ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ค้นพบ
13:37 น.
วันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 2074
ความสูงจากชั้นบรรยายกาศโลก 210 กิโลเมตร
“สวยเนอะ...โลกเนี่ย”
อาร์ทพูดกับไซท์แต่นัยน์ตาและสมาธิกลับจับจ้องไปที่ดาวเคราะห์สีฟ้า
“อืม...ถ้ามองจากทางนี้ใช่ หึ!...แตกต่างจากภายในลิบลับ ต่างกันยิ่งกว่าสวรรค์กับนรก”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“ทางนู้นเป็นไงบ้าง”
เสียงแหบห้าวดังผ่านเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วที่ติดตั้งอยู่ในหมวกของจี-สูทสีเทาของไซท์
“สภาพห้องเครื่องเสียหายนิดหน่อยครับ คงมีผลมาจากความร้อนของเดบิสที่เคลื่อนที่ผ่านด้วยความเร็วสูง”
“อืม...คิดว่าใช้เวลาเท่าไหร่”
“คิดว่าไม่ถึงสามชั่วโมงก็เสร็จครับ แต่ก็จะทำให้เร็วที่สุดครับ”
“อืม...เร็วๆหน่อยแล้วกัน เพราะทางนี้หลายบริษัทกำลังขาดทุน”
“ครับ”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
เสียงสัญญาณเลิกการติดต่อดังขึ้น
“รี-แซท เหรอ ว่าไงมั่ง”
“เค้าบอกให้เร็วๆน่ะ”
“อืม”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“15นาฬิกา51นาที ยืนยันการเสร็จสิ้นภารกิจซ่อมแซมดาวเทียมออเทลโล่ อีกหนึ่งชั่วโมงช่างเทคนิคและนักบินจะกลับสู่พื้นโลกครับ”
เสียงเจ้าหน้าที่สื่อสารกล่าวรายงานหัวหน้า
“โอเค ทุกๆคนที่ไม่เกี่ยวข้องเลิกงานได้”
พนักงานกว่ายี่สิบคนลุกจากโต๊ะแล้วจัดการเก็บสัมภาระส่วนตัวที่มองดูแล้วแทบจะมีทุกคนคือคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คซึ่งวางกางอยู่บนโต๊ะ ในขณะที่กำลังจัดเอกสารลงกระเป๋า
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“มีสัญญาณติดต่อมาจากแอมซี่ครับ”
ทุกคนหันควับไปทางเจ้าหน้าที่สื่อสารพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ว่าไง”
หัวหน้าตอบกลับอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
“จะโอนสัญญาณขึ้นมอนิเตอร์กลางนะครับ”
มอนิเตอร์สีดำสนิทปรากฏภาพของเจ้าหน้าที่ของแอมซี่
“มีการค้นพบวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติเส้นผ่านศูนย์กลางตอนนี้ยังไม่สามารถวัดได้ครับ แต่ขนาดใหญ่มากครับ อาจเป็นดาวหาง อยู่ห่างจากโลก ประมาณ 2900 กิโลเมตร พุ่งตรงมาทางโลกครับ คิดว่าถ้าเข้าชนคงบริเวณทวีปแอนตาร์ติกก้าครับที่จะได้รับความเสียหายสูงสุด ภูเขาน้ำแข็งจะทนความร้อนจากการเสียสีกับชั้นบรรยากาศไม่ไหวครับ มันจะสลายกลายสภาพเป็นน้ำท่วมโลกครับ”
เสียงเซ็งแซ่จากบรรดาพนักงานทั้งหมดหยุดลงทันที ทุกๆคนต่างพากันจับจ้องไปที่มอนิเตอร์ด้วยแววตาและความรู้สึกตกตะลึงจนแทบกลั้นหายใจ
“ขณะนี้วัตถุนั่นพุ่งตรงมาด้วยความเร็วประมาณ 1000 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่กำลังลดลงเรื่อยๆครับ ขอให้ทางรี-แซทสละกระสวยซ่อมแซมโอเบรย์ ที่อยู่เหนือชั้นบรรยายกาศ เพื่อนำเข้าพุ่งชนวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติด้วยความเร็วสูงสุดครับ”
“แล้วทำไมไม่มีการแจ้งกันก่อนล่ะ”
หัวหน้าตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย
“ค้นพบเมื่อกี้เองครับ แล้วก็แจ้งมาทันทีเลย อยู่ๆก็มาปรากฏอยู่เหนือชั้นบรรยากาศประมาณ 3500 กิโลเมตรครับ”
