ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ซิริอัส
บทที่ 2
ซิริอัส
ภาพชายหนุ่มกำลังจ้องมองออกมาจากหน้าหนังสือนั่น ตากลมโตประกายเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง อเล็กซ์ถึงกับต้องทำตาโตเช่นกันเพราะความตกใจคงไม่แพ้ชายในหน้าหนังสือนี้ เด็กชายเขย่าน้องสาวให้หลุดจากภวังค์แห่งนิทรา อยากรู้เหลือเกินว่าเธอจะเห็นอย่างที่เขาเห็นหรือไม่
\"เฮอร์เมส! ตื่น ตื่นเร็ว! เธอต้องเห็นนี่…และพี่จะบอกนะว่าพี่ไม่ได้เป็นบ้า!\" เด็กชายใช้อุ้งมือเล็กพยุงหน้าน้องสาวให้พ้นจากพื้นโต๊ะ
เฮอร์เมสลืมตาขึ้นช้าๆตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มในหน้าหนังสือนั้นกำลังส่ายหน้าไปมาราวกับอยากปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝัน เด็กสาวกระโดดโหยงขึ้นอย่างรวดเร็วซุกใต้ผ้าห่มที่คลุมตัวพี่ชาย
\"เขามองหน้าหนูด้วย\" เธอพูดเสียงสั่นเครือ \"ต้องฝันแน่….\" ไม่ทันพูดจบ เธอยื่นมือข้างที่ไม่ได้ปิดตามาหยิกแก้มพี่ชายของตัวเองหนึ่งครั้ง
\"โอ๊ย…ทำอะไรของเธอ!\" อเล็กซ์หันอย่างรวดเร็วปัดมือเด็กสาวให้พ้นจากแก้มที่กลายเป็นสีแดง มืออีกข้างเผลอไปปัดหนังสือตกจากโต๊ะ
เฮอร์เมสจึงพยายามที่จะจับหนังสือเอาไว้ แต่ขาก็ไปเกี่ยวเข้ากับข้อเก้าอี้ ทำให้ทั้งสองล้มลงมาพร้อมกัน หน้าหนังสือที่มีรูปชายหนุ่มอยู่ยังไม่ได้พลิกไปไหน เด็กๆล้มลงทับหนังสือ ความรู้สึกที่ควรจะเจ็บนั้นไม่มีเลยแต่กลับกลายเป็นความเย็นที่แผ่ซ่านเข้าภายในมากกว่า
\"นี่…นี่..พวกเจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า\" เสียงนุ่มลึกชองชายผู้หนึ่งดังกังวาลขึ้น
เด็กๆ ลืมตาและต้องพบว่าสถานที่ที่พวกเขาอยู่ขณะนี้ ไม่ใช่ห้องลูกโลกของลุงธอธ แต่กลับกลายเป็นป่าเขียวชอุ่มรายล้อมอยู่รอบตัว
\"ที่นี่คือที่ไหน…แล้ว…คุณเป็นใครฮะ\" อเล็กซ์ถามสุภาพที่สุดกับชายหนุ่มปริศนาที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ส่วนเฮอร์เมสนั้นตอนนี้เธอพูดไม่ออกแล้ว
\"ที่นี่คือแม่น้ำอะเคอร์น่า…ส่วนข้าชื่อซิริอัส\" ชายหนุ่มยืนขึ้นปัดผมยาว
ประบ่าสีเงินที่ปกปิดในหน้าออกเผยให้เห็นความหล่อเหลาของชายแรกรุ่น ชุดผ้าลินินที่เป็นสีเดียวกับผมนั้นต้องกับแสงแดดจนเป็นประกายคล้ายสะเก็ดดาว และจี้ห้อยคอสีแดงที่ทำให้เสื้อผ้าชุดนี้ดูเด่นขึ้นทันตา
\"แม่น้ำกับป่าที่เราอ่านเจอ และคุณคือคนที่เราเห็นจากหน้าหนังสือนั่น หมายความว่าตอนนี้เราอยู่ในหนังสือ…นี่มันสุดยอดมหัศจรรย์เลย!\" อเล็กซ์ลุกขึ้นเต้นอย่างบ้าคลั่ง
