% ป่าน กะ บอล %

เนื้อเรื่อง

ในเช้าที่สดใสวันหนึ่ง ที่นี่ ร.ร. คีตศิลป์เตรียมอุดมศึกษา แห่งนี้ ได้เริ่มเปิดเรียนกันเป็นวันแรก     กิ๊ฟ สาวสวย สไตล์มั่น เดินมาพร้อมกับความมั่นใจเต็มเปี่ยมในสถานศึกษาแห่งนี้ ปีนี้ เทอมาเรียนที่นี้ ในถานะ นร.ชั้นม.4 มิ้นท์เป็นเดกที่มั่นใจในตัวเอง พูดจาฉะฉาน และตรงไปตรงมา ฉลาดเเละเฉียบแหลม เทอเป็นถึงนักเรียนเกียรตินิยม และยังมีดีกรีถ่ายแบบให้กับนิตยสารบางเล่มอีกด้วย เธอมีเพื่อนสนิทคนนึงที่นิสัยตรงกันข้ามกับเธอแทบทุกอย่างเลย นั่นก้อคือ สายป่าน เพื่อนรักของเธอ สายป่านเป็นคนที่น่ารัก อ่อนโยนและอ่อนหวาน เรียบร้อย ขี้อาย แถมมาด้วยความซุ่มซ่ามอีกนิดๆ เรียกได้ว่าผิดกับกิ๊พจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย แต่เธอทั้งสองก็มีสิ่งที่เหมือนกัน คือ ดีกรีของความเป็นนักเรียนดีเด่นนั่นเอง กิ๊พ นั้น มีหนุ่มๆมากน่าหลายตาแวะเวียนเข้ามาจีบ แต่ส่วนมากก้อมีแค้ผ่านมาแล้วผ่านไป จะมีก้อคือ เต้ ผู้ที่ถือคติ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ตามจีบกิ๊พตั้งแต่มอต้นแล้วล่ะ ส่วนกิ๊พก้อดูจะมีใจให้เต้อยู่หรอก แต่กิ๊พไว้ฟอร์ม และเก็บความรุสึกเก่งนะ ส่วนสายป่าน ก้อมีแวะเวียนเข้ามาไม่น้อยเหมือนกัน แต่สายป่านมีคนที่ชอบอยู่เเล้วนะสิ นั่นก้อคือ พี่บอล หนุ่มม.ปลายน่ารัก ขี้เล่น มาดภายนอกอาจดูขรึมๆ  แต่ท่าใครได้รุจักตัวตนของพี่แกแล้วล่ะก้อ จะต้องหลงสเหน่ความขี้เล่นของพี่แกแน่นอนเลยล่ะ สายป่านกะพี่บอลก้อรุจักกันนะ แต่ในถานะของผู้ร่วมงานกันก่อนเฉยๆอย่างที่บอกว่า มาดภายนอกของบอลนั้น จะดูขรึมๆ ทำไห้ กิ๊พ ม่ายค่อยชอบท่าทีของพี่บอลคนนี้เท่าไหร่นัก แต่เมื่อเทอรุว่าสายป่านชอบพี่บอล เธอก็พยายามช่วยเพื่อนเต็มที่ แต่มันติดที่ความขี้อายของยัยป่านเนี่ยน่ะสิ แล้ววันนี้ เปิดเทอม เป็นสาวม.ปลายครั้งแรกของทั้งสองสาว ซึ่งปีนี้ พี่บอลก้อขึ้นมอห้าแล้วสินะ มาดูกานว่าความพยายามของสายป่านจะสำเร็จหรือไม่ และความพยามของเต้ล่ะ เราจาได้รุกานวันเปิดเทอม
กิ๊พ – อ้าว ว่างัย ยายป่าน มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะยะ วันเปิดเทอมวันแรกก้อขยันแล้วกิ๊พทักเมื่อเหงป่านนั่งอ่านหนังสือที่ม้าหินอ่อน
ป่าน- อ๋อ ก็มันตื่นเต้นนี่นา ม.ปลายแล้ว จาเรียนยากขึ้นป่าวเนี่ย เฮ้อ
