ครั้งแรกของผู้ชายคนหนึ่ง
..และในวันแรกของการเปิดเรียนของ ผม ในชั้นม.1ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เจอโรงเรียนใหม่เขา ประมาณ8.00น.มีการประชุมนักเรียนแยกเป็นแต่ละห้องเรียนผมเข้าไปนั่งรอเป็นคนแรกเพราะ
.ผมไม่รู้จักใครเลย ประมาณ8.15น. ทุกคนเข้าห้องหมด แล้วอาจารย์เช็คชื่อปรากฏว่าหายไป 1 คนอีก 2 นาทีต่อมาได้ยินเสียงคนวิ่งมาอย่างเร็วแล้วเธอคนนั้นก็มายืนอยู่หน้าประตู
แล้วเสียงก็ดังมาทางหน้าประตู
??? : ขออนุญาตค่ะ
อาจารย์ (เธอยิ้มแล้วก้มหน้าแบบสำนึกผิด)
อาจารย์ : ไปนั่งสิ!! วันหลังรีบมาหน่อยนะ
ผมเงยหน้าขึ้นมองครั้งแรกที่เห็น
.
ผม : คิดในใจ(โอ๋วๆ
แม่เจ้าโว้ยอะไรจะน่ารักปานนั้น)เธอสวยมากจริงๆ
แล้วทุกที่นั่งในห้องเรียนเต๊มหมดยกเว้นที่นั่งข้างๆเพื่อนผมอีกคนแต่ตอนนี้เพื่อนผมมันออกไปเข้าห้องน้ำผมเลยเอากระเป๋าของมันไปไว้อีกโต๊ะที่อาจารย์บอกให้เธอคนนั้นมานั่งอาจารย์ไม่เห็นพอดี ผมเลยแกล้งทำเป็นเขียนหนังสือ เธอเดินมาผมเหลือบเห็นแค่รองเท้าแล้วเงยหน้ามองอีกครั้ง เธอถามผมขึ้นมาทันทีว่า
??? : เธอตรงนี้มีคนนั่งไหมค่ะ
ผม : ออ..!!!ไม่คับไม่มีคับ
แล้วอีกสักพักหนึ่งเธอก็มาถามผมว่า
??? : อาจารย์ผู้เรื่องอะไรหรอ
งง
ผมก็อธิบายให้เธอฟังตอนนี้ผมรู้สึกว่าเธอดูมีสเน่ห์มาก รอยยิ้มของเธอทำเอาอกข้างซ้ายเต้นตู๊บตั๊บ..ตู๊บตั๊บ
..ทีเดียวผมไม่เคยรู้สึกกะใครแบบนี้มาก่อนเลย และวันเวลาก็ผ่านไปรวดเร๊วมากผมไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปตอนไหนและตอนไหนมันคือเวลาเพราะ สิ่งเดียวที่ผมจดจ่อคือ เธอและก็เธอ
วันหนึ่งผมไปส่งเธอที่บ้านเธอถามว่าบ้านของผมอยู่ไหน???ผมเลยบอก”ก็ทางเดียวกับเธอแหล่ะ”
ทั้งๆที่บ้านผมอยู่ตรงข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง
แต่ผมก็มีความสุขที่ได้ไปส่งเธอที่บ้านทุกวัน..เพื่อนๆก็ล่อว่า ผมกับเธอเป็น แฟน กัน แต่เธอก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาจนกระทั้ง
..ผมจำไม่ได้แล้วว่าวันไหนเวลาไหนเพราะเวลามันผ่านไปไวเหลือเกินไวจนบางครั้งผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้
เธอถามผมว่า
เธอ : วันนี้ทำไมอารมณ์ดีจังจ๊ะ
ผม : ก็แบบเดิมแหล่ะคนกำลังมีความรักอ่ะ แบบ อินเลิฟ เข้าใจไหม
เธอ : ใครอ่า
บอกกันมั้งสิ
เดี่ยวไปดูหน้าหน่อย
ผม : ก็ไม่รู้สิ
ไม่บอก!!!หาเอาเอง
แถวนี้แหล่ะมั้ง
    ผมพยายามใบ้ให้เธอเพื่อให้เธอได้รู้ว่าคนๆที่ผมบอกนั้นคือ เธอ !! แต่พอถึงตอนเย็นเป็นวันแรกที่เธอมาผิดเวลาที่ควรจะมา ผมรอเธอจนถึง 6 โมงเย็นผมเห็นคนวิ่งผ่านแล้วเห็นเหงาแว๊บๆๆ
