การเดิน

เนื้อเรื่อง

คนเราต้องเดิน…




คนเรามีเป้าหมายที่วางไว้เบื้องหน้า ผู้คนย่อมใฝ่ฝันที่จะเดินทางไปให้ถึง ซึ่งสิ่งที่มีความสำคัญในการสนับสนุนเพื่อบรรลุสิ่งที่หวังไว้ นั่นก็คือ การเดิน  แม้เราจะไม่ได้ออกเดินไปสู่ภายนอกตัวบ้าน แต่ผู้คนก็ต้องเคลื่อนไหวไปหยิบจับประกอบกิจกรรมต่างๆ ภายในบ้าน ผู้คนย่อมมีสิ่งที่หวังไว้ว่าจะทำ ย่อมต้องยกเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อกระทำสิ่งที่ต้องการ การเดินมีความหมายอยู่ในทุกส่วนของการงานของผู้คน ไม่ว่าจะเดินไปนำสิ่งของนั้นมารวมกับสิ่งนี้ เดินไปค้นหาบางสิ่งมาใช้ประโยชน์ เดินไปเข้าห้องน้ำ เดินไปหยิบจับหนังสือมาอ่าน เดินไปเปิดโทรทัศน์ เปิดตู้เย็น เดินไปช่วยคนอื่นทำกิจกรรมในครัวเรือน หรือไม่ก็เดินไปหยิบหมอนมานอนพักผ่อน จนกระทั่งต้องเดินออกไปซื้อเสบียงหรืออุปกรณ์ที่จำเป็นที่ร้านค้าเพื่อนำกลับมาบรรเทาความหิวหรือมาทำการงานให้สำเร็จ

สัจธรรมจากการที่คนเราต้องเดิน ย่อมชี้ชัดให้เห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่จะวิ่งเข้ามาหาผู้คน หรือไม่มีความสำเร็จใดที่จะเกิดขึ้นโดยไม่ลงแรงใช้ปัญญาหรือไม่ต้องอาศัยการเดินเข้าไปหา เมื่อคนเราตั้งสิ่งใดไว้เป็นความใฝ่ฝัน จึงมิใช่เพียงแค่ครุ่นคิดเท่านั้น การเดินย่อมเป็นส่วนสนับสนุนให้เราก้าวไปถึงสิ่งนั้นได้ หากกำหนดสิ่งใดเป็นเส้นชัย ก็มักจะเกิดการเปรียบเทียบ เนื่องจากเรามีความฝันที่เหมือนกับผู้อื่น ย่อมต้องพบเจอเพื่อนร่วมเดินทางสู่เส้นทางฝันสายเดียวกัน บางคนก็อาศัยยานพาหนะในการเดินทาง มิใช่มีเพียงสองเท้าก้าวเดิน บางคนมีกำลังแค่พาหนะสองขา ก้าวไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นแม้จะห่างไกลจุดหมาย แต่เชื่อมั่นศรัทธา ผู้คนที่เดินทางมักจะมองว่าคนที่เริ่มเดินก่อน ย่อมน่าจะไปถึงจุดหมายก่อนผู้ที่เริ่มเดินทีหลัง แม้จะมีจุดหมายเดียวกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยต่างๆ ที่ควรนำมาคำนึง ไม่ว่าจะเป็นพาหนะในการเดินทาง บางคนเป็นรถเล็กและเก่า บางคนมีรถใหม่วิ่งเร็ว และปัจจัยเรื่องสภาวะในการเดินทางของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนต้องแบกรับผู้โดยสารไว้เต็มคันรถ จะมุ่งหน้าไปสู่จุดหมายให้รวดเร็วและไม่ขัดขืนความประสงค์ของคนอื่นก็ลำบากเต็มที ผิดกับบางคนที่วิ่งแล่นฉิวเพราะไม่มีใครให้ต้องวิ่งไปส่ง  บ้างก็ไม่มีเงินให้เติมน้ำมัน ต้องหยุดพักซ่อมเครื่องและรอเงินค่าบำรุงเครื่องยนต์ให้เรียบร้อยก่อนจะมีเรี่ยวแรงวิ่งไปสู่จุดหมายได้ สภาพความคล่องตัวในการเดินทางแตกต่างไปตามสภาพเศรษฐกิจและสังคมของผู้คน
ไม่อาจจะเปรียบเทียบกันได้ว่าใครเดินทางไปก่อน ใครไปทีหลัง ใครจะถึงจุดหมายก่อน ใครจะถึงทีหลัง เนื่องจากไม่มีประโยชน์ในการไปตัดสินด้วยเกณฑ์ใดๆ เพียงแต่มีคุณค่าในแง่ที่เสริมสร้างแรงกำลังใจจากการที่มองเห็นข้อแตกต่างระหว่างนักเดินทางอย่างเรากับนักเดินทางผู้อื่น เมื่อเห็นตนเองชัดขึ้นจากกระจกที่สะท้อนจากผู้อื่น ย่อมทำให้เรามองเห็นทางไปสู่จุดหมายได้ดีขึ้น เกิดพลังในการต่อสู้ยิ่งขึ้น มีบทกวีมากมายที่บรรยายเปรียบเทียบชีวิตคนเราดั่งเรือที่ต้องเดินทาง ความหมายในทำนองของการต้องดิ้นรนไปเพื่อไขว่คว้าหาความหมายให้กับชีวิต เป็นความจริงที่คนเราไม่อาจปฏิเสธได้ แม้จะไม่หวังสิ่งใด เราก็ต้องเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางที่สวนกระแสกับผู้คนในสังคม มันย่อมเป็นการเดินทางอยู่วันยังค่ำ ชีวิตจึงเป็นสีสันที่สุดแท้แต่ใครจะวาดแต่งเติม

