ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ตามหาหัวใจที่หายไป

    ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นการตามหา

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 24
      0
      2 ส.ค. 47

    ตามหาหัวใจที่หายไปแสนไกล

                                                                                     บทที่1

                                                                               เริ่มต้นการตามหา



    ณ ประเทศออสเตรเลีย

    สนามบิน เมืองบริสเบน (Brisbane)



        จากกรุงเทพถึงบริสเบนมีระยะทาง 4525 ไมล์ ที่เมืองแห่งนี้เป็นเมืองที่ใหญ่เมืองหนึ่งของออสเตรเลีย   ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คน หลายเชื้อชาติ และมากหน้าหลายตา รวมทั้งโบว์ เธอคือลูกสาวของเจ้าของบริษัทใหญ่หลายแห่งในประเทศไทย  เธอจบมัธยมปลายที่โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง ด้วยคะแนน สูงสุด เธอเป็นหญิงที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง พ่อของเธอได้ส่งเธอมาเรียนSummer ที่เมืองทาวส์วิว แต่เธอต้องต่อเครื่องบินเล็กไปอีก

         เวลา 19.00 น.  เธอได้ขึ้นเครื่องบินสายการบินAnsett Australiaเพื่อจะไปเมืองทาวส์วิว เนื่องจากเมืองทาวส์วิว เป็นเมืองที่เล็กจึงต้องเป็นเครื่อง   ตอนนี้ก็เป็นเวลา19.30น. เธอมองออกนอกหน้าต่าง

    บนเครื่องบิน ท้องฟ้าที่มืดมิด แต่เห็นดวงดาวนับแสน ท้องฟ้ายามราตรีช่างสวยจริงๆ โบว์พูดกับตัวเอง  และเธอก็หลับไปเนื่องจากความเพลียที่เดินทางมาทั้งวัน

          เธอลืมตาขึ้น เธอรัดเข็มขัดเนื่องจากเครื่องบินเตรียมตัวลงจอด  เมื่อเครื่องลงจอดเรียบร้อยผู้โดยสารทั้งหลายก็เตรียมตัวลงจากเครื่อง แต่โบว์ยังไม่ได้ลุกไปไหน เพราะเธอขี้เกียดไปเบียดกับผู้โดยสารคนอื่นเธอรอให้ผู้คนน้อยๆลง เธอจึงเตรียมตัวลง  โบว์ได้ลงมาและไปเอากระเป๋าเดินทางเรียบร้อยเมื่อเธอเดินออกมา  เธอก็มองหาน้าของเธอที่จะมารับเธอ  เธอมองดูรอบๆแต่ก็ยังไม่เห็นน้าเลย รอไปซักครึ่งชั่วโมงก็เห็นหญิงวัยกลางคน รูปร่างเล็กแต่งตัวดูเป็นผู้หญิงทำงาน เธอวิ่งเข้าไปกอด

    “น้าเจน หนูคิดถึงจังเลยค่ะ”โบว์พูดขณะที่กำลังกอดอยู่

    “หนูโบว์ โทษทีนะมะกี๊น้าไปรอผิดประตูอ่ะ”หญิงร่างเล็กกล่าว

    “แหมน้าเจนนี่ก็ เฉิ่มไม่เปลี่ยนเลยนะคะ” โบว์กล่าว

    “แหม หลานรักก็”เจนพูดพร้อมกับลูบหัวหลานรัก

    “เราไปกันเถอะ น้าจอดรถอยู่ข้างนอกน่ะ”

    น้าเจนเป็นน้องของพ่อของโบว์ ได้ทำงานอยู่ที่ออสเตรเลียกว่า6ปีแล้วเธอทำงานเป็นผู้จัดการให้กับบริษัท น้ำมันแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบริษัทน้ำมันที่ใหญ่เป็นอันดับสอง ในออสเตรเลีย

    “โบว์แล้วคุณพ่อล่ะ สบายดีมั๊ย”

    “ค่ะ ตามประสาคนแก่ค่ะ”

    “แหม เดี๋ยวน้าไปบอกคุณพ่อนะว่าโบว์ว่าพ่อแก่”

    ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

    เมื่อถึงบ้านของน้าเจน โบว์ก็ยกกระเป๋าของเธอไปไว้หน้าบ้าน



                                                    .....................................................................................





                                                                                                                                                                           ย.ยุ่นปี่. http://mizzkung.diaryhub.com
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×