[Love Concerto III] ~A Piece of Red Apple (แฟนฟิคแฮร์รี่ ^^)

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1: ~Once Upon A Time

ในกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป สิ่งบางสิ่งที่เคยคงอยู่ก็อาจจางหายหรืออาจยังคงติดแน่นอยู่ดังเดิม ในความไม่แน่นอนของสรรพสิ่ง ‘อนาคต’ จึงเป็นสิ่งที่เฝ้ารอ แต่กับบางสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็เหลือไว้เป็นเพียง...‘ความทรงจำ’



* *



กล่องความทรงจำเล็กๆถูกเปิดออก...



“...ฉันรักเธอ...เฮอร์ไมโอนี่....”



- - - ถ้อยคำยังคงติดตรึงฝังแน่นอยู่ในหัวใจ - - -



“...ฉันรู้ว่ามันเห็นแก่ตัว...แต่ฉัน...”











* * * * * Chapter1: ~Once Upon A Time



- - ณ โรงเรียนเวทมนต์คาถาฮอกวอตส์ที่มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน - - เรื่องราวต่างๆมากมายเริ่มต้นขึ้นที่นี่แล้วกลายเป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งในวันข้างหน้า รวมถึงเรื่องราวของเขา - - เด็กหนุ่มปีหก บ้านสลิธีริน - -



กลางเดือนตุลาคม อากาศเริ่มปรับตัวเย็นลงเรื่อยๆ วันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดเหมาะแก่การขดตัวอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ แม้เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วอยู่ริมหน้าต่างก็ไม่อาจขวางการนอนได้ ไม่ว่าเสียงอะ..ไร



“มาลลลลล...ฟอยยย....” เสียงสูงแหลมปรี๊ดดังขึ้นข้างหูทำให้เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อลืมตาตื่นอย่างไม่เต็มใจนัก



“พาร์กินสัน” เด็กหนุ่มยันตัวลุกขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นไป



“เธอไม่ควรขึ้นมาบนนี้นะ” เขาใช้มืออีกข้างหนึ่งดันหน้าของแพนซี่ที่เริ่มเข้ามาใกล้ทุกทีให้ออกห่าง



“ก็วันนี้เธอตื่นสายนี่นา...อากาศดีจัง..ไปเดินเล่นกันเถอะนะ” เด็กสาวพูดเสียงใส พร้อมกับหน้าตาเว้าวอนตามแบบที่ได้เตรียมมา



“ไม่เอา” เขาพูดเบื่อๆ



“โธ่...เถอะนะ..นะ”



“มัลฟอย..คือ...พวกฉันหิวแล้วล่ะ” เสียงแครบลูกน้องคนหนึ่งของเขาดังขึ้น



“พวกแกก็ไปกินกันสิ” มัลฟอยพูดอย่างหงุดหงิด เขาชักรำคาญพวกก่อกวนพวกนี้เต็มที



“...อ้อ...พาพาร์กินสันไปกินมื้อเช้าพร้อมพวกแกด้วยนะ” แพนซี่หันขวับมามองเขา มัลฟอยไม่สนใจทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในท่าสบายๆ ลูกน้องร่างยักษ์ทั้งสองปฏิบัติตามแต่โดยดี ทั้งสองลุกขึ้นลากแขนแพนซี่ไปคนละข้าง เด็กสาวผู้โชคร้ายร้องแผดเสียงแหลมไปตลอดทาง



เด็กหนุ่มถอนใจหน่ายๆพลางพลิกตัวแล้วรู้สึกถึงบางอย่างเย็นๆสัมผัสที่แขน เขาหยิบมันขึ้นมาดูแล้วยิ้มออกมานิดๆ - - ขวดแก้วใสขวดเล็กๆที่บรรจุหิมะสีชมพูเอาไว้ - -  ครั้งหนึ่งเขาทำมันไว้เป็นคู่ ขวดหนึ่งอยู่ที่เขาแล้วอีกขวดหนึ่งอยู่ที่เธอ - - เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ - -  เด็กสาวผู้รอบรู้ บ้านกริฟฟินดอร์



ขวดแก้วทั้งสองขวดบรรจุความทรงจำที่ผ่านมาเมื่อสองปีก่อนของเขาและเธอเอาไว้ ตอนนั้นทั้งคู่ได้ช่วยเหลือความรักของนาฬิกาคู่หนึ่ง ถึงแม้จะไม่สำเร็จแต่ก็มีบางสิ่งก่อตัวขึ้นมากไปกว่าความรู้สึกผิดหวังเสียใจ - - ก่อนหน้านั้นเขาเองไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของความคิดคำนึง



“ยัยนั่นจะทำอะไรอยู่นะ” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเอง



* * *



“ฮัด....ชิ้ว”



“เธอไม่สบายหรอ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม



“นิดหน่อยน่ะ” เด็กสาวตอบเสียงอู้อี้พลางล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมหาผ้าเช็ดหน้า



“ไม่นิดมั๊ง..เธอดูหน้าแดงๆนะ” รอนพูดพลางยกมือข้างหนึ่งแตะที่หน้าผากของเธอ



“ตัวร้อน! ไปห้องพยาบาลเถอะ!”



“ไม่เอา! ฉันไม่เป็นไรซะหน่อย”



“วันนี้ไม่มีเรียนนะ เธอไปนอนพักเถอะน่า” แฮร์รี่พูดขึ้นบ้าง



“แต่เรามีการบ้านที่ต้องทำเยอะแยะเลยนะ แล้วมาดามพอมฟรีย์ก็ชอบให้นอนพักที่ห้องพยาบาลทุกที..ฉันไม่ไปหรอก”



“โธ่ ไม่เป็นอะไรมากซะหน่อย มาดามให้กินยาแล้วก็ให้กลับแล้ว” รอนยังไม่ยอมแพ้



“ไม่-เอา” เฮอร์ไมโอนี่มองรอนตาขวางทำให้เขาต้องเงียบไป



“อ๊ะ!! ฉันลืมกินยาก่อนอาหารล่ะ”



“อ่าว..เธอมียาแล้วหรอ” แฮร์รี่ถาม



“ยาของมักเกิ้ลน่ะ พ่อกับแม่ให้ฉันติดตัวมาด้วย ฉันเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากก็เลยกินยานี่ก็ได้” เธอตอบ



“ยาของมักเกิ้ลเนี่ยนะ จะหายหรอ” รอนพูดทำหน้าแหยๆ



“รอน!!” เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตาใส่ ทำให้เขาต้องสงบปากสงบคำในที่สุด



“พวกเธอไปกันก่อนเถอะ แล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารนะ” เธอพูดอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งกลับไป



* * *



เฮอร์ไมโอนี่ยืนหอบนิดๆอยู่ริมระเบียงทางเดิน ความเหนื่อยจากการรีบร้อนและพิษไข้ทำให้เธอรู้สึกร้อนไปทั้งร่างกาย อาการปวดศีรษะทวีความรุนแรงขึ้นราวกับหัวสมองจะระเบิด เด็กสาวรู้สึกมึนงงและเริ่มตาลาย ภาพทางเดินบิดเบี้ยวไปมาไม่เป็นรูปร่าง เธอพยายามจะก้าวเดินต่อแต่ก็ไม่มีแรงเหลือพอที่จะทำเช่นนั้น มือข้างหนึ่งเอื้อมไปพิงกำแพงประคองร่างที่ไหวเอน ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเธอจะดับวูบลง



ท่อนแขนแข็งแรงรับตัวเธอไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลงกระแทกกับพื้นทางเดิน แขนอีกข้างรวบตัวเธอขึ้นอย่างง่ายดายราวกับไร้น้ำหนัก เจ้าของท่อนแขนกำยำกระชับร่างบางเข้าแนบอกก่อนจะอุ้มเธอเดินไป..



* * *







เฮอร์ไมโอนี่เดินอยู่ท่ามกลางถนนสายเล็กๆเส้นหนึ่ง รอบกายเธอปกคลุมไปด้วยความมืดมิดจนทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้นอกจากบริเวณตามทางถนนที่เธอเดินผ่านมา เธอก้าวแต่ละก้าวด้วยความหวาดหวั่น เส้นทางที่เงียบเชียบค่อยๆปรากฏแสงไฟสลัวขึ้นทุกครั้งที่ก้าวเดิน ความมืดทำให้ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ เด็กสาวก้าวทีละก้าว...เส้นทางด้านหน้าปรากฏเป็นทางแยกสองทาง ทั้งสองเส้นทางไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดของปลายทางได้เพราะแสงจะส่องสว่างเมื่อก้าวเดินเท่านั้น...ทางแยกทั้งสองทำให้ถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ..เด็กสาวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ ก่อนจะตกลงใจก้าวไปยังเส้นทางสายหนึ่ง แสงสว่างค่อยๆปรากฏขึ้นนำพาไปสู่จุดหมายที่รออยู่ และทันใดนั้นเอง ภาพต่างๆก็สั่นไหวและค่อยๆจางหาย...



