ขอรักเป็น..แค่ความทรงจำ

เนื้อเรื่อง อัปเดต 30 มิ.ย. 46 / 01:47

ปาย  หยิบเป้คู่ใจใบเก่ง  ไม่ลืมที่จะคว้ากล่องของขวัญขนาดกลางบนโต๊ะ ปายเพิ่ง
กลับมาถึงบ้านเมื่อวานนี้     หลังจากที่ใช้เวลาทั้งช่วงปิดเทอมตุลาไปเรียนกวดวิชาที่ต่าง
จังหวัด เสื้อเชิ้ตที่ปายอุตส่าห์เดินเลือกซื้อตั้งนานอยู่ในกล่องของขวัญที่กำลังจะนำไปให้ใคร
คนนั้น คนพิเศษของปาย
     การเปิดเทอมวันแรกก็เป็นบรรยากาศของเปิดเทอมทั่วไปที่เต็มไปด้วยการทักทาย
แทบฟังไม่ได้ศัพย์ของเหล่านักเรียน  เปิดเทอมนี้นักเรียนใหม่ค่อนข้างเยอะทีเดียว เพื่อนๆ
เขาบอกมานะ ปายไม่ค่อยรู้ข่าวคราวอะไรเท่าไหร่ เพราะเพิ่งเดินทางกลับมา
     \"ฝน  ไปชมรมกันเถอะ  ซื้อของฝากมาให้พี่เขาเยอะแยะเลย\" ปายชวนเพื่อนซี้ที่
อยู่ชมรมดนตรีสากลด้วยกัน เมื่ออาจารย์ปล่อยให้กลับกันได้
     \"ปายเจอพี่พีหรือยัง\"
     \"ยังเลย   นี่ก็คิดว่าคงจะเจอที่ชมรมนั่นแหละ\"  ปายรีบคว้ามือเพื่อนรักไปอย่างตื่น
เต้นที่จะได้เจอคนที่คิดถึงมานาน จนลืมมองเห็นแววตาไม่สบายใจของเพื่อนรักไป
    
     \"เฮ้ย นักร้องของเรามาแล้ว\"
     \"ว่าไง ยัยปายหายหัวไปตั้งเดือนนะ ซ้อมร้องเพลงบ้างรึเปล่า\" พี่เสกหัวหน้าชมรม
เข้ามาโยกหัวอย่างเอ็นดูเหมือนเคย    ยังไม่ทันที่ปายจะตอบอะไร   พี่ๆก็สังเกตเห็นถุง
ขนมซะก่อน ปาร์ตี้ย่อมๆจึงเกิดขึ้น
     \"ปาย  พี่ไปส่งนะ\"  ผู้ชายตัวสูงๆกล่าวขึ้น เมื่องานปาร์ตี้จบลง ความจริงก็คือเมื่อ
ขนมหมด  ปายพยักหน้า  ไม่มีใครเห็นเป็นเรื่องผิดปกติอะไรเพราะทุกคนก็รู้ดีว่า ปายกับพี
เป็นแฟนกันตั้งแต่เทอมที่แล้ว
     \"วันนี้ ปายยังไม่ได้คุยกับพี่พีเลย\"
     \"นึกว่าจะไม่ได้นึกถึงซะอีก\"   เขายิ้ม  ปายหยุดเดินหยิบกล่องของขวัญในกระเป๋า
ออกมา ยื่นให้ผู้ชายอบอุ่นที่หยุดยื่นอยู่ข้างๆ
     \"ปายนึกถึงพี่พีเสมอแหละ  นี่ของฝาก ปายตั้งใจเอามาให้จริงๆนะ\"เขารับกล่องนั้น
ไปจากมือปาย พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย
     \"ขอบใจนะ แต่เอ๊า เอาฝากไว้ก่อน เดี๋ยวขับรถไม่ได้\" เขาขับรถไปส่งปายถึงบ้าน
ก่อนที่จะลากลับบ้านไป
     ปายอมยิ้ม  พี่พีเป็นผู้ชายใจดี  และอบอุ่น เป็นคนแรกที่ปายยอมให้คำว่ารัก และจะ
รักตลอดไป
    
