กาลครั้งหนึ่ง.... - กาลครั้งหนึ่ง.... นิยาย กาลครั้งหนึ่ง.... : Dek-D.com - Writer

    กาลครั้งหนึ่ง....

    ครั้งแรกในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง

    ผู้เข้าชมรวม

    368

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    368

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  6 ก.พ. 47 / 20:37 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      ครั้งแรกของผู้ชายคนหนึ่ง…..และในวันแรกของการเปิดเรียนของ ผม ในชั้นม.1ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เจอโรงเรียนใหม่เขา ประมาณ8.00น.มีการประชุมนักเรียนแยกเป็นแต่ละห้องเรียนผมเข้าไปนั่งรอเป็นคนแรกเพราะ….ผมไม่รู้จักใครเลย ประมาณ8.15น. ทุกคนเข้าห้องหมด แล้วอาจารย์เช็คชื่อปรากฏว่าหายไป 1 คนอีก 2 นาทีต่อมาได้ยินเสียงคนวิ่งมาอย่างเร็วแล้วเธอคนนั้นก็มายืนอยู่หน้าประตู
      แล้วเสียงก็ดังมาทางหน้าประตู
      ??? : ขออนุญาตค่ะ…อาจารย์ (เธอยิ้มแล้วก้มหน้าแบบสำนึกผิด)
      อาจารย์ : ไปนั่งสิ!! วันหลังรีบมาหน่อยนะ
      ผมเงยหน้าขึ้นมองครั้งแรกที่เห็น….
      ผม : คิดในใจ(โอ๋วๆ…แม่เจ้าโว้ยอะไรจะน่ารักปานนั้น)เธอสวยมากจริงๆ
      แล้วทุกที่นั่งในห้องเรียนเต๊มหมดยกเว้นที่นั่งข้างๆเพื่อนผมอีกคนแต่ตอนนี้เพื่อนผมมันออกไปเข้าห้องน้ำผมเลยเอากระเป๋าของมันไปไว้อีกโต๊ะที่อาจารย์บอกให้เธอคนนั้นมานั่งอาจารย์ไม่เห็นพอดี ผมเลยแกล้งทำเป็นเขียนหนังสือ เธอเดินมาผมเหลือบเห็นแค่รองเท้าแล้วเงยหน้ามองอีกครั้ง เธอถามผมขึ้นมาทันทีว่า
      ??? : เธอตรงนี้มีคนนั่งไหมค่ะ
      ผม : ออ..!!!ไม่คับไม่มีคับ
      แล้วอีกสักพักหนึ่งเธอก็มาถามผมว่า
      ??? : อาจารย์ผู้เรื่องอะไรหรอ…งง
      ผมก็อธิบายให้เธอฟังตอนนี้ผมรู้สึกว่าเธอดูมีสเน่ห์มาก รอยยิ้มของเธอทำเอาอกข้างซ้ายเต้นตู๊บตั๊บ..ตู๊บตั๊บ
      ..ทีเดียวผมไม่เคยรู้สึกกะใครแบบนี้มาก่อนเลย และวันเวลาก็ผ่านไปรวดเร๊วมากผมไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปตอนไหนและตอนไหนมันคือเวลาเพราะ สิ่งเดียวที่ผมจดจ่อคือ เธอและก็เธอ
      วันหนึ่งผมไปส่งเธอที่บ้านเธอถามว่าบ้านของผมอยู่ไหน???ผมเลยบอก”ก็ทางเดียวกับเธอแหล่ะ”
      ทั้งๆที่บ้านผมอยู่ตรงข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง…แต่ผมก็มีความสุขที่ได้ไปส่งเธอที่บ้านทุกวัน..เพื่อนๆก็ล่อว่า ผมกับเธอเป็น แฟน กัน แต่เธอก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาจนกระทั้ง…..ผมจำไม่ได้แล้วว่าวันไหนเวลาไหนเพราะเวลามันผ่านไปไวเหลือเกินไวจนบางครั้งผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้
      เธอถามผมว่า
      เธอ : วันนี้ทำไมอารมณ์ดีจังจ๊ะ
      ผม : ก็แบบเดิมแหล่ะคนกำลังมีความรักอ่ะ แบบ อินเลิฟ เข้าใจไหม
      เธอ : ใครอ่า…บอกกันมั้งสิ…เดี่ยวไปดูหน้าหน่อย
      ผม : ก็ไม่รู้สิ…ไม่บอก!!!หาเอาเอง…แถวนี้แหล่ะมั้ง
          ผมพยายามใบ้ให้เธอเพื่อให้เธอได้รู้ว่าคนๆที่ผมบอกนั้นคือ เธอ !! แต่พอถึงตอนเย็นเป็นวันแรกที่เธอมาผิดเวลาที่ควรจะมา ผมรอเธอจนถึง 6 โมงเย็นผมเห็นคนวิ่งผ่านแล้วเห็นเหงาแว๊บๆๆ….ผมวิ่งตามจนทันแล้วจับแขนนั่นๆ…เธอนั่นเอง
      ผม : อ้าวนึกว่าใครกันทำไมไม่มาอ่ะรอตั้งนาน
      เธอร้องไห้ๆ…แล้วบอกว่าเขาแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งแต่ผู้ชายคนนั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เธอร้องไห้มากจนผมกลัวกลัวว่าเธอจะเป็นไรไป..ผมไม่รู้ว่าคนนั้นคือใครผมอยากจะชกหน้ามันมากๆ….มาทำให้คนรักของผมต้องเสียน้ำตา ผมไม่กล้าคิดว่าคนนั้นเป็นผมเองเพราะ ผมสังเกตเธอมาเธอไม่เคยที่จะแสดงออกว่ารักผมและผมก็ไม่แน่ใจว่า ผมรักเธอเพราะผมไม่เคยมีความรักและไม่รู้ว่าความรักมันคืออะไร ตอนนั้นเย็นแล้วผมเลยเดินไปส่งเธอที่บ้าน เธอยิ้มแล้วเดินเข้าบ้าน ผมไม่รู้จะกลับบ้านไปทำไมเพราะถ้าถึงบ้านก็อาบน้ำแล้วก็ นอน แค่นี้ผมเลยนั่งเล่นที่หน้าบ้านเธอตรงรั้ว เธอเดินออกมาข้างนอกแล้วจับมือผมแล้วก็วิ่งผมก็ไม่ทันตั้งตัว
      แล้วเธอก็พาผมไปใกล้ๆใต้สะพานข้ามลำธารไม่ค่อยมีรถ เธอบอกผมว่า……
      เธอ : ไม่เคยพาใครมาเลยน่ะนายคนแรก แล้วเธอก็แหงนมองดูดาว
      ผม : ว่าไหมดาวสวยดีน่ะ (ผมคิดไรไม่ออก…เลยพูดประโยคคลาสสิคนี้ไป)
      เธอ: ใช่…สวยแต่ก็ไม่มีใครสน
      ผม : ไม่รู้สิผมก็ไม่รู้
          วันต่อมาเธอเงียบๆ….เงียบมากไม่คุยกะใครออกห่างผม….ตอนเย็นก็ไม่กลับด้วยผมก็เลยกลับบ้านก่อนเพราะผมรู้ว่าเธอต้องไม่กลับด้วยแน่ ตอนนั้นรถเมลล์เกือบชนใครก็ไม่รู้ มีแต่คนมองแต่ผมไม่สนใจพอมีคนขึ้นรถแหงนหน้าไปดูเจอ จังๆๆ….ผมอึ้ง!!!
      เธอ : ไม่ชวนกลบด้วยเลยนะวันนี้
      ผม : ก็วันนี้ไม่คุยกะผมนึกว่างอนอะไรแล้วอีกอย่างเธอก็กลับบ้านแล้วเราถามเพื่อนในห้องดู
      เธอ : ก็……..เธอเงียบ
      แล้วผมก็ลงรถเมลล์เพราะถึงทางเข้าบ้านเธอก็ลงแล้วเธอก็บอกว่า “ ไปน่ะขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ”
      คำนี้มันทำให้หัวใจผมมันเจ็บแปลบๆ…ผมรู้สึกว่าผมและเธอห่างเหินกันแล้วและไม่รู้เป็นเพราะอะไร
          วันต่อมา….เธอค่อยๆไปคบกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเพราะเธอน่ารักทำให้ผู้ชายมาจีบเยอะมาก….จนผมรู้สึกไม่ค่อยดียังไงบอกไม่ถูก….มีคนมาถามผมไม่ขาดสายว่าเลิกกันแล้วหรอ ผมเลยบอกไปว่าไม่ใช่แฟนกันสักหน่อย (ผมตอบไปทั้งๆที่…ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ)แล้วเธอได้ยินพอดี….ผมเห็นเธอน้ำตาซึม ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไปแต่ที่รู้คือ….2สัปดาห์ที่ไม่ได้คุยกันและไม่กล้าที่จะเจอหน้ากัน เธอมีคนมาจี๊บแบบจริงจังคนหนึ่งคนนั้นนิสัยดีมากแล้วหน้าตาดี ทางบ้านก็รวย ผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรมากได้แต่ถามเพื่อนในห้องเอา….แต่ที่แน่ๆผมรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว……
          ผมรู้สึกเจ๊บแปลบๆที่หัวใจและผมพยายามค้นหาตัวเองอยู่หลายวันจนผมแน่จัยแล้วว่า ผมนั่นรักเธอ
      แต่มันก็สายไปแล้ว ผมรู้ว่าผมเริ่มคลั่งเธอมากๆ ผมคิดถึงแต่เธอ ผมโหยหาเธอ ผมอยากเจอหน้าเธอ ผมร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอและแอบที่จะร้องให้คนเดียว ผมโทรคุยกะเพื่อนในห้องที่สนิทกะเธอ และค่อยๆล้วงเอาความลับ เรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับเธอ ถึงแม้นว่าไม่เห็นหน้าแต่ขอแค่รู้ข่าวเธอก็ยังดี เพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทราบเรื่องเธอในตอนนี้
          และผมตั้งใจต้องการตัดใจจากเธอให้ได้แต่มันก็ไม่เคยสำเร๊จ จนถึงม.3 ขึ้นม.4แยกห้องผมก็แยกห้องเธอก็อยู่คนละห้องกับผมและจนถึงม.6เราทั้งสองไม่เคยคุยกันเลย จนกระทั้งวันสุดท้ายในม.6ปัจฉิมนิเทศน์มาถึง
      เธอให้ไดอารี่ผมอันหนึ่ง…..มันเขียนเรื่องราวและความรู้สึกทุกอย่างของเธอลงไปทำให้ผมรู้ว่าเธอนั้นก็รักผม…..ผมดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆที่สุดในชีวิตแต่มันก็สิ้นสุดลงเมื่อประโยคสุดท้ายที่เธอบอกว่า
      “ รอคำว่ารักจากเธออยู่เมื่อไรหนาจะออกมาจากปากเธอและเมื่อไรหนาเธอจะบอกฉันได้สักที “ กะดาษแผ่นนี้ยับดูเหมือนกำลังจะโดนฉีกและสุดท้ายของมุมกระดาษเขียนว่า เรารู้แล้วว่า ”คำว่า รัก ที่ฉันเฝ้ารอมันก็แค่ความโง่ของฉันที่รอคอยเธอ” ผมน้ำตาล่วงแล้ววววิ่งหาเธอทั้งโรงเรียนผมไม่รู้จะพูดอย่างไรดีผมต้องการบอกเธอว่า  ผมรักคุณ รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ถึงแม้มันจะสายไปสำหรับคุณแล้ว…แล้วเพื่อนผมก็มาบอกว่า เธอไปแล้ว ผมถามว่าไปไหน เพื่อนผมบอกว่า เธอเมืองนอกไปเรียนต่อที่เยอรมัน คุณแม่ของเธอต้องย้ายไปทำธุระที่นั่น
      ผมรู้ดีว่าช่วงเวลามันหยุดลงแล้ว ผม….ผม…..ผม…ไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่ที่ผมรู้คือผมต้องการเธอคนเดียว….
          ตั้งแต่วันนั้นผมก็ปิดกั้นตัวเองไม่คิดจะรักใครนอกจากเธอเคยคิดหลายครั้งที่จะทำใจแต่ก็ไม่เคยที่จะทำได้จนผมล้า เหนื่อย กับสิ่งที่ไขว่คว้าไม่ได้….ผม….ผม…ผม….ในรอบ10กว่าปีที่ผ่านมาสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้คือการที่ผมคิดไปเอง มันเป็นสิ่งเดี่ยวที่ทำให้ชีวิตผมอยู่ได้…..ผมอยากบอกว่าผมตามหาเธอเสมอไม่ว่าเธอจะอยู่ไหนถ้าเธอเห็นเรื่องนี้แล้ว…เธอช่วยจำไว้หน่อยได้ไหมว่า คนนี้ยังไงยังรักเธอ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×