กิ๊พ – นี่ อย่าคิดมากเล้ยย ม่ายเข้าใจอารายก้อมีเพ่บอลของเทองัยยะ ปรึกสาเค้าเลย รายนั้นนะ เก่งไม่ใช่เหรอ
ป่าน – แหม ม่ายเอาหรอก พี่เค้าคงมีทุระน่ะนะ ม่ายเอาดีกว่า เกรงใจพี่เค้าน่ะ
กิ๊พ – เฮ้อ เทอเนี่ย ยังงัยก้อยังงั้นเลยนะ กิ๊พถอนใจในความขี้เกรงใจของเพื่อนเทอ     ขนะนั้น เต้ เดินมาพอดี
เต้ – หวัดดีครับ กิ๊พ ป่าน เปงงัยมั่งครับ สบายดีหรือเปล่า
กิ๊พ – ถ้าม่ายสบาย ก้อคงม่ายด้ายมายืนอยู๋ตรงนี้หรอก เทอตอบพลางทำท่าเมินๆไปอีกทาง เต้จ๋อยๆไปนิด แต่คงม่ายละความพยายาม
เต้ – ครับ เต้แน่ใจว่ากิ๊พม่ายป่วยหรอก เพาะตลอดปิดเทอม มีสายใจแห่งความห่วงใยของเต้เชื่อมถึงกิ๊พตลอดเลย ทามไห้กิ๊พไม่เปงอะไร ( แหวะ)
ป่าน – ยิ้ม เจื่อนๆ แล้วบอกว่า – อืม งั้นเดี๋ยวป่านไปโรงอาหารก่อนนะคะ อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวไปขัดสายใจสายใยอะไรใครเข้า ไปก่อนนะกิ๊พ
ว่าแล้วเทอก้อเดินออกมา ไปที่โรงอาหาร ขนะนั้น พี่บอลถือจานข้าวอยู่ ด้วยความดีใจ+กับความอายๆของเทอ ทำไห้เทอเดินม่ายออกไปชั่วขนะ พี่บอล
จึงมองเหงเทอและก้อเดินมาหาเพาะจำได้ว่าเปงรุ่นน้องที่ร่วมงานกาน
พี่บอล –อ้าว น้อง ป่านน ใช่มั้ยครับ อืม เปงงัยครับ เปิดเทอม
ป่าน – อ๋อ กะ..ก้อดะ..ดีค่ะ
พี่บอล  -ทานข้าวด้วยกันมั้ยครับ
ป่าน เทอเขินมากกก บอกว่า – ม่ายม่ายเปงรัยค่ะ  ขนะที่เทอพูดเทอก้อปัดมือบอกเปงทามนองว่า ม่ายเปงรัย แต่นั่นแหละ ด้วยความซุ่มซ่าม เทอไปปัดจานข้าวของพี่บอลตกลงเปื้อนเสื้อพี่บอลทั้งตัวเลย ชุดนักเรียนที่ขาวสะอาด เปื้อนไปด้วย แพนงหมู เสดข้าว (ยี้) ป่านก้ออึ้ง และตะลึงมากก บอกพี่บอลว่า
ป่าน- ขะขะขะขอโทดนะคะพี่ ป่านม่ายด้ายตั้งใจค่ะพี่ เดี๋ยวๆป่านเช็ดๆไห้นะคะ เทอพูดแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดไห้พี่บอลแต่ก้อ อีกแล้ว ความซุ่มซ่ามของเทอ ดันเอามือที่เทอถือผ้าเช็ดน่าไปปัดแก้วน้ำของพี่บอลทิ้ง น้ำแดงผสมกะแพนงแล้วตอนนี้ พี่บอลก้ออึ้งนิดๆ
พี่บอล – อีกแล้วนะ….ครับบ น้อง พี่เปื้อนหมดแล้วเนี่ย เหงรึเปล่า  ( พี่บอลแก้งทามท่าโกดๆเพื่อแก้งป่าน)
ป่านเหงดังนั้นยิ่งตกใจกลัวไปอีก
ป่าน- อะ..เอ่ออ ปะป่านนขอโทดนะคะ คะ ขอโทดค่ะ ป่านพูดแล้วยกมือไหว้ม่ายยอมหยุด ทามไห้คนที่โรงอาหารเริ่มมองแล้วตอนนนี้ ทามห้ายเพ่บอลเริ่มอายจึงบอกว่า
