ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Erika & Karen Episode - I Miss You
Erika & Karen\'s Episode - ฉันคิดถึงเธอ
เธอลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก็พบตัวเองอยู่ในทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ลมเย็นๆปลายฤดูใบไม้ผลิพัดกระทบใบหน้าจนรู้สึกสดชื่น เธอมองออกไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ห่างออกไป เธอไม่อาจเชื่อได้ในทันทีว่าจะเป็น...
ไม่จริงน่า...
\"คาเรน !\" เธอพูดกับหญิงสาวคนนั้น หญิงสาวในชุดนักบวชยังยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียก เธอตัดสินใจวิ่งไปหาคาเรน แต่นักบวชสาวกลับหันหลังเดินจากไป แม้เธอจะเร่งฝีเท้า แต่ดูเหมือนร่างของน้องสาวจะห่างไกลออกไปทุกที
\"คาเรน !! รอพี่ด้วย !\" เธอร้องสุดเสียง แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ ร่างของคาเรนหายไปกับเส้นขอบฟ้าและปลายทุ่งหญ้าที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
\"คาเรน !\" เอริก้าผุดลุกขึ้นในความมืด หายใจหอบถี่ ยังคงจำภาพฝันนั้นได้ดี อีกแล้วเหรอ...เธอคิด พลางเอามือกดหน้าผากตัวเองเพื่อคลายความเครียด
นับตั้งแต่พ่อแม่เสียไป เธอกับน้องสาวต้องแยกจากกัน เธออยู่กับญาติที่เจฟเฟ่น แต่คาเรนไปอยู่ที่พรอนเทร่า ภาพเก่าๆในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้งในความทรงจำที่มีอยู่...
--------------------------------------------------------------------------
เจฟเฟ่น 12 ปีที่แล้ว...
1 กรกฏาคม
บ้านไม้หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองได้หลบตัวออกจากความวุ่นวายจากใจกลางเมือง มีต้นไม้ใหญ่คอยให้ความร่มรื่นอยู่ด้านหน้า เด็กหญิงตัวเล็กๆ 2 คนกำลังวิ่งเล่นอยู่อย่างสนุกสนาน ห่างออกไปมีหญิงสาววัยกลางคนกำลังปอกผลแอปเปิ้ลสีแดงสดอย่างสบายอารมณ์ เธอมองไปยังเด็กทั้งสองแล้วแอบยิ้มอยู่คนเดียว
\"มากินแอปเปิ้ลกันจ๊ะ\" เธอเรียกเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนทั้งคู่จะวิ่งเข้ามา พลางหยิบแอปเปิ้ลที่ปอกแล้วเข้าปากอย่างเร็วคำตามประสาเด็กวัยกำลังซน
\"นี่ก็ใกล้วันเกิดแล้วนะลูก อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ยจ๊ะ ?\" เธอถามด้วยเสียงอ่อนโยน
\"หนูอยากได้ตุ๊กตาจังเลยค่ะ\" คาเรนตอบเสียงอ้อนวอนผู้เป็นแม่ เธอยิ้มให้ลูกสาวคนเล็ก ก่อนจะลูกหัวเธอเบาๆ \"แล้วเอริก้าล่ะจ๊ะ ?\"
\"ขอเป็น\"
\"เดี๋ยวแม่จะทำเค้กให้ลูกกินด้วยนะ รับรองลูกต้องชอบแน่นอนจ๊ะ\" เธอยิ้มพร้อมยกหนังสือตำราทำขนมเค้กขึ้นมา
หลังจากนั้นเอริก้ากับคาเรนวิ่งออกไปอีกครั้ง \"พี่คะ หนูอยากเล่นชิงช้าค่ะ\" เธอพูดกับพี่สาว
\"ได้สิ เดี๋ยวพี่แกว่งให้นะ\" เอริก้าตอบอย่างร่าเริง
ผู้เป็นแม่มองทั้งสองวิ่งออกไป ภาพเหล่านี้เป็นความสุขเดียวที่เธอมีอยู่ ในช่วงเวลานี้เธอกลับคิดถึงชายผู้เป็นที่รักของเธอ ผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ อยากให้เขาได้เห็นวันนี้จริงๆ \"คุณคะ ดูลูกของเราสิคะ\" เธอพูดเบาๆเหมือนกระซิบ \"พวกเธอน่ารักที่สุดเลยค่ะ\"
แต่ก่อนจะพูดอะไรต่อไป เธอกลับเจ็บแปล๊บตรงหน้าอกขึ้นมา \"แค๊กๆ !!\" เธอไอออกมาอย่างแรง มือที่ป้องปากไว้ค่อยๆเอาลง แต่กลับมีเลือดติดออกมา เธอใช้นิ้วปาดริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง เลือดก็ติดนิ้วของเธอออกมาเช่นกัน
ไม่...ไม่จริงน่ะ...
