ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อาซาคุสะ มาโดกะ
แสงไปส่องจากแพดานห้อง แสงไฟแกว่งไปมาอย่างช้าๆ ร่างของคน 5 คนตาย แต่หละศพมีแต่เลือด และการทารุณกรรมต่างๆ และไม่ไกลจากศพที่กอดเด็กทารกที่สิ้นใจแล้ว เด็กผู้หญิงอายุ16 ปี นั่งเหม่อลอย ตามตัวของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของการทุบตี
“แล้วเด็กหละ” สารวัตฮิเดอากิถามกับนายตำรวจคนหนึ่ง
“เดี๋ยวคนของมูลนิธิจะมารับตัวเด็กไปฮะ” เค้าตอบ
“สารวัติครับ...” นายตำรวจคนเดิมเรียกอย่างเกรงใจ
“ว่ามา”
“คือพวกนักข่างต้องการทราบลายละเอียดบ้าง ท่านน่าจะไปแถลงการณ์หน่อย”
สารวัตหนุ่มมองไปที่นักข่าวที่กำลังทำการถ่ายทอกสด และร่ายงานพร้อมกับเขียนกันเป็นระวิง
“สารวัตฮิเดอากิค่ะ ช่วยอธิบายเหตุการณ์ด้วยค่ะ”
“แล้วเรื่องที่มีผู้รอดชีวิตนั้น พอจะให้รายละเอียดได้ไหมครับท่าน”
“ช่วยตอบคำถามด้วย”
แต่เขามิได้พูดใดๆทั้งสิน เขารีบขึ้นรถและออกจากที่เกิดเหตุทันที จนกระทั้งมาถึงสำนักงานตำรวจกลาง ซึ่งนายตำรวจทุกคนก็ต่างรอคอยเพื่อฟังการแบ่งงาน ซึ่งเมื่อสารวัตโคยาม่ามาถึงเค้าก็ลงนั่งที่โต๊ะใหญ่ด้านหน้าห้อง จากนั้นเค้าก็เริ่มพูด
“เอาหละ....” นายตำรวจรอฟังด้วยใจระทึก
“คาซาม่านายเตรียมให้มีการตรวจรถทุกคันในรัศมี10กิโลเมตรจากจุดเกิดเหตุ”
“ครับผม” เขาขานรับ
“ส่วนนาย นิชิกิโดะ ชั้นต้องการให้นายตั้งทีมขึ้นมาและไปเก็บหลักฐานจากที่เกิดเหตุอีกครั้ง เอาแบบละเอียดที่สุดและอย่าให้พวกนักข่าวเข้าไปยุ่มยามหละ ชั้นหละเบื่อพวกนี้ที่สุด”
“ครับผม”เขาขานรับ
“ส่วนนากามารุ กับทานากะ ไปที่นิติเวชไปดูศพ ผมต้องการผลการชันสูทที่ละเอียดที่สุด ก่อนพรุ่งนี้”
“ครับผม” ทั้งสองขานรับ
“และสุดท้าย ผมจะไปที่โรงพยาบาลไปดูเด็กคนนั้นเอางี้... อิมาอิคุณไปกับผมด้วย” เขาหยุดพูดและยืดตัวขึ้น พร้อมแปร่งเสียงก้อง
“ผมต้องการทุกอย่างที่พอเป็นเบาะแสได้ ทุกซอกทุกมุม แม้กระทั้งเปลือกหอย....” มีนายตำรวจบ้างคนหัวเราะเบาๆ
“มีอะไรน่าขำนักเหรอ...มุราคามิ” สารวัตฮิเดอากิตะหวาดเสียงดัง มุราคามิเองถึงกับหน้าเสียเค้าตอบกลับเสียงค่อย
“ขอโทษครับ”
“พวกคุณคิดว่านีเรากำลังเล่นตำรวจจับผู้ร้ายแบบเด็กหรือไง...คน 5 คนตายโดยที่เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนร้ายเลย ครอบครัวที่โดนนี้เป็นครอบครัวแรกก็จริง แล้วถ้ามันมีอีกหละ ถ้าต้องมีคนตายเพิ่มขึ้นอีก ใครจะรู้มันอาจจะเป็นครอบครัวของพวกคุณก็ได้...ผมถึงบอกให้พวกคุณทำทุกอย่างอย่างละเอียดเพราะบางที่ ของที่เราไม่คิดว่ามันมีประโยชน์มันอาจเป็นเบาะแสสำคัญก็ได้ อย่าได้มองข้างของชิ้นเล็กๆ ....เอา....มัวรอะไรกันอยู่ไปสิ ไป ไป ไป ไป”
