Fic : Holy Love

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นด้วยความขัดใจ

แสงแดดอ่อนส่องเข้ามาภายในปราสาทขนาดใหญ่ที่ดูเก่าแก่ เด็กหญิงผมสีน้ำตาลฟูฟ่องคนหนึ่งกำลังวิ่งตรงไปยังห้องโถงใหญ่ สีหน้ากังวลใจ

\"โอ๊ย ตาย ๆ รอนคงบ่นแย่เลย สายป่านนี้แล้ว\" เธอกล่าวขณะพยายามวิ่งให้เร็วขึ้น

เมื่อถึงห้องโถงใหญที่เต็มไปด้วยนักเรียนส่งเสียงจ้อกแจ้กฟังไม่ได้ศัพท์ เธอรีบกวาดตามองไปรอบ ๆ และเธอก็เจอ เพื่อนรักของเธอกำลังจัดการกับอาหารเช้าของพวกเขาอยู่ที่โต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์

\"อรุณสวัสดิ์ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่ทัก

\"อะ...อรุณสวัสดิ์ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางหอบหายใจและเอามือถูซี่โครงที่เจ็บแปลบจากการออกแรงวิ่ง

\"เธอไปไหนมาน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว\" รอนหันมาตำหนิเธอหลังจากที่เขายัดเอาเบคอนที่เต็มปากลงกระเพาะไปได้สำเร็จ

\"อรุณสวัสดิ์นะ รอน\" เฮอร์ไมโอนี่ประชด \"ถ้าเธออยากรู้ล่ะก็ ชั้นไปห้องสมุดมา\"

\"โกหกน่า มันยังไม่เปิดเลยนี่!\" รอนร้อง

\"เปิดสิ เพราะเมื่อคืนชั้นไปขอร้องมาดามพินซ์ให้เหิดห้องสมุดเช้าหน่อยเพราะชั้นต้องไปเอาหนังสือมาทำการบ้านน่ะ ชดเชยกับที่เมื่อวานเธอปิดห้องสมุดเร็ว\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

\"ห้องสมุด..ตอนเช้าเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย\" รอนพึมพำ

\"แล้วมันเสียหายตรงไหนล่ะ รอน\" เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเย็น

ก่อนที่จะทะเลาะกันยืดยาว แฮร์รี่ก็ตัดสินใจจบมันซะก่อน \"ถ้าพวกนายไม่อยากโดนวางยาพิษในวิชาของสเนปโทษฐานไปสายล่ะก็ ชั้นขอแนะนำให้พวกนายรีบกินก่อนเถอะ\"

รอนกับเฮอร์ไมโอนี่จึงจำใจหันไปจัดการกับอาหารเช้าของตนเองอย่างรวดเร็ว ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็มานั่งอยู่ในคุกใต้ดินเย็นเฉียบของสเนปแล้ว

\"อ้า...วันนี้เราจะมาปรุงน้ำยาฟื้นสภาพกัน\" สเนปพูดเสียงนุ่ม \"เป็นน้ำยาที่มหัศจรรย์ สามารถเยียวยารักษาบาดแผลร้ายกาจได้ มันมีประโยชน์มากทีเดียว...และ แน่น่อน มันปรุงยากมาก\" เขาหันมามองเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ด้วยสายตาดูแคลน \"ฉันหวังว่าพวกเธอจะใช้สมองทึบ ๆ ของพวกเธอปรุงมันอย่างเต็มที่ เอ้า เริ่มได้\"

เนวิลล์ดูเหมือนจะใกล้สติแตกเมื่อสเนปเดินเฉียดหัวเขาไปมาทุก ๆ 1 หรือ 2 นาที และนั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่แทบไม่มีโอกาสบอกวิธีแก้น้ำยาสีเหลืองหนืด ๆของเนวิลล์ให้เป็นสีฟ้าใสตามที่มันควรจะเป็น

ชั่วเวลาแห่งการรอคอย ขณะที่สเนปหันไปสนใจน้ำยาสีเขียวข้นคลั่กของแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบบอกวิธีแก้ให้เนวิลล์ทันที และคงจะสำเร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะ...

