ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตจอมโจร
24 กรกฎาคม 2546 เวลา 16.00 น.
กริ๊ง… กริ๊ง… เสียงบอกเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนไฮสคูลชื่อดัง ดังขึ้น ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเด็กนักเรียนชายหญิงหลายร้อยคนจะกรูกันออกมาจากประตูห้องเรียนหลากหลายบานทันที โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนของรัฐบาลอังกฤษ ซึ่งค่าเรียนถือว่า แพงติดอันดับท็อปเท็นของประเทศ และการเรียนการสอนก็อยู่ในเกรดดีเยี่ยมที่จะทำให้บรรดาคุณหนูคุณชายถูกส่งมาเรียน
“เฮ้!! มาร์ค วันนี้นายไปที่นั่นป่าววะ?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งถามเพื่อนซี้เสียงดังซะจนเกือบตะโกน ก็เพราะตอนนี้เสียงของนักเรียนหลายต่อหลายคนที่คุยกันดังระงมไปทั่วบริเวณตึก
“เออดิ ดีน นายคิดว่าเราจะไปไหนล่ะ” มาร์คตอบแล้วย้อนถาม น้ำเสียงของเขาฟังดูก็รู้ว่าเขาเซ็งสุดๆ
“นายนี่น้า จริงๆเลย เป็นคุณชายตระกูลเอดิสันที่ร่ำรวยซะติดอันดับหนึ่งในสามของอังกฤษ ดันชอบไปเที่ยว คิดว่าจะไปทำงานอะไรกะเขาซะอีก”
“หรือว่านายจะไม่ไป”
“ไปเดะ แหะแหะ ล้อเล่นน่า”
“เฮอะ ว่าคนอื่น ตัวเองก็ชอบเหมือนกันแหละน่ะ” พูดจบ ทั้งสองหนุ่มก็เดินไปที่รถชอร์ปเปอร์(เขียนงี้ป่ะเนี๊ยะ) สีดำเงางาม รุ่นล่าสุด ที่มาร์คเรียกมันว่า”ม้ามืด” แน่นอน มันย่อมแพงหูฉี่ด้วย
ทั้งสองพร้อมด้วยเจ้าม้ามืดคันใหญ่เดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นที่ลับของเขาสองคน กลิ่นอายของที่นี่ใครได้สูดเข้าเต็มปอดเป็นต้องเคลิ้ม ประกอบกับน้ำตกสวยที่น่าพักผ่อนเป็นที่สุด แล้วยังประดับประดาด้วยต้นไม้นานาพรรณ ว้าว!! มันเป็นที่ที่วิเศษที่สุดเลย
“ฮ้า.. ยังไงๆ ธุรกิจก็สู้ธรรมชาติไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ” ดีนเอ่ยขึ้นมาขณะที่กำลังเล่นน้ำอยู่ ก่อนจะเห็นเพื่อนรักโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ผมสีน้ำตาลทองของมาร์คต้องแสงแดดยามเย็นเป็นประกาย นั่นทำให้เขาดูดีมาก
“เออนี่ เราว่ากลับกันได้แล้วล่ะ เย็นมากแล้ว นายคงไม่อยากให้’เด็จแม่ของนายเอ็ดตะโรใส่ใช่มะ”
“อือฮึ ดีเหมือนกัน นายไปส่งเราที่บ้านก่อนนะ”
“Okay ไป” เด็กหนุ่มพูด ทั้งสองขึ้นจากน้ำตก ร่างกายพวกเขาเปียกปอนจนดูโทรมยังกับลูกสุนัขที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
จากนั้นม้ามืดก็ซิ่งออกจากน้ำตกไปในเมือง.. ประเทศอังกฤษในยามนี้มีแต่คนเดินตามถนนเต็มไปหมด พวกเขารอจนคนเหลือน้อย แล้วก็ซิ่งต่อ เมื่อถึงบ้านดีน .. ไม่ใช่สิ คฤหาสน์ต่างหาก
“เฮ้ย พรุ่งนี้เจอกันว่ะ มาร์ค” ดีนลา
“เออ ฝากหวัดดีคุณนายมิสเชลด้วยนะ” หลังจากร่ำลากันจบ พระเอกของเราก็ตรงดิ่งกลับบ้าน..
