-*-*--*-*-*-ผิดอีกเเล้วรึเนี่ย-*-*-*-*-*-

เนื้อเรื่อง

“ญวณ เยวอน!!!” เสียงของผู้ชายอายุประมาณ 17 ดังขึ้น จากหน้าประตูที่บ้านของเยวอนสาวที่อายุ 17 ปีอยู่กับเขามานานแล้วและแน่นอนและเสียงนั้นก็เป็นเสียงของเขา ที่มีชื่อว่า “คง เรเคียว”

“แอ๊ด” เสียงประตูเปิดขึ้นในขณะทีมีร่างของเยวอนยืนใส่ชุดนอนแล้วหล่อนก็ถามว่า

“นี่!!!!เรเคียวนายไปไหนมา” และดูท่าเรเคียวก็ไม่พอใจกับคำถามด้วยทำให้เขากลับไปว่า

“ฉันจะกลับมาตอนไหนก็เรื่องของฉัน” ดูท่าทางเรเคียวตอบคำถามแบบไม่พอใจอย่างมากแต่สิ่งที่แย่ไปกว่านั้นก็มีกลิ่นเหล้าหึ่งออกมาจากปากของเรเคียวด้วย ซึ่งนั้นมันไม่เหมาะกับเด็กหนุ่มวัย 17 ปี ด้วยถึงอย่างไรก็ตามเถอะปกติเรเคียวไม่ใช่คนอย่างนี้แน่นอนและที่เขาทำต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน!!!!!!! และพอเถียงกันไปมาได้สักพักหนึ่งเยวอนก็แหงนมองนาฬิกาที่แขวนติดอยู่บนผนังและเหนือกว่าโทรทัศน์ซักนิดนึงจากนั้นก็มีเสียงขึ้นมาว่า

“ห๊า!!!!นี่เธอกลับมาตอนตีสามกว่าๆเหรอเรเคียว”

“ทำไมทีเธอยังกลับได้เลยทำไมฉันจะกลับไม่ได้”

“แต่เธอก็ไม่ควรกลับดึกปานนี้” เยวอนดูท่าทางเอาจริงเอาจังมากขึ้น

“และที่ฉันกลับฉันก็รู้เวลา”

“เวลาของเธอมันตีสองสองครึ่งใช่มั้ยเยวอน” เรเคียวเริ่มตั้งคำถามอีกครั้ง

“แต่ฉันก็ไปกับเพื่อนนะ”

“ธุระอะไรจะขนาดนั้น” ดูเหมือนว่าสถานการณ์เริ่มมากขึ้นและมากจนมีเสียงของเยวอนตะโกนขึ้นว่า

“เอ่อ!!!!!ดีในเมื่อฉันทำดีกลับมีคนว่า ถ้างั้นก็ไม่ต้องทำมันเลย” หลังจากหล่อนพูดเสร็จหล่อนก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ของเธอแล้วก็กดหาเบอร์ “ยุนเลย์”  เพื่อนสนิทของเยวอน  

“ฮัลโหลยุนเลย์ค่ะ” เสียงของยุนเลย์ดังขึ้นพร้อมกับลักษณะของคนตื่นนอนแต่ก็มีเสียงของเยวอนนี่แหละตื่นเต็มตา

“ยุนเลย์นี่เรื่องงานวันเกิดของอีตาบ้าเรเคียวขอยกเลิกนะ”

“อะไรน่ะอุตส่าห์จัดแทบตายยกเลิกงั้นเหรอะ” เสียงของยุนเลย์ดูมีลักษณะตกใจอย่างมากที่ได้ยินคำพูดของเพื่อนรักพูดแบบนี้

“จะเลิกหรือไม่ฉันไม่สนแต่ถ้าจะให้ฉันไปร่วมงานฝันไปเถอะ”

“ตื๊ด....ตื๊ด.......ตื๊ด.......”เสียงสัญญาณถูกตัดหลังจากที่เยวอนวางสาย พอเธอวางสายได้ซักพักหนึ่งเธอก็หันไปหาเรเคียวที่ยืนอึ้งอยู่แล้วเธอก็อุทานขึ้นมาว่า

“พอใจหรึยังสมใจแล้วใช่มั้ยแล้วถ้ายังไงก็นะเราเลิกกัน”

“เดี๋ยวก่อน” เรเคียวอุทาน

“นี่เธจะจัดงานวันเกิดให้ฉันเหรอะ” ตอนนี้เสียงของเรเคียวเริ่มอ่อนแรงแล้ว

“ก็ใช่นะสิทำไมมันผิดมากเลยใช่มั้ยห๊า” เยวอนพูดพลางของห้องไปจัดกระเป๋า เพื่อที่จะไปอยู่กับยุนเลย์

