ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: Time Machine
ลอนดอนซิตี้ ประเทศอังกฤษ ปี ค.ศ.2001
เวลาประมาณบ่าย 2 โมงคือเวลาเลิกเรียนของเด็กๆทุกคนในโรงเรียนแห่งนี้ และข้างๆก็ยังมีโรงเรียนประถมที่มีเด็กร่วมพันคน ช่วงเวลานี้จึงค่อนข้างแออัดยัดเยียดสักหน่อย
อนาสตาเซียไม่ชอบเวลานี้เอาเสียเลย มันอึดอัดและน่ารำคาญ เธออยากอยู่คนเดียวเงียบๆ และแม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่มาเกือบ 10 ปี แต่เธอก็ยังจำหน้าใครสักคนในที่นี้ไม่ได้เลย
\"แอนนี่!\"
เสียงเรียกเกือบตะโกนทำให้เธอต้องเงยหน้ามอง ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งลอยขึ้นมาอยู่ในระดับสายตาของเธอ เขายิ้มกว้างให้เธอ
\"หาแทบตาย! ไม่กลับด้วยกันเหรอ?\"
\"ไม่ นายจะไปเกมเซ็นเตอร์ก่อนไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ไป\"
\"โธ่แอนนี่!\"
โจนาธานลากเสียงยาวเหมือนจะง้อเธอ แต่อนาสตาเซียก็รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจง้อเธอจริงๆหรอก เธอไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ เต่เขาก็คบเธอเป็นเพื่อนร่วม 10 ปีเหมือนกัน
\"ไปด้วยกันหน่อยน่า!\"
\"เพื่อนนายจะว่าฉัน ฉันชอบไปแย่งคู่นัดบอดเขา\"
นี่คือเรื่องจริง โจนาธานมีเพื่อนมากมายทั้งผู้ชายและผู้หญิง แต่ไม่มีใครในนั้นชอบอนาสตาเซียสักคน ผู้ชายว่าเธอหยิ่ง เข้าใกล้ยากและผู้หญิงก็ว่าเธอเป็นตัวแย่งคู่นัดบอดของพวกเขา หลังๆมานี่อนาสตาเซียจึงเลี่ยงที่จะไม่ไปแทน
อนาสตาเซียกลับบ้านด้วยอารมณ์บูดสุดๆ เธอไม่ชอบโจนาธานนัก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนเธอ อันที่จริง - เธอก็ไม่เคยชอบใครเลยต่างหาก แม้แต่พ่อกับแม่บุญธรรมของเธอ
\"แอนนี่ ไม่ทานข้าวเย็นหรือ?\"
\"ไม่ค่ะ แล้วถ้าโจตามมา บอกเขาว่าหนูอาบน้ำอยู่\"
แล้วเธอก็ผละออกไปทันที โดยที่ไม่สนใจคนทั้งคู่อีกต่อไป ปล่อยให้บิดามารดาของเธอนั่งถอนหายใจอย่างคนหมดแรง
สามีภรรยาแลนเธอร์แต่งงานกันมาหลายปีและไม่มีลูก เมื่อไปตรวจจึบพบว่าฝ่ายภรรยาเป็นหมัน ทั้งคู่จึงตัดสินใจจะรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม พวกเขาเจออนาสตาเซียที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าฝั่งอีสต์เอนด์ และเมื่อเจอเธอครั้งแรก พวกเขาก็ตกลงรับเธอทันที แต่จนแล้วจนเล่าเธอก็ยังไม่เคยพูดจากับพวกเขาเหมือนลูกสาวสักครั้ง