พี่บอล – เอาเถอะครับ ม่ายเปงรัย เดี๋ยวพี่ไปเปี่ยนเสื้อเอาก้อได้ แต่น้องอย่าไปชนใครเข้าอีกล่ะ แล้วนี่ครับ ผ้าเช็ดหน้าน้อง พี่บอลพูดพลางยื่นผ้าเช็ดหน้า( ซึ่งเปงสิ่งเดียวที่ยังม่ายเปื้อน) ไห้กะป่าน แบบว่า มือต่อมือ พี่แกจับมือป่านมากุมผ้าเช็ดหน้าเอาไว้เเล้วยิ้มไหห้อย่างอ่อนโยนเเล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร ทิ้งไห้สาวๆแถวนั้นส่งสายตาร้อนผ่าวมายังป่าน( ด้วยความที่พี่บอลเปงหนุ่มฮอตอ่ะนะ) ด้านป่านนั้น ได้แต่อึ้งๆ และอึ้ง เทอรีบวิ่งกลับไปหากิ๊พและวันทั้งวันนั้นก้อเปงอันเรียนม่ายรุเรื่องเลย ด้านเต้ ยังคงมาแวะเวียนขายขนมจีบไห้กิ๊พอยู่เสมอ เหดกานยังคงเปงอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สายป่านของเราา ยังคงทำซุ่มซ่ามทุกครั้งที่เจอพี่บอล ส่วนเต้ ยังคงหยอดคำหวานๆเน่าๆมาไห้กิ๊พอยู่เสมอๆ  จนวันหนึ่ง โบว์ ซึ่งเปงคนที่แอบชอบพี่บอลนั้น ก้อได้คิดว่า ท่าเกิดพี่บอลรุความจริงว่า สายป่านชอบพี่บอลนั้น พี่บอลจะต้องตีตัวออกห่างแน่นอน ด้วยความมั่นใจ เทอจึงเดินไปหาพี่บอลอย่างมาดมั่น
โบว์ – พี่บอลคะ คือ โบว์ มีเรื่องบางเรื่องอยากจะมาบอกพี่บอลน่ะนะคะ ครือว่า
โบว์อยากไห้พี่บอลรุไว้ว่า ยัยป่านน่ะคะ ที่เหงใสๆ ซื่อๆ ยังงั้นน่ะคะ มันคิดจะจับพี่บอลนะคะ จิงๆนะคะ มานชอบพูดอวดเพื่อนๆเกี่ยวกะเรื่องพี่บอลนะคะ นังนี่มานร้ายกาดมากเรยนะคะพี่บอล พี่บอลต้องเชื่อโบว์นะคะ พี่บอลต้องตีตัวออกห่างมันนะคะพี่บอล
ด้านบอลนั้นก้อมองโบว์อย่างงงๆ แล้วถามว่า
พี่บอล – น้องอยู๋ห้องคิงห้องเดียวกะป่านใช่มั้ยครับ
โบวว์ – อ๋อใช่ค่ะ
พี่บอล – อืม พี่ว่า ห้องคิงนี่ ก้อต้องเปงคนที่มีความรุ มีสติปันยา ใช่ไหมครับ
โบว? – อืม อะอะ ใช่ ค่ะ (เริ่มงงๆ อุ๊ย โง่นี่)
พี่บอล -  แล้วพี่ก้อคิดว่า คนที่มีสติปันยาเนี่ยนะครับ เค้าคงม่ายใช้สับพะนามเรียกผู้อื่นว่า มัน หรือ ยัยนั่น ยัยนี่ หรอกนะครับ ใช่ไหมครับ อืม แล้วพี่ขอบคุนน้องโบว์มากนะครับที่มาเตือนพี่ แต่พี่คิดว่า พี่ดูคนได้ครับ ว่าพี่จะคบคนแบบไหน หรือว่า ใครดี ใครไม่ดี น่ะนะครับ ยังงัยก้อขอบคุนน่ะครับ สำหรับความหวังดี ( ประสงค์ร้าย ) ของน้อง น่ะครับ พี่บอลพูดจบแล้วเดินออกไป ทิ้งไห้โบยืนกรี๊ดๆๆๆอยู๋ตรงนั้น
“ มองไรยะ ม่ายเคยเหงคนสวยกรี๊ดรึงัย กรี๊ดดดดดดดดดดด “ โบถามกลุ่มคนที่ยืนมุงเทออยู่ ซึ่งก้อมีกิ๊พและเต้อยู่ในกลุ่มนั่นด้วย