.ผมวิ่งตามจนทันแล้วจับแขนนั่นๆ
เธอนั่นเอง
ผม : อ้าวนึกว่าใครกันทำไมไม่มาอ่ะรอตั้งนาน
เธอร้องไห้ๆ
แล้วบอกว่าเขาแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งแต่ผู้ชายคนนั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เธอร้องไห้มากจนผมกลัวกลัวว่าเธอจะเป็นไรไป..ผมไม่รู้ว่าคนนั้นคือใครผมอยากจะชกหน้ามันมากๆ
.มาทำให้คนรักของผมต้องเสียน้ำตา ผมไม่กล้าคิดว่าคนนั้นเป็นผมเองเพราะ ผมสังเกตเธอมาเธอไม่เคยที่จะแสดงออกว่ารักผมและผมก็ไม่แน่ใจว่า ผมรักเธอเพราะผมไม่เคยมีความรักและไม่รู้ว่าความรักมันคืออะไร ตอนนั้นเย็นแล้วผมเลยเดินไปส่งเธอที่บ้าน เธอยิ้มแล้วเดินเข้าบ้าน ผมไม่รู้จะกลับบ้านไปทำไมเพราะถ้าถึงบ้านก็อาบน้ำแล้วก็ นอน แค่นี้ผมเลยนั่งเล่นที่หน้าบ้านเธอตรงรั้ว เธอเดินออกมาข้างนอกแล้วจับมือผมแล้วก็วิ่งผมก็ไม่ทันตั้งตัว
แล้วเธอก็พาผมไปใกล้ๆใต้สะพานข้ามลำธารไม่ค่อยมีรถ เธอบอกผมว่า
เธอ : ไม่เคยพาใครมาเลยน่ะนายคนแรก แล้วเธอก็แหงนมองดูดาว
ผม : ว่าไหมดาวสวยดีน่ะ (ผมคิดไรไม่ออก
เลยพูดประโยคคลาสสิคนี้ไป)
เธอ: ใช่
สวยแต่ก็ไม่มีใครสน
ผม : ไม่รู้สิผมก็ไม่รู้
    วันต่อมาเธอเงียบๆ
.เงียบมากไม่คุยกะใครออกห่างผม
.ตอนเย็นก็ไม่กลับด้วยผมก็เลยกลับบ้านก่อนเพราะผมรู้ว่าเธอต้องไม่กลับด้วยแน่ ตอนนั้นรถเมลล์เกือบชนใครก็ไม่รู้ มีแต่คนมองแต่ผมไม่สนใจพอมีคนขึ้นรถแหงนหน้าไปดูเจอ จังๆๆ
.ผมอึ้ง!!!
เธอ : ไม่ชวนกลบด้วยเลยนะวันนี้
ผม : ก็วันนี้ไม่คุยกะผมนึกว่างอนอะไรแล้วอีกอย่างเธอก็กลับบ้านแล้วเราถามเพื่อนในห้องดู
เธอ : ก็
..เธอเงียบ
แล้วผมก็ลงรถเมลล์เพราะถึงทางเข้าบ้านเธอก็ลงแล้วเธอก็บอกว่า “ ไปน่ะขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ”
คำนี้มันทำให้หัวใจผมมันเจ็บแปลบๆ
ผมรู้สึกว่าผมและเธอห่างเหินกันแล้วและไม่รู้เป็นเพราะอะไร
    วันต่อมา
.เธอค่อยๆไปคบกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเพราะเธอน่ารักทำให้ผู้ชายมาจีบเยอะมาก
.จนผมรู้สึกไม่ค่อยดียังไงบอกไม่ถูก
.มีคนมาถามผมไม่ขาดสายว่าเลิกกันแล้วหรอ ผมเลยบอกไปว่าไม่ใช่แฟนกันสักหน่อย (ผมตอบไปทั้งๆที่
ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ)แล้วเธอได้ยินพอดี
.ผมเห็นเธอน้ำตาซึม ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไปแต่ที่รู้คือ
.2สัปดาห์ที่ไม่ได้คุยกันและไม่กล้าที่จะเจอหน้ากัน เธอมีคนมาจี๊บแบบจริงจังคนหนึ่งคนนั้นนิสัยดีมากแล้วหน้าตาดี ทางบ้านก็รวย ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากได้แต่ถามเพื่อนในห้องเอา
.แต่ที่แน่ๆผมรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว
    ผมรู้สึกเจ๊บแปลบๆที่หัวใจและผมพยายามค้นหาตัวเองอยู่หลายวันจนผมแน่จัยแล้วว่า ผมนั่นรักเธอ
แต่มันก็สายไปแล้ว ผมรู้ว่าผมเริ่มคลั่งเธอมากๆ ผมคิดถึงแต่เธอ ผมโหยหาเธอ ผมอยากเจอหน้าเธอ ผมร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอและแอบที่จะร้องให้คนเดียว ผมโทรคุยกะเพื่อนในห้องที่สนิทกะเธอ และค่อยๆล้วงเอาความลับ เรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับเธอ ถึงแม้นว่าไม่เห็นหน้าแต่ขอแค่รู้ข่าวเธอก็ยังดี เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทราบเรื่องเธอในตอนนี้
    และผมตั้งใจต้องการตัดใจจากเธอให้ได้แต่มันก็ไม่เคยสำเร๊จ จนถึงม.3 ขึ้นม.4แยกห้องผมก็แยกห้องเธอก็อยู่คนละห้องกับผมและจนถึงม.6เราทั้งสองไม่เคยคุยกันเลย จนกระทั้งวันสุดท้ายในม.6ปัจฉิมนิเทศน์มาถึง
เธอให้ไดอารี่ผมอันหนึ่ง
..มันเขียนเรื่องราวและความรู้สึกทุกอย่างของเธอลงไปทำให้ผมรู้ว่าเธอนั้นก็รักผม
..ผมดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆที่สุดในชีวิตแต่มันก็สิ้นสุดลงเมื่อประโยคสุดท้ายที่เธอบอกว่า
“ รอคำว่ารักจากเธออยู่เมื่อไรหนาจะออกมาจากปากเธอและเมื่อไรหนาเธอจะบอกฉันได้สักที “ กะดาษแผ่นนี้ยับดูเหมือนกำลังจะโดนฉีกและสุดท้ายของมุมกระดาษเขียนว่า เรารู้แล้วว่า ”คำว่า รัก ที่ฉันเฝ้ารอมันก็แค่ความโง่ของฉันที่รอคอยเธอ” ผมน้ำตาล่วงแล้ววววิ่งหาเธอทั้งโรงเรียนผมไม่รู้จะพูดอย่างไรดีผมต้องการบอกเธอว่า  ผมรักคุณ รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ถึงแม้มันจะสายไปสำหรับคุณแล้ว
แล้วเพื่อนผมก็มาบอกว่า เธอไปแล้ว ผมถามว่าไปไหน เพื่อนผมบอกว่า เธอเมืองนอกไปเรียนต่อที่เยอรมัน คุณแม่ของเธอต้องย้ายไปทำธุระที่นั่น
ผมรู้ดีว่าช่วงเวลามันหยุดลงแล้ว ผม
.ผม
..ผม
ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่ที่ผมรู้คือผมต้องการเธอคนเดียว
.
    ตั้งแต่วันนั้นผมก็ปิดกั้นตัวเองไม่คิดจะรักใครนอกจากเธอเคยคิดหลายครั้งที่จะทำใจแต่ก็ไม่เคยที่จะทำได้จนผมล้า เหนื่อย กับสิ่งที่ไขว่คว้าไม่ได้
.ผม
.ผม
ผม
.ในรอบ10กว่าปีที่ผ่านมาสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้คือการที่ผมคิดไปเอง มันเป็นสิ่งเดี่ยวที่ทำให้ชีวิตผมอยู่ได้
..ผมอยากบอกว่าผมตามหาเธอเสมอไม่ว่าเธอจะอยู่ไหนถ้าเธอเห็นเรื่องนี้แล้ว
เธอช่วยจำไว้หน่อยได้ไหมว่า คนนี้ยังไงยังรักเธอ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น