บรรดาพนักงานหญิงชายต่างพากันอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงเป็นทวีคูณ
“ติดต่อโอเบรย์ด่วน แล้วก็โอนสัญญาณขึ้นมอนิเตอร์”
หัวหน้าสั่งทันทีที่การติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของแอมซี่จบลง
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“ติดต่อได้แล้วครับ”
ภาพของอาร์ทและไซท์ปรากฏขึ้นที่มอนิเตอร์ด้วยใบหน้าที่ยิมแย้ม
“อาร์ทไซท์รับภารกิจด่วน”
จากรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นความงุนงงแทน
“ครับ”
“นำกระสวยโอเบรย์เข้าพุ่งชนวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติด่วนเร่งความเร็วสูงสุด”
“เออ...นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
อาร์ทถามกลับด้วยความงุนงง
“มีวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติพุ่งตรงมาทางโลกขอให้เธอทั้งสองนำโอเบรย์เข้าชน”
ทั้งสองตกตะลึงอย่างที่สุด แต่ก็จำเป็นต้องรับภารกิจเพื่อป้องกันโลก
“แล้วทางเราจะแจ้งทางครอบครัวให้ ว่านายทั้งสองคือวีรบุรุษ”
“ครับ ฝากบอกลูกผมด้วยครับว่าพ่อรักลูกมากน่ะ เรียนให้เก่งและเป็นคนดีน่ะลูก”
ไซท์พูดทั้งน้ำตาใสๆซึ่งไหลลงมาอาบแกมทั้งสองข้าง
“ได้แล้วเราจะบอกให้ แล้วอาร์ทนายอยากพูดอะไรบ้างมั้ย”
“เออ...ไม่มีครับ”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“สีสัญญาณติดต่อมาจากแอมซี่ครับ จะโอนขึ้นมอนิเตอร์นะครับ”
ภาพทางแอมซี่ก็ปรากฏขึ้น
“ขณะนี้มันค่อยๆลดความเร็วลงแล้วครับแต่ยังไม่เปลี่ยนทิศทางครับ กรุณาดำเนินภารกิจโดยด่วนเลยครับ”
วันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 2074
ความสูงจากชั้นบรรยายกาศโลก 210 กิโลเมตร
“สวยเนอะ...โลกเนี่ย”
อาร์ทพูดกับไซท์แต่นัยน์ตาและสมาธิกลับจับจ้องไปที่ดาวเคราะห์สีฟ้า
“อืม...ถ้ามองจากทางนี้ใช่ หึ!...แตกต่างจากภายในลิบลับ ต่างกันยิ่งกว่าสวรรค์กับนรก”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“ทางนู้นเป็นไงบ้าง”
เสียงแหบห้าวดังผ่านเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วที่ติดตั้งอยู่ในหมวกของจี-สูทสีเทาของไซท์
“สภาพห้องเครื่องเสียหายนิดหน่อยครับ คงมีผลมาจากความร้อนของเดบิสที่เคลื่อนที่ผ่านด้วยความเร็วสูง”
“อืม...คิดว่าใช้เวลาเท่าไหร่”
“คิดว่าไม่ถึงสามชั่วโมงก็เสร็จครับ แต่ก็จะทำให้เร็วที่สุดครับ”
“อืม...เร็วๆหน่อยแล้วกัน เพราะทางนี้หลายบริษัทกำลังขาดทุน”
“ครับ”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
เสียงสัญญาณเลิกการติดต่อดังขึ้น
“รี-แซท เหรอ ว่าไงมั่ง”
“เค้าบอกให้เร็วๆน่ะ”
“อืม”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“15นาฬิกา51นาที ยืนยันการเสร็จสิ้นภารกิจซ่อมแซมดาวเทียมออเทลโล่ อีกหนึ่งชั่วโมงช่างเทคนิคและนักบินจะกลับสู่พื้นโลกครับ”
เสียงเจ้าหน้าที่สื่อสารกล่าวรายงานหัวหน้า
“โอเค ทุกๆคนที่ไม่เกี่ยวข้องเลิกงานได้”
พนักงานกว่ายี่สิบคนลุกจากโต๊ะแล้วจัดการเก็บสัมภาระส่วนตัวที่มองดูแล้วแทบจะมีทุกคนคือคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คซึ่งวางกางอยู่บนโต๊ะ ในขณะที่กำลังจัดเอกสารลงกระเป๋า