“ โท่ ป่านนี้ยังแน่ใจว่าสวยอีกเหรอครับคุน เฉยๆน่ะ ก้อดูดีอยู่นะ พอมีกิริยาอย่างนี้เนี่ย  สายหวย หมดเลยนะครับ “ เต้ พูดขึ้น
“ อะไรยะ สายหวย “ โบถาม
“ ก้อ สวยหาย หมดเลยงัยครับบบ 5555 นอกจากจะสวยหายแล้วยังฉลาดหายด้วยนะเนี่ยยย” เต้พูดจบพร้อมเสียงโห่ฮาจากผู้มุงดู ซึ่งก้อมีกิ๊พยืนหัวเราะอยู๋ด้วย ทำไห้โบยิ่งกรี๊ดๆๆหนักขึ้นไปอีก ระหว่างที่กะลังจะเดินไป โบก้อเดินมากระชากคอเสื้อป่านเอาใว้
โบ – หนอย เทอน่ะ ใช้มารยากะพี่บอลใช่มั้ย พี่บอลเค้าถึงม่ายเชื่อที่ชั้นพูด
ป่าน – นี่ ป่าวนะ ปล่อยชั้นสิ ชั้นจะต้องรีบไปเรียนนะ
โบ – จะเรียนไปทำไมยะ ไนเมื่อเทอก้อจับพี่บอลอยู่แล้วนี่
ป่าน- นี่ เทอพูดดีๆนะ
ขนะนั้น กิ๊พวิ่งมาเหงพอดี โบกะลังกระชากคอเสื้อป่านไว้อยู๋ กิ๊พจึงวิ่งมา ตามติดด้วยยเต้
กิ๊พ – เต้ ----- นี่ หยุดนะ
กิ๊พ – ปล่อยเพื่อนชั้นเดี๋ยวนี้นะโบ ป่อยยัยป่านเดี๋ยวนี้
โบ นั้นเหงว่ามีคนมาช่วยป่านวั้ย แล้วเทอก้อสู้ยายกิ๊พนี่ม่ายด้ายด้วยสิ เทอจึงลังเลนิดๆ แล้วหันซ้ายขวา แล้วตบน่าป่านไปนึงที  “เพี๊ย” ม่ายทันขาดคำเสียง  เพี๊ย  ที่สองก้อตามมาทันที จากฝ่ามือกิ๊พที่ปะทะกะน่าของโบนั่นเอง
กิ๊พ – นี่ สำหรับที่เทอทำกับเพื่อนชั้น อ้อ แล้วเสียใจด้วยนะยะ ที่แผนของเทอ ไม่ได้ผล หลอกคนอย่างพี่บอลม่ายด้ายหรอก ปะ ไปกันเถอะป่านน” ว่าแล้วกิ๊พก้อวิ่งไปดูป่านที่ยังคงยืนอึ้งกะเหดกานเมื่อสักครู๋ มีเต้คอยวิ่งระวังหลังเอาใว้ ( เหอๆ)

“ น้องป่าน ไปยอมให้โบว์เค้าทำยังงั้นได้งัยกันน่ะ แทนที่จะสู้คนหน่อยนะ” พี่บอลถามหลังจากที่ทราบเรื่องจากเต้
“ นั่นสิครับ พี่ แต่ผมว่า ต่อไปนี้พี่ดูแลป่านเค้าดีๆสิครับ ก้อ แบบว่า มีคนมาหาเรื่องป่านยังงี้น่ะครับ” เต้พูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์
“เฮ้ย ไอ้เต้ แกจะบ้ารึเปล่า น้องเค้าเปงผู้หยิงน่ะ พี่จาไปดูยางง้านนได้งัย เฮ้ออ”
“ แต่ พี่ครับ ผมว่า ส่วนที่โบว์พูดน่ะ ก็มีความจริงอยู่นะครับพี่ พี่ลองคิดดูดีๆสิครับ ถึงแม้ยัยโบว์เนี่ยจะเป็นคนชอบพูดว่าร้ายก็จริงนะครับ แต่ ผมอยากบอกว่า ที่ยัยโบว์พูดเมื่อกลางวันนี้เนี่ย มีส่วนจริงอยู่นะครับพี่ ลองคิดดูดีๆสิครับ “