มิสซิสแลนเธอร์จึงเดินขึ้นด้านบนพร้อมถาดอาหาร เธอเคาะประตูห้องของอนาสตาเซียซึ่งอยู่ด้านในสุด สักพักประตูก็เปิดออกอนาสตาเซียโผล่หน้าออกมารับเพียงครึ่งตัว และเมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอจึงยอมเปิดประตูออกกว้างให้อีกฝ่ายก้าวเข้ามาในห้อง
มิสซิสแลนเธอร์มองตามหลังเธอในขณะที่ก้าวเข้าไปในห้อง อนาสตาเซียเป็นคนสวยในสายตาของทุกคน และนั่นทำให้ใครต่อใครรู้ว่าอนาสตาเซียไม่ใช่ลูกสาวของเธอ เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มเงายาวเป็นลอนสวย แต่อนาสตาเซียจะพอใจมากถ้ามันตรงขึ้นมา เธอมีตาสีน้ำตาลเป็นประกายวาววับ และดวงตาคู่นี้ที่ทำให้มิสซิสแลนเธอร์คิดว่า เธอไม่อาจปิดบังความในใจของเธอไว้ได้ และที่แน่ๆตอนนี้อนาสตาเซียกำลังจ้องหน้าเธอ
\"คุณมีอะไรหรือเปล่า?\"
คนพูดลากเสียงยาวเพื่อจะให้ดูไม่ห้วนจนเกินไปนัก
\"เอ่อ...แอนนี่จะว่ายังไงจ๊ะที่เราจะย้ายบ้าน?\"
\"ไม่ว่ายังไง?\" อนาสตาเซียยักไหล่อย่างไม่สนใจ \"คุณจะย้ายก็ย้าย ไม่คัดค้าน\"
มิสซิสแลนเธอร์จึงลอบถอนหายใจยาว ตอนแรกเธอคิดว่าอนาสตาเซียจะคัดค้าน เธอคิดว่าอนาสตาเซียจะโวยวายเรื่องที่จะต้องจากกับโจนาธานซึ่งเป็นเพื่อนกันมานาน
\"จะย้ายเมื่อไหร่?\"
\"เดือนหน้าจ้ะ ว่าแต่ - แอนนี่แน่ใจนะว่าไม่ค้าน แม่นึกว่าแอนนี่จะไม่อยากไปเพราะโจ...\"
อนาสตาเซียแกล้งเดินวนไปวนมารอบร้อง \"ไม่...โจเขาก็อยู่ส่วนเขา เราก็อยู่ส่วนเรา แล้วเขาก็คงไม่เสียใจนักหรอกถ้าหนูจะย้ายไปแล้วจะย้ายไปที่ไหน?\"
\"บอร์นมัธจ้ะ คุณพ่อซื้อบ้านของเพื่อนไว้ที่นั่น มันบรรยากาศดีไม่แออัดเหมือนลอนดอน\"
\"ก็ดี...\"
ตราบจนกระทั่งมิสซิสแลนเธอร์เดินพ้นออกจากห้องไป อนาสตาเซียจึงทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าของที่อยู่ใต้เตียงออกมา หมวกรูปร่างประหลาดที่ทำจากฟอยล์และอะลูมิเนียมถูกดึงขึ้นมาอยู่บนมือของเธอ อนาสตาเซียจับมันพลิกไปพลิกมาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจยาว
\"อีกเดือนต้องทำให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่มีโอกาสอีก ข้าวของที่โน่นคงไม่ทันสมัยเท่าที่นี่นักหรอก\"
ในช่วง 1 เดือนก่อนย้ายบ้าน โจนาธานแวะมาที่บ้านราวๆ 2 ครั้งต่อวันเพื่อขอร้องให้มิสเตอร์และมิสซิสแลนเธอร์เปลี่ยนความตั้งใจเรื่องการย้ายบ้าน โดยเฉพาะเวลาที่มา เขาต้องมาแวะที่ห้องของอนาสตาเซียทุกครั้ง