\"มิสเกรนเจอร์\" เสียงเฉียบขาดของสเนปดังขึ้น

เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งสุดตัว แต่คงไม่เท่าเนวิลล์ที่ตอนนี้ลงไปกองอยู่ที่พื้นคุกใต้ดินแล้ว เธอเงยหน้าขึ้น สเนปยืนอยู่เหนือเธอ ดูเหมือนเขาจะเดาออกว่าเธอจะต้องบอกวิธีแก้น้ำยาให้เนวิลล์ สีหน้ามีชัยประทับอยู่บนใบหน้า

\"อ้า...ดูเหมือนมิสเกรนเจอร์คนเก่งของเราจะคิดว่าตัวเองฉลาดขนาดมาสอนคนอื่นได้แล้ว\" เขาพูดเยาะ เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงด้วยความโกรธ

\"หักกริฟฟินดอร์ 20 แต้ม ฐานสู่รู้ไม่เข้าเรื่อง! หวังว่านี่จะเป็นบทเรียนให้เธอได้นะ มิสเกรนเจอร์\"

เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูดอะไร ดูเหมือนเธอจะโกรธจนแทบจะแปลงร่างเป็นหัวไม้ขีดติดไฟขนาดยักษ์อยู่แล้ว แล้วนั่นดูเหมือนจะยังไม่แย่พอเมื่อเธอเหลือบไปเห็น \'เดรโก มัลฟอย\' เด็กหนุ่มผิวซีดเซียว ผมสีบลอนด์เรียบแปล้ไปกับหัว ถึงกระนั้นก็ยังคงความหล่อเหลา กำลังหันมามองเธอด้วยดวงตาสีซีด ทำปากขมุบขมิบพออ่านได้ว่า \'สมน้ำหน้า ยายเลือดสีโคลน\'

นั่นดูเหมือนจะทำให้เฮอร์ไมโอนี่แทบจะสาปเขาซะตรงนั้นเลย ถ้าไม่ใช่เพราะกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นซะก่อน ทุกคนต่างเก็บของและรีบออกไปจากคุกใต้ดิน (โดยเฉพาะเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ที่ดูเหมือนจะเก็บของได้เร็วเป็นพิเศษในวิชานี้)

\"ชั้นเกลียดหมอนั่นจริง ๆ\" เฮอร์ไมโอนี่ระเบิดออกมาเมื่อเธอมาอยู่ตรงทางเดินเพื่อไปเรียนวิชาแปลงร่าง

\"สเนปก็เป็นอย่างนี้ประจำอยู่แล้วนี่นา แต่ ใช่ มันน่าโมโหนะ ตั้ง 20 แต้มที่เสียไป\" รอนบ่น

\"ไม่ใช่ มัลฟอยต่างหาก ไอ้คุณหนูเลือดบริสุทธิ์จอมเย่อหยิ่งนั่น\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมทำสีหน้ารังเกียจ

\"มัลฟอยเหรอ? เจ้านั่นเกี่ยวอะไรด้วย\" แฮร์รี่ถาม สีหน้างุนงงเล็กน้อย

\"ก็หมอนั่น! โธ่ ไม่รู้จะพูดด่ายังไง ไปเรียนวิชาแปลงร่างต่อเถอะ\" แล้วเธอก็เดินกระแทกเท้านำไป

\"อ้าว แล้วเราจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย\" รอนตะโกนตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ไป แล้วหันมาหาแฮร์รี่อย่างขอคำตอบ

\"อย่าถามชั้น ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน\" แฮร์รี่รีบตอบก่อนที่รอนจะอ้าปากถาม

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

\"ยอดไปเลย!\" รอนร้องขึ้นหลังจากที่เพิ่งออกมาจาห้องเรียนวิชาคาถา

\"มีอะไร รอน อย่าทำให้ตกใจได้มั้ย\" เฮอร์ไมโอนี่หันมาดุใส่ แต่รอนไม่สนใจ

\"แฮร์รี่ ดูสิ วันนี้พวกเราไม่มีเรียนแล้ว เพราะวิชาสมุนไพรศาสตร์ไม่ต้องเรียน ดูเหมือนศาสตราจารย์สเปราต์ต้องไปจัดการกับต้นกับดักมารที่ดันไปขึ้นอยู่ที่เรือนกระจกหมายเลข 3 ล่ะ เรามีเวลาว่างตั้ง 4 ชม. กว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น!\" รอนร้องอย่างดีใจพลางยิ้มกว้าง