----------------------------------------
“น่าเบื่อที่สุด” อกานิชินั่งเอคเนกอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้วก็ปากระดาษไปที่อีกโต๊ะหนึ่ง
“แล้วไอ้การที่นายเอากระดาษมาปาชั้นเนี้ยมันเป็นเรื่องแก่เบื่อเหรอไง” คาเมนาชิพูดพรางปาเศษกระดาษกลับ
อกานิชิมองไปที่หน้าต่าง แล้วทันใดเสียงไซร์เลนก็ดังขึ้น ทั้งสองรีบออกจากห้องไปที่ห้องฉุกเฉิน รถเข็นพาร่างของเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 16ปี ชุมไปด้วยเลือด ซึ่งบุรุษพยาบาลวิ่งมาบอกกับทั้งสอง
“คุณหมออกานิชิ คุณหมอคาเมนาชิ ด่วนเลยครับ”ทั้งสองเข้าไปในห้องฉุกเฉินซึ่งมีหมออีกสองคน
“หมอชิบูทานิ หมออุจี้ เด็นคนนี้เพิ่งถูกส่งมาครับ”
“คงเป็นคนที่ท่างตำรวจเพิ่งส่งรายงานมา”
หลังจากนั้นไม่น่านก้ได้มีการประชุมคณะหมอเกี่ยวกับเรื่องนี้
“จาการตรวจอย่างละเอียดผม...” หมอกานิชิเงียบเสียงไปเค้าเอามือดึงเน็ทไทเบาด้วยอาการประหม่า “ผมต้องขอบอกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสะเทือนใจผมมากๆ” และเค้าก็ใส่ความรู้สึกเข้าไป
“ชื่อของเธอคือ อาซาคุสะ มาโดกะ อายุ 16 ปี สภาพร่างกายเธอบอบซ้ำมาก ที่ศีษระมีลอยแผลที่เกิดจากของแข็งทุบ ลอยกัดของมนุษย์ ที่บริเวณหัวไหล่ซ้าย กับที่เอ่อ....หน้าอกทั้งสองข้างและถูกทารุณกรรมทางเพศอย่างยับเยิน ช่องคลอดฉีกขาด”
“แล้วเด็กหละ” สารวัตฮิเดอากิถามกับนายตำรวจคนหนึ่ง
“เดี๋ยวคนของมูลนิธิจะมารับตัวเด็กไปฮะ” เค้าตอบ
“สารวัติครับ...” นายตำรวจคนเดิมเรียกอย่างเกรงใจ
“ว่ามา”
“คือพวกนักข่างต้องการทราบลายละเอียดบ้าง ท่านน่าจะไปแถลงการณ์หน่อย”
สารวัตหนุ่มมองไปที่นักข่าวที่กำลังทำการถ่ายทอกสด และร่ายงานพร้อมกับเขียนกันเป็นระวิง
“สารวัตฮิเดอากิค่ะ ช่วยอธิบายเหตุการณ์ด้วยค่ะ”
“แล้วเรื่องที่มีผู้รอดชีวิตนั้น พอจะให้รายละเอียดได้ไหมครับท่าน”
“ช่วยตอบคำถามด้วย”
แต่เขามิได้พูดใดๆทั้งสิน เขารีบขึ้นรถและออกจากที่เกิดเหตุทันที จนกระทั้งมาถึงสำนักงานตำรวจกลาง ซึ่งนายตำรวจทุกคนก็ต่างรอคอยเพื่อฟังการแบ่งงาน ซึ่งเมื่อสารวัตโคยาม่ามาถึงเค้าก็ลงนั่งที่โต๊ะใหญ่ด้านหน้าห้อง จากนั้นเค้าก็เริ่มพูด
“เอาหละ....” นายตำรวจรอฟังด้วยใจระทึก
“คาซาม่านายเตรียมให้มีการตรวจรถทุกคันในรัศมี10กิโลเมตรจากจุดเกิดเหตุ”
“ครับผม” เขาขานรับ
“ส่วนนาย นิชิกิโดะ ชั้นต้องการให้นายตั้งทีมขึ้นมาและไปเก็บหลักฐานจากที่เกิดเหตุอีกครั้ง เอาแบบละเอียดที่สุดและอย่าให้พวกนักข่าวเข้าไปยุ่มยามหละ ชั้นหละเบื่อพวกนี้ที่สุด”