--------------------------------------------------------------------------
\"วัณโรค !!\" เธออุทานอย่างไม่เชื่อหู
\"ครับ\" หมอยืนยันอีกครั้ง สายตาเขาไม่กล้าสบกับเธอ
\"เป็นแค่ไข้ธรรมดารึเปล่า ?\" เธอยังไม่เชื่อคำวินิจฉัย
\"ไม่ใช่ครับ แต่เป็นอาการเรื้อรัง จนเชื้อของมันแพร่รุนแรงมากขึ้น\"
\"แล้วทำไมถึงไม่มีอาการล่ะ ?\"
\"คุณเป็นมานานแล้ว แต่อาการของมันยังไม่กำเริบ ทำให้ตรวจได้ยากครับ\"
หญิงสาวนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะกลั้นใจถาม \"แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง ?\"
\"ตอนนี้ยังไม่มียาที่สามารถช่วยได้เลยครับ\" เขาตอบเสียงเบา \"เสียใจด้วยนะครับ...\"
เธอกลับบ้านอย่างสิ้นหวัง นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ในครัว ร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น \"ทำไม...ฉันทำผิดอะไร...\"
คาเรนเดินเข้ามาในครัว เมื่อเห็นผู้เป็นแม่หลั่งน้ำตา เธอก็วิ่งไปหาพี่สาว ก่อนจะกลับมาทั้งสองคน และโผเข้ากอดเธอโดยไม่คิดจะถามแม้แต่เหตุผล
\"แม่คะ...ร้องไห้ทำไมคะ ?\" คาเรนถามเสียงสั่น
เธอปาดน้ำตาออก \"เปล่าหรอกจ๊ะ...แม่ไม่เป็นไร\"
\"หนูไม่อยากให้แม่ร้องไห้เลย อย่าร้องนะคะ...\" คาเรนเริ่มที่จะมีน้ำตาบ้างแล้วขอร้องเธอ \"แม่เป็นอะไรคะ บอกหนูนะคะ\"
\"แม่เผลอโดนมีดบาดน่ะจ๊ะ\" เธอบ่ายเบี่ยง ก่อนปลอบจนคาเรนดีขึ้น แล้วบอกให้เธอออกจากห้องครัวไป
\"เอริก้า...\" เธอเรียก \"แม่มีเรื่องที่จะบอกลูก แต่ลูกต้องสัญญามาก่อนนะ ว่าจะไม่บอกคาเรน\"
\"ค่ะ\" เธอรับปาก
แม่ก้มหน้าลง พูดเสียงสั่นเครือ \"แม่กำลังป่วยจ๊ะ...\"
เอริก้ายืนนิ่ง ก่อนตอบไปตามประสาเด็ก \"ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะคะ ?\"
เธอยิ้มกับความไร้เดียงสาของลูกสาว \"ตอนนี้หมอไม่มียาจ๊ะ\"
\"แล้วทำไงล่ะคะ ?\"
\"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เห็นมั้ย แม่ยังแข็งแรงดีอยู่เลย\" เธอบิดตัวไปมาให้เอริก้าดู
เอริก้ากอดแม่เอาไว้ \"แม่หายป่วยเร็วๆนะคะ\"
เธอแทบจะกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ \"จ๊ะ...\" เธอตอบรับไป แม้จะเป็นเพียงคำโกหกก็ตาม
--------------------------------------------------------------------------
12 กรกฏาคม...
ห้องครัวในวันนี้ดูยุ่งเป็นพิเศษ เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำขนม ทั้งแป้ง ไข่ไก่ เนย และสารพัดเครื่องใช้ คล่ำคล่าจนดูรกหูรกตาไปหมด เธอต้องปิดประตูกันไม่ให้ลูกสาวทั้งสองเข้ามารบกวน
\"ต้องเตรียมอะไรอีกนะ\" เธอนึกทบทวนกับอุปกรณ์ทำเค้ก ก่อนหันไปกุลีกุจอกับของที่เตรียมเอาไว้
\"แค้กๆ !!\" เธอไอจนตัวโยนอีกครั้ง เลือดยังคงติดมือ แต่กลับมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เธอเลือกที่จะลืม แล้วทำให้ลูกทั้งสองของเธอมีความสุขที่สุด วันนี้เป็นวันเกิดของพวกเธอมิใช่หรือ ใยต้องมากังวลอีกเล่า...