\"โอ้โห! ข้าวของเต็มห้องเลยแอนนี่\"
โจนาธานโผล่เข้ามาในห้องของเธอ 2 วันก่อนย้ายบ้าน วันนี้เขามากับขนมด้วย
\"มาทำไมเรื่อยๆ?\"
\"มาขอร้องพ่อกับแม่เธอน่ะสิ\" โจนาธานตอบพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนที่ว่างๆที่เขาจะหาได้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็น หมวกรูปทรงประหลาดที่ตกอยู่ข้างตัวเขา เขาจึงหยิบขึ้นมาพิจารณา \"อะไรกัน? ทำอะไรอีกแล้วเหรอแอนนี่?\"
อนาสตาเซียหันหลังกลับมามอง ก่อนจะละมือจากการเก็บแผ่นดิสก์ลงกล่อง และเดินมาคว้าหมวกจากมือของโจนาธานไป
\"อย่ามารื้อของคนอื่นตามใจชอบสิ\"
โจนาธานดีดตัวขึ้นนั่งหลังจากเอนลงนอนกับเตียง สีหน้าจริงจัง \"ถามจริงเหอะแอนนี่? เธออยากย้ายไปบอร์นมัธจริงๆเหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าคนรักเทคโนโลยีอย่างเธอจะไปจากลอนดอนได้\"
\"มั้ง? อนาสตาเซียตอบโดยไม่หันกลับมามอง \"ฉันอาจจะเบื่อของไฮเทคขึ้นมาก็ได้ อันที่จริง - บอร์นมัธก็เป็นเมืองที่น่าอยู่ อากาศก็ดี สบายจะตาย\"
\"เธอไม่แคร์เลยเหรอ? ฉันยังไม่อยากให้เธอย้ายไปเลย\"
มือขาวที่กำลังง่วงกับการเก็บของลงกล่องใบใหญ่ชะงัก เธอเงยหน้ามองอีกฝ่าย
\"ฉันอาจจะไม่ไปบอร์นมัธก็ได้นะ\"
\"จริงน่ะ!?\"
ดวงตาสีน้ำตาลหลุบลงเมื่อมองเห็นแววตายินดีอย่างยิ่งของโจนาธาน...เขาไม่เข้าใจคำพูดของเธอหรอก เธอจะไม่ไปบอร์นมัธแน่ถ้ามีโอกาส \'ถ้า\' นะ
\"อย่างเพิ่งบอกแม่นะ\"
\"รู้แล้ว!! ใช่เลย! ถ้าเธอย้ายไปฉันต้องเป็นบ้าแน่ๆ พ่อกับแม่คงไม่ยอมให้ฉันไปบอร์นมัธเพื่อหาผู้หญิงหรอกน่า! ให้ตายเหอะ!\"
\"เมื่อรู้แล้วนายก็กลับไปได้ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ\"
\"เธอไม่ชอบเสียงดังฉันรู้ เอาล่ะ! ฉันไม่อยู่ก็ได้ ขอให้แน่ใจว่าเธอไม่ไปก็พอ\"
อนาสตาเซียดันโจนาธานออกนอกห้องไปได้สำเร็จ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน...ให้โจนาธานเข้าใจไปแบบนั้นน่ะดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน และตอนนี้เธอก็สบโอกาสด้วย
เธอก้าวข้ามกองข้าวของมานั่งอยู่บนเตียงของเธอ คว้าหมวกฟอยล์ที่โจนาธานหยิบไปเมื่อครู่นี้มาใส่ไว้บนหัว เธอกวาดตาไปรอบๆชั่วอึดใจ ก่อนจะกดปุ่มสีแดงที่อยู่ด้านขวาของหมวก แสงสีฟ้าก็วาบขึ้น อนาสตาเซียหลับตาลง โดยได้แต่ภาวนาว่า
ขอให้สำเร็จที...