\"มาจากหนังสือ…\" ซิริอัสกล่าวในใจสายตายังคงจ้องดูเด็กทั้งคู่
\"อเล็กซ์!\" เฮอร์เมสเริ่มฉุน เด็กหญิงฉุดพี่ชายให้กลับลงมานั่งที่พื้นหญ้าสีเขียวตามเดิม \"มันจะเป็นที่ไหนหนูไม่สนใจ แต่พวกเราต้องกลับบ้านกันเดี๋ยวนี้!\" เด็กสาวออกคำสั่ง
\"แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงกัน ถ้ารู้วิธีก็บอกพี่หน่อยสิ\" อเล็กซ์ยิ้มอย่างมีชัย
\"ก็มาช่วยกันหาทางสิ!\" เด็กสาวตอบเสียงสั่นคลอ น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
\"นี่…อย่าร้องไห้นะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะเยอะเย้ย..ขอโทษ\"
\"ถ้าอยากให้หายโกรธก็พาหนูกลับบ้านสิ…อยากเจอแม่\" เธอใช้มือป้ายน้ำตาออก
\"ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ให้ข้าช่วยอีกแรงดีไหม\" ซิริอัสอยากช่วยเหลือเพราะนึกสงสารสาวน้อยตรงหน้าจับใจ ถ้าจะปล่อยให้หาทางกลับบ้านกันเองคงไม่ปลอดภัยแน่
เฮอร์เมสปลายสายตาจ้องมองชายหนุ่ม และเธอก็กล่าวประโยคที่เขาไม่นึกว่าจะได้ยินจากปากของเด็กตัวเล็กๆ
\"แล้วหนูจะไว้ใจคุณได้เหรอ…แม่สอนให้อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า โดยเฉพาะคนอย่างคุณ…แต่งตัวประหลาด\" เธอลดน้ำเสียงและเริ่มสะอื้นอีกครั้ง
\"ข้าประหลาดมากเลยเหรอ ชุดนี้ใช้ฉลองงานในวังเชี่ยวนะ\" ซิริอัสพูดและสำรวจเครื่องแต่งกายของตนอย่างเขินๆ อาจจะจริงอย่างที่เด็กน้อยว่า เขาไม่เคยแต่งชุดหรูหราแบบนี้เลยในชีวิต
\"เอาเถอะน่า…ให้เขาช่วยพวกเราเถอะนะ…นี่เป็นถิ่นของเขา เขาต้องรู้ดีกว่าพวกเราอยู่แล้วว่าที่ไหนเป็นที่ไหน\" อเล็กซ์ขอร้องน้องสาว เฮอร์เมสนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงให้คำตอบสั่นๆแก่พี่ชายด้วยการพยักหน้า เด็กชายพยุงน้องสาวที่ตัวพอๆกับเขาให้ยืนขึ้นและช่วยปัดกระโปรงที่เปื้อนดินของเธอให้ดูสะอาดกว่าเดิม
\"ตกลงให้ข้าช่วยได้หรือเปล่า…เอ่อ…\" ซิริอัสถามไม่มั่นใจ
\"แน่นอนที่สุด\" เด็กชายตอบ \"ผมชื่ออเล็กซ์ เจอมินี่ ส่วนเด็กคนนี้ชื่อเฮอร์เมส\"
\"อืม…ถึงข้าจะบอกจะช่วยก็จริง แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหน บางทีเราน่าจะไปถามกษัตริย์ผู้รอบรู้แห่งดินแดนดวงจันทร์ดีไหม\" ซิริอัสชี้ไปยังแสงสีเหลืองนวลกลางท้องฟ้า \"รอที่นี่สักครู่นะ ข้าจะกลับมา\"