* * *



“..นี่....เฮอร์ไมโอนี่...”



เด็กสาวค่อยๆลืมตาอย่างยากลำบาก ภาพที่ปรากฏค่อนข้างพร่ามัวแต่ถึงยังไม่เห็นเธอก็จำเสียงของเขาได้ทันทีที่ได้ยิน



“รอน....”



“เธอเป็....” เขาตะโกนเสียงดังแล้วก็ต้องลดให้เบาลงเมื่อเห็นสายตาอันขุ่นเขียวของมาดามพอมฟรีย์



“..เธอเป็นยังไงบ้าง” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย



“..ปวดหัว..”เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง สีหน้าเธออ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด



“นี่..ดื่มยาซะ” เขาพูดพลางส่งถ้วยยามาให้



เด็กสาวรับมันไว้ในมือพร้อมกับย่นจมูกนิดๆกับกลิ่นที่ฉุนเตะจมูก “แล้วแฮร์รี่ล่ะ”



“หมอนั่นไปกับโช”



“โช??”



“ช่าย..ยายนั่นมาขอคุยด้วยเมื่อกี๊นี้น่ะ พอจะจบก็รีบมาหาเพื่อนเราเลยแฮะ” รอนพูดพร้อมกับเบะปาก



“อย่าไปว่าเธอเลยน่า”



“ช่างยายนั่นเถอะ ดื่มยาได้แล้ว”



เออร์ไมโอนี่จ้องยาสีเขียวข้นคลั่กในมือ เธอย่นจมูกอีกครั้งก่อนจะกลั้นใจดื่มของเหลวขมๆจนหมด ความร้อนวูบเกิดขึ้นทั่วทุกบริเวณที่ของเหลวไหลผ่านพลันเธอรู้สึกร้อนผ่าวทั่วทั้งร่างกาย แล้วก็กลายเป็นความรู้สึกที่ดีขึ้น อาการปวดศีรษะก็ลดน้อยลงเช่นกัน



“ใครเป็นคนพาฉันมาน่ะ”



“อ่าว..ก็ฉันสิ”



“เธองั้นหรอ”



“ช่าย”



“อืมม...” เธอรับคำอย่างใช้ความคิดนิดๆ



“ทำไม”



“เปล่านี่” เธอตอบยิ้มๆพร้อมกับส่ายศีรษะเล็กน้อย



“นี่เธอคิดว่าฉันไม่มีแรงล่ะสิ รู้งี๊ปล่อยทิ้งไว้ตรงนั้นก็ดี”รอนบ่น



“โธ่...ล้อเล่นน่า..ขอบใจนะรอน” เด็กสาวยิ้มให้เขา ที่จริงเธอเองก็รู้ว่าเขาแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เนื่องจากการฝึกซ้อมควิชดิชอย่างหนักในปีที่ผ่านมา



“ไม่เป็นไร เธอนอนพักได้แล้ว ตอนเย็นฉันกับแฮร์รี่จะมารับ”



“อื้อ..” เออร์ไมโอนี่ทิ้งตัวลงนอนอย่างว่าง่าย ค่อยๆผ่อนคลายปลดปล่อยความคิดให้เป็นอิสระขณะจมสู่ห้วงนิทราอย่างช้าๆ



* * *



2ปีที่ผ่านมาเกิดเรื่องราวต่างๆขึ้นมากมาย เพื่อนรักทั้งสามต่างเติบโตขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ทั้งทางด้านความคิดและรูปร่างหน้าตา แฮร์รี่และรอนต่างก็สูงขึ้นมาก หน้าตาก็ดูเป็นหนุ่มที่จัดได้ว่าหน้าตาดีทีเดียว รวมทั้งฝีมือการเล่นควิชดิชที่เก่งกาจก็ทำให้ทั้งคู่เป็นจุดสนใจของนักเรียนหญิงหลายคน แฮร์รี่กลายเป็นคนใจเย็นขึ้นมากหลังจากที่เขาต้องสูญเสียซีเรียส พ่อทูนหัวของเขาไป ส่วนรอนบางครั้งก็เหมือนมีบางอย่างในใจทำให้เขาดูแปลกไปจากเดิม เฮอร์ไมโอนี่เองก็สวยขึ้นมากเช่นกัน ถึงแม้เธอจะไม่ได้ดูแลตัวเองมากมายอย่างเด็กสาวคนอื่นแต่เธอก็มีความสวยใสน่ารักแบบธรรมชาติที่ควรเป็น



นอกจากเพื่อนรักทั้งสามแล้วยังมีอีกคนหนึ่งที่เปลี่ยนไปเช่นกัน เขาจะทำอะไรอยู่นะ...