     ปายนั่งดีดกีต้าอยู่ในห้องชมรมคนเดียวเพื่อรอพี่เสกที่นัดไว้เมื่อตอนเที่ยงบอกว่ามีธุระ
จะคุยด้วย
     \"อ้าว มาถึงนานแล้วเหรอปาย\" พี่เสกวางสัมภาระทั้งหมดลงที่พื้น
     \"พี่มีข่าวดีจะมาบอก\"  ปายมองหน้าพี่ชมรมที่นับถืออย่างไม่ค่อยไว้ใจ  ผลคือโดนไม้
กลองเคาะที่หัวเข้าให้
     \"อาจารย์แกสั่งมาว่า       โรงเรียนเราต้องส่งวงดนตรีเข้าประกวดงานกาชาด
แข่งกับโรงเรียนอื่น  และน้องปายของเราก็ต้องเป็นนักร้องนำโดยไม่มีข้อขัดข้อง  พี่ส่งชื่อ
ให้อาจารย์แล้วนะจ๊ะคนดี  อ้าวพวกเรามาพอดี  มาซ้อมกันเถอะเร็วๆ\" จะทำไงได้ปายก็
ต้องยอมๆไปก็เท่านั้น
     \"พี่เสกเห็นพี่พีไหม\"  ปายถามเมื่อเห็นว่าวันนี้พีไม่เข้ามาที่ชมรมเลย  รุ่นพี่นักดนตรี
ที่สนิทกันเหมือนพี่น้องต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
     \"สงสัยมันมีธุระกลับไปแล้วมั้ง  เออ  เห็นว่ารีบไปทำธุระให้พ่อน่ะ  \"
     ปายรู้สึกแปลกๆกับปฏิกิริยาคนรอบข้าง นับจากยัยฟางที่จู่ๆก็ไม่ชอบหน้าพี่พีขึ้นมาเฉยๆ
ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่มีอะไร แล้วกับพี่ๆนี่อีกที่เหมือนกับว่ามีอะไรปิดบังกัน ปายเริ่มหวั่นไหว    
    
     ปายนั่งมองฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่ขาดสายนอกหน้าต่าง   ฝนตกตั้งแต่เช้าวันเสาร์
อย่างนี้  ฟ้าคงใสในตอนสาย  คงใสนะปายหวังว่าอย่างนั้น  ปายปล่อยใจลอยผ่านสายฝน
ออกไป  น้ำตาเรื่อที่ขอบตา เปล่านะปายไม่ได้เสียใจมากมายกับการที่ชวนพี่พีแล้วเขาไปดู
หนังด้วยไม่ได้เพราะต้องทำรายงาน เข้าใจเหตุผลดีแต่ใจเจ้ากรรมก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้
     เฮ้อ ปายบิดตัวขี้เกียจละสายตาจากสายฝน ลุกออกจากเตียงนุ่มนั้น เมื่อคืนนอนน้อย
ใจทั้งคืน จะนอนตอนเช้าก็ไม่ใช่นิสัย จึงเดินไปหยิยโน้ตเพลงที่พี่เสกให้มาซ้อมร้อง
     แล้วฟ้าหลังฝนที่สดใสก็มีจริงๆ  เสียงโทรศัพท์ ทำให้ปายหลุดออกมาจากภวังค์ความ
เหงา โลกใบเล็กของคนอ่อนไหว
     \"ปายเหรอ  ฝนนะจ๊ะ ไปดูหนังกันนะวันนี้ พี่เสกเขาจะเลี้ยง\" ปายอมยิ้ม พี่เสกจะ
จีบยัยฝนได้สำเร็จเมื่อไหร่นะ เห็นพยายามจีบมาตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นจะก้าวหน้าสักเท่าไหร่
     \"แน่ใจนะฝนว่าพี่เสกแกจะเลี้ยงปายด้วย\" แกล้งแหย่ไป
     \"เออหน่า แกไม่เลี้ยงฝนเลี้ยงเอง แต่ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ หนังโรแมนติกอย่าง
นี้ดูกับพี่แกสองคนเลี่ยนตายเลย\"
     \"ก็ได้  งั้นอีก 20 นาทีถึงเข้ามารับนะ ขออาบน้ำก่อน\" ก็ดีเหมือนกันอุตส่าห์อยากดู
เมื่อพี่พีไปไม่ได้ไปกับเพื่อนแล้วกัน  ไม่ได้ไปไหนด้วยกันมานานแล้ว ขอโทษละกันนะพี่เสก
ที่วันนี้ขอทำตัวเป็นก้างซะหน่อย
      