“กลับมาแล้วฮะ” มาร์คพูด
“คุณชายขา กลับมาแล้วหรอคะ ตรงเวลาเดิมเป๊ะเหมือนเดิมเลยนะคะ แต่ว่า.. นั่นอะไรคะคุณชาย เสื้อผ้าไปเปียกที่ไหนมาคะนั่น โอ๊ยตายแล้ว!! มาค่ะ ป้าเอาไปซักให้” ป้าแอน หัวหน้าคนใช้ของตระกูลเอดิสันพูดมาเป็นชุด
“ฮะ แต่ว่าให้ผมทานข้าวก่อนเถอะครับ ผมหิวจะตายอยู่แล้วฮะ” เด็กหนุ่มบอกพร้อมกับเอามือกุมท้อง
“ค่ะ ได้ค่ะ มาค่ะป้าพาไปนะคะ นี่ นังซูซี่ รีบไปบอกให้เค้าจัดโต๊ะอาหารนะ คุณชายกลับมาแล้ว”
“ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” หญิงสาววัย30กว่าปีรับปาก
“มาค่ะคุณชาย”
“วันนี้มีของโปรดของคุณชายด้วยค่ะ” ป้าแอนพามาร์คเข้ามาในห้องอาหารสไตล์อังกฤษ โต๊ะอาหารตัวยาวตั้งอยู่กลางห้อง เชิงเทียนถูกจัดไว้อย่างสวยงาม และกลิ่นของดอกไม้ช่อใหญ่ในแจกันสวยหรูก็ชวนให้หลงใหล ไม่กี่นาทีต่อมา อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า มีตั้งแต่อาหารง่ายๆ อาหารจานเดียวมากมาย ของหวานต่างๆ และเครื่องดื่มสารพัด ซึ่งอาหารแต่ละอย่างก็อร่อย มีคุณค่า และเรียกน้ำย่อยได้เป็นอย่างดี จึงไม่แปลกว่าครอบครัวตระกูลเอดิสันดูเจริญอาหาร(ไม่ได้หมายความว่าอ้วนนะ) สมาร์ท เท่ หุ่นดี และสุขภาพดีอีกด้วย (เวอร์ไปป่ะเนี่ย)
หลังจากทานข้าวเสร็จ ร่างกายอันเปียกปอนของคุณชายมาร์คถูกชำระล้างสิ่งสกปรก เปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดสูทสีดำเข้ม เขานำเสื้อไปให้ป้าแอน และเดินมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นสองอย่างอารมณ์ดี
“เอ่อ ป้าแอนฮะ ช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับอะไรบ้างครับ??” มาร์คถาม
“อ๋อมีค่ะ เป็นข่าวเกี่ยวกับมงกุฎล้ำค่าน่ะค่ะ มันถูกขโมยไปเมื่อเย็นวานนี้เอง คุณชายไม่ได้ดูข่าวนี้เพราะตอนนั้นคุณชายยังไม่กลับบ้านน่ะค่ะ แล้วเมื่อวานคุณชายก็ไปค้างบ้านคุณชายดีนด้วย”
“อะไรนะฮะ” มาร์คหูผึ่งมาตั้งแต่ที่ได้ยินคำว่า “ล้ำค่า” แล้วล่ะ เขาไม่สนหรอกว่าของชิ้นนั้นจะเป็นอะไร ถ้ามันไม่ถูกเอ่ยออกมาจากปากป้าแอนพร้อมกับคำว่า ”ล้ำค่า”
“มงกุฎล้ำค่าค่ะ เป็นสมบัติประจำตระกูลของมหาเศรษฐีโทมัส คอร์กเลอร์ ทำด้วยทองคำแท้ ฝังเพชร ประดับด้วยอัญมณี.. เอ.. อัญมณีอะไรนะ ป้าก็จำไม่ได้ เขาว่ากันว่าราคาไม่ต่ำกว่า 8 หลักค่ะ”
“อืม..ม..ม เหรอฮะ” มาร์คเอ่ยเบาๆ และแล้วยิ้มที่มุมปากก็ปรากฎให้เห็นอย่างมีเลศนัย
