\"รุกฆาต\" เสียงสุดท้ายประกาศชัยชนะ ก่อนขยับม้าตัวสุดท้ายปิดทางหนี
\"เฮ้ย!! ม้าตัวนี้นายเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ อีกตาๆ\" คนแพ้ยังคงประกาศท้ารบ แต่คนชนะส่งเสียงเบื่อหน่ายจัด \"ก็วางไว้ตั้งแต่ต้นเกมแล้ว แกไม่สังเกตเองว่ะครี้ด พอเหอะ ...เบื่อ\"
คนชนะเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลโคลงศีรษะไปมาทำให้เรือนผมสีน้ำตาลไหม้นั้นสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนยืนขึ้นบิดขี้เกียจแล้วทรุดกายนั่งลงอีกครั้ง เท้าคางอย่างเซ็งสุดๆ คืนนี้มันว่างก็ดีจริงอยู่หรอก หมากรุกเธอก็ไม่ได้เกลียด.. แต่นี่อะไร!! เธอเล่นมาเกือบร้อยรอบแล้ว ไอ้ครี้ดมันก็ยังท้าๆๆไม่เลิก ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้วะ!!
นักรบหนุ่มแห่งไนล์ยอมเลิกราด้วยการเก็บกระดานโดยดี ก่อนนั่งลงแล้วเอ่ยลอยๆ \"นี่มันจะมีอะไรที่ฉันชนะแกได้บ้างวะเฟริน.. ดาบฉันก็แพ้ หมากรุกฉันก็แพ้ เวลาก๊งก็แพ้ เซ็งว่ะ\"
\"งั้นแกก็ลองท้าอะไรที่มันดีๆกว่านี้ไม่ได้เรอะ อย่างว่า...\" เจ้าหญิงสองดินแดนจบคำพูดลงเพียงเท่านี้ มือบางเผลอลูบแผลเป็นใต้ตาซ้ายที่บัดนี้จางหายไปเกือบหมดแล้ว ขณะกำลังใช้ความคิด ก่อนที่คนท้าจะคิดปิ๊งไอเดียออก ลุกขึ้นยืนกะทันหันแล้วร้องลั่น \"งั้น.. ฉันขอท้าพวกแก กระทาชายทุกๆนาย!! ฟังท่านครี้ดผู้นี้ให้ดี\"
\"แกเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกวะครี้ด\" โจรสลัดเจคหัวเราะตามด้วยการผสมโรงของอีกสองสามคนแถวๆนั้น แล้วก็ตามด้วยคำเสริมความงี่เง่าจากเพื่อนผู้แสนดีอย่างอาชูร่า \"นั่นสิวะ อีแค่แกเล่นหมากรุกแพ้ ไม่ต้องบ้าขนาดมาท้าพวกเราทุกคนหรอกโว้ย\" ตบท้ายด้วยการพลิกหนังสือหน้าต่อไปของเจ้าชายคาโล
\"น่า.. ฉันมีข้อเสนอดีแสนดี รับรองด้วยของรางวัลการันตีไปเลยดีไหม ถ้าแกชนะ.. รับรอง แกจะเป็นสุขไปอีกน้านนานเชียวนา\" คำกล่าวคราวนี้ทำให้หลายๆคนหูผึ่ง เปลี่ยนความสนใจจากกิจกรรมที่ทำอยู่มาที่นักรบแห่งไนล์ทันที ครี้ดยิ้มกว้างก่อนเอ่ยต่อ \"ของรางวัลน่ะ ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นใคร... ใช่ ไม่ได้พูดผิดหรอก
ใคร ไม่ใช่
อะไร\"
\"ครี้ด.. หรือแกจะบอกว่า\" คราวนี้คนอย่างคิลเริ่มเดาอะไรออก เมื่อคนเสนอหัวเราะลั่น แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง
\"ใช่แล้ว.. เราจะมาแข่ง
จีบให้อยู่ อู้แล้วสะบัด!!\"