เขาออกเดินอย่างรวดเร็วมุ่งไปสู่ทางสายยาวที่ระยิบระยับ ผ่านไปครู่หนึ่งเด็กๆสังเกตเห็นว่าสุนัขตัวหนึ่งกำลังลากรถเทียมสีขาวตรงมาที่นี่ รูปร่างของมันใหญ่คล้ายสุนัขพันธุ์ไซบีเรี้ยน ฮัสกี้ แต่สิ่งที่ต่างกันคือสีขน ซึ่งสุนัขตัวนี้มีสีเงินทั้งตัว มันลากรถเทียมสีขาวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กทั้งคู่พลางกระพริบตาสีฟ้าคู่สวยและพยักหน้าขึ้นลงเชิญชวนเด็กๆให้ขึ้นไปบนรถเทียม
\"ซิริอัสใช่ไหม\" อเล็กซ์ถามสุนัขสีเงิน เฮอร์เมสมองหน้าพี่ชายคิดว่าเขาคงเริ่มสติไม่ดีที่คุยกับสุนัข แต่เธอก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันทีเนื่องจากร่างสุนัขสีเงินได้กลายเป็นชายหนุ่มที่เด็กๆรู้จักท่ามกลางควันไร้รูปร่าง
\"อเล็กซ์..เธอเดาเก่งจริงๆ\"
\"ก็ดูจากจี้ห้อยคอไงฮะ…มันเป็นอันเดียวกัน\"
\"แต่จี้แบบนั้นใครๆก็มีกันได้นะอเล็กซ์\" เฮอร์เมสส่ายหัว
\"แต่จี้นี่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ข้ามีคนเดียวในจักรวาลนะ…เอาล่ะเราควรไปกันได้แล้ว\" ซิริอัสกลายร่างกลับเป็นสุนัขสีเงินดังเดิม และเด็กๆก็ขึ้นไปนั่งบนรถเทียมสีขาว
รถเทียมดิ่งขึ้นจากพื้นหญ้าสีเขียว มันค่อยๆเคลื่อนออกไปเรื่อยๆด้วยแรงของสุนัขสี่เท้า สูงขึ้นๆจนเห็นแม่น้ำและป่าไม้เล็กลง ความสว่างจากแสงแดดอันอบอุ่นเมื่อครู่ ตอนนี้มีความมืดปกคลุม แต่ก็มีแสงกะพริบรอบรถเทียมของพวกเขาตลอดทาง ซึ่งเด็กๆคิดว่าคงเป็นดาวดวงน้อย
รถเทียมวิ่งผ่านทุ่งหญ้าเลี้ยงวัวสีเงินช้าๆ เด็กๆ จึงสามารถชมความงดงามของสถานที่แห่งนี้ได้อย่างเต็มที่ เด็กเลี้ยงวัวหลายคนกำลังลำเลียงนมที่รีดเสร็จมาใหม่ๆเทใส่เหยือกนมขนาดยักษ์ และมีแม่วัวยักษ์ตัวหนึ่งนอนหลับอยู่ข้างเหยือกนั่น
\"พี่บอกสิ..ว่าหนูไม่ได้เห็นวัวยักษ์นั่นคนเดียว\"
\"เธอไม่ได้เห็นวัวยักษ์นั่นคนเดียว…พอใจยัง\" เด็กๆตะลึงกับสิ่งที่เห็น
\"พี่เดาว่านี่ต้องเป็นทางน้ำนมแน่เลย..ใช่ไหมฮะซิริอัส\" อเล็กซ์พูดดังๆเพื่อให้สุนัขที่ลากรถเทียมอยู่ได้ยิน มันแค่หันมามองทั้งคู่และพยักหน้า
ทุ่งหญ้าเลี้ยงวัวผ่านไป จุดเหลืองนวลที่เด็กๆเห็นจากแม่น้ำอะเคอร์น่าเริ่มใหญ่ขึ้นเมื่อมันใกล้เข้ามา และรวดเร็วกว่าเด็กๆจะรู้ตัว พวกเขาก็เข้ามาสู่บรรยากาศของดวงจันทร์แล้ว กษัตริย์ที่ซิริอัสพูดถึงคงมีปราสาทแสนสวยนั่นเป็นที่อาศัย ปราสาทที่มีแท่งคริสตัลขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางนั่น คล้ายกับมันผุดขึ้นมาจากพื้นดิน บริเวณรอบๆมีสวนดอกไม้หลากชนิด เมื่อรถเทียมเข้าสู่บริเวณปราสาท มันก็ลงจอดอย่างนิ่มที่สุดบนพื้นหิน