     \"สาวๆรออยู่นี่นะ  เดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋วก่อน\" พี่เสกเดินตัวปลิวพาร่างสูงๆไปยังที่ขายตั๋ว
ปายมองตามร่างนั้นอย่างขำๆ  พี่แกดูเจื่อนไปเลยเมื่อรู้ว่าปายมาด้วย  แต่ที่ตรงนั้น ที่ขาย
ตั๋วปายมองเห็นคนที่คุ้นเคย   คุ้นตา   คุ้นใจเดินออกมา  แม้จะเป็นแค่ไม่กี่วินาทีที่เห็นแต่
ปายสัมผัสได้ด้วยใจว่าเป็นเขา
     \"เป็นอะไรปาย\"ฝนถามเมื่อเห็นเพื่อนนิ่งไป
     \"เห็นเหมือนพี่พีเลย ไม่ต้องว่าปายตาฝาดนะ ปายรู้ดีว่าต้องเป็นพี่พี\"
     ฝนจับมือปายเบาๆ
     \"ปายไม่ตาฝาดหรอกนะ  นั่นไง พี่พีจริงๆ\" ปายหันไปมองที่หน้าทางเข้า เขาคนคุ้น
เคยกับผู้หญิงอีกคน   คนที่ปายเคยได้รับการแนะนำจากพี่ๆว่าเป็นเพื่อนสมัยม.ต้นที่เพิ่งย้าย
กลับมาเรียนที่นี่อีกครั้ง คนที่เคยมีกระแสข่าวเข้ามาว่าพี่พีเคยชอบเมื่อตอนเป็นเด็ก คนที่ทำ
ให้คนที่ปายไว้ใจที่สุดกล้าหลอกปาย    น้ำตาที่กำลังเอ่อขอบตาถูกลบล้างไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อพี่เสกเข้ามา  ปายดึงแขนฝนเข้าไปข้างใน  เพื่อให้ความมืดข้างในปิดบังความอ่อนแอ
ที่พ้นผ่านตาออกมาให้ปายได้
     \"ไม่ต้องบอกใครในสิ่งที่เราเห็นนะฝน  จะว่าปายขี้ขลาดก็ได้นะ แต่ปายพูดตรงๆว่า
หัวใจปายยังไม่พร้อมกับการยอมรับการจากลา    ถ้าปายไม่พูด    ถ้าปายยอมทำเป็นโง่
อย่างน้อย ปายเชื่อว่าพี่พีเขาก็ยังคงทำเป็นเหมือนเดิม\"
     ปายนั่งมองฟ้าหมองๆนอกหน้าต่างนึกถึงคำพูดที่บอกเพื่อนไว้    ทุกอย่างมันเป็นจริง
อย่างที่ปายคิดไว้  พี่พียังคงทำกับปายเหมือนเดิม  ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ทุกครั้งที่เก็บ
ความสุขที่ได้  มาถึงห้องสี่เหลี่ยมสีขาวห้องนี้ น้ำตามันก็รินไหลออกมา เพราะปายรู้แล้วว่า
ทั้งหมดมันเป็นเพียงสิ่งหลอกลวง
     ปายเอื้อมมือไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินที่ผูกโบว์สีขาวเอาไว้ พรุ่งนี้วันเกิดคนที่
ปาย..เคยรัก   การ์ดสีฟ้าโศกติดอยู่ที่กล่อง  คืนพรุ่งนี้ที่งานเลี้ยงปายคงต้องยืนอยู่บนโลก
แห่งความจริงสักที ปายเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วเอนกายลงนอนบนเตียงนุ่มที่ซื่อสัตย์
                        แมงปอปีกกล้า
                     ขอพักปีกล้าอ่อนแรงฝัน
                เก็บแรงกายเกี่ยวแรงใจจากรายวัน
                  แล้วพรุ่งนี้จะประจัน..ความจริง.