“นี่!!แล้วนายไม่ต้องตามฉันไปนะ” พอเยวอนจัดของเสร็จแล้วเธอก็ก้าวออกจากบ้านไป และดูเหมือนว่าจะมีน้ำใสๆออกจากอายเธอ ทีละเล็กๆ

“เดี๋ยว!!!”  เรเคียวคว้าแขนของเยวอนไว้

“เธอร้องไห้ใช่ไหม”  เรเคียวถามเยวอนด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

“ฉันจะร้องไห้หรือไม่มันก็เรื่องฉัน เพราะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”  น้ำเสียงของเยวอนช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน จากนั้นเยวอนก็เอื้อมมือไปแกะมือของเรเคียวออกไปจากแขนของเธอ แล้วเธอก็เดินไปพร้อมน้ำตาที่หลั่งไหลอย่างไม่ขาดสาย แต่ว่าเรเคียวดูเหมือนว่าจะไม่ยอมแพ้เอามือไปคว้ามือของเยวอนไว้ แล้วเขาก็ดึงตัวเยวอนมาจูบอย่างนุ่มนวล

“ปล่อยฉัน”  เสียงสั่นๆของเยวอนที่พูดออกมา

“ไม่ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหน”

“ฉันบอกให้ปล่อย”

“ไม่”

“ปล่อยฉัน”

“อุ๊บ”  เรเคียวดึงเยวอนเข้ามาจูบอีกครั้งแต่คราวนี้มันช่างดูดดื่มเสียจริง และมือของเขาก็กอดแน่นมากขึ้น

“ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้เรเคียว”  เยวอนถามพลางร้องไห้

“เพราะฉันรักเธอ รักมากด้วย”  

“รักมากแล้วแล้วทำไมนายทำอย่างนี้ล่ะ”

“แน่ใจรึว่าจะให้ฉันบอก”

เยวอนจ้องหน้าเรเคียวอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อเค้นคำตอบ
“เพราะว่าวันนี้ เป็นวันสอบวันสุดท้ายใช่ไหม” เรเคียวเล่าพร้อมกับตั้งคำถาม

“ใช่แล้วทำไม”

“ฉันเลยจะไปซื้อต่างหูมาให้เธอ เห็นว่าเธออยากได้”

“แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวอะไร”เยวอนถามพลางจ้องหน้า

“พอฉันกำลังจะกลับบ้าน ก็ผ่านร้านอาหารเห็นเธอ นั่งอยู่กับผู้ชายที่ใส่เสื้อสีดำๆคนนั้นก็เลย..ก็เลย” เรเคียวไม่กล้าพูด

“หึงฉัน” เยวอนย้อน “แล้วทำไมต้องกลับดึกแบบนี้แถมยังดื่มเหล้าด้วย”เยวอนถามเขาอีกครั้ง

“ไม่รู้สิ พอเห็นเธอกับเขานั่งด้วยกัน เลยโทรหาลีอองแล้วก็ไปดื่มด้วยกัน”

เรเคียวคลายกอดออก พลางหันหน้าไปทางอื่น  เพราะไม่กล้าสบสายตาเยวอน เธอเอื้อมมือไปจับหน้าเขาเบาๆแล้วหอมแก้มเขาทีหนึ่งก่อนพูดว่า

“แล้วไหนล่ะต่างหู” เรเคียวใช้มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ พร้อมกับหยิบมันออกมา “อ่ะ!! ชอบป่ะ” เรเคียวถาม แต่ก็ไม่สบสายตาเหมือนเคย แถมหน้าก็แดงอีกด้วย

“ขอบใจจ๊ะ ฉันชอบมันมาก” เยวอนบอก

“แล้ว..จะไปบ้านของยุนเลย์อีกไหม” เรเคียวถามเพื่อความแน่ใจ

“ไม่แล้วล่ะ”

“แล้วจะจัดงานวันเกิดให้ฉันไหม”

“เอ..อยากรู้จริงๆหรอ” เยวอนถาม

“อยากรู้จริงๆนะ” เรเคียวทำท่าอยากรู้

“เอาหูมาซิ!!”เยวอนบอกพลางใช้มือกวักเรียก

เรเคียวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอก้มหน้าไปใกล้แล้วหอมแก้มเขาอีกที

“แน่นอนจ๊ะ”