อเล็กซ์และเฮอร์เมสก้าวลงเหยียบพื้นหินที่มีหญ้าขึ้นแซม ทั้งคู่รู้สึกตื่นเต้นจ้องมองไปรอบๆอย่างไม่เกรงใจ ซิริอัสที่กลายร่างเป็นมนุษย์เช่นเดิมเสนอจะพาเด็กๆไปพบกษัตริย์แห่งดวงจันทร์
ระหว่างทางเดินไปห้องโถงกลาง รอบข้างประดับประดาด้วยผ้าแพรหลากสี เนื่องจากงานเลี้ยงยังคงสิ้นสุดลงได้ไม่นาน ทหารในวังวิ่งวุ่นทำหน้าที่ของตน บ้างก็ออกนอกปราสาทและไม่กลับมาอีก บ้างก็จัดเก็บอุปกรณ์งานเลี้ยงกับหญิงสาวสวมหมวกสีดำ
ตามทางเดินหินที่เด็กๆ กำลังมุ่งไปนั้น มีสุนัขเล็กตัวหนึ่งโผล่มา มันมีสีครีมคล้ายพุดดิ้ง รูปร่างคล้ายสุนัขพันธุ์พุดเดิลที่มีหูตั้งกับหางยาว มันวิ่งวนไปวนมารอบเด็กๆหางกระดิกไปมาแสดงความดีใจ และแล้วก็เกิดควันสีเงินรอบเจ้าตูบ เมื่อควันจางลงจึงเห็นเด็กชายตัวพอๆกับอเล็กซ์อยู่ที่นั่น
\"โอ้…ซิริอัส!ท่านกลับมาแล้ว ท่านทำได้ยังไง ทิ้งให้ข้าอยู่ในงานเลี้ยง ออกไปสนุก ไปวิ่งเล่นในทุ่งหญ้า แอบกินชีสของทัวรัสโดยไม่บอกข้าและก็เจ้าเปี๊ยกพวกเนี๊ย!\" เด็กชายตัวน้อยรำพึงความต้องการออกมาเป็นชุด
\"พี่! เขาเรียกพวกเราว่าเจ้าเปี๊ยก\" เฮอร์เมสคิ้วขมวด
\"ใจเย็นๆเฮอร์เมส โปรซิออนไม่เคยรู้น่ะว่าเขาตัวเล็กขนาดไหน\" ซิริอัส
กระซิบ \"ข้าขอโทษที…เห็นเจ้ากำลังเล่นสนุกในงานเลี้ยงก็ไม่อยากขัดจังหวะน่ะ\" ชายหนุ่มแก้ตัวกับเด็กชายที่หน้าเบี้ยว \"แล้วคราวหน้าจะพาไปหาทัวรัสจริงๆ ข้าสัญญา\"
\"สัญญานะ...เจ้าสัญญาแล้วนะ…เย้!\" ใบหน้าบูดเบี้ยวเบ่งบานอย่างรวดเร็ว
\"เด็กนี่ชื่อโปรซิออนเป็นเพื่อนตัวจ่อยของข้าเอง\" ซิริอัสขยี่ผมสีครีมที่ยุ่งเหยิงของเด็กชาย \"นี่คือ…เพื่อนใหม่ที่ข้าพบ อเล็กซ์กับเฮอร์เมส\"
\"พวกเขามีกลิ่นไม่เหมือนพวกเราเลย\" โปรซิออนทำจมูกฟุตฟิตสูดกลิ่นตัวของเด็กๆ
\"อย่าเสียมารยาทโปรซิออน!…คือว่าเขายังมีนิสัยของสุนัขแสนซนอยู่น่ะ พวกเจ้าอย่าถือสาเลย\" ซิริอัสแก้ตัวกับเด็กๆ
\"เมื่อก่อนเจ้าก็เหมือนโปรซิออนล่ะนะ แต่นิสัยสันโดษมีเจ้าคนเดียว\"
\"บีเทลจุส…ไรเจล\" น้ำเสียงของซิริอัสลดลงเมื่อเรียกชื่อสุดท้าย
\"บางทีถ้าเจ้าสัญญากับโปรซิออนว่าจะพาเที่ยว เจ้าก็ไม่ควรลืมสัญญาที่ให้ไว้กับน้องข้าด้วย\" ชายหนุ่มร่างกำยำกล่าว เขาดูอาวุโสกว่าซิริอัสหลายปีและท่าทางเป็นคนเข้มงวด
\"อะไรกันท่านพี่…ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นหรอก\" หญิงสาวร่างบางแย้งทันควัน เธอเบือนสายตาคู่สวยสำรวจเด็กแฝด \"องค์กษัตริย์กำลังรอพบท่านและเด็กๆ โปรดรีบเถอะ\" เธอสะบัดผมสีแดงยาวและนำทุกคนเข้าไปในห้องโถงกลาง
To Be Con...อ่านแล้วไม่เข้าใจก็ถามได้นะ เรายังมือใหม่อ่ะ