\"แล้วไงล่ะ รอน ไม่เห็นแปลกตรงไหน\" เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว

\"แปลกสิ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่เริ่มพูดบ้าง ตอนนี้เขาก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกัน \"ถ้าเธอเอาแต่ซ้อมควิดดิชทุกวันตลอดสัปดาห์ไม่มีหยุด เวลาว่างสัก 10 นาทีก็คุ้มค่าแล้วหล่ะ\"

\"ใช่แล้ว เพื่อนเอ๋ย แต่นี่ตั้ง 4 ชม. นะ ชั้นว่าจะนอนให้สบายซักหน่อย แล้วก็จะเล่น...\" รอยยิ้มของรอนกับแฮร์รี่หุบลงทันทีเมื่อเห็นว่าใครกำลังวิ่งมาหาพวกเขา \'แอนเจลิน่า จอห์นสัน\' กัปตันทีมควิดดิชบ้านกริฟฟินดอร์ เธอวิ่งมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เพิ่งดูดมาจากแฮร์รี่และรอนเมื่อกี้

\"พอตเตอร์! วิสลีย์! ชั้นได้ข่าวว่าพวกนายไม่มีเรียน 4 ชม. จนกว่าจะมื้อค่ำ เพราะงั้น รีบไปแต่งตัวซะ เราจะซ้อมควิดดิชกัน\" เธอพูดเสียงสดใส

\"โอ้ เยี่ยมเลย แอนเจลิน่า เรากำลังอยากซ้อมมากกกก\" รอนประชด

\"เยี่ยม! งั้นรีบมาล่ะ อีก 5 นาทีเจอกันที่สนามควิดดิชนะ\"

\"เฮ้อ ดูเหมือนเวลาว่างของพวกเราจะบินไปซะแล้วนะรอน\" แฮร์รี่พูดพลางถอนใจหนักหน่วง

\"ไม่อยากเชื่อเลย 4 ชม. ที่สนามควิดดิช แถมอากาศร้อนหยั่งงี้ ชั้นตายแน่เลยแฮร์รี่\" รอนบ่นอิดออด

\"งั้นชั้นไปห้องสมุดละกันนะ เจอกันที่ห้องโถงใหญ่\" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนบอกเพื่อนทั้งสองที่ทำท่าเหมือนเพิ่งโดนดูดวิญญาณไป และรีบวิ่งไปที่ห้องสมุดทันที

~~~ ห้องสมุด ~~~

\"เอ อยู่ไหนนะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองหาหนังสือที่เธอต้องการ \"อ๊ะ เจอแล้ว!\" เธอพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีอีกมือหนึ่งมาหยิบหนังสือเล่มเดียวกับเธอ เธอหันหน้าไปมอง

นาย!

\"มัลฟอย!\"

\"มีอะไรยายเลือดสีโคลน\" มัลฟอยพูดพลางมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแบะปาก เฮอร์ไมโอนี่โกรธจัด

\"นายมาทำอะไรที่นี่!\" เธอกะโกนใส่หน้าเขา แต่ก็ต้องลดระดับเสียงลงเมื่อมาดามพินซ์มองมาด้วยสายตา***มเกรียม

\"ที่นี่ไม่ใช่ห้องสมุดของเธอ\" มัลฟอยตอบ \"เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่ง และกรุณาเอามือเปื้อนโคลนของเธอออกไปจากหนังสือเล่มนี้ด้วย\"

\"ชั้นจะยืมหนังสือเล่มนี้ และนายก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งชั้นเหมือนกัน\" เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือเพราะความโกรธ

\"แต่ชั้นจะยืมเล่มนี้ และเธอควรเอามือของเธออกไปให้พ้นซะ หรือว่าเธออยากจะเจอดีก่อน\" มัลฟอยพูดพลางยิ้มเหยียด \"อย่าลืมสิ ที่มุมนี้ของชั้นหนังสือน่ะ ไม่ค่อยมีคนผ่านนะ ชั้นปิดปากเธอได้สบาย แล้ว...\"

เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหน้าเสีย มัลฟอยเดินตรงมาหาเธอ จับข้อมือเธอล็อกกับชั้นหนังสือ

\"ว่าไง ยายเลือดสีโคลน\" มัลฟอยถาม หน้าชิดเข้ามาเรื่อย ๆ

\"นาย..นายมันสกปรกโสโครกที่สุด!\" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนใส่หน้ามัลฟอย เมื่อเขาปล่อยเธอ เข่าของเธอก็อ่อนเกินกว่าจะรับน้ำหนักร่างกายไหว เธอทรุดไปกองกับพื้น

\"อย่ามาใช้คำนี้กับชั้นนะ เธอต่างหากที่สกปรกโสโครก ยายเลือดสีโคลน! อ้อ แล้วขอบใจสำหรับหนังสือ\" มัลฟอยพูดแล้วยิ้มเยาะเล็กน้อยก่อนเดินจากไป ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่มองตามเขาอย่างเคียดแค้น