แสงสว่างจ้าทำให้มิสเตอร์และมิสซิสแลนเธอร์ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ชั้นล่างต้องวิ่งพรวดขึ้นมาดู พวกเขาต้องกระแทกประตูแรงๆหลายครั้งกว่าประตูจะเปิดออก และเมื่อเปิดแล้วทั้งแสงสว่างและตัวของผู้ที่อยู่ในห้องก็หายไป
เวลาประมาณบ่าย 2 โมงคือเวลาเลิกเรียนของเด็กๆทุกคนในโรงเรียนแห่งนี้ และข้างๆก็ยังมีโรงเรียนประถมที่มีเด็กร่วมพันคน ช่วงเวลานี้จึงค่อนข้างแออัดยัดเยียดสักหน่อย
อนาสตาเซียไม่ชอบเวลานี้เอาเสียเลย มันอึดอัดและน่ารำคาญ เธออยากอยู่คนเดียวเงียบๆ และแม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่มาเกือบ 10 ปี แต่เธอก็ยังจำหน้าใครสักคนในที่นี้ไม่ได้เลย
\"แอนนี่!\"
เสียงเรียกเกือบตะโกนทำให้เธอต้องเงยหน้ามอง ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งลอยขึ้นมาอยู่ในระดับสายตาของเธอ เขายิ้มกว้างให้เธอ
\"หาแทบตาย! ไม่กลับด้วยกันเหรอ?\"
\"ไม่ นายจะไปเกมเซ็นเตอร์ก่อนไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ไป\"
\"โธ่แอนนี่!\"
โจนาธานลากเสียงยาวเหมือนจะง้อเธอ แต่อนาสตาเซียก็รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจง้อเธอจริงๆหรอก เธอไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ เต่เขาก็คบเธอเป็นเพื่อนร่วม 10 ปีเหมือนกัน
\"ไปด้วยกันหน่อยน่า!\"
\"เพื่อนนายจะว่าฉัน ฉันชอบไปแย่งคู่นัดบอดเขา\"
นี่คือเรื่องจริง โจนาธานมีเพื่อนมากมายทั้งผู้ชายและผู้หญิง แต่ไม่มีใครในนั้นชอบอนาสตาเซียสักคน ผู้ชายว่าเธอหยิ่ง เข้าใกล้ยากและผู้หญิงก็ว่าเธอเป็นตัวแย่งคู่นัดบอดของพวกเขา หลังๆมานี่อนาสตาเซียจึงเลี่ยงที่จะไม่ไปแทน
อนาสตาเซียกลับบ้านด้วยอารมณ์บูดสุดๆ เธอไม่ชอบโจนาธานนัก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนเธอ อันที่จริง - เธอก็ไม่เคยชอบใครเลยต่างหาก แม้แต่พ่อกับแม่บุญธรรมของเธอ
\"แอนนี่ ไม่ทานข้าวเย็นหรือ?\"
\"ไม่ค่ะ แล้วถ้าโจตามมา บอกเขาว่าหนูอาบน้ำอยู่\"
แล้วเธอก็ผละออกไปทันที โดยที่ไม่สนใจคนทั้งคู่อีกต่อไป ปล่อยให้บิดามารดาของเธอนั่งถอนหายใจอย่างคนหมดแรง
สามีภรรยาแลนเธอร์แต่งงานกันมาหลายปีและไม่มีลูก เมื่อไปตรวจจึบพบว่าฝ่ายภรรยาเป็นหมัน ทั้งคู่จึงตัดสินใจจะรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม พวกเขาเจออนาสตาเซียที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าฝั่งอีสต์เอนด์ และเมื่อเจอเธอครั้งแรก พวกเขาก็ตกลงรับเธอทันที แต่จนแล้วจนเล่าเธอก็ยังไม่เคยพูดจากับพวกเขาเหมือนลูกสาวสักครั้ง