ซิริอัส
ภาพชายหนุ่มกำลังจ้องมองออกมาจากหน้าหนังสือนั่น ตากลมโตประกายเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง อเล็กซ์ถึงกับต้องทำตาโตเช่นกันเพราะความตกใจคงไม่แพ้ชายในหน้าหนังสือนี้ เด็กชายเขย่าน้องสาวให้หลุดจากภวังค์แห่งนิทรา อยากรู้เหลือเกินว่าเธอจะเห็นอย่างที่เขาเห็นหรือไม่
\"เฮอร์เมส! ตื่น ตื่นเร็ว! เธอต้องเห็นนี่…และพี่จะบอกนะว่าพี่ไม่ได้เป็นบ้า!\" เด็กชายใช้อุ้งมือเล็กพยุงหน้าน้องสาวให้พ้นจากพื้นโต๊ะ
เฮอร์เมสลืมตาขึ้นช้าๆตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มในหน้าหนังสือนั้นกำลังส่ายหน้าไปมาราวกับอยากปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝัน เด็กสาวกระโดดโหยงขึ้นอย่างรวดเร็วซุกใต้ผ้าห่มที่คลุมตัวพี่ชาย
\"เขามองหน้าหนูด้วย\" เธอพูดเสียงสั่นเครือ \"ต้องฝันแน่….\" ไม่ทันพูดจบ เธอยื่นมือข้างที่ไม่ได้ปิดตามาหยิกแก้มพี่ชายของตัวเองหนึ่งครั้ง
\"โอ๊ย…ทำอะไรของเธอ!\" อเล็กซ์หันอย่างรวดเร็วปัดมือเด็กสาวให้พ้นจากแก้มที่กลายเป็นสีแดง มืออีกข้างเผลอไปปัดหนังสือตกจากโต๊ะ
เฮอร์เมสจึงพยายามที่จะจับหนังสือเอาไว้ แต่ขาก็ไปเกี่ยวเข้ากับข้อเก้าอี้ ทำให้ทั้งสองล้มลงมาพร้อมกัน หน้าหนังสือที่มีรูปชายหนุ่มอยู่ยังไม่ได้พลิกไปไหน เด็กๆล้มลงทับหนังสือ ความรู้สึกที่ควรจะเจ็บนั้นไม่มีเลยแต่กลับกลายเป็นความเย็นที่แผ่ซ่านเข้าภายในมากกว่า
\"นี่…นี่..พวกเจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า\" เสียงนุ่มลึกชองชายผู้หนึ่งดังกังวาลขึ้น
เด็กๆ ลืมตาและต้องพบว่าสถานที่ที่พวกเขาอยู่ขณะนี้ ไม่ใช่ห้องลูกโลกของลุงธอธ แต่กลับกลายเป็นป่าเขียวชอุ่มรายล้อมอยู่รอบตัว
\"ที่นี่คือที่ไหน…แล้ว…คุณเป็นใครฮะ\" อเล็กซ์ถามสุภาพที่สุดกับชายหนุ่มปริศนาที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ส่วนเฮอร์เมสนั้นตอนนี้เธอพูดไม่ออกแล้ว
\"ที่นี่คือแม่น้ำอะเคอร์น่า…ส่วนข้าชื่อซิริอัส\" ชายหนุ่มยืนขึ้นปัดผมยาว
ประบ่าสีเงินที่ปกปิดในหน้าออกเผยให้เห็นความหล่อเหลาของชายแรกรุ่น ชุดผ้าลินินที่เป็นสีเดียวกับผมนั้นต้องกับแสงแดดจนเป็นประกายคล้ายสะเก็ดดาว และจี้ห้อยคอสีแดงที่ทำให้เสื้อผ้าชุดนี้ดูเด่นขึ้นทันตา
\"แม่น้ำกับป่าที่เราอ่านเจอ และคุณคือคนที่เราเห็นจากหน้าหนังสือนั่น หมายความว่าตอนนี้เราอยู่ในหนังสือ…นี่มันสุดยอดมหัศจรรย์เลย!\" อเล็กซ์ลุกขึ้นเต้นอย่างบ้าคลั่ง