กริ๊ง… กริ๊ง… เสียงบอกเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนไฮสคูลชื่อดัง ดังขึ้น ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเด็กนักเรียนชายหญิงหลายร้อยคนจะกรูกันออกมาจากประตูห้องเรียนหลากหลายบานทันที โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนของรัฐบาลอังกฤษ ซึ่งค่าเรียนถือว่า แพงติดอันดับท็อปเท็นของประเทศ และการเรียนการสอนก็อยู่ในเกรดดีเยี่ยมที่จะทำให้บรรดาคุณหนูคุณชายถูกส่งมาเรียน
“เฮ้!! มาร์ค วันนี้นายไปที่นั่นป่าววะ?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งถามเพื่อนซี้เสียงดังซะจนเกือบตะโกน ก็เพราะตอนนี้เสียงของนักเรียนหลายต่อหลายคนที่คุยกันดังระงมไปทั่วบริเวณตึก
“เออดิ ดีน นายคิดว่าเราจะไปไหนล่ะ” มาร์คตอบแล้วย้อนถาม น้ำเสียงของเขาฟังดูก็รู้ว่าเขาเซ็งสุดๆ
“นายนี่น้า จริงๆเลย เป็นคุณชายตระกูลเอดิสันที่ร่ำรวยซะติดอันดับหนึ่งในสามของอังกฤษ ดันชอบไปเที่ยว คิดว่าจะไปทำงานอะไรกะเขาซะอีก”
“หรือว่านายจะไม่ไป”
“ไปเดะ แหะแหะ ล้อเล่นน่า”
“เฮอะ ว่าคนอื่น ตัวเองก็ชอบเหมือนกันแหละน่ะ” พูดจบ ทั้งสองหนุ่มก็เดินไปที่รถชอร์ปเปอร์(เขียนงี้ป่ะเนี๊ยะ) สีดำเงางาม รุ่นล่าสุด ที่มาร์คเรียกมันว่า”ม้ามืด” แน่นอน มันย่อมแพงหูฉี่ด้วย
ทั้งสองพร้อมด้วยเจ้าม้ามืดคันใหญ่เดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นที่ลับของเขาสองคน กลิ่นอายของที่นี่ใครได้สูดเข้าเต็มปอดเป็นต้องเคลิ้ม ประกอบกับน้ำตกสวยที่น่าพักผ่อนเป็นที่สุด แล้วยังประดับประดาด้วยต้นไม้นานาพรรณ ว้าว!! มันเป็นที่ที่วิเศษที่สุดเลย
“ฮ้า.. ยังไงๆ ธุรกิจก็สู้ธรรมชาติไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ” ดีนเอ่ยขึ้นมาขณะที่กำลังเล่นน้ำอยู่ ก่อนจะเห็นเพื่อนรักโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ผมสีน้ำตาลทองของมาร์คต้องแสงแดดยามเย็นเป็นประกาย นั่นทำให้เขาดูดีมาก
“เออนี่ เราว่ากลับกันได้แล้วล่ะ เย็นมากแล้ว นายคงไม่อยากให้’เด็จแม่ของนายเอ็ดตะโรใส่ใช่มะ”
“อือฮึ ดีเหมือนกัน นายไปส่งเราที่บ้านก่อนนะ”
“Okay ไป” เด็กหนุ่มพูด ทั้งสองขึ้นจากน้ำตก ร่างกายพวกเขาเปียกปอนจนดูโทรมยังกับลูกสุนัขที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
จากนั้นม้ามืดก็ซิ่งออกจากน้ำตกไปในเมือง.. ประเทศอังกฤษในยามนี้มีแต่คนเดินตามถนนเต็มไปหมด พวกเขารอจนคนเหลือน้อย แล้วก็ซิ่งต่อ เมื่อถึงบ้านดีน .. ไม่ใช่สิ คฤหาสน์ต่างหาก
“เฮ้ย พรุ่งนี้เจอกันว่ะ มาร์ค” ดีนลา
“เออ ฝากหวัดดีคุณนายมิสเชลด้วยนะ” หลังจากร่ำลากันจบ พระเอกของเราก็ตรงดิ่งกลับบ้าน..