--------------------------------------------------------------------------
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว เอริก้ากับคาเรนที่ไปเที่ยวเล่นข้างนอกเมืองกับเพื่อนๆกลับมายังที่บ้าน เอริก้าเปิดประตูเข้ามา แต่ภายในกลับมืดสนิทจนมองอะไรไม่เห็น เธอกับคาเรนเดินเข้ามาเพื่อจะหาตะเกียง แต่กลับมีแสงไฟแอบอยู่ข้างกำแพงห้องครัว และค่อยๆเคลื่อนตัวออกมาช้าๆ
แม่ออกมาพร้อมกับเค้กก้อนโต ด้านบนจุดเทียนปักไว้ 5 เล่ม แสงเทียนส่องใบหน้าแม่ในความมืดเห็นเพียงลางๆ แต่เธอก็เห็นรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขอย่างหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้อีกแล้ว
เธอเดินมาจนถึงโต๊ะอาหาร ก่อนค่อยๆวางเค้กลง เอริก้าและคาเรนต่างขึ้นมายืนบนเก้าอี้ ชื่นชมเค้กที่ทำจากฝีมือของแม่เธอเอง มันเป็นเค้กสีขาวบริสุทธิ์ ประดับด้วยวิปครีมรอบๆ มีตัวอักษรที่ประดับไว้ตรงกลางด้วยแยมสตอว์เบอร์รี่ว่า \"To My Angels ,Erika & Karen\"
คาเรนที่ดูเค้กอย่างดีใจก็พูดขึ้น \"สวยมากเลยค่ะแม่\" เธอตบมือดีใจพร้อมกับกระโดดกอดแม่ไว้แน่น แล้วหอมแก้มเธอไปฟอดหนึ่ง
\"อฐิษฐานเลยจ๊ะ\" เธอว่า เอริก้าและคาเรนเข้าไปใกล้เค้ก ก่อนหลับตาแล้วขยับปากเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมกัน แล้วเป่าเทียนบนเค้กจนดับสนิท
\"เก่งมากจ๊ะ\" แม่ยิ้มให้กับลูกน้อยทั้งสอง ก่อนไปเอาตะเกียงมาจุดให้ความสว่างอีกครั้ง
เค้กชิ้นกลมค่อยๆถูกหั่นแบ่งออกไปทีละเสี้ยวจนเริ่มพร่องลง เธอวางจานลงกับตัก ก่อนหันไปหาลูกทั้งสอง \"เมื่อกี้ลูกอธิษฐานอะไรกันบ้างจ๊ะ ?\"
เอริก้าตอบก่อน \"หนูขอให้แม่มีความสุขมากๆ และก็อยู่กับหนูนานๆค่ะ\"
\"หนูก็ด้วยค่ะ\" คาเรนพูดขึ้น \"หนูกับพี่รักแม่ที่สุดเลยค่ะ\" เธอว่าแล้วก็โผเข้ากอดแม่อีกครั้งพร้อมกับเอริก้า
น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลไม่หยุดหย่อน เธอโอบตัวลูกสาวทั้งสองไว้แน่นราวกับจะไม่มีโอกาสนั้นอีก \"แม่ก็รักลูกจ๊ะ...\" เธอว่าแล้วหันไปจูบลูกทั้งสอง
แม่ให้ของขวัญกับทั้งสอง ก่อนจะหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งขึ้นมา ดูจากภายนอกมันยังคงใหม่อยู่ เธอเปิดมันออก ภายในนั้นมีสร้อยคออยู่ 2 เส้น เธอบรรจงหยิบมันมาสวมให้กับลูก
\"สร้อยนี้มีชื่อว่า Ancient Necklace พ่อให้แม่มาในวันแต่งงาน แต่หลังจากพ่อจากไป แม่ก็เก็บมันใส่กล่องไว้\" เธอเล่าย้อนความหลัง \"แต่ตอนนี้ แม่อยากให้ลูกใส่มันไว้ ให้เป็นตัวแทนของพ่อกับแม่ ให้ลูกรู้ว่าไม่ว่าเวลาไหน แม่จะยังอยู่กับลูกเสมอ...\"
เอริก้าลูบสร้อยอย่างชื่นชม \"ขอบคุณค่ะคุณแม่\" เธอว่าแล้วกอดแม่เอาไว้ รวมทั้งคาเรนด้วย แม่ยิ้มแล้วกอดทั้งสองตอบ
หลังจากส่งลูกเข้านอนแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง มองดูรูปชายหนุ่มที่ตั้งไว้บนหัวเตียง เธอมองแล้วยิ้มให้ภาพ \"คุณคะ...วันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย\" เธอลูบนิ้วไปบนภาพเบาๆก่อนจุมพิตลงไป \"ราตรีสวัสดิ์นะคะ\" แล้วไฟก็ค่อยๆดับลง...