\"มาจากหนังสือ…\" ซิริอัสกล่าวในใจสายตายังคงจ้องดูเด็กทั้งคู่
\"อเล็กซ์!\" เฮอร์เมสเริ่มฉุน เด็กหญิงฉุดพี่ชายให้กลับลงมานั่งที่พื้นหญ้าสีเขียวตามเดิม \"มันจะเป็นที่ไหนหนูไม่สนใจ แต่พวกเราต้องกลับบ้านกันเดี๋ยวนี้!\" เด็กสาวออกคำสั่ง
\"แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงกัน ถ้ารู้วิธีก็บอกพี่หน่อยสิ\" อเล็กซ์ยิ้มอย่างมีชัย
\"ก็มาช่วยกันหาทางสิ!\" เด็กสาวตอบเสียงสั่นคลอ น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
\"นี่…อย่าร้องไห้นะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะเยอะเย้ย..ขอโทษ\"
\"ถ้าอยากให้หายโกรธก็พาหนูกลับบ้านสิ…อยากเจอแม่\" เธอใช้มือป้ายน้ำตาออก
\"ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ให้ข้าช่วยอีกแรงดีไหม\" ซิริอัสอยากช่วยเหลือเพราะนึกสงสารสาวน้อยตรงหน้าจับใจ ถ้าจะปล่อยให้หาทางกลับบ้านกันเองคงไม่ปลอดภัยแน่
เฮอร์เมสปลายสายตาจ้องมองชายหนุ่ม และเธอก็กล่าวประโยคที่เขาไม่นึกว่าจะได้ยินจากปากของเด็กตัวเล็กๆ
\"แล้วหนูจะไว้ใจคุณได้เหรอ…แม่สอนให้อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า โดยเฉพาะคนอย่างคุณ…แต่งตัวประหลาด\" เธอลดน้ำเสียงและเริ่มสะอื้นอีกครั้ง
\"ข้าประหลาดมากเลยเหรอ ชุดนี้ใช้ฉลองงานในวังเชี่ยวนะ\" ซิริอัสพูดและสำรวจเครื่องแต่งกายของตนอย่างเขินๆ อาจจะจริงอย่างที่เด็กน้อยว่า เขาไม่เคยแต่งชุดหรูหราแบบนี้เลยในชีวิต
\"เอาเถอะน่า…ให้เขาช่วยพวกเราเถอะนะ…นี่เป็นถิ่นของเขา เขาต้องรู้ดีกว่าพวกเราอยู่แล้วว่าที่ไหนเป็นที่ไหน\" อเล็กซ์ขอร้องน้องสาว เฮอร์เมสนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงให้คำตอบสั่นๆแก่พี่ชายด้วยการพยักหน้า เด็กชายพยุงน้องสาวที่ตัวพอๆกับเขาให้ยืนขึ้นและช่วยปัดกระโปรงที่เปื้อนดินของเธอให้ดูสะอาดกว่าเดิม
\"ตกลงให้ข้าช่วยได้หรือเปล่า…เอ่อ…\" ซิริอัสถามไม่มั่นใจ
\"แน่นอนที่สุด\" เด็กชายตอบ \"ผมชื่ออเล็กซ์ เจอมินี่ ส่วนเด็กคนนี้ชื่อเฮอร์เมส\"
\"อืม…ถึงข้าจะบอกจะช่วยก็จริง แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหน บางทีเราน่าจะไปถามกษัตริย์ผู้รอบรู้แห่งดินแดนดวงจันทร์ดีไหม\" ซิริอัสชี้ไปยังแสงสีเหลืองนวลกลางท้องฟ้า \"รอที่นี่สักครู่นะ ข้าจะกลับมา\"