มิสซิสแลนเธอร์จึงเดินขึ้นด้านบนพร้อมถาดอาหาร เธอเคาะประตูห้องของอนาสตาเซียซึ่งอยู่ด้านในสุด สักพักประตูก็เปิดออกอนาสตาเซียโผล่หน้าออกมารับเพียงครึ่งตัว และเมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอจึงยอมเปิดประตูออกกว้างให้อีกฝ่ายก้าวเข้ามาในห้อง
มิสซิสแลนเธอร์มองตามหลังเธอในขณะที่ก้าวเข้าไปในห้อง อนาสตาเซียเป็นคนสวยในสายตาของทุกคน และนั่นทำให้ใครต่อใครรู้ว่าอนาสตาเซียไม่ใช่ลูกสาวของเธอ เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มเงายาวเป็นลอนสวย แต่อนาสตาเซียจะพอใจมากถ้ามันตรงขึ้นมา เธอมีตาสีน้ำตาลเป็นประกายวาววับ และดวงตาคู่นี้ที่ทำให้มิสซิสแลนเธอร์คิดว่า เธอไม่อาจปิดบังความในใจของเธอไว้ได้ และที่แน่ๆตอนนี้อนาสตาเซียกำลังจ้องหน้าเธอ
\"คุณมีอะไรหรือเปล่า?\"
คนพูดลากเสียงยาวเพื่อจะให้ดูไม่ห้วนจนเกินไปนัก
\"เอ่อ...แอนนี่จะว่ายังไงจ๊ะที่เราจะย้ายบ้าน?\"
\"ไม่ว่ายังไง?\" อนาสตาเซียยักไหล่อย่างไม่สนใจ \"คุณจะย้ายก็ย้าย ไม่คัดค้าน\"
มิสซิสแลนเธอร์จึงลอบถอนหายใจยาว ตอนแรกเธอคิดว่าอนาสตาเซียจะคัดค้าน เธอคิดว่าอนาสตาเซียจะโวยวายเรื่องที่จะต้องจากกับโจนาธานซึ่งเป็นเพื่อนกันมานาน
\"จะย้ายเมื่อไหร่?\"
\"เดือนหน้าจ้ะ ว่าแต่ - แอนนี่แน่ใจนะว่าไม่ค้าน แม่นึกว่าแอนนี่จะไม่อยากไปเพราะโจ...\"
อนาสตาเซียแกล้งเดินวนไปวนมารอบร้อง \"ไม่...โจเขาก็อยู่ส่วนเขา เราก็อยู่ส่วนเรา แล้วเขาก็คงไม่เสียใจนักหรอกถ้าหนูจะย้ายไปแล้วจะย้ายไปที่ไหน?\"
\"บอร์นมัธจ้ะ คุณพ่อซื้อบ้านของเพื่อนไว้ที่นั่น มันบรรยากาศดีไม่แออัดเหมือนลอนดอน\"
\"ก็ดี...\"
ตราบจนกระทั่งมิสซิสแลนเธอร์เดินพ้นออกจากห้องไป อนาสตาเซียจึงทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าของที่อยู่ใต้เตียงออกมา หมวกรูปร่างประหลาดที่ทำจากฟอยล์และอะลูมิเนียมถูกดึงขึ้นมาอยู่บนมือของเธอ อนาสตาเซียจับมันพลิกไปพลิกมาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจยาว
\"อีกเดือนต้องทำให้เสร็จ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่มีโอกาสอีก ข้าวของที่โน่นคงไม่ทันสมัยเท่าที่นี่นักหรอก\"
ในช่วง 1 เดือนก่อนย้ายบ้าน โจนาธานแวะมาที่บ้านราวๆ 2 ครั้งต่อวันเพื่อขอร้องให้มิสเตอร์และมิสซิสแลนเธอร์เปลี่ยนความตั้งใจเรื่องการย้ายบ้าน โดยเฉพาะเวลาที่มา เขาต้องมาแวะที่ห้องของอนาสตาเซียทุกครั้ง
\"โอ้โห! ข้าวของเต็มห้องเลยแอนนี่\"
โจนาธานโผล่เข้ามาในห้องของเธอ 2 วันก่อนย้ายบ้าน วันนี้เขามากับขนมด้วย