--------------------------------------------------------------------------
\"แค้ก !!\" เสียงไอโขลกดังอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา มันค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นทีละนิด เธอแบมือที่ป้องปากไว้ออก เลือดสีแดงสดกลับชัดเจนอยู่ในความมืด ลมหายใจเริ่มขัดและแน่นหน้าอกขึ้น เธอนึกไปถึงใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก ลูกสาวทั้งสอง และพระผู้เป็นเจ้า
ขอเวลา...อีกซักนิดเถอะ...ขอร้องล่ะ...
แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อนวอนอีกแล้ว ร่างของเธอเจ็บปวดเกินจะทานทนได้อีกต่อไป \"ลาก่อนลูกรัก แม่จะรักลูกตลอดไป...\" ลมหายใจเธอค่อยๆแผ่วเบาลง ช้าลง...ช้าลง...และหยุดลงในที่สุด...
--------------------------------------------------------------------------
ประตูห้องนอนเปิดขึ้นอีกครั้งในตอนเช้า \"แม่คะ เช้าแล้วค่ะ\" คาเรนวิ่งเข้ามาหาแม่ เธอเขย่าตัวร่างในผ้าห่ม แต่กลับไม่มีการตอบสนองกลับมา คาเรนเริ่มเอะใจจึงไปเรียกเอริก้ามา
\"แม่คะ...\" เอริก้าเรียกเธอ แต่ก็เหมือนเดิม เธอตัดสินใจเปิดผ้าห่มออก และต้องผงะเมื่อเห็นผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือด และแม่...ที่หลับตาสนิท เอริก้ากำผ้าห่มในมือไว้แน่น ก่อนร้องไห้ออกมา
\"พี่คะ แม่เป็นอะไร\" คาเรนที่ยืนอยู่ข้างหลังจะเข้ามาดูแม่ แต่เอริก้าคลุมตัวแม่ไว้แล้วหันมากอดเธอไว้ \"ให้แม่นอนเถอะนะ...\" เอริก้าซบหน้าลงกับไหล่เธอแล้วร้องไห้ \"พี่จะอยู่กับคาเรนเองนะ...\"
--------------------------------------------------------------------------
งานศพผ่านพ้นไปอย่างเงียบๆ บรรดาญาติของแม่ต่างมาร่วมงาน ต่างก็สงสารสองพี่น้องจนจับใจ
\"แล้วจะทำยังไงกับสองคนนี้ล่ะ\"
\"เอางี้ไหม ?\" ชายคนหนึ่งว่า \"ให้เอริก้าอยู่กับคุณป้าที่เมืองนี้ ส่วนคาเรนไปอยู่กับคุณยายที่พรอนเทร่า\"
\"ก็ดีเหมือนกันนะ คุณยายจะได้ไม่เหงาด้วย\"
เมื่อเอริก้ากับคาเรนได้รับรู้ แม้พวกเธอจะมีทีท่าว่าไม่เห็นด้วย แต่ในสถานการณ์แบบนี้ คงจะขัดขืนอะไรไม่ได้อีกแล้ว
ในวันที่คาเรนจะเดินทางไปกับคุณยาย เอริก้าช่วยน้องจัดกระเป๋าเสื้อผ้าจนเสร็จ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆเธอ
\"ยังใส่สร้อยของแม่อยู่รึเปล่า ?\" เธอถาม คาเรนหยิบสายสร้อยออกมานอกเสื้อให้พี่สาวดู
\"พี่คะ...\" คาเรนพูดเบาๆ \"ถ้าพี่มาที่พรอนเทร่า อย่าลืมมาหาหนูนะ\"
เอริก้าโผกอดคาเรนไว้ \"พี่สัญญา ถ้าพี่โตขึ้น พี่จะพาน้องกลับมา แล้วเราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม\"
\"ค่ะ...\" คาเรนซบหน้าร้องไห้ \"หนูจะรอวันนั้นค่ะ...\"
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของน้องสาวที่เธอได้ยิน
--------------------------------------------------------------------------
เอริก้ามองสร้อยคอที่ใส่ไว้ในความมืด มันดูหม่นลงไป ไม่ต่างอะไรจากเธอ...ที่เฝ้าตามหาน้องสาวมาตลอด แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า
จะมีไหม...วันนั้น...
คาเรน...เธออยู่ที่ไหนนะ...
--------------------------------------------------------------------------
Cast
Erika Fontine - เอริก้า
Karen Fontine - เอริก้า
หมายเหตุ : เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนที่เอริก้าจะพบกับคาเรนในตอนที่ 11 ครับ
เธอลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก็พบตัวเองอยู่ในทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ลมเย็นๆปลายฤดูใบไม้ผลิพัดกระทบใบหน้าจนรู้สึกสดชื่น เธอมองออกไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ห่างออกไป เธอไม่อาจเชื่อได้ในทันทีว่าจะเป็น...