เขาออกเดินอย่างรวดเร็วมุ่งไปสู่ทางสายยาวที่ระยิบระยับ ผ่านไปครู่หนึ่งเด็กๆสังเกตเห็นว่าสุนัขตัวหนึ่งกำลังลากรถเทียมสีขาวตรงมาที่นี่ รูปร่างของมันใหญ่คล้ายสุนัขพันธุ์ไซบีเรี้ยน ฮัสกี้ แต่สิ่งที่ต่างกันคือสีขน ซึ่งสุนัขตัวนี้มีสีเงินทั้งตัว มันลากรถเทียมสีขาวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กทั้งคู่พลางกระพริบตาสีฟ้าคู่สวยและพยักหน้าขึ้นลงเชิญชวนเด็กๆให้ขึ้นไปบนรถเทียม
\"ซิริอัสใช่ไหม\" อเล็กซ์ถามสุนัขสีเงิน เฮอร์เมสมองหน้าพี่ชายคิดว่าเขาคงเริ่มสติไม่ดีที่คุยกับสุนัข แต่เธอก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันทีเนื่องจากร่างสุนัขสีเงินได้กลายเป็นชายหนุ่มที่เด็กๆรู้จักท่ามกลางควันไร้รูปร่าง
\"อเล็กซ์..เธอเดาเก่งจริงๆ\"
\"ก็ดูจากจี้ห้อยคอไงฮะ…มันเป็นอันเดียวกัน\"
\"แต่จี้แบบนั้นใครๆก็มีกันได้นะอเล็กซ์\" เฮอร์เมสส่ายหัว
\"แต่จี้นี่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ข้ามีคนเดียวในจักรวาลนะ…เอาล่ะเราควรไปกันได้แล้ว\" ซิริอัสกลายร่างกลับเป็นสุนัขสีเงินดังเดิม และเด็กๆก็ขึ้นไปนั่งบนรถเทียมสีขาว
รถเทียมดิ่งขึ้นจากพื้นหญ้าสีเขียว มันค่อยๆเคลื่อนออกไปเรื่อยๆด้วยแรงของสุนัขสี่เท้า สูงขึ้นๆจนเห็นแม่น้ำและป่าไม้เล็กลง ความสว่างจากแสงแดดอันอบอุ่นเมื่อครู่ ตอนนี้มีความมืดปกคลุม แต่ก็มีแสงกะพริบรอบรถเทียมของพวกเขาตลอดทาง ซึ่งเด็กๆคิดว่าคงเป็นดาวดวงน้อย
รถเทียมวิ่งผ่านทุ่งหญ้าเลี้ยงวัวสีเงินช้าๆ เด็กๆ จึงสามารถชมความงดงามของสถานที่แห่งนี้ได้อย่างเต็มที่ เด็กเลี้ยงวัวหลายคนกำลังลำเลียงนมที่รีดเสร็จมาใหม่ๆเทใส่เหยือกนมขนาดยักษ์ และมีแม่วัวยักษ์ตัวหนึ่งนอนหลับอยู่ข้างเหยือกนั่น
\"พี่บอกสิ..ว่าหนูไม่ได้เห็นวัวยักษ์นั่นคนเดียว\"
\"เธอไม่ได้เห็นวัวยักษ์นั่นคนเดียว…พอใจยัง\" เด็กๆตะลึงกับสิ่งที่เห็น
\"พี่เดาว่านี่ต้องเป็นทางน้ำนมแน่เลย..ใช่ไหมฮะซิริอัส\" อเล็กซ์พูดดังๆเพื่อให้สุนัขที่ลากรถเทียมอยู่ได้ยิน มันแค่หันมามองทั้งคู่และพยักหน้า
ทุ่งหญ้าเลี้ยงวัวผ่านไป จุดเหลืองนวลที่เด็กๆเห็นจากแม่น้ำอะเคอร์น่าเริ่มใหญ่ขึ้นเมื่อมันใกล้เข้ามา และรวดเร็วกว่าเด็กๆจะรู้ตัว พวกเขาก็เข้ามาสู่บรรยากาศของดวงจันทร์แล้ว กษัตริย์ที่ซิริอัสพูดถึงคงมีปราสาทแสนสวยนั่นเป็นที่อาศัย ปราสาทที่มีแท่งคริสตัลขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางนั่น คล้ายกับมันผุดขึ้นมาจากพื้นดิน บริเวณรอบๆมีสวนดอกไม้หลากชนิด เมื่อรถเทียมเข้าสู่บริเวณปราสาท มันก็ลงจอดอย่างนิ่มที่สุดบนพื้นหิน
อเล็กซ์และเฮอร์เมสก้าวลงเหยียบพื้นหินที่มีหญ้าขึ้นแซม ทั้งคู่รู้สึกตื่นเต้นจ้องมองไปรอบๆอย่างไม่เกรงใจ ซิริอัสที่กลายร่างเป็นมนุษย์เช่นเดิมเสนอจะพาเด็กๆไปพบกษัตริย์แห่งดวงจันทร์