ไม่ว่าเราจะทำงานอยู่ที่บ้านหรือออฟฟิศ การนั่งจดจ่ออยู่กับการงานนานๆ ก็ต้องหาทางออกด้วยการก้าวเท้าออกไปนอกบ้านหรือออฟฟิศ เพราะมิใช่เพียงคนเราอาศัยการเดินเพื่อมาถึงที่ทำงานหรือเดินไปมาเพื่อทำการงานที่บ้าน เราย่อมต้องใช้การเดินพาเราไปสู่โลกภายนอก ออกไปให้พ้นจากสิ่งที่เรากระทำอยู่ แค่เพียงอาณาเขตกั้นระหว่างภายในบ้านหรือออฟฟิศกับพื้นที่ด้านนอก ก็สามารถเปิดดวงตาให้เราคลายความหมกมุ่นจากปัญหาหรือความเคร่งเครียดได้ ซึ่งแท้จริงแล้วการยึดติดกับปัญหาหรือกองเอกสารตรงหน้า สามารถหลุดพ้นได้หากใจเราก้าวพ้นจากอาการหงุดหงิดต่างๆ ถอยออกมาหนึ่งก้าว เพื่อย้อนมองสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเรา ไม่จำเป็นต้องอาศัยสิ่งล่อตาจูงใจภายนอกในการดึงดูดความสนใจของเราไปสู่สิ่งอื่น

ไม่ว่าจะเดินเพื่อไปสู่สิ่งที่ต้องการ หรือเดินเพื่อถอยห่างออกจากสิ่งใด หรือจะเดินเพื่อวัตถุประสงค์อันใด หรือไร้วัตถุประสงค์ การเดินย่อมเป็นสะพานเชื่อมโยงเราไปสู่อีกสภาวะหนึ่งอยู่เสมอ เมื่ออยากจะเปลี่ยนกิจกรรมจากงานที่คร่ำเคร่ง ก็ออกมาเดินนอกห้องทำงาน เดินไปซื้อของ เดินพักผ่อน จากสภาวะที่เคร่งเครียดสู่สภาวะที่ผ่อนคลาย จากสภาวะที่เบื่อหน่ายสู่สภาวะสงบ จากความโกรธสู่ความนิ่ง หรือแม้กระทั่งจากความสงบสู่ความบันเทิง จากความสุขสู่ความทุกข์ความสับสน เมื่อการเดินเป็นการนำพาจิตใจออกไปพบกับสิ่งใหม่ ก็สามารถใช้การเดินในการทบทวนถึงรอยเท้าที่ผ่านมาได้ ใช้การเดินเพื่อสังเกตรายละเอียดของสรรพสิ่งรอบตัวเพื่อจะได้เข้าถึงความจริงแท้ของชีวิตมากขึ้น ใช้การเดินในการหาความสมดุลให้กับชีวิต ใช้การเดินในการพักผ่อน ครุ่นคิด เพราะการเดินเป็นส่วนประกอบที่สำคัญของชีวิต ก้าวเดินเรื่อยไปจนใจสงบ แล้วจึงหยุดเพื่อทำกิจกรรม แล้วจึงเริ่มเดินต่อ…