เพียงแค่ชื่อการแข่งขันเรียกสายตาลุกวาวได้จากหลายคน แต่ก็ทำให้อีกหลายคนหมดความสนใจลงฮวบ นัยน์ตาสีน้ำตาลพราวระยับอย่างสนุกสนาน ก่อนเอ่ยขึ้นบ้าง \"น่าสนุกดีนี่ อย่าบอกนะว่าแกท้าฉันกับทุกคนจีบสาว!!\"
\"ใช่เลย เฟริน.. กติกาก็คือ ฉันจะเขียนชื่อผู้หญิงแล้วหย่อนลงในแก้วใบนี้\" เขายกถ้วยชาที่เพิ่งกินเสร็จหมาดๆไปขึ้นมา แล้วสั่งให้ขอทานกำมะลอใช้เวทย์ทำความสะอาดแบบเร็วจี๋ \"แล้วทุกคนก็มาจับกัน ดูว่าใครได้หญิงคนไหนไป.. จีบให้อยู่ เอาให้หล่อนรักแบบหัวปักหัวปำ แล้วสลัดทิ้งซะ!! เอาให้หล่อนเจ็บให้ตายไปเลย ทั้งหมดนี้ต้องดำเนินการให้ได้\" ก่อนที่เขาจะชูมือชึ้นมาข้างหนึ่ง อีกข้างชูนิ้วชี้กับนิ้วโป้งออกมา \"ภายในหนึ่งอาทิตย์\"
\"แน่นอน.. ถ้าใครสลัดได้ ก็ให้ไปขอคืนดีซะ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็จะเป็นของนายอย่างค่อนข้างแน่นอน ลองหลอกให้รักให้หลงแบบนี้แล้ว ผู้หญิงจะไปอยู่ที่ไหนเสีย จริงไหม? แต่ถ้าแพ้ ครี้ดคนนี้จะไปบอกเธอคนนั้นเอง ว่านายน่ะหลอกจีบเล่นๆเท่านั้นไม่ได้คิดจริงจัง คราวนี้ล่ะเกลียดเข้ากระดูกดำแน่ๆนะเอ้า\"
\"ถ้าใครไม่กล้า.. ฉันจะขอประจานมันตรงนี้เลย ไม่ว่านักรบหรือเจ้าชายก็ตาม เกียรติและศักดิ์ศรีย่อมสำคัญที่สุด แถมนี่เรายังอยู่โรงเรียนพระราชาอีกต่างหาก คงไม่ต้องพูดถึงกันใช่ไหม\" คราวนี้ได้แนวร่วมสำคัญอย่างคนที่ไม่เคยเจียมว่าตัวเองเป็นหญิง ก่อนใส่แหวนเข้าฉึบ น้ำเสียงก็ห้าวขึ้นทันที \"อย่ามีใครไม่กล้าเลยนะ ฉันขอเตือน.. หัวขโมยก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ไม่ถอยหรอกเฟ้ย\"
คราวนี้เรียกสายตาดุๆจากเจ้าชายคาโลผู้ไม่เคยทิ้งศักดิ์ศรีได้อย่างดี.. เขารู้ ถ้าให้เธอประจาน รับรองว่าแพร่กระจายเร็วรู้กันทั้งเอดินเบิร์กแน่ๆ แถมยังมีการใส่สีตีข่าวจนน่าอับอายมากกว่าหลายร้อยเท่า
ถ้าลองเจ้าชายคาโลคิดแบบนี้แล้ว... คนอื่นจะมีการปฎิเสธหรือ?
\"จับดีๆล่ะ.. อย่าให้ใครดู อย่าบอกเจ้าตัวเด็ดขาด ไม่งั้นฟาวล์\" เสียงคนที่ถูกท้าพูดอย่างเฮฮา ขณะยื่นถ้วยชาให้เพื่อนๆทุกคน ก่อนจะวางไว้แล้วหยิบใบสุดท้ายขึ้นมา.. มีสีหน้าเหยเกขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะรีบใช้หน้ากากฟาโรห์กลับมาเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม
ให้ตายสิ.. ไอ้ครี้ดมันไม่ได้บอกนี่นา
เขาเดินตามเพื่อนทั้งสองขึ้นไปบนห้อง ในขณะที่นักฆ่าหนุ่มมีสีหน้ากลุ้มอย่างเห็นได้ชัด ส่วนเจ้าชายคาโลยังคงมีสีหน้าอ่านยากเหมือนเคย ก่อนที่เฟรินจะถอดแหวนวางไว้ แม้ในสมองจะคิดหนัก..