ระหว่างทางเดินไปห้องโถงกลาง รอบข้างประดับประดาด้วยผ้าแพรหลากสี เนื่องจากงานเลี้ยงยังคงสิ้นสุดลงได้ไม่นาน ทหารในวังวิ่งวุ่นทำหน้าที่ของตน บ้างก็ออกนอกปราสาทและไม่กลับมาอีก บ้างก็จัดเก็บอุปกรณ์งานเลี้ยงกับหญิงสาวสวมหมวกสีดำ
ตามทางเดินหินที่เด็กๆ กำลังมุ่งไปนั้น มีสุนัขเล็กตัวหนึ่งโผล่มา มันมีสีครีมคล้ายพุดดิ้ง รูปร่างคล้ายสุนัขพันธุ์พุดเดิลที่มีหูตั้งกับหางยาว มันวิ่งวนไปวนมารอบเด็กๆหางกระดิกไปมาแสดงความดีใจ และแล้วก็เกิดควันสีเงินรอบเจ้าตูบ เมื่อควันจางลงจึงเห็นเด็กชายตัวพอๆกับอเล็กซ์อยู่ที่นั่น
\"โอ้…ซิริอัส!ท่านกลับมาแล้ว ท่านทำได้ยังไง ทิ้งให้ข้าอยู่ในงานเลี้ยง ออกไปสนุก ไปวิ่งเล่นในทุ่งหญ้า แอบกินชีสของทัวรัสโดยไม่บอกข้าและก็เจ้าเปี๊ยกพวกเนี๊ย!\" เด็กชายตัวน้อยรำพึงความต้องการออกมาเป็นชุด
\"พี่! เขาเรียกพวกเราว่าเจ้าเปี๊ยก\" เฮอร์เมสคิ้วขมวด
\"ใจเย็นๆเฮอร์เมส โปรซิออนไม่เคยรู้น่ะว่าเขาตัวเล็กขนาดไหน\" ซิริอัส
กระซิบ \"ข้าขอโทษที…เห็นเจ้ากำลังเล่นสนุกในงานเลี้ยงก็ไม่อยากขัดจังหวะน่ะ\" ชายหนุ่มแก้ตัวกับเด็กชายที่หน้าเบี้ยว \"แล้วคราวหน้าจะพาไปหาทัวรัสจริงๆ ข้าสัญญา\"
\"สัญญานะ...เจ้าสัญญาแล้วนะ…เย้!\" ใบหน้าบูดเบี้ยวเบ่งบานอย่างรวดเร็ว
\"เด็กนี่ชื่อโปรซิออนเป็นเพื่อนตัวจ่อยของข้าเอง\" ซิริอัสขยี่ผมสีครีมที่ยุ่งเหยิงของเด็กชาย \"นี่คือ…เพื่อนใหม่ที่ข้าพบ อเล็กซ์กับเฮอร์เมส\"
\"พวกเขามีกลิ่นไม่เหมือนพวกเราเลย\" โปรซิออนทำจมูกฟุตฟิตสูดกลิ่นตัวของเด็กๆ
\"อย่าเสียมารยาทโปรซิออน!…คือว่าเขายังมีนิสัยของสุนัขแสนซนอยู่น่ะ พวกเจ้าอย่าถือสาเลย\" ซิริอัสแก้ตัวกับเด็กๆ
\"เมื่อก่อนเจ้าก็เหมือนโปรซิออนล่ะนะ แต่นิสัยสันโดษมีเจ้าคนเดียว\"
\"บีเทลจุส…ไรเจล\" น้ำเสียงของซิริอัสลดลงเมื่อเรียกชื่อสุดท้าย
\"บางทีถ้าเจ้าสัญญากับโปรซิออนว่าจะพาเที่ยว เจ้าก็ไม่ควรลืมสัญญาที่ให้ไว้กับน้องข้าด้วย\" ชายหนุ่มร่างกำยำกล่าว เขาดูอาวุโสกว่าซิริอัสหลายปีและท่าทางเป็นคนเข้มงวด
\"อะไรกันท่านพี่…ไม่จำเป็นต้องพูดแบบนั้นหรอก\" หญิงสาวร่างบางแย้งทันควัน เธอเบือนสายตาคู่สวยสำรวจเด็กแฝด \"องค์กษัตริย์กำลังรอพบท่านและเด็กๆ โปรดรีบเถอะ\" เธอสะบัดผมสีแดงยาวและนำทุกคนเข้าไปในห้องโถงกลาง
To Be Con...อ่านแล้วไม่เข้าใจก็ถามได้นะ เรายังมือใหม่อ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น