ไม่จริงน่า...
\"คาเรน !\" เธอพูดกับหญิงสาวคนนั้น หญิงสาวในชุดนักบวชยังยืนนิ่งราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียก เธอตัดสินใจวิ่งไปหาคาเรน แต่นักบวชสาวกลับหันหลังเดินจากไป แม้เธอจะเร่งฝีเท้า แต่ดูเหมือนร่างของน้องสาวจะห่างไกลออกไปทุกที
\"คาเรน !! รอพี่ด้วย !\" เธอร้องสุดเสียง แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ ร่างของคาเรนหายไปกับเส้นขอบฟ้าและปลายทุ่งหญ้าที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
\"คาเรน !\" เอริก้าผุดลุกขึ้นในความมืด หายใจหอบถี่ ยังคงจำภาพฝันนั้นได้ดี อีกแล้วเหรอ...เธอคิด พลางเอามือกดหน้าผากตัวเองเพื่อคลายความเครียด
นับตั้งแต่พ่อแม่เสียไป เธอกับน้องสาวต้องแยกจากกัน เธออยู่กับญาติที่เจฟเฟ่น แต่คาเรนไปอยู่ที่พรอนเทร่า ภาพเก่าๆในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้งในความทรงจำที่มีอยู่...
--------------------------------------------------------------------------
เจฟเฟ่น 12 ปีที่แล้ว...
1 กรกฏาคม
บ้านไม้หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองได้หลบตัวออกจากความวุ่นวายจากใจกลางเมือง มีต้นไม้ใหญ่คอยให้ความร่มรื่นอยู่ด้านหน้า เด็กหญิงตัวเล็กๆ 2 คนกำลังวิ่งเล่นอยู่อย่างสนุกสนาน ห่างออกไปมีหญิงสาววัยกลางคนกำลังปอกผลแอปเปิ้ลสีแดงสดอย่างสบายอารมณ์ เธอมองไปยังเด็กทั้งสองแล้วแอบยิ้มอยู่คนเดียว
\"มากินแอปเปิ้ลกันจ๊ะ\" เธอเรียกเด็กน้อยทั้งสอง ก่อนทั้งคู่จะวิ่งเข้ามา พลางหยิบแอปเปิ้ลที่ปอกแล้วเข้าปากอย่างเร็วคำตามประสาเด็กวัยกำลังซน
\"นี่ก็ใกล้วันเกิดแล้วนะลูก อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ยจ๊ะ ?\" เธอถามด้วยเสียงอ่อนโยน
\"หนูอยากได้ตุ๊กตาจังเลยค่ะ\" คาเรนตอบเสียงอ้อนวอนผู้เป็นแม่ เธอยิ้มให้ลูกสาวคนเล็ก ก่อนจะลูกหัวเธอเบาๆ \"แล้วเอริก้าล่ะจ๊ะ ?\"
\"ขอเป็น\"
\"เดี๋ยวแม่จะทำเค้กให้ลูกกินด้วยนะ รับรองลูกต้องชอบแน่นอนจ๊ะ\" เธอยิ้มพร้อมยกหนังสือตำราทำขนมเค้กขึ้นมา
หลังจากนั้นเอริก้ากับคาเรนวิ่งออกไปอีกครั้ง \"พี่คะ หนูอยากเล่นชิงช้าค่ะ\" เธอพูดกับพี่สาว
\"ได้สิ เดี๋ยวพี่แกว่งให้นะ\" เอริก้าตอบอย่างร่าเริง
ผู้เป็นแม่มองทั้งสองวิ่งออกไป ภาพเหล่านี้เป็นความสุขเดียวที่เธอมีอยู่ ในช่วงเวลานี้เธอกลับคิดถึงชายผู้เป็นที่รักของเธอ ผู้ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ อยากให้เขาได้เห็นวันนี้จริงๆ \"คุณคะ ดูลูกของเราสิคะ\" เธอพูดเบาๆเหมือนกระซิบ \"พวกเธอน่ารักที่สุดเลยค่ะ\"
แต่ก่อนจะพูดอะไรต่อไป เธอกลับเจ็บแปล๊บตรงหน้าอกขึ้นมา \"แค๊กๆ !!\" เธอไอออกมาอย่างแรง มือที่ป้องปากไว้ค่อยๆเอาลง แต่กลับมีเลือดติดออกมา เธอใช้นิ้วปาดริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง เลือดก็ติดนิ้วของเธอออกมาเช่นกัน
ไม่...ไม่จริงน่ะ...