     ปาร์ตี้ไม่เล็กอย่างที่ปายคิด  ผู้คนมากมาย ทั้งเพื่อนพี่พีที่โรงเรียนและเพื่อนนักดนตรี
ต่างสถาบันด้วย แต่ก็ดูเป็นกันเอง
     \"อ้าว   เสกมาแล้วเหรอพาฝนเข้าไปหาอะไรกินก่อนนะ\"พีเดินเข้ามาทัก  แล้วดุน
หลังเพื่อนให้รีบเข้าไป
      \"วันนี้ปายน่ารักมากเลยนะ\"พี่พีหันมายิ้มอย่างอบอุ่นเหมือนเดิม  จนปายอยากจะคิด
จังว่าเรื่องราววันนั้นเป็นแค่ปายฝันไป  ปายยื่นของขวัญให้คนตรงหน้า  แล้วขอให้แกะเป็น
กล่องสุดท้าย
     \"ทำไมต้องสุดท้าย\"เขาถามอย่างสงสัย ปายยิ้มแต่แววตากลับชาเฉย
     \"เพราะกล่องนี้คงทำให้พี่พีได้ดีใจที่สุดไงคะ\"
     งานดำเนินไปเรื่อยๆอบอวลไปด้วยเสียงดนตรี  ก็เป็นงานของคนดนตรีทั้งนั้น  ต่าง
ผลัดกันขึ้นไปเล่นและร้องบนเวทีเล็กๆอย่างสนุกสนาน
     ปายแอบมองคนข้างๆอยู่ตลอดเวลา  แม้เขาจะหันมายิ้มให้เสมอๆ คุยด้วยอย่างปกติ
ที่เคยเป็น แต่ความรู้สึกของปายมันบอกว่าใจเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ คล้ายๆกำลังรอคอยอะไรอยู่
     \"เดี๋ยวพี่ขอตัวนิดนึงนะ\"เขาหันมากระซิบเบาๆอย่างอ่อนโยนแล้วเดินออกไป    ฝน
สะกิดให้ปายหันไปดูว่าใครเข้ามา  ผู้หญิงที่ปายเห็นที่โรงหนังตอนนั้น ไม่รู้ซินะจะว่าปายคิด
มากเกินไปก็ได้ แต่หัวใจดวงน้อยที่อ่อนไหวมันบอกปายว่าเขาพบสิ่งที่เขารอคอยแล้ว
     ปายสูดลมหายใจ เพื่อสร้างความเข้มแข็งให้ใจอ่อนแอ ปายคว้ามือพี่เสกไปข้างบ้าน
     \"พี่เสกจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปายฟังได้หรือยัง\"    ปายจ้องหน้าพี่ชายที่รักมาก
อย่างค้นหาคำตอบและเอาเรื่องแน่ๆถ้าไม่ตอบมา
     \"เล่าทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะ ไม่งั้นปายจะไม่คุยกับพี่เสกอีกเลยตลอดชีวิต\"
     \"เอาก็เอาวะ  เฮ้อ  ฟังนะ พี่คนนั้นเขาชื่อแพร เรียนม.ต้นกับพวกพี่ แล้วย้ายตาม
พ่อเขาไปเรียนที่กรุงเทพ  ก็กลับมาตอนม.หกที่ปายเห็นนี่แหละ ตอนม.ต้นพีมันชอบแพร แต่
ก็เหมือนอยู่กันคนละระดับ  เพราะแพรเขาเป็นเด็กเรียน เรียบร้อย สรุปแล้วก็คือแพรเขา
ก็ไม่ชอบเจ้าพีมัน    แล้วก็ต่างแยกย้ายกันไป   จนปิดเทอมที่ผ่านมาแพรเขากลับมาอยู่ที่นี่
อีกครั้ง  และข่าวมาว่าแพรเขาอกหัก พีเองก็เข้าไปพัวพันกับแพรอีกครั้งเพราะพ่อเขาเป็น
เพื่อนกัน   พี่เองก็ไม่นึกนะว่าถ่านไฟเก่ามันจะคุได้ ก็เห็นว่ามันรักปายจะตาย
ที่พี่รู้ก็เท่านี้แหละ\"
     ปายก้าวออกจากโลกความฝันมายืนบนโลกแห่งความจริงได้สำเร็จ     รอยยิ้มเฉย
ชาปรากฏบนหน้าใส
     \"เคยรักต่างหากคะ\"