มันเรื่องบ้าอะไรกัน.. ผู้หญิงที่เขาได้คือ
มิสแรมเซิล กิลเบิร์ต!!
เช้านั้นเฟรินตื่นเร็วกว่าปกติ.. อาจจะเป็นเพราะความกังวลที่ตัดสินใจเร็วไป เจ้าตัวรีบสวมแหวนทันที เมื่อนึกดีๆก็นึกได้ว่า วันนี้เป็นวันเสาร์... เฟรินถอนหายใจ ไอ้คิลมันออกไปไหนแต่เช้าไม่รู้ ส่วนคาโลยังคงนอนหลับเหมือนเดิม
นานๆทีเธอจะเห็นมันในสภาพหลับ ส่วนมันก็คงเห็นเธอหลับมามากต่อมากนัก
ผมสีเงินแบบเท่ๆยังคงปรกหน้าปรกตา นัยน์ตาสีฟ้าดุตอนนี้ยังคงปิดในสภาพที่หลับสนิท ท่าทางการนอนเรียบร้อยสมเป็นเจ้าชายที่ดี เฟรินยิ้มน้อยๆก่อนยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้... เวลามันหลับนี่เทพบุตรชัดๆ ก่อนที่มือของเขาจะเอื้อมไปปัดผมที่ปรกหน้าให้ โดยอาจจะลืมไปสักนิด.. ว่าคนอย่างหมอนี่ตื่นง่ายเพียงไร
เท่านั้นเอง ร่างกายของเขาก็ถูกตวัดฉับจากคนที่นอนอยู่กลายเป็นเธอไปนอนแทน ส่วนไอ้คนนอนตอนนี้มันรูดแหวนจากนิ้วของเขา เธอหอบหายใจแฮ่กๆอย่างตื่นตระหนกไม่หาย ส่วนคนที่นอนเมื่อครู่ก็ปาดเหงื่ออย่างโล่งอก ก่อนมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นไม้กันหมาคนเดิม ดูเหมือนหมอนั่นจะรู้หน้าที่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ฉายวาบวูบหนึ่งทำให้เธอใจเต้นแรงนัก... แม้มันจะเป็นครู่เดียว แต่เธอก็เห็น มันกำลังคิด!!
\"เฟริน\" เสียงเรียกชื่อคำเดียวแล้วเขาก็ขยับกายเข้ามาใกล้เธอที่กำลังดิ้นรนจะลุกขึ้น แต่มือของเขาก็เลื่อนมาแล้วจับไหล่บางให้หลุดขยับ นัยน์ตาสีน้ำตาลแวววับ ขณะที่ร่างกายยังดิ้นไม่หยุด ในขณะนั้น คำพูดที่คิดว่าหาได้ยากจากเจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาลก็เอ่ยออกมา
\"สัญชาตญาณสอนคาโนวาลให้รู้จักระวังตัวเสมอ.. ท่าทางเวลานี้จะโอกาสดีจริงๆอย่างที่เธอมาปลุก ยังไงก็ตาม ไม่คิดว่าเธออยากให้เริ่มแต่เช้า\"
เธอส่ายหัวดิกๆอย่างไม่หวังให้มีโอกาสรอให้เขาทำ\"อย่างว่า\" เด็ดขาด ส่วนคาโลเองก็ได้แต่ยิ้มมุมปาก ยังคงจับไหล่บางไม่ให้ไปไหนแน่น ก่อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม \"ไม่ต้องห่วง ยังมีเวลาอีกนาน ไม่ต้องรีบก็ได้\"
ด้วยอารามที่ส่ายหน้าไปมา อาจจะทำให้เขาไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงซ่านขนาดไหน พอส่ายไปมามากๆก็เริ่มเมื่อย แต่ต้องทนล่ะฟะ!! เธอเห็นคาโลยังคงจับไหล่เธอแล้วนั่งบนเตียงอย่างใจเย็น รอยยิ้มบางฉาบบนใบหน้ารูปสลัก.. มันรออะไรอยู่วะ ไปๆซะซี่
แต่ทันใดนั้น หน้าคมคายของเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็ยื่นเข้ามาใกล้ฉับพลัน เร็วจนเธอชะงักกึก เกือบหยุดหายใจ เมื่อเห็นหน้าหล่อๆอยู่ตรงหน้า ลมหายