ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เสียงหัวเราะของเด็กน้อย
THE GANG
เรื่องวุ่นวัยเรียน
ตอนที่ 5 : เสียงหัวเราะของเด็กน้อย
CHAPTER 5 : Innocent Laugh
แสงแดดยามเช้าในวันหยุดส่องผ่านหน้าต่างไม้บานน้อยเข้ามายังห้องนอนของผม ท้องฟ้าสีครามแซมด้วยเมฆขาวลอยเด่นอยู่เบื้องบน ดอกไม้ในกระถางแข่งกันชูช่อรับแสงแห่งรุ่งอรุณ ผู้คนเดินขวักไขว่บริเวณถนนหน้าบ้าน ขณะที่ผมนั่งชมนกชมไม้เรื่อยเปื่อยอยู่ริมหน้าต่าง โสตประสาทของผมก็บังเอิญแว่วเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสนุกสนานของเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ผมมีความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาฟังแล้วคุ้นหู ทันใดนั้นในหัวของผมก็มีเสียงหัวเราะอันแสนสดใสของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผมจดจำได้เป็นอย่างดีดังก้องขึ้นมา เสียงสวรรค์ของเพื่อนคนหนึ่งที่ผมคิดถึงมันมากเหลือเกิน “ไอ้เพชร”
ผมกับไอ้เพชรรู้จักกันตั้งแต่ชั้น ม.1 ไอ้เพชรเป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มห้าพยัคฆ์หนีโดยมีไอ้ไม้เป็นผู้ชักนำเข้าสู่วงการ ครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าไอ้เพชรนั้นผมรู้สึกไม่ถูกชะตาเอาเสียเลยเพราะไอ้เพชรท่าทางเรียบร้อยและดูเป็นคนเงียบๆ ความนิ่งของมันทำให้ผมอึดอัด แต่พอคบกันไปเรื่อยๆแล้วผมจึงได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของไอ้เพชรไม่ได้เป็นอย่างที่มันสร้างภาพไว้เลยสักนิดเดียว ไอ้เพชรเป็นคนร่าเริงและหัวเราะง่ายมาก ถึงมันจะเจอสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหนมันก็พยายามที่จะมองโลกในแง่บวกเสมอ ไอ้เพชรจึงมักจะเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ยเวลาที่เพื่อนในกลุ่มกัดกัน เสียงหัวเราะของไอ้เพชรเหมือนกับมีมนต์ที่สามารถทำให้ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย แต่ใช่ว่าไอ้เพชรมันจะหัวเราะร่าได้ตลอดทุกครั้ง ไอ้เพชรมันก็เป็นคนที่ขี้กังวลชอบคิดมากเหมือนกัน เพียงแต่มันปกปิดความรู้สึกเก่ง ไม่ค่อยบอกให้เพื่อนๆรับรู้ ผมยอมรับว่าบางครั้งผมเองก็ดูไม่ค่อยออกหรอกว่าไอ้เพชรมันหัวเราะออกมาจากใจหรือว่ามันหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนความไม่สบายใจของมันกันแน่
ความสามารถของไอ้เพชรนั้นมีไม่น้อย กิจกรรมที่มันชอบมากคือกิจกรรมที่ต้องใช้เสียงประกอบลีลา เช่น การร้องเพลงและเต้นรำ ไอ้เพชรเคยเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันการอ่านทำนองเสนาะแล้วได้รางวัลรองชนะเลิศติดมือกลับมา ทำให้มันกลายเป็นศิษย์รักของบรรดาอาจารย์สอนภาษาไทยไปในบัดดล สิ่งหนึ่งที่กลุ่มของพวกเราพยายามตั้งใจทำร่วมกันมากก็คือการตั้งวงดนตรี โดยวางตัวไอ้เพชรเป็นนักร้องนำยืนพื้นไว้ แต่สุดท้ายแล้วฝันก็ล่ม
ไอ้เพชรรู้จักสนิทสนมกับรุ่นพี่ในโรงเรียนคนหนึ่งชื่อว่า “พี่โก้” บ้านของไอ้เพชรกับพี่โก้อยู่ในระแวกเดียวกัน ทั้งสองคนเลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยชั้นประถมฯก็เรียนโรงเรียนเดียวกัน พอขึ้นชั้นมัธยมก็ยังมาเจอกันอีก เรียกได้ว่าเป็นเหมือนเงาตามตัวเลยทีเดียว ไอ้เพชรเคยเล่าให้พวกเราฟังว่าครั้งหนึ่งตอนที่มันยังเล็กพี่โก้เคยช่วยชีวิตมันเอาไว้จากการจมน้ำ แต่ใครเลยจะรู้บ้างว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นเองที่ทำให้ทั้งสี่ห้องหัวใจของไอ้เพชรมีแต่พี่โก้อยู่เต็มไปหมด พวกเราก็แค่สงสัยว่าทำไมไอ้เพชรมันถึงได้ติดพี่โก้นัก ตามเกาะกันแจอย่างกับเป็นลิ่วล้อเจ้าพ่อ แต่ก็ไม่มีคนไหนเอะใจว่าความจริงแล้วไอ้เพชรแอบคิดอะไรเป็นพิเศษกับพี่โก้อยู่
เรื่องมาแดงเอาเมื่อตอน ม.3 เทอมปลาย เพราะพ่อของไอ้เพชรต้องย้ายไปทำงานสถานทูตในต่างประเทศ ไอ้เพชรจึงจำเป็นต้องย้ายถิ่นฐานตามไปด้วย สถานการณ์ เริ่มตึงเครียด ไอ้เพชรเห็นท่าว่าความรักของมันคงจะไม่ได้การ มันเลยตัดสินใจบอกความในใจกับพี่โก้ก่อนที่มันจะไม่มีโอกาสได้เจอกับพี่โก้อีก เป็นโชคดีของไอ้เพชรที่พี่โก้เองก็แอบมีใจให้มันเหมือนกัน ทั้งสองจึงตัดสินใจคบกันแบบลับๆ มีเพียงแค่พวกเราเหล่าห้าพยัคฆ์หนีเท่านั้นที่รู้ แล้ว ”ไอ้เพชร” ของพวกเราก็กลายเป็น “เพชรา” ไปในที่สุด ผมรับรู้ได้เลยว่าไอ้เพชรมันมีความสุขกับช่วงเวลาหนึ่งเทอมที่เหลืออยู่ในโรงเรียนแห่งนี้มากๆ โลกสีชมพูของไอ้เพชรกับพี่โก้มันอาจจะเป็นโลกสีดำของใครหลายๆคนที่ไม่สามารถยอมรับกับบุคคลประเภทนี้ได้ แต่สำหรับพวกเราห้าพยัคฆ์หนีแล้วไม่เคยคิดรังเกียจทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ไอ้เพชรบินลัดฟ้าไปต่างประเทศแล้ว พวกเราก็ไม่ได้รับการติดต่อจากไอ้เพชรอีกเลย แม้แต่พี่โก้ที่ไอ้เพชรมันรักนักรักหนาก็ยังขาดการติดต่อกันไป
จนกระทั่งพวกเราก้าวขึ้นสู่ชั้น ม.4 ในเช้าวันหนึ่งของเทอมปลาย พี่โก้ได้นำข่าวร้ายมาบอกให้พวกเรารู้ “เพชรตายแล้วนะ” คำพูดสั้นๆแต่โคตรสะเทือนใจจากปากพี่โก้ทำให้พวกเราถึงกับอึ้ง พ่อของพี่โก้ซึ่งทำงานในสถานทูตต่างประเทศร่วมกับพ่อของไอ้เพชรส่งข่าวมาบอกกับพี่โก้ว่าไอ้เพชรติดยา ไอ้เพชรมันมีปัญหากับครอบครัวของมันซึ่งเป็นปัญหาเรื้อรังมานานแล้วแต่ไอ้เพชรไม่เคยเล่าให้พวกเราได้รู้มาก่อนเลย ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศไอ้เพชรทำตัวเหลวแหลกมาก โดดเรียน เสพยา ชกต่อยทะเลาะวิวาท ผมนึกภาพไอ้เพชรที่เป็นแบบนั้นไม่ออกเลยจริงๆ วินาทีที่ผมได้รู้ข่าวว่าไอ้เพชรเสพยาเกินขนาดจนถึงแก่ความตาย ในหัวของผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด ทำไมไอ้เพชรถึงไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือหรือขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆบ้างเลยนะ ผมเสียใจที่ไอ้เพชรมองข้ามความสัมพันธ์ที่พวกเราเคยมีให้กัน โทษของยาเสพติดก็มีสอนอยู่ในบทเรียน ผมไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนใดมาดลใจให้ไอ้เพชรจบชีวิตของมันลงแบบนี้
ต่อไปนี้เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากที่ช่วยสร้างความสดชื่นให้กับเช้าวันใหม่ในโรงเรียนของไอ้เพชรก็คงไม่มีให้ได้ยินอีกแล้ว สิ่งที่ไอ้เพชรหลงเหลือเอาไว้ให้กับพวกเรากลุ่มห้าพยัคฆ์หนีนั้นจะมีก็เพียงแค่ความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกันเท่านั้นเอง