     สิ่งที่โลกความจริงต้องมีคือการเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทำให้เจ็บปวด    โต๊ะใหญ่หน้าเวที
กลับมีทั้งปายและผู้หญิงคนนั้นนั่งด้วยกันร่วมกับพี่ๆและเพื่อนชมรม ผู้คนมากมายแต่สายตาของ
ปายกลับมีแต่ภาพผู้ชายที่ปายเคยคุ้นพูดคุยอย่างสดใสกับใครที่เขาคงรัก ผู้ชายคนนั้นจะรู้บ้าง
หรือเปล่าว่าปายรู้สึกอย่างไร เหมือนเขาไม่รับรู้ว่าทำให้ใครคนหนึ่งแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไว้
เพราะบางครั้งเขาก็หันมายิ้ม  มาพูดคุยอย่างปกติ  นี่ในสายตาเขาปายโง่ขนาดนั้นเชียว
เหรอ...
     \"พี่เสกคะ  ปายขอลองซ้อมร้องเพลงหน่อยนะคะ จะแข่งอาทิตย์หน้าแล้ว\" ปายเห็น
แววตาห่วงใยจากพี่ชายที่แสนดีและเพื่อนที่แสนรักของเธอดี
     ปายมองพี่พีและคนๆนั้น   ที่ต่างหันมามองเมื่อรู้ว่าปายจะทำอะไร  ปายยิ้มอ่อนๆให้
ทั้งคู่ ไม่มีคำพูดใดๆแต่แววตามันกำลังบอกว่า เพลงนี้ให้พี่พีนะคะ
     ปายรวบรวมสมาธิและกำลังใจทั้งหมดที่มี จะเป็นไรไป โลกความจริงทนได้ก็ทน ทน
ไม่ได้ก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา..ก็เท่านั้น
     ทุกคนในงานหันมามองปาย   ทั้งที่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักร้องโรงเรียนอย่างปายจะ
ขึ้นไปร้องเพลง แต่ทุกคนก็มองมายังผู้หญิงใสๆแววตาเศร้าบนเวที