--------------------------------------------------------------------------
\"วัณโรค !!\" เธออุทานอย่างไม่เชื่อหู
\"ครับ\" หมอยืนยันอีกครั้ง สายตาเขาไม่กล้าสบกับเธอ
\"เป็นแค่ไข้ธรรมดารึเปล่า ?\" เธอยังไม่เชื่อคำวินิจฉัย
\"ไม่ใช่ครับ แต่เป็นอาการเรื้อรัง จนเชื้อของมันแพร่รุนแรงมากขึ้น\"
\"แล้วทำไมถึงไม่มีอาการล่ะ ?\"
\"คุณเป็นมานานแล้ว แต่อาการของมันยังไม่กำเริบ ทำให้ตรวจได้ยากครับ\"
หญิงสาวนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะกลั้นใจถาม \"แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง ?\"
\"ตอนนี้ยังไม่มียาที่สามารถช่วยได้เลยครับ\" เขาตอบเสียงเบา \"เสียใจด้วยนะครับ...\"
เธอกลับบ้านอย่างสิ้นหวัง นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ในครัว ร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น \"ทำไม...ฉันทำผิดอะไร...\"
คาเรนเดินเข้ามาในครัว เมื่อเห็นผู้เป็นแม่หลั่งน้ำตา เธอก็วิ่งไปหาพี่สาว ก่อนจะกลับมาทั้งสองคน และโผเข้ากอดเธอโดยไม่คิดจะถามแม้แต่เหตุผล
\"แม่คะ...ร้องไห้ทำไมคะ ?\" คาเรนถามเสียงสั่น
เธอปาดน้ำตาออก \"เปล่าหรอกจ๊ะ...แม่ไม่เป็นไร\"
\"หนูไม่อยากให้แม่ร้องไห้เลย อย่าร้องนะคะ...\" คาเรนเริ่มที่จะมีน้ำตาบ้างแล้วขอร้องเธอ \"แม่เป็นอะไรคะ บอกหนูนะคะ\"
\"แม่เผลอโดนมีดบาดน่ะจ๊ะ\" เธอบ่ายเบี่ยง ก่อนปลอบจนคาเรนดีขึ้น แล้วบอกให้เธอออกจากห้องครัวไป
\"เอริก้า...\" เธอเรียก \"แม่มีเรื่องที่จะบอกลูก แต่ลูกต้องสัญญามาก่อนนะ ว่าจะไม่บอกคาเรน\"
\"ค่ะ\" เธอรับปาก
แม่ก้มหน้าลง พูดเสียงสั่นเครือ \"แม่กำลังป่วยจ๊ะ...\"
เอริก้ายืนนิ่ง ก่อนตอบไปตามประสาเด็ก \"ทำไมไม่ไปหาหมอล่ะคะ ?\"
เธอยิ้มกับความไร้เดียงสาของลูกสาว \"ตอนนี้หมอไม่มียาจ๊ะ\"
\"แล้วทำไงล่ะคะ ?\"
\"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เห็นมั้ย แม่ยังแข็งแรงดีอยู่เลย\" เธอบิดตัวไปมาให้เอริก้าดู
เอริก้ากอดแม่เอาไว้ \"แม่หายป่วยเร็วๆนะคะ\"
เธอแทบจะกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ \"จ๊ะ...\" เธอตอบรับไป แม้จะเป็นเพียงคำโกหกก็ตาม
--------------------------------------------------------------------------
12 กรกฏาคม...
ห้องครัวในวันนี้ดูยุ่งเป็นพิเศษ เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำขนม ทั้งแป้ง ไข่ไก่ เนย และสารพัดเครื่องใช้ คล่ำคล่าจนดูรกหูรกตาไปหมด เธอต้องปิดประตูกันไม่ให้ลูกสาวทั้งสองเข้ามารบกวน
\"ต้องเตรียมอะไรอีกนะ\" เธอนึกทบทวนกับอุปกรณ์ทำเค้ก ก่อนหันไปกุลีกุจอกับของที่เตรียมเอาไว้
\"แค้กๆ !!\" เธอไอจนตัวโยนอีกครั้ง เลือดยังคงติดมือ แต่กลับมากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เธอเลือกที่จะลืม แล้วทำให้ลูกทั้งสองของเธอมีความสุขที่สุด วันนี้เป็นวันเกิดของพวกเธอมิใช่หรือ ใยต้องมากังวลอีกเล่า...
