***---*** ความทรงจำเเห่งรัก ***---***

เนื้อเรื่อง

**************************************************************************************
          
           เฮ้อ !  ทำไมเราต้องเป็นอย่างนี้ด้วยน่ะ
          
           ฉันยังจำได้ไม่มีวันลืม    เขาคนนั้น.....ผู้ชายที่ขโมยหัวใจของฉันไป   นับแต่ครั้งแรกที่เจอกัน  พูดถึงครั้งแรกนั้น  ฉันพบเขาในเช้าวันเปิดเทอมใหม่   ขณะที่ฉันกำลังเหม่อคิดอะไรร้อยแปด  เศร้ากับเช้าวันใหม่  เสียใจที่เพื่อนที่ฉันคิดถึงมากมาลาออกไปอย่างไม่บอกกล่าว  
           แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะดัง ๆของผู้ชายคนหนึ่ง  มันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังของฉัน  และหันกลับไปมองที่มาของเสียงนั้น

           เมื่อฉันได้เห้นครั้งแรก     ฉันก็รู้สึกแปลก ๆยังไงก็บอกออกมาเป็นคำพูดไม่ได้    ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร  
          
           แต่..........หลังจากวันนั้น    ฉันก็คอยเฝ้ามองเขาอยู่เรื่อยมา
          
           หลาย ๆ ครั้งที่ฉันรู้สึกเสียใจ ที่เขามักจะไปเล่นพูดคุย  ห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิง
            
           ใช่ค่ะ   เขาเป็นคนป๊อปปูล่ามาก   เขานั้นเป็นคนที่หน้าตาดี   สูง ขาว ผอม   และที่สำคัญ ฉันชอบเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของเขามากที่สุดรอย    เขาทำให้โลกอันเงียบเหงาของฉัน     สว่างขึ้นมากเลย    หลาย ๆครั้งที่ฉันมักจะแอบมองเขา   อาจจะคิดว่าฉันเป็นพวกโรคจิต แต่ฉันก็มีความสุขมาก    มากจนถึงวันนี้ฉันก็ไม่อาจลืมได้เลย  

            วันหนึ่ง .........เพื่อน ๆ ในกลุ่มของฉันก็รู้เรื่องขึ้นมา    ฉันอายมากเลย  นึกโกรธด้วยซ้ำที่ต้องเจอสถานการณ์อย่างนี้
  
              \" รัน  เธอชอบท๊อปเหรอ \"

              \" ห๊า....อะไรน่ะ  เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรน่ะ    เอ่อ ๆๆๆ.......คือ......... \"
              \" เฮ้ !  บ้าสิ  รันไม่มีทางชอบท๊อปหรอก  ไปได้ยินมาจากไหน  ..... พอ ๆๆเปลี่ยนเรื่องเหอะ  
                 ถามอะไรอย่างนั้นก็ไม่รู้  เธอนี่    ใช่มั้ยล่ะ  รัน ไม่ได้ชอบท๊อปใช่มั้ย หึ ?  \"

              เพื่อนอีกคนของฉันขัดขึ้นระหว่างคำถามของเรา   และน่าจะขอบใจเขามากเลย   แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกผิด  ไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้เลย ฉันทำไม่ได้ที่จะให้เพื่อนมาปกป้องฉัน   ทั้งที่มันเป็นเรื่องจริง   ฉันไม่อยากโกหกเพื่อน  ฉันเลยตัดสินใจที่จะบอกไปว่า

              \" ใช่แล้ว \"
              ฉันบอกเพื่อนไปอย่างนั้น  แล้งก็เงียบกันไปเเปปนึง  
              \" เห็นมั้ยล่ะ พอ   พอ  เปลี่ยนเรื่องคุยกันเหอะ \"
              \" เค้าชอบท๊อปจริง ๆ \"
              \" หา  เธอว่าอะไรน่ะ  รัน  ........เอ่อ  จริงๆๆเหรอ  จริง ๆๆ น่ะ \"
              \" เอ่อ ...อืม \"
              \" ห้า......อืม อืม อืม  ก็น่ะท๊อปมันป๊อปน่าดูเลยนี่น่ะ \"
              