“ครับผม”เขาขานรับ
“ส่วนนากามารุ กับทานากะ ไปที่นิติเวชไปดูศพ ผมต้องการผลการชันสูทที่ละเอียดที่สุด ก่อนพรุ่งนี้”
“ครับผม” ทั้งสองขานรับ
“และสุดท้าย ผมจะไปที่โรงพยาบาลไปดูเด็กคนนั้นเอางี้... อิมาอิคุณไปกับผมด้วย” เขาหยุดพูดและยืดตัวขึ้น พร้อมแปร่งเสียงก้อง
“ผมต้องการทุกอย่างที่พอเป็นเบาะแสได้ ทุกซอกทุกมุม แม้กระทั้งเปลือกหอย....” มีนายตำรวจบ้างคนหัวเราะเบาๆ
“มีอะไรน่าขำนักเหรอ...มุราคามิ” สารวัตฮิเดอากิตะหวาดเสียงดัง มุราคามิเองถึงกับหน้าเสียเค้าตอบกลับเสียงค่อย
“ขอโทษครับ”
“พวกคุณคิดว่านีเรากำลังเล่นตำรวจจับผู้ร้ายแบบเด็กหรือไง...คน 5 คนตายโดยที่เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนร้ายเลย ครอบครัวที่โดนนี้เป็นครอบครัวแรกก็จริง แล้วถ้ามันมีอีกหละ ถ้าต้องมีคนตายเพิ่มขึ้นอีก ใครจะรู้มันอาจจะเป็นครอบครัวของพวกคุณก็ได้...ผมถึงบอกให้พวกคุณทำทุกอย่างอย่างละเอียดเพราะบางที่ ของที่เราไม่คิดว่ามันมีประโยชน์มันอาจเป็นเบาะแสสำคัญก็ได้ อย่าได้มองข้างของชิ้นเล็กๆ ....เอา....มัวรอะไรกันอยู่ไปสิ ไป ไป ไป ไป”
----------------------------------------
“น่าเบื่อที่สุด” อกานิชินั่งเอคเนกอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้วก็ปากระดาษไปที่อีกโต๊ะหนึ่ง
“แล้วไอ้การที่นายเอากระดาษมาปาชั้นเนี้ยมันเป็นเรื่องแก่เบื่อเหรอไง” คาเมนาชิพูดพรางปาเศษกระดาษกลับ
อกานิชิมองไปที่หน้าต่าง แล้วทันใดเสียงไซร์เลนก็ดังขึ้น ทั้งสองรีบออกจากห้องไปที่ห้องฉุกเฉิน รถเข็นพาร่างของเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 16ปี ชุมไปด้วยเลือด ซึ่งบุรุษพยาบาลวิ่งมาบอกกับทั้งสอง
“คุณหมออกานิชิ คุณหมอคาเมนาชิ ด่วนเลยครับ”ทั้งสองเข้าไปในห้องฉุกเฉินซึ่งมีหมออีกสองคน
“หมอชิบูทานิ หมออุจี้ เด็นคนนี้เพิ่งถูกส่งมาครับ”
“คงเป็นคนที่ท่างตำรวจเพิ่งส่งรายงานมา”
หลังจากนั้นไม่น่านก้ได้มีการประชุมคณะหมอเกี่ยวกับเรื่องนี้
“จาการตรวจอย่างละเอียดผม...” หมอกานิชิเงียบเสียงไปเค้าเอามือดึงเน็ทไทเบาด้วยอาการประหม่า “ผมต้องขอบอกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสะเทือนใจผมมากๆ” และเค้าก็ใส่ความรู้สึกเข้าไป
“ชื่อของเธอคือ อาซาคุสะ มาโดกะ อายุ 16 ปี สภาพร่างกายเธอบอบซ้ำมาก ที่ศีษระมีลอยแผลที่เกิดจากของแข็งทุบ ลอยกัดของมนุษย์ ที่บริเวณหัวไหล่ซ้าย กับที่เอ่อ....หน้าอกทั้งสองข้างและถูกทารุณกรรมทางเพศอย่างยับเยิน ช่องคลอดฉีกขาด”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น