--------------------------------------------------------------------------
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว เอริก้ากับคาเรนที่ไปเที่ยวเล่นข้างนอกเมืองกับเพื่อนๆกลับมายังที่บ้าน เอริก้าเปิดประตูเข้ามา แต่ภายในกลับมืดสนิทจนมองอะไรไม่เห็น เธอกับคาเรนเดินเข้ามาเพื่อจะหาตะเกียง แต่กลับมีแสงไฟแอบอยู่ข้างกำแพงห้องครัว และค่อยๆเคลื่อนตัวออกมาช้าๆ
แม่ออกมาพร้อมกับเค้กก้อนโต ด้านบนจุดเทียนปักไว้ 5 เล่ม แสงเทียนส่องใบหน้าแม่ในความมืดเห็นเพียงลางๆ แต่เธอก็เห็นรอยยิ้ม...รอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุขอย่างหาสิ่งใดเปรียบไม่ได้อีกแล้ว
เธอเดินมาจนถึงโต๊ะอาหาร ก่อนค่อยๆวางเค้กลง เอริก้าและคาเรนต่างขึ้นมายืนบนเก้าอี้ ชื่นชมเค้กที่ทำจากฝีมือของแม่เธอเอง มันเป็นเค้กสีขาวบริสุทธิ์ ประดับด้วยวิปครีมรอบๆ มีตัวอักษรที่ประดับไว้ตรงกลางด้วยแยมสตอว์เบอร์รี่ว่า \"To My Angels ,Erika & Karen\"
คาเรนที่ดูเค้กอย่างดีใจก็พูดขึ้น \"สวยมากเลยค่ะแม่\" เธอตบมือดีใจพร้อมกับกระโดดกอดแม่ไว้แน่น แล้วหอมแก้มเธอไปฟอดหนึ่ง
\"อฐิษฐานเลยจ๊ะ\" เธอว่า เอริก้าและคาเรนเข้าไปใกล้เค้ก ก่อนหลับตาแล้วขยับปากเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมกัน แล้วเป่าเทียนบนเค้กจนดับสนิท
\"เก่งมากจ๊ะ\" แม่ยิ้มให้กับลูกน้อยทั้งสอง ก่อนไปเอาตะเกียงมาจุดให้ความสว่างอีกครั้ง
เค้กชิ้นกลมค่อยๆถูกหั่นแบ่งออกไปทีละเสี้ยวจนเริ่มพร่องลง เธอวางจานลงกับตัก ก่อนหันไปหาลูกทั้งสอง \"เมื่อกี้ลูกอธิษฐานอะไรกันบ้างจ๊ะ ?\"
เอริก้าตอบก่อน \"หนูขอให้แม่มีความสุขมากๆ และก็อยู่กับหนูนานๆค่ะ\"
\"หนูก็ด้วยค่ะ\" คาเรนพูดขึ้น \"หนูกับพี่รักแม่ที่สุดเลยค่ะ\" เธอว่าแล้วก็โผเข้ากอดแม่อีกครั้งพร้อมกับเอริก้า
น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลไม่หยุดหย่อน เธอโอบตัวลูกสาวทั้งสองไว้แน่นราวกับจะไม่มีโอกาสนั้นอีก \"แม่ก็รักลูกจ๊ะ...\" เธอว่าแล้วหันไปจูบลูกทั้งสอง
แม่ให้ของขวัญกับทั้งสอง ก่อนจะหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งขึ้นมา ดูจากภายนอกมันยังคงใหม่อยู่ เธอเปิดมันออก ภายในนั้นมีสร้อยคออยู่ 2 เส้น เธอบรรจงหยิบมันมาสวมให้กับลูก
\"สร้อยนี้มีชื่อว่า Ancient Necklace พ่อให้แม่มาในวันแต่งงาน แต่หลังจากพ่อจากไป แม่ก็เก็บมันใส่กล่องไว้\" เธอเล่าย้อนความหลัง \"แต่ตอนนี้ แม่อยากให้ลูกใส่มันไว้ ให้เป็นตัวแทนของพ่อกับแม่ ให้ลูกรู้ว่าไม่ว่าเวลาไหน แม่จะยังอยู่กับลูกเสมอ...\"
เอริก้าลูบสร้อยอย่างชื่นชม \"ขอบคุณค่ะคุณแม่\" เธอว่าแล้วกอดแม่เอาไว้ รวมทั้งคาเรนด้วย แม่ยิ้มแล้วกอดทั้งสองตอบ
หลังจากส่งลูกเข้านอนแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง มองดูรูปชายหนุ่มที่ตั้งไว้บนหัวเตียง เธอมองแล้วยิ้มให้ภาพ \"คุณคะ...วันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย\" เธอลูบนิ้วไปบนภาพเบาๆก่อนจุมพิตลงไป \"ราตรีสวัสดิ์นะคะ\" แล้วไฟก็ค่อยๆดับลง...
--------------------------------------------------------------------------
\"แค้ก !!\" เสียงไอโขลกดังอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา มันค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นทีละนิด เธอแบมือที่ป้องปากไว้ออก เลือดสีแดงสดกลับชัดเจนอยู่ในความมืด ลมหายใจเริ่มขัดและแน่นหน้าอกขึ้น เธอนึกไปถึงใบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก ลูกสาวทั้งสอง และพระผู้เป็นเจ้า
ขอเวลา...อีกซักนิดเถอะ...ขอร้องล่ะ...
แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อนวอนอีกแล้ว ร่างของเธอเจ็บปวดเกินจะทานทนได้อีกต่อไป \"ลาก่อนลูกรัก แม่จะรักลูกตลอดไป...\" ลมหายใจเธอค่อยๆแผ่วเบาลง ช้าลง...ช้าลง...และหยุดลงในที่สุด...
--------------------------------------------------------------------------
ประตูห้องนอนเปิดขึ้นอีกครั้งในตอนเช้า \"แม่คะ เช้าแล้วค่ะ\" คาเรนวิ่งเข้ามาหาแม่ เธอเขย่าตัวร่างในผ้าห่ม แต่กลับไม่มีการตอบสนองกลับมา คาเรนเริ่มเอะใจจึงไปเรียกเอริก้ามา
\"แม่คะ...\" เอริก้าเรียกเธอ แต่ก็เหมือนเดิม เธอตัดสินใจเปิดผ้าห่มออก และต้องผงะเมื่อเห็นผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือด และแม่...ที่หลับตาสนิท เอริก้ากำผ้าห่มในมือไว้แน่น ก่อนร้องไห้ออกมา
\"พี่คะ แม่เป็นอะไร\" คาเรนที่ยืนอยู่ข้างหลังจะเข้ามาดูแม่ แต่เอริก้าคลุมตัวแม่ไว้แล้วหันมากอดเธอไว้ \"ให้แม่นอนเถอะนะ...\" เอริก้าซบหน้าลงกับไหล่เธอแล้วร้องไห้ \"พี่จะอยู่กับคาเรนเองนะ...\"
--------------------------------------------------------------------------
งานศพผ่านพ้นไปอย่างเงียบๆ บรรดาญาติของแม่ต่างมาร่วมงาน ต่างก็สงสารสองพี่น้องจนจับใจ
\"แล้วจะทำยังไงกับสองคนนี้ล่ะ\"
\"เอางี้ไหม ?\" ชายคนหนึ่งว่า \"ให้เอริก้าอยู่กับคุณป้าที่เมืองนี้ ส่วนคาเรนไปอยู่กับคุณยายที่พรอนเทร่า\"
\"ก็ดีเหมือนกันนะ คุณยายจะได้ไม่เหงาด้วย\"
เมื่อเอริก้ากับคาเรนได้รับรู้ แม้พวกเธอจะมีทีท่าว่าไม่เห็นด้วย แต่ในสถานการณ์แบบนี้ คงจะขัดขืนอะไรไม่ได้อีกแล้ว
ในวันที่คาเรนจะเดินทางไปกับคุณยาย เอริก้าช่วยน้องจัดกระเป๋าเสื้อผ้าจนเสร็จ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆเธอ
\"ยังใส่สร้อยของแม่อยู่รึเปล่า ?\" เธอถาม คาเรนหยิบสายสร้อยออกมานอกเสื้อให้พี่สาวดู
\"พี่คะ...\" คาเรนพูดเบาๆ \"ถ้าพี่มาที่พรอนเทร่า อย่าลืมมาหาหนูนะ\"
เอริก้าโผกอดคาเรนไว้ \"พี่สัญญา ถ้าพี่โตขึ้น พี่จะพาน้องกลับมา แล้วเราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม\"
\"ค่ะ...\" คาเรนซบหน้าร้องไห้ \"หนูจะรอวันนั้นค่ะ...\"
นั่นคือคำพูดสุดท้ายของน้องสาวที่เธอได้ยิน
--------------------------------------------------------------------------
เอริก้ามองสร้อยคอที่ใส่ไว้ในความมืด มันดูหม่นลงไป ไม่ต่างอะไรจากเธอ...ที่เฝ้าตามหาน้องสาวมาตลอด แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า
จะมีไหม...วันนั้น...
คาเรน...เธออยู่ที่ไหนนะ...
--------------------------------------------------------------------------
Cast
Erika Fontine - เอริก้า
Karen Fontine - เอริก้า
หมายเหตุ : เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนที่เอริก้าจะพบกับคาเรนในตอนที่ 11 ครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น