          
              \" เอ่อ..... ขอร้องน่ะอย่าบอกให้ใครรู้น่ะ  สัญญาน่ะ \"
              \" อืม จ้า  พวกเราสัญญา \"
              \" อ่ะ ออดเเล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ   ซักหิวแล้วสิ \"
        
      นับแต่วันนั้น  พวกเพื่อนของฉันอีกสองสามคนก็รู้เรื่อง   ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน   ก้อเจ้าเพื่อนยากของฉันสองคนนั่นล่ะ

      เฮ้อ !  คิดแล้วก็กลุ้ม  ซักวันความลับของเราต้องแตกเเน่ ๆเลย     ยังไงก็ขอให้มันยังคงเป็นความลับไปอีกให้นานที่สุดเทอด

              แล้วอยู่ฉันก็ต้องเผชิญปัญหาที่เจ้าพวกเพื่อน ๆ ของฉันได้ทำไว้  ........ก้อ เพื่อนฉันมันรวมหัวกันเเกล้งฉัน  

              วันนั้นเป็นเวลาตอนเย็นใกล้เลิกเรียนแล้วล่ะ  เพื่อนสนิทของฉัน   นิ้งก็กลับแกล้งย้ายเก้าอี้ฉัน  ให้ไปนั่งอยู่ใกล้ท๊อป  ฉันอายมากเลยล่ะ  แต่ก็ขัดขืนไม่ได้  ก็ตอนนั้นอาจารย์เข้าสอนพอดี  เลยต้องจำยอมนั่งลง  
              แต่ฉันก็เรียนไปไม่รู้เรื่อง  เรื่องที่อาจารย์สอนเลย


              หลังจากวันนั้น     ฉันก็ต้องเผชิญกับปัญหาเกี่ยวกับความอ่อนแอของฉัน   ทุกๆครั้งฉันจะรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้   แต่ฉันสนุกมากเลย  ทุก ๆวันพวกเราทุกคนจะเล่น    หัวเราะกันบ่อย ๆ .........อาจจะพูดได้ว่าพวกเรา    ทั้งเพื่อนของฉันหรือเพื่อนของเขาคนนั้นทุก ๆคนเป็นคนโจกประจำห้องเลยก็ว่าได้   ชีวิตของฉันช่วงนั้นมักจะเต็มไปด้วยความสุขมากมาย    

              ครั้งหนึ่งเขาคนนั้นได้รับอุบัติเหตุจากการเล่นฟุตบอล     จนทำให้แขนของเขาหักจนต้องเข้าเฝือกที่แขน      และที่สำคัญแขนที่หักของเขานั้นกลับเป็นแขนขวาที่เขาถนัด   เขาจึงจำเป็นต้องมาใช้แขนข้างซ้าย

          “ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ “   “ ตลกจัง ....นี่ ลายมือ หรือว่า อะไรเนี้ย ......หึ.....”
          “ เหอะ  เหอะ  หัวเราะได้หัวเราะไปไม่เป็นบ้างก็แล้วไป   “
          “ มาเค้าช่วย  นั่งเฉยๆ ก็แล้วกัน  เข้าใจ๊ ....”
          “ อืม ได้อยู่แล้ว   .... เห้อ   เป็นคนป่วยนี่ดีจังเหะ   งั้นนี่ฝากด้วยได้ม่ะอ่ะ  “
          “ เหอ  เหอ  ได้ทีก็เรียกใช้เลยน่ะ “  “ ก็ได้  แต่ไม่รับปากน่ะ  “
        
          
                                       ------------------------------------------------------------------------------

            หลังจากวันนั้นฉันก็สนิทกับเขามากขึ้น เยอะเลย     และอาจจะพูดว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ   ทุกอย่างมันเหมือนหยุดนิ่ง   เมื่อฉันได้รับข่าวที่ฉันต้องเสียใจจากแม่ของฉัน    ฉันจำได้ ว่าวันนั้นฉันก็ทำการบ้านและเล่นกับเพื่อนตามปกติ      แต่แล้วแม่ก็โทรมาหา  และแจ้งข่าวนั้นให้ฉันได้รับรู้    พอฉันวางโทรศัพท์ฉันก็รู้สึกอดทนฝืนไม่อยู่จนได้   ฉันร้องไห้จนเหนื่อยที่จะร้อง  เพื่อนของฉันทุกคนแปลกใจมากเลย     ที่ฉันร้องไห้ครั้งนั้น  

            “ มีอะไรเหรอ    รัน “
            “  ฮือ ฮือ ฮือ.......แม่เค้า.......บอกว่า    จะให้เค้าลาออกปีนี้แล้ว.......ฮือ ฮือ ฮือ  เค้าไม่อยากออกเลย     แม่ไม่เข้าใจเค้าบ้างเลย   ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยน่ะ “
            

              แล้วสุดท้าย ...........เขาคนนั้นก็รู้เรื่องที่ฉันจะต้องลาออก     ฉันคิดว่า ฉันชอบเขาคนนั้นมากมาก เลยล่ะ   และก็คิดว่า  เขาคนนั้นก็น่าจะชอบเค้าบ้าง   อย่างน้อยก็ความรู้สึกของความเป็นเพื่อน    เพื่อนผู้หญิงที่สนิทก็ยังดี  

              สองอาทิตย์สุดท้าย   ฉันตัดสินใจจะบอกความรู้สึกจริง ๆ ของฉันให้เขาคนนั้นได้รู้   แต่ฉันก็ไม่กล้าอยู่ดี    ฉันกลัวมาก    กลัวที่จะถูกเขาปฏิเสธ    ..........ใช่มั้ยค่ะ   หลาย ๆ คนก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น   กลัวความจริงที่ยังมาไม่ถึง   ฉันคิดอะไรไปต่าง ๆ นา ๆ   กลัวว่าเขาจะไม่พูดกับเราอีก  กลัวว่าเขาจะโกรธจนมองหน้ากันไม่ติด   กลัวว่าเขาจะไม่ชอบเรา   ฉันกลัวมากกับคำตอบของเขา   แต่ฉันก็มีเพื่อนที่ดีมากเลยค่ะ   เพื่อน ๆ ของฉันจะคอยปลอบ คอยรับฟังฉัน เสมอ   เวลาฉันต้องการคลายความทุกข์ใจ     ฉันจึงตัดสินใจที่จะบอกเขา  ........ทางจดหมาย
            


             ปิดเทอมแล้วสิน่ะ   ยังจำจดหมายฉบับนั้นที่ฉันพูดถึงให้ฟังได้มั้ยค่ะ    ฉันเขียนอะไร ๆ  ยาวมาก  ฉันเขียนบอกความรู้สึกจริง ๆ ของฉันให้เขารู้   แต่สุดท้าย.........จดหมายที่น่าจะสมบูรณ์มันก็กลับไม่สมบูรณ์     มันเป็นจดหมายที่จบด้วยการถูกปิดผนึกเอาไว้แค่นั้น    จดหมายฉบับนั้นเป็นจดหมายที่ไม่มีแม้แต่ชื่อผู้รับ   ฉันมันอ่อนแอมากเลย   ฉันไม่กล้าจริง ๆ     แม้แต่ครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันอีก    ฉันก็ไม่กล้าแม้แต่จะพูด  คำว่า  “ ลาก่อน “  กับเขา


              
                                                 --------------------------------------------------------------------


            หลายปีต่อมา    ความรู้สึกของฉัน   ความทรงจำของฉันที่มีต่อเขาคนนั้น   ก็ต้องจบลง    ฉันยังไม่ได้บอก เลยว่า   ฉันชอบ  เขาจนบ้าเขียนไดอารี่ทุก ๆวัน   อืม  ค่ะ   มันเป็นไดอารี่เล่มแรกของฉันก็ว่าได้    และที่มันต้องจบลงก็เป็นเพราะว่า    มีคนคนหนึ่งมาแอบอ่านมัน    มันทำให้ฉันต้องนึกถึงเขาขึ้นมาอีก  ทั้ง ๆ ที่ มันก็ผ่านมาตั้ง 2 ปีกว่า แล้วแท้ ๆ   ฉันทั้งเสียใจ  และอายมาก ที่มีคนมาอ่านไดอารี่เล่มนั้น    ฉันเลยต้องทำให้ทุกอย่างมันจบลง   ด้วยการ........เผาไดอารี่เล่มนั้นทิ้ง    รวมทั้งจดหมายฉบับนั้นด้วย
            

          ..............มาถึงตอนนี้ฉันมานึกย้อนดู     ฉันก็ไม่เสียใจเลยที่ฉันเคยชอบเขาคนนั้น     มันเป็นรักครั้งแรกของฉัน   ฉันก็ดีใจที่มันทำให้ชีวิตของฉันนั้นมีความสุขขึ้นมา   ถึงแม้ว่าสุดท้ายมันจะจบลงด้วยน้ำาตาก็เถอะ   แต่ฉันก็จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในความทรงจำของฉันตลอดไป    จนกว่าจะถึงวันที่ฉันได้พบกับใครคนใหม่......................ห่ะ ห่ะห่ะ  คงอีกนานเลยล่ะ     ฉันยังไม่คิดจะมีแฟนหรอก   อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ใช่ใน 3 ปี ของชีวิตมอปลายของฉันแน่ๆ


          ป.ล. ---------  เป็นอย่างไรกันบ้างค่ะ  ชีวิตของฉันเนี้ย    ยุ่งยากจังเลยเนอะ  เหมือนฟ้าเล่นตลกเลยล่ะ     ก็ ฉันน่ะอกหักจากเขาคนนั้นมา    พอย้ายมาโรงเรียนใหม่    ก็กลับมาเป็นที่ปรึกษาหัวใจให้คนอื่นซะงั้น    ทั้งๆที่ฉันก็ยังไม่มีประสบการณ์ เรื่องแฟนเลยซักกะครั้งเลยน้า...........ว้าแย่เนอะ


                
          บางครั้งฉันก็เหงาน่ะ    เลยอยากให้คายที่มีเรื่องเล่า      ก็มาช่วยเล่าให้ฟังบ้างน่ะ    หรือมีอะไรจะปรึกษาก็ปรึกษาได้น่ะ    ถึงบางครั้งเค้าจะช่วยอะไรไม่ได้     แต่ก็อาจจะดีกว่าน่ะ   ..... ถ้าได้ระบายออกมาให้คนอื่นได้ฟังน่ะ    
              

                ยังไงก็ช่วยแสดงความคิดเห็นด้วยน่ะค่ะ   อ้อ ..........ชื่อคนน่ะ   เป็นชื่อที่ไม่เป็นทางการน่ะ   มันเป็นชื่อที่เค้าแต่งขึ้นมาน่ะ   และ ภาษาที่เค้าใช้ก็อีก    มันเป็นเรื่องจริงน่ะ..........เพียงแต่เค้าเอามาเรียบเรียงเป็นภาษาเขียนขึ้นมาเท่านั้น  

  
                                                       ขอให้ทุกคนมีความสุขกับคนที่รักน่ะ    
              
                                                                            โชคดีน่ะ   บะ บาย จ้า




                                              *************    angle_white      *************