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“มีสัญญาณติดต่อมาจากแอมซี่ครับ”
ทุกคนหันควับไปทางเจ้าหน้าที่สื่อสารพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
“ว่าไง”
หัวหน้าตอบกลับอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
“จะโอนสัญญาณขึ้นมอนิเตอร์กลางนะครับ”
มอนิเตอร์สีดำสนิทปรากฏภาพของเจ้าหน้าที่ของแอมซี่
“มีการค้นพบวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติเส้นผ่านศูนย์กลางตอนนี้ยังไม่สามารถวัดได้ครับ แต่ขนาดใหญ่มากครับ อาจเป็นดาวหาง อยู่ห่างจากโลก ประมาณ 2900 กิโลเมตร พุ่งตรงมาทางโลกครับ คิดว่าถ้าเข้าชนคงบริเวณทวีปแอนตาร์ติกก้าครับที่จะได้รับความเสียหายสูงสุด ภูเขาน้ำแข็งจะทนความร้อนจากการเสียสีกับชั้นบรรยากาศไม่ไหวครับ มันจะสลายกลายสภาพเป็นน้ำท่วมโลกครับ”
เสียงเซ็งแซ่จากบรรดาพนักงานทั้งหมดหยุดลงทันที ทุกๆคนต่างพากันจับจ้องไปที่มอนิเตอร์ด้วยแววตาและความรู้สึกตกตะลึงจนแทบกลั้นหายใจ
“ขณะนี้วัตถุนั่นพุ่งตรงมาด้วยความเร็วประมาณ 1000 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่กำลังลดลงเรื่อยๆครับ ขอให้ทางรี-แซทสละกระสวยซ่อมแซมโอเบรย์ ที่อยู่เหนือชั้นบรรยายกาศ เพื่อนำเข้าพุ่งชนวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติด้วยความเร็วสูงสุดครับ”
“แล้วทำไมไม่มีการแจ้งกันก่อนล่ะ”
หัวหน้าตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย
“ค้นพบเมื่อกี้เองครับ แล้วก็แจ้งมาทันทีเลย อยู่ๆก็มาปรากฏอยู่เหนือชั้นบรรยากาศประมาณ 3500 กิโลเมตรครับ”
บรรดาพนักงานหญิงชายต่างพากันอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงเป็นทวีคูณ
“ติดต่อโอเบรย์ด่วน แล้วก็โอนสัญญาณขึ้นมอนิเตอร์”
หัวหน้าสั่งทันทีที่การติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของแอมซี่จบลง
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“ติดต่อได้แล้วครับ”
ภาพของอาร์ทและไซท์ปรากฏขึ้นที่มอนิเตอร์ด้วยใบหน้าที่ยิมแย้ม
“อาร์ทไซท์รับภารกิจด่วน”
จากรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นความงุนงงแทน
“ครับ”
“นำกระสวยโอเบรย์เข้าพุ่งชนวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติด่วนเร่งความเร็วสูงสุด”
“เออ...นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
อาร์ทถามกลับด้วยความงุนงง
“มีวัตถุไม่ปรากฎสัญชาติพุ่งตรงมาทางโลกขอให้เธอทั้งสองนำโอเบรย์เข้าชน”
ทั้งสองตกตะลึงอย่างที่สุด แต่ก็จำเป็นต้องรับภารกิจเพื่อป้องกันโลก
“แล้วทางเราจะแจ้งทางครอบครัวให้ ว่านายทั้งสองคือวีรบุรุษ”
“ครับ ฝากบอกลูกผมด้วยครับว่าพ่อรักลูกมากน่ะ เรียนให้เก่งและเป็นคนดีน่ะลูก”
ไซท์พูดทั้งน้ำตาใสๆซึ่งไหลลงมาอาบแกมทั้งสองข้าง
“ได้แล้วเราจะบอกให้ แล้วอาร์ทนายอยากพูดอะไรบ้างมั้ย”
“เออ...ไม่มีครับ”
ติ๊ตๆๆ...ติ๊ตๆๆ...
“สีสัญญาณติดต่อมาจากแอมซี่ครับ จะโอนขึ้นมอนิเตอร์นะครับ”
ภาพทางแอมซี่ก็ปรากฏขึ้น
“ขณะนี้มันค่อยๆลดความเร็วลงแล้วครับแต่ยังไม่เปลี่ยนทิศทางครับ กรุณาดำเนินภารกิจโดยด่วนเลยครับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น