* *



“โอ๊ย!!”



สองยักษ์สมองกลวงผวาสุดตัว ใบหน้าซีดเผือดค่อยๆหันมาดูเจ้าของเสียงด้วยความหวาดกลัวสุดขีด



“พวกแกเล่นบ้าอะไรกันวะ!!” เขาตวาด



“ขะ..ขอโทษ มัลฟอย” ลูกสมุนทั้งสองรีบหอบร่างเทอะทะมาดูเจ้านายทันที



“ไม่ต้องมายุ่ง!!” เขาปัดมืออ้วนอูมออกอย่างขัดใจ มองแขนที่ถลอกเป็นทางยาวด้วยความโมโห ถึงลูกน้องร่างยักษ์ของเขาจะไม่ได้เรื่องแต่ก็ไม่เคยผิดพลาดขนาดมาทำให้เขาบาดเจ็บได้



“เดี๋ยว-ฉัน-จะ-กลับ-มา-จัด-การ-กับ-พวก-แก” เขากัดฟันพูด พร้อมกับส่งสายตาเย็นเยียบที่ทำให้แครบกับกอยล์ถึงกับเสียวสันหลังวาบ แล้วสะบัดเสื้อคลุมเดินออกไปทันที



สองลูกน้องกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างรับรู้ถึงชะตากรรม



* * *



“มาดามครับ”



มาดามพอมฟรีย์ละสายตาจากถ้วยยาในมือแล้วหันมามองเขา “มีอะไรมิสเตอร์มัลฟอย”



เขาชูแขนที่เป็นรอยถลอกให้ดู มีเลือดซึมอยู่เล็กน้อย



“นั่งรอที่เก้าอี้เลยจ้ะ” มาดามพูดพร้อมกับเดินไปหยิบยา



มัลฟอยเดินไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับทอดสายตาไปรอบๆห้องอย่างเบื่อๆ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับเตียงเตียงหนึ่ง



“หืม??” เขาขมวดคิ้ว พยายามเพ่งมองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ



“ยื่นแขนมาสิ” พูดจบมาดามพอมฟรีย์เข้ามายืนบังเตียงนั้นจนมิด



มัลฟอยยื่นแขนให้อย่างขัดใจนิดๆ มาดามทายาสีม่วงเข้มลงบนแผลแล้วมันก็ซึมหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยถลอกที่แขน



”เสร็จแล้ว”



“ขอบคุณครับ” เขาลุกขึ้นยืน สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เตียงเดิมที่มีเด็กสาวผมสีน้ำตาลฟูนอนอยู่



“ไม่เป็นไรจ้ะ..อ้อ..นั่นมิสเกรนเจอร์”



“เธอเป็นอะไรครับ”



“ไม่สบายน่ะ ไข้ขึ้นสูงจนเป็นลม ดีที่มิสเตอร์วีสลีย์อุ้มพามานี่..เธอเป็นแผลแค่นั้นใช่มั๊ยจ๊ะ”



“ครับ”



“งั้นฉันไปทำธุระข้างนอกสักพักนะ วานเธอช่วยดูมิสเกรนเจอร์ด้วยละกัน”



“ก็ได้ครับ”



“อ้อ..อย่าทำเธอตื่นล่ะ ถึงพวกเธอจะไม่ถูกกันแต่เธอคงไม่ใจร้ายขนาดแกล้งคนป่วยหรอกนะ โตๆกันแล้ว” มาดามกำชับพร้อมกับเดินออกจากห้องพยาบาลไป



มัลฟอยเดินไปที่เตียงของเด็กสาวอย่างเงียบเชียบ เขายืนมองภาพเธอหลับอย่างครุ่นคิดแล้วสัมผัสแก้มสีชมพูระเรื่ออย่างเบามือ



เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่น มัลฟอยรีบชักมือกลับทันที



“หือ??” เธอลืมตามอง ดวงตาสีน้ำตาลสบกับดวงตาสีซีดเข้าพอดี



“มัลฟอย”



