวินพากเพียร
CHAPTER 8 : Diligent Penguin
เด็กนักเรียนในโรงเรียนของผมส่วนใหญ่ 90% เป็นคนกรุงเทพฯ ที่เหลืออีกประมาณ 10%นั้นเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เดินทางเข้ามาศึกษาต่อในเมืองหลวง ซึ่งหนึ่งในจำนวนดังกล่าวมี “ด.ญ.วันเพ็ญ” รวมอยู่ด้วย วันเพ็ญมีภูมิลำเนาอยู่ที่จังหวัดอุดรธานี พ่อกับแม่ของวันเพ็ญเป็นครูบ้านนอก ความใฝ่ฝันของวันเพ็ญคืออยากจะเป็นครูเมื่อโตขึ้นเพราะต้องการเจริญรอยตามพ่อแม่ วันเพ็ญเป็นลูกคนโต มีน้องสาวเล็กๆอีกสองคน ฐานะทางบ้านของเธอค่อนข้างขัดสน ดังนั้นหลังจากที่วันเพ็ญเรียนจบชั้นประถมศึกษาพ่อและแม่ของวันเพ็ญจึงส่งให้เธอมาอยู่ในความอุปการะของคุณลุงที่กรุงเทพฯ วันเพ็ญเป็นเด็กตั้งใจเรียนและมีความทะเยอทะยาน เธออยากจะเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อนำความรู้กลับไปพัฒนาท้องถิ่นที่เธอเคยอาศัย
แรกเริ่มเดิมทีที่วันเพ็ญก้าวเข้ามาศึกษาอยู่ในรั้วโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ วันเพ็ญมีปัญหาเรื่องการปรับตัวอย่างมาก เนื่องจากวันเพ็ญไม่สันทัดการพูดภาษากลาง พวกเราจึงได้ยินวันเพ็ญพูดเสียงซาวด์แทร็กอยู่ตลอด การสื่อสารระหว่างวันเพ็ญกับเพื่อนๆจึงไม่ประสบผลสำเร็จ บ่อยครั้งที่วันเพ็ญถูกเพื่อนล้อเลียน ทำให้วันเพ็ญรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกจากคนอื่น แต่วันเพ็ญไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรค พยายามฮึดสู้ฝึกฝนจนกระทั่งผ่านไป 3 เดือน วันเพ็ญก็สามารถพูดคุยกับเพื่อนๆได้อย่างเป็นปกติ เป็นความสำเร็จที่วันเพ็ญภาคภูมิใจมาก
ด้วยความที่วันเพ็ญเป็นสาวน้อยตัวป้อมเหมือนมะขามข้อเดียว พวกเราเหล่าห้าพยัคฆ์หนีจึงตั้งฉายาน่ารักๆให้กับเธอว่า “เพ็นกวิน” ผมค่อนข้างสนิทสนมกับเพ็นกวินพอสมควร ยังเคยแอบเรียนคำศัพท์ภาษาอีสานกับเธออยู่บ่อยๆ เพ็นกวินเป็นคนเรียนเก่งระดับหัวกะทิ มีผลการเรียนเป็นเลิศ ชื่อของเพ็นกวินมักจะติดอันดับต้นๆทุกครั้งที่ประกาศผลสอบ แต่เพ็นกวินบอกกับพวกผมว่า “ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าพวกเธอหรอกนะ ฉันต้องอ่านหนังสือซ้ำๆอยู่ตั้งหลายรอบ ต้องขยันเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่ากว่าจะทำได้ขนาดนี้” ผมจึงนับถือในความตั้งใจจริงและรู้สึกชื่นชมกับความสำเร็จของเธอด้วย
เมื่อก้าวเข้าสู่ชั้น ม.4 เพ็นกวินน้อยก็เติบโตขึ้นเป็นสาวเต็มตัว ด.ญ.วันเพ็ญ ที่พวกเราเคยรู้จักได้หายไป กลายสภาพเป็น น.ส.วันเพ็ญ ที่มีรูปร่างทรวดทรงองค์เอวและใบหน้าที่งดงาม เพ็นกวินเลือกเรียนแผนวิทย์-คณิตซึ่งแตกต่างกับพวกผม ทำให้กลุ่มห้าพยัคฆ์หนีของเราห่างเหินจากเพ็นกวินไป แต่แล้วโชคชะตาก็พาให้เราโคจรมาพบกันอีกจนได้เมื่อครั้งที่ทางโรงเรียนมีการแข่งขันกีฬาสี ผม ไอ้ตี๋ และเพ็นกวินอยู่ทีมสีเขียว ไอ้โล้นกับไอ้ไม้อยู่ทีมสีแดง ส่วนลิงนนท์ผู้น่าสงสารหลุดวงโคจรไปอยู่ทีมสีเหลืองเพียงคนเดียว เพ็นกวินทำหน้าที่เป็นประธานทีมสีเขียวโดยมีไอ้ตี๋เป็นรองประธาน ตัวผมเป็นสวัสดิการคอยดำเนินการต่างๆให้กับทีม น่าปลาบปลื้มอย่างมากที่ความสำเร็จในการแข่งขันครั้งนี้ตกเป็นของทีมสีเขียวซึ่งกวาดถ้วยรางวัลมาได้มากที่สุด
คนที่สนิทสนมกับเพ็นกวินมากที่สุดในบรรดาสหายห้าพยัคฆ์หนีก็เห็นจะเป็นไอ้ตี๋ เพราะสองคนนี้ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันและมีโอกาสได้ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่บ่อยๆ แผนการเรียนของพวกผมกับแผนการเรียนของเพ็นกวินจะมีบางวิชาที่เหมือนกัน ชั่วโมงไหนที่ไอ้ตี๋ขาดเรียนมันก็มักจะไปขอลอกสมุดจดงานและลอกการบ้านของเพ็นกวิน บางครั้งก็แอบหลบมุมไปติวหนังสือด้วยกันสองคน เพื่อนร่วมชั้นทุกคนเลยพยายามจับคู่ให้เพ็นกวินกับไอ้ตี๋ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าทั้งสองจะลงเอยเป็นแฟนกัน
เมื่อขึ้นชั้น ม.6 เพ็นกวินลงสมัครแข่งขันและได้รับเลือกตั้งให้ดำรงตำแหน่งประธานนักเรียน ถือเป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่งของเธอเลยทีเดียว หลังจากพวกเราเรียนจบและแยกย้ายกันไปแล้ว ผมกับเพ็นกวินก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก แต่ได้ข่าวจากไอ้ตี๋ว่าตอนนี้เธอกลับไปเป็นครูอยู่ที่อุดรธานีบ้านเกิดและกำลังเตรียมตัวศึกษาต่อปริญญาโท เพ็นกวินแต่งงานกับปลัดอำเภอหนุ่มรูปหล่อและตั้งรกรากอยู่ที่นั่น มีตำแหน่งเป็นถึงคุณนายปลัดชื่อเสียงโด่งดังในชุมชน เพ็นกวินเป็นตัวอย่างให้กับผมในเรื่องของความอุตสาหะพยายาม ผมได้เรียนรู้จากเพ็นกวินแล้วว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม” จริงๆ ถ้าหากพวกเรากลุ่มห้าพยัคฆ์หนีมีเวลาว่างตรงกันเมื่อไหร่ก็คงจะต้องหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนเธอบ้างสักครั้งหนึ่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น