\"มาทำไมเรื่อยๆ?\"
\"มาขอร้องพ่อกับแม่เธอน่ะสิ\" โจนาธานตอบพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนที่ว่างๆที่เขาจะหาได้ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็น หมวกรูปทรงประหลาดที่ตกอยู่ข้างตัวเขา เขาจึงหยิบขึ้นมาพิจารณา \"อะไรกัน? ทำอะไรอีกแล้วเหรอแอนนี่?\"
อนาสตาเซียหันหลังกลับมามอง ก่อนจะละมือจากการเก็บแผ่นดิสก์ลงกล่อง และเดินมาคว้าหมวกจากมือของโจนาธานไป
\"อย่ามารื้อของคนอื่นตามใจชอบสิ\"
โจนาธานดีดตัวขึ้นนั่งหลังจากเอนลงนอนกับเตียง สีหน้าจริงจัง \"ถามจริงเหอะแอนนี่? เธออยากย้ายไปบอร์นมัธจริงๆเหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าคนรักเทคโนโลยีอย่างเธอจะไปจากลอนดอนได้\"
\"มั้ง? อนาสตาเซียตอบโดยไม่หันกลับมามอง \"ฉันอาจจะเบื่อของไฮเทคขึ้นมาก็ได้ อันที่จริง - บอร์นมัธก็เป็นเมืองที่น่าอยู่ อากาศก็ดี สบายจะตาย\"
\"เธอไม่แคร์เลยเหรอ? ฉันยังไม่อยากให้เธอย้ายไปเลย\"
มือขาวที่กำลังง่วงกับการเก็บของลงกล่องใบใหญ่ชะงัก เธอเงยหน้ามองอีกฝ่าย
\"ฉันอาจจะไม่ไปบอร์นมัธก็ได้นะ\"
\"จริงน่ะ!?\"
ดวงตาสีน้ำตาลหลุบลงเมื่อมองเห็นแววตายินดีอย่างยิ่งของโจนาธาน...เขาไม่เข้าใจคำพูดของเธอหรอก เธอจะไม่ไปบอร์นมัธแน่ถ้ามีโอกาส \'ถ้า\' นะ
\"อย่างเพิ่งบอกแม่นะ\"
\"รู้แล้ว!! ใช่เลย! ถ้าเธอย้ายไปฉันต้องเป็นบ้าแน่ๆ พ่อกับแม่คงไม่ยอมให้ฉันไปบอร์นมัธเพื่อหาผู้หญิงหรอกน่า! ให้ตายเหอะ!\"
\"เมื่อรู้แล้วนายก็กลับไปได้ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ\"
\"เธอไม่ชอบเสียงดังฉันรู้ เอาล่ะ! ฉันไม่อยู่ก็ได้ ขอให้แน่ใจว่าเธอไม่ไปก็พอ\"
อนาสตาเซียดันโจนาธานออกนอกห้องไปได้สำเร็จ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน...ให้โจนาธานเข้าใจไปแบบนั้นน่ะดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน และตอนนี้เธอก็สบโอกาสด้วย
เธอก้าวข้ามกองข้าวของมานั่งอยู่บนเตียงของเธอ คว้าหมวกฟอยล์ที่โจนาธานหยิบไปเมื่อครู่นี้มาใส่ไว้บนหัว เธอกวาดตาไปรอบๆชั่วอึดใจ ก่อนจะกดปุ่มสีแดงที่อยู่ด้านขวาของหมวก แสงสีฟ้าก็วาบขึ้น อนาสตาเซียหลับตาลง โดยได้แต่ภาวนาว่า
ขอให้สำเร็จที...
แสงสว่างจ้าทำให้มิสเตอร์และมิสซิสแลนเธอร์ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ชั้นล่างต้องวิ่งพรวดขึ้นมาดู พวกเขาต้องกระแทกประตูแรงๆหลายครั้งกว่าประตูจะเปิดออก และเมื่อเปิดแล้วทั้งแสงสว่างและตัวของผู้ที่อยู่ในห้องก็หายไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น