เรื่องวุ่นวัยเรียน
ตอนที่ 5 : เสียงหัวเราะของเด็กน้อย
CHAPTER 5 : Innocent Laugh
แสงแดดยามเช้าในวันหยุดส่องผ่านหน้าต่างไม้บานน้อยเข้ามายังห้องนอนของผม ท้องฟ้าสีครามแซมด้วยเมฆขาวลอยเด่นอยู่เบื้องบน ดอกไม้ในกระถางแข่งกันชูช่อรับแสงแห่งรุ่งอรุณ ผู้คนเดินขวักไขว่บริเวณถนนหน้าบ้าน ขณะที่ผมนั่งชมนกชมไม้เรื่อยเปื่อยอยู่ริมหน้าต่าง โสตประสาทของผมก็บังเอิญแว่วเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสนุกสนานของเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ผมมีความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาฟังแล้วคุ้นหู ทันใดนั้นในหัวของผมก็มีเสียงหัวเราะอันแสนสดใสของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผมจดจำได้เป็นอย่างดีดังก้องขึ้นมา เสียงสวรรค์ของเพื่อนคนหนึ่งที่ผมคิดถึงมันมากเหลือเกิน “ไอ้เพชร”
ผมกับไอ้เพชรรู้จักกันตั้งแต่ชั้น ม.1 ไอ้เพชรเป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มห้าพยัคฆ์หนีโดยมีไอ้ไม้เป็นผู้ชักนำเข้าสู่วงการ ครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าไอ้เพชรนั้นผมรู้สึกไม่ถูกชะตาเอาเสียเลยเพราะไอ้เพชรท่าทางเรียบร้อยและดูเป็นคนเงียบๆ ความนิ่งของมันทำให้ผมอึดอัด แต่พอคบกันไปเรื่อยๆแล้วผมจึงได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของไอ้เพชรไม่ได้เป็นอย่างที่มันสร้างภาพไว้เลยสักนิดเดียว ไอ้เพชรเป็นคนร่าเริงและหัวเราะง่ายมาก ถึงมันจะเจอสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหนมันก็พยายามที่จะมองโลกในแง่บวกเสมอ ไอ้เพชรจึงมักจะเป็นคนกลางคอยไกล่เกลี่ยเวลาที่เพื่อนในกลุ่มกัดกัน เสียงหัวเราะของไอ้เพชรเหมือนกับมีมนต์ที่สามารถทำให้ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย แต่ใช่ว่าไอ้เพชรมันจะหัวเราะร่าได้ตลอดทุกครั้ง ไอ้เพชรมันก็เป็นคนที่ขี้กังวลชอบคิดมากเหมือนกัน เพียงแต่มันปกปิดความรู้สึกเก่ง ไม่ค่อยบอกให้เพื่อนๆรับรู้ ผมยอมรับว่าบางครั้งผมเองก็ดูไม่ค่อยออกหรอกว่าไอ้เพชรมันหัวเราะออกมาจากใจหรือว่ามันหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนความไม่สบายใจของมันกันแน่
ความสามารถของไอ้เพชรนั้นมีไม่น้อย กิจกรรมที่มันชอบมากคือกิจกรรมที่ต้องใช้เสียงประกอบลีลา เช่น การร้องเพลงและเต้นรำ ไอ้เพชรเคยเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันการอ่านทำนองเสนาะแล้วได้รางวัลรองชนะเลิศติดมือกลับมา ทำให้มันกลายเป็นศิษย์รักของบรรดาอาจารย์สอนภาษาไทยไปในบัดดล สิ่งหนึ่งที่กลุ่มของพวกเราพยายามตั้งใจทำร่วมกันมากก็คือการตั้งวงดนตรี โดยวางตัวไอ้เพชรเป็นนักร้องนำยืนพื้นไว้ แต่สุดท้ายแล้วฝันก็ล่ม
ไอ้เพชรรู้จักสนิทสนมกับรุ่นพี่ในโรงเรียนคนหนึ่งชื่อว่า “พี่โก้” บ้านของไอ้เพชรกับพี่โก้อยู่ในระแวกเดียวกัน ทั้งสองคนเลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยชั้นประถมฯก็เรียนโรงเรียนเดียวกัน พอขึ้นชั้นมัธยมก็ยังมาเจอกันอีก เรียกได้ว่าเป็นเหมือนเงาตามตัวเลยทีเดียว ไอ้เพชรเคยเล่าให้พวกเราฟังว่าครั้งหนึ่งตอนที่มันยังเล็กพี่โก้เคยช่วยชีวิตมันเอาไว้จากการจมน้ำ แต่ใครเลยจะรู้บ้างว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นเองที่ทำให้ทั้งสี่ห้องหัวใจของไอ้เพชรมีแต่พี่โก้อยู่เต็มไปหมด พวกเราก็แค่สงสัยว่าทำไมไอ้เพชรมันถึงได้ติดพี่โก้นัก ตามเกาะกันแจอย่างกับเป็นลิ่วล้อเจ้าพ่อ แต่ก็ไม่มีคนไหนเอะใจว่าความจริงแล้วไอ้เพชรแอบคิดอะไรเป็นพิเศษกับพี่โก้อยู่
เรื่องมาแดงเอาเมื่อตอน ม.3 เทอมปลาย เพราะพ่อของไอ้เพชรต้องย้ายไปทำงานสถานทูตในต่างประเทศ ไอ้เพชรจึงจำเป็นต้องย้ายถิ่นฐานตามไปด้วย สถานการณ์ เริ่มตึงเครียด ไอ้เพชรเห็นท่าว่าความรักของมันคงจะไม่ได้การ มันเลยตัดสินใจบอกความในใจกับพี่โก้ก่อนที่มันจะไม่มีโอกาสได้เจอกับพี่โก้อีก เป็นโชคดีของไอ้เพชรที่พี่โก้เองก็แอบมีใจให้มันเหมือนกัน ทั้งสองจึงตัดสินใจคบกันแบบลับๆ มีเพียงแค่พวกเราเหล่าห้าพยัคฆ์หนีเท่านั้นที่รู้ แล้ว ”ไอ้เพชร” ของพวกเราก็กลายเป็น “เพชรา” ไปในที่สุด ผมรับรู้ได้เลยว่าไอ้เพชรมันมีความสุขกับช่วงเวลาหนึ่งเทอมที่เหลืออยู่ในโรงเรียนแห่งนี้มากๆ โลกสีชมพูของไอ้เพชรกับพี่โก้มันอาจจะเป็นโลกสีดำของใครหลายๆคนที่ไม่สามารถยอมรับกับบุคคลประเภทนี้ได้ แต่สำหรับพวกเราห้าพยัคฆ์หนีแล้วไม่เคยคิดรังเกียจทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่ไอ้เพชรบินลัดฟ้าไปต่างประเทศแล้ว พวกเราก็ไม่ได้รับการติดต่อจากไอ้เพชรอีกเลย แม้แต่พี่โก้ที่ไอ้เพชรมันรักนักรักหนาก็ยังขาดการติดต่อกันไป
จนกระทั่งพวกเราก้าวขึ้นสู่ชั้น ม.4 ในเช้าวันหนึ่งของเทอมปลาย พี่โก้ได้นำข่าวร้ายมาบอกให้พวกเรารู้ “เพชรตายแล้วนะ” คำพูดสั้นๆแต่โคตรสะเทือนใจจากปากพี่โก้ทำให้พวกเราถึงกับอึ้ง พ่อของพี่โก้ซึ่งทำงานในสถานทูตต่างประเทศร่วมกับพ่อของไอ้เพชรส่งข่าวมาบอกกับพี่โก้ว่าไอ้เพชรติดยา ไอ้เพชรมันมีปัญหากับครอบครัวของมันซึ่งเป็นปัญหาเรื้อรังมานานแล้วแต่ไอ้เพชรไม่เคยเล่าให้พวกเราได้รู้มาก่อนเลย ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศไอ้เพชรทำตัวเหลวแหลกมาก โดดเรียน เสพยา ชกต่อยทะเลาะวิวาท ผมนึกภาพไอ้เพชรที่เป็นแบบนั้นไม่ออกเลยจริงๆ วินาทีที่ผมได้รู้ข่าวว่าไอ้เพชรเสพยาเกินขนาดจนถึงแก่ความตาย ในหัวของผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด ทำไมไอ้เพชรถึงไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือหรือขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆบ้างเลยนะ ผมเสียใจที่ไอ้เพชรมองข้ามความสัมพันธ์ที่พวกเราเคยมีให้กัน โทษของยาเสพติดก็มีสอนอยู่ในบทเรียน ผมไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนใดมาดลใจให้ไอ้เพชรจบชีวิตของมันลงแบบนี้
ต่อไปนี้เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากที่ช่วยสร้างความสดชื่นให้กับเช้าวันใหม่ในโรงเรียนของไอ้เพชรก็คงไม่มีให้ได้ยินอีกแล้ว สิ่งที่ไอ้เพชรหลงเหลือเอาไว้ให้กับพวกเรากลุ่มห้าพยัคฆ์หนีนั้นจะมีก็เพียงแค่ความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกันเท่านั้นเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น