    \"     เธอก็อยู่ตรงนี้..เหมือนเงา แต่ฉันก็ยังคงเหงา ไม่รู้ทำไม
     ว่าทำไมจึงยังอ้างว้าง เหมือนเธอไม่เคยมีใจ และไม่เคยจะมองฉันเลยหรือไร
          ฉันก็อยู่ตรงนี้..เหมือนเคย แต่เธอก็ยังคงเฉย เธอคิดอะไร
     ก็อะไรที่เธอค้นหา ทุกวันจึงมองผ่านฉัน..ไป คิดถึงใครอยู่หรือว่าเธอหาใคร
          อยากจะขอถาม..สักหน่อย สิ่งที่เธอหวังในใจ หากเธอต้องการคนอื่น
     แล้วมาคบกันทำไม
          อยากจะขอถาม..สักหน่อย หากว่า..ยังมี..น้ำใจ วันนั้นที่เธอบอกกัน
     ที่ว่า..รัก นั้นจริงอยู่..บ้างไหม
          มีแค่ความผูกพัน..เลื่อนลอย และฉันต้องทนต้องคอย จนถึงเมื่อไหร่
     ก็ในใจที่เธอให้ฉัน ฉันเป็นแค่คนอยู่ข้างกาย แล้วที่เธออยู่..เพราะต้องการอะไร
          อยากจะขอถาม..สักหน่อย สิ่งที่เธอหวัง..ในใจ หากเธอต้องการคนอื่น
     แล้วมาคบกันทำไม อยากจะขอถาม..สักหน่อย หากว่ายังมี..น้ำใจ
          วันนั้นที่เธอบอกฉัน บอกว่ารักนั้นยังจริงอยู่..บ้างไหม
          อยากรู้ในใจเธอนั้น ยังจะรักยังมีฉันอยู่..บ้างไหม                 \"  

     มันเป็นเรื่องธรรมดาที่โลกความจริงจะต้องมีน้ำตา  ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ตะวันจะมา ฟ้า
จะสดใส ฟ้าจะสดใสนะ
     ปายมองแววตาของเขาคนนั้นคงเพราะตอนนี้ปายตัดสินใจที่จะเผชิญความจริง
แล้วมั้ง ปายจึงไม่สามารถเข้าใจความหมายในแววตาคู่นั้นได้..เหมือนเคย
     พี่เสกและฝนมายืนคอยที่ข้างเวที ปายโผเข้ากอดเพื่อนรัก ความห่วงใยที่ปายสัมผัส
ได้จากไออุ่นพอจะช่วยให้ใจอ่อนล้ายังพอมีแรงเต้นอยู่บ้าง
     \"กลับกันเถอะนะ\"ปายบอกคนห่วงใยทั้งสอง
     \"จะปล่อยให้จบแค่นี้เหรอ จะไม่คุยกับเขาตรงๆก่อนเหรอ\" ฝนถามเพื่อนอย่างห่วงใย
     แววตาเด็ดเดียวฉายขึ้น
     \"ไม่หรอก พอแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ ปายเสียใจแค่นี้แหละ ไม่เสียใจอีกแล้วที่คำว่าเรา
จะเหลือเพียงปาย  ไม่เสียใจด้วยที่ได้รักเขา ฝนก็รู้ว่าปายไม่เคยมีใคร คนๆนี้จึงเป็นคนมี
ค่าที่ปายจะเก็บเป็น..แค่ความทรงจำ\"

     ปายมองไปนอกหน้าต่าง  เที่ยงคืนแล้ว  ฟ้ายังคงหมองเหมือนคืนที่แล้ว ป่านนี้เขาคง
เปิดกล่องสีน้ำเงินใบนั้น   และอ่านการ์ดสีฟ้าหมองนั่นแล้วด้วย   สร้อยข้อมือเส้นนั้น  แม้
ปายรู้ว่าเขาคงไม่ใส่ แต่ปายตั้งใจจะให้เขานานแล้วจึงให้ก็เท่านั้น
      
         \"              ฉันรับรู้คนดี
                 ว่าเธอไม่มีฉันแล้วเหมือนวันเก่า
                อย่าปิดบังเพียงเพื่อถนอมใจบางเบา
                  ให้มันยิ่งร้าว เมื่อต้องรับรู้เอง
              
                             จบกันเถอะนะคะ
                                  ปาย            \"
    
     ปายยิ้มให้กับฟ้าหมอง พรุ่งนี้จะไม่มีปายคนเดิม.