~~~ ห้องโถงใหญ่ เวลาอาหารเย็น ~~~

\"โอ๊ย ชั้นจะตายแล้ว เหนื่อยชะมัดเลย\" เสียงของรอนที่เปื้อนโคลนไปทั้งตัวดังขึ้นที่ประตูทางเข้าห้องโถงใหญ่ พร้อมด้วยแฮร์รี่และคนอื่น ๆ ในทีมที่มีสภาพไม่ต่างกัน ทุกคนเดินมานั่งที่โต๊ะ แต่..

\"ไม่มีอาหารเหรอ!\" รอนร้องเสียงหลง \"แต่ นี่มันถึงเวลาแล้วนี่ โอ๊ย ชั้นต้องตายเพราะหิวอีกแน่ ๆ\" เขาครวญคราง

\"เลิกบ่นซะทีเถอะรอน\" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเขียว \"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร ดูเหมือนพวกอาจารย์กำลังคุยอะไรกันอยู่หล่ะ\"

เมื่อศาสตราจารย์มักกอนนากัลยืนขึ้น ห้องโถงก็เงียบลงทันที เธอกระแอมเล็กน้อยและพูดว่า

\"ทางโรงเรียนจะมีการจัดการแสดงละครเวทีขึ้น ซึ่งตอนนี้เราได้คัดตัวแสดงเรียบร้อยแล้ว\" เกิดเสียงอื้ออึงขึ้นแทบจะในทันที แต่เพราะศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองตาเขียวปั้ด ทุกคนจึงเงียบลงอีกครั้ง

\"อย่างที่พูดไว้ เราจะจัดการแสดงละคร และตัวแสดงครั้งนี้ได้คัดเลือกไว้แล้วด้วยจอกเวทมนตร์ โดยจอกจะคัดตัวนักแสดงให้เหมาะสมกับบทละครมากที่สุด\" พูดจบเธอก็หยิบวัตถุสีเงินสวยงามหน้าตาคล้ายจอก(ในสายตาเฮอร์ไมโอนี่มันดูเหมือนแก้วกาแฟมากกว่า) ขึ้นมา แล้วหยิบรายชื่อออกมาจากจอกเพื่ออ่าน

\"มิสเตอร์มัลฟอย เป็นตัวแสดงนำชาย\"

เกิดเสียงโห่ปนเฮดังขึ้นทั้งห้องโถง โต๊ะที่เฮลั่นดูจะเป็นโต๊ะสลิธิริน ส่วนโต๊ะอื่นทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้ดื่มยาพิษและกรีดร้องขอชีวิต (การกระทำนี้ส่วนมากเป็น ช)

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหยิบรายชื่ออีกใบออกมาจากจอกสีเงิน ส่งผลให้ห้องโถงเงียบกริบอีกครั้ง เธอชะงักไปเล็กน้อย แล้วอ่านด้วยเสียงดังฟังชัดว่า

\"มิสเกรนเจอร์ เป็นตัวแสดงนำหญิง\"