“ เฮ้ย ไอ้นี่นิ ไปเรียนไป๊ อยู่ดีๆมาหาเรื่องไห้รุ่นพี่ปวดหัว เด๋วเหอะ “ พี่บอลพูดพลางทามท่าไล่เต้ไป แต่เมื่อเต้ไปแล้ว พี่บอลก็นั่งคิดอยู่เงียบๆ เกี่ยวกับเรื่องที่โบว์พูด แล้วก้อพูดเบาๆกะตัวเองว่า “ ไม่นะ น้องป่านไม่ได้ชอบเราหรอกนะ ใช่มั้ย อย่าใจตรงกันอย่างนั้นดิ “   “ ตรงแน่คคร้าบบพี่ “ เสียงที่สองมาจากเต้ ที่ยังคงแอบๆอยู่
“ อ้าว เฮ้ยย ไอ้เต้ “ พี่บอลพูดพลางวิ่งไล่เตะเต้ไป
ทางด้านกิ๊ฟ
“นี่ว่างัย เต้ พี่บอลว่างัยอ่ะ”
“เอ่อ พี่บอลก้อชอบป่านเหมือนกันแหละ”
“แหม อ่ะนะ ชั้นว่าแล้วเชียว น่ารักอย่างป่านเนี่ย พี่บอลจารอดเหร้ออ”
“แต่เต้ว่า แค่กิ๊พเนี่ย เต้ก้อไปไม่รอดแล้วนะ” (เน่าอีกแล้ว เต้ของเรา)
“นี่ อย่านอกเรื่องได้ม่ะ “ กิ๊พพูดพลางอมยิ้ม
“ ถ้างั้น เราจาทำไห้ป่านบอกพี่บอลได้งัยล่ะ ว่าป่านก้อชอบพี่บอลเหมือนกัน ยัยป่านนี่ยิ่งขี้อายอยู่ด้วย ทำไงดีล่ะ “
“ อ๋อ นึกออกแล้ววว “
----------- เวลา พักเที่ยงง( ของอีกวัน ) ------------
“ ติ๊งหน่อง โปรดทราบ นางสาว สายป่าน กิตติเลิศอภิสิทธิ์สกุล นร.ชั้น 402 พบผู้ปกครอง ที่บริเวณห้องประชาสัมพันธ์ด่วน”
“ ใครรกันน่ะ ป่าน “ กิ๊พถาม
“ อืม ไม่รุเหมือนกัน งั้น ชั้นไปก่อนนะ “
--------- ที่ห้องประชาสัมพันธ์ --------------
“อยู่ไหนน้าาา เอ๊ะ รุว่าคุณพ่อคุณแม่จะมาเซอร์ไพรส์วันเกิดเรา “ ป่านชะเง้อมอง ทันใดนั้น มีดอกทิวลิปสีขาวเป็นช่อสวยงาม ยื่นมาให้ป่าน ป่านรับไว้ด้วยความงุนงง หันไปพบกับพี่บอลที่พูดว่า “ สุขสันต์วันเกิดครับ น้องป่าน อ่านการ์ดแล้วตอบพี่ด้วยนะครับ “ ป่านได้แต่งง และเธอก็ก้มลงอ่านการ์ด เขียนว่า “ สุขสันต์วันเกิดครับ ไม่ทราบว่า น้องป่าน พอใจ ที่จะให้พี่เป็นผู้คอยดูแลน้องป่านตลอดไป ไหมครับ ไม่ต้องตอบรับก็ได้ครับ แค่มองหน้าพี่แล้วยิ้มให้พี่ แปลว่า ยินดี นะครับ หรือถ้าไม่ยินดี ให้ก้มหน้าแล้วเดินหนีไปเลยครับ” ป่านอ่าน แล้วเธอก้มหน้า เริ่มเดินออกไปจากพี่บอล แต่มีหลายเสียงดังขึ้นน
“เฮ้ยย ไอ้ป่าน แกทำงี้ได้ไงวะ ตอบรับไปดิ เฮ้ยยย “ เสียงนร.ห้อง 402 ร่วมกันเชียร์ป่าน โห นี่ไอ้เต้มานไปเรียกมาทั้งห้องเลยเหรอเนี่ย
ป่านเดินออกไป ห่างไป  แล้วหันหลังกลับมา แล้วตอบว่า
“ ยินดีค่ะ “   พร้อมกับรอยยิ้มสดใสของเธอ และตามมาด้วย เสียงโห่ร้องอย่างดีใจของเพื่อนร่วมห้องงงงง
the end *
คอมเม้นด้วยนะค๊าา ช่วยๆนู๋หน่อยน้าาาาา
ครายเม้นขอไห้มีคามสุกมากๆไนวาเลนไทน์  คายม่ายเม้นม่ายด้ายของขวันด้วยน้าา วาเลนไทน์เนี้ยย