“อยู่ในอ้อมกอดไอ้หัวแดงเป็นไงบ้างล่ะ” เขาถามเสียงเย็น



“อะไรของนาย” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก



“ก็ไอ้หัวแดงมันอุ้มเธอมานี่”



“อย่างเรียกรอนแบบนั้นนะ”



“ทำไมจะเรียกไม่ได้ ห่วงกันจริงนะ นี่ขนาดให้มันอุ้มแล้วเหรอเนี่ย”



“ฉันเป็นลม รอนเค้าก็ช่วยพามาเท่านั้นเอง”



“คงไม่ใช่จงใจหรอกนะ”



เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปาก ”นี่! ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเลยนะ” เธอพูดพลางพลิกหันไปอีกด้านอย่างขัดใจ



“มาทำแผลหรอกนะ ไม่ได้มาหาเธอ ยายหัวฟู” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆแบบไม่ใส่ใจ



“เชอะ! เสร็จแล้วก็กลับไปซะทีสิ นายหัวเตารีดเรียบ”



“เฮอะ!”



“....”



ทั้งคู่อยู่ในความเงียบชั่วครู่หนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ตกลงใจค่อยๆหันกลับมาอย่างช้าๆ..



“ว๊าย!!” หน้าของเธอชนกับฝ่ามือขาวซีดเข้าเต็มๆ



“อืม..ตัวไม่ร้อน หายแล้วสิ”



“อืม..” เธอตอบทั้งๆที่ในใจยังเคืองๆเขาอยู่เล็กน้อย



“ก็ดี” เขาทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงข้างๆอย่างสบายอารมณ์



“แล้ว...แผลนายเป็นไงบ้าง”



“หายแล้ว” เขาตอบพลางชูแขนให้ดู



“ซุ่มซ่าม”



“ไอ้บ้าสองตัวนั่นหรอกนะที่ซุ่มซ่าม” เขาลุกขึ้นมายืนข้างๆ พลางใช้มือขยี้ผมเธอเบาๆ



“โอ๊ยๆๆๆ”



“นี่”



“อะไร”



“ชักอยากจูบเธอขึ้นมาแล้วสิ”



“จะบ้าหรอ..ฉะ..ฉันไม่สบายอยู่นะ”



“ไม่เป็นไรหรอกน่า”



“ไม่เอา”



“เถอะน่า” เขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ เด็กสาวรีบเอามือดันหน้าเขาออกทันที



“พักนี้เราไม่ได้คุยกันเลยนะ”



“..เอ่อ..”



“ฉัน..คิดถึงเธอนะ”



เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพูจัด เธอค่อยๆเลื่อนมือไปวางบนไหล่ของเขาอย่างแผ่วเบา



มัลฟอยยิ้มนิดๆแล้วค่อยก้มลงประทับริมฝีปากแนบแน่นและเนิ่นนาน...



‘มันนานแค่ไหนแล้วที่ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแบบนี้ ความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครได้รับรู้ หรือกระทั่งระหว่างเราก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นแบบไหน ถึงจะไม่มีคำว่า’รัก’ แต่ระหว่างเราก็มีความผูกพันมากไปกว่าการผูกมัดทางคำพูดใดๆ จะเป็นอย่างไรหากยังต้องการคงความสัมพันธ์แบบนี้เอาไว้....’



* * *



“..นี่..เฮอร์ไมโอนี่..”



“..แฮร์รี่?...รอน??”



“ไปเถอะ..มาดามให้ไปได้แล้วล่ะ” แฮร์รี่พูด



“อืม..” เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างงงๆอยู่สักพักหนึ่ง แล้วยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก



“ไปเถอะ” รอนพูดขึ้น



“อืม..” เด็กสาวรับคำ ..’ตกลงว่าเรื่องเมื่อกี๊เป็นแค่ความฝันรึเปล่านะ’



* * * อีกทางด้านหนึ่ง * * *



“..ฮัด..ชิ้ว..” มัลฟอยติดหวัดไปเรียบร้อยแล้วล่ะ



* * * * * * * *

^^ หุหุ หวัดดีค่า อย่าลืมเมนต์กันน๊า

ลิงค์ข้างล่างเป็นซีรี่ส์แรกค่ะ ถ้าใครอ่านแล้วอยากรู้ถึงความเป็นมาของซีรี่ส์เรดแอปเปิ้ลก็เข้าไปอ่านกันได้นะคะ

http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=29185

ส่วนอันนี้เป็นภาคพิเศษคับ

http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=29771



^___^