“กลับมาแล้วฮะ” มาร์คพูด
“คุณชายขา กลับมาแล้วหรอคะ ตรงเวลาเดิมเป๊ะเหมือนเดิมเลยนะคะ แต่ว่า.. นั่นอะไรคะคุณชาย เสื้อผ้าไปเปียกที่ไหนมาคะนั่น โอ๊ยตายแล้ว!! มาค่ะ ป้าเอาไปซักให้” ป้าแอน หัวหน้าคนใช้ของตระกูลเอดิสันพูดมาเป็นชุด
“ฮะ แต่ว่าให้ผมทานข้าวก่อนเถอะครับ ผมหิวจะตายอยู่แล้วฮะ” เด็กหนุ่มบอกพร้อมกับเอามือกุมท้อง
“ค่ะ ได้ค่ะ มาค่ะป้าพาไปนะคะ นี่ นังซูซี่ รีบไปบอกให้เค้าจัดโต๊ะอาหารนะ คุณชายกลับมาแล้ว”
“ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” หญิงสาววัย30กว่าปีรับปาก
“มาค่ะคุณชาย”
“วันนี้มีของโปรดของคุณชายด้วยค่ะ” ป้าแอนพามาร์คเข้ามาในห้องอาหารสไตล์อังกฤษ โต๊ะอาหารตัวยาวตั้งอยู่กลางห้อง เชิงเทียนถูกจัดไว้อย่างสวยงาม และกลิ่นของดอกไม้ช่อใหญ่ในแจกันสวยหรูก็ชวนให้หลงใหล ไม่กี่นาทีต่อมา อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า มีตั้งแต่อาหารง่ายๆ อาหารจานเดียวมากมาย ของหวานต่างๆ และเครื่องดื่มสารพัด ซึ่งอาหารแต่ละอย่างก็อร่อย มีคุณค่า และเรียกน้ำย่อยได้เป็นอย่างดี จึงไม่แปลกว่าครอบครัวตระกูลเอดิสันดูเจริญอาหาร(ไม่ได้หมายความว่าอ้วนนะ) สมาร์ท เท่ หุ่นดี และสุขภาพดีอีกด้วย (เวอร์ไปป่ะเนี่ย)
หลังจากทานข้าวเสร็จ ร่างกายอันเปียกปอนของคุณชายมาร์คถูกชำระล้างสิ่งสกปรก เปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดสูทสีดำเข้ม เขานำเสื้อไปให้ป้าแอน และเดินมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นสองอย่างอารมณ์ดี
“เอ่อ ป้าแอนฮะ ช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับอะไรบ้างครับ??” มาร์คถาม
“อ๋อมีค่ะ เป็นข่าวเกี่ยวกับมงกุฎล้ำค่าน่ะค่ะ มันถูกขโมยไปเมื่อเย็นวานนี้เอง คุณชายไม่ได้ดูข่าวนี้เพราะตอนนั้นคุณชายยังไม่กลับบ้านน่ะค่ะ แล้วเมื่อวานคุณชายก็ไปค้างบ้านคุณชายดีนด้วย”
“อะไรนะฮะ” มาร์คหูผึ่งมาตั้งแต่ที่ได้ยินคำว่า “ล้ำค่า” แล้วล่ะ เขาไม่สนหรอกว่าของชิ้นนั้นจะเป็นอะไร ถ้ามันไม่ถูกเอ่ยออกมาจากปากป้าแอนพร้อมกับคำว่า ”ล้ำค่า”
“มงกุฎล้ำค่าค่ะ เป็นสมบัติประจำตระกูลของมหาเศรษฐีโทมัส คอร์กเลอร์ ทำด้วยทองคำแท้ ฝังเพชร ประดับด้วยอัญมณี.. เอ.. อัญมณีอะไรนะ ป้าก็จำไม่ได้ เขาว่ากันว่าราคาไม่ต่ำกว่า 8 หลักค่ะ”
“อืม..ม..ม เหรอฮะ” มาร์คเอ่ยเบาๆ และแล้วยิ้มที่มุมปากก็ปรากฎให้เห็นอย่างมีเลศนัย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น