in my memory

ลำดับตอนที่ #1 : บันทึกเล่าเรื่อง

วันที่5 ก.ค. 42

   ในที่สุดความฝันก็เป็นจริงเย้ๆๆสอบเข้าได้แล้วสอบเข้ารรที่ฝันตั้งแต่เด็กว่าจะต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ให้ได้ ดีใจที่สุดเลย และ ต่อไปนี้นะสมุดเล่มนี้ก็จะเป็นสมุดบันทึกเล่มใหม่และบันทึกเรื่องราวใน รร ใหม่นี้ เฮ้อเวลาผ่านไปเร็วจังเลยเนอะ รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นนะถึงแม้จริงๆแล้วเราอาจจะดูเด็กอยู่ในสายตาของใครต่อใครก็ตาม ตอนนี้นะเราได้เจอกับสภาพแวดล้อมใหม่เยอะแยะเลย ทั้งเพื่อนใหม่ อาจารย์ ห้องเรียน มันเหมือนกับการที่ตัวเองเริ่มต้นชีวิตใหม่เลยละ เข้ามาก็มีอะไรแปลกๆเริ่มเกิดขึ้นแล้วละ มีคนคนนึงไม่รู้เป็นอะไรชอบแอบมายืนมองๆหน้าห้องไม่รู้บ้ารึเปล่านะวันนึงๆเห็นมาตั้งหลายครั้ง แต่ทำไมน้าเราถึงไม่กล้ามองหน้าเค้าเนอะ งง จังเลย เออ รรนี้มีเรื่องแปลกๆอีกนะพอฉันเริ่มเรียนวันแรกนะก็มีการทดสอบเลยจะบ้ารึเปล้าวะ ยังไม่ได้เรียนเลย แต่ก็เออดีผ่านมันมาได้ (ช่วยกับคนข้างๆลอกอะแหละ)ตอนนี้เราเลยเป็นเพื่อนกันแล้วละ อืมๆๆๆยังไม่จบนะวันนี้ยังมีเรื่องแปลกกว่านั้นอีกรู้ปะว่านี่เป็นเรื่อง มหัศจรรย์ที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลยนะอืม ก้อ นายหินอะดิ ดั๊น ดันเกิดวันเดียวกับเราอะดิ แถมนะเกิดรพ เดียวกันอีกนะเกิดห่างกับเราแค่ไม่กี่ ชม เลย งงจังเลย แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นกับฉัน ว่าไปแล้ว หินไม่เห็นหน้าตา นิสัย เหมือนฉันเลยเนอะ เออ เออ ลืมไปวะว่าหินกับเราพ่อ แม่ คนละคนกัน มันจาเหมือนกันได้ไงเนอะเรานี่ชักจะบ้าแล้วโอ๊ย ง่วงนอนแล้วอ้าวเฮ้ยลืมไปซวยละยังไม่ทำการบ้านเลย อ้าว โทรศัพท์มาใครโทรมาวะเนี่ยดึกขนาดนี้แล้วให้ตายเถอะ พอ พอ จบดีกว่า เนียรีบเขียนสุดเเล้วนะเนี่ย พอ จบละ เออลืมไปวันนี้นะมี อ คนนึงพูดดีมากๆเลยละอืมแอบจดมาด้วยนะ อ บอกว่า คนเราทุกคนต้องทำชีวิตให้อยู่กับปัจจุบันและมีความหวังสำหรับอนาคต เจ๋งจังเลยเนอะ

                                                                                           วางปากา 6.20 น

ปล แม่งเอ๊ย รีบรับโทรศัพท์แทบตายที่แท้พวกโรคจิตโทรมาถามว่าใส่กางเกงในสีอะไรเราก้องงนึกว่าเพื่อนโทรมาแกล้งเลยตอบมันไปให้ตายเถอะนี่คุยกับมันตั้งนานนะกว่าจะรู้ว่ามันเป็นโรคจิต โอ๊ยอยากจะบ้าตายอะไรวะเนี่ยมัน หรือ เราเองที่เป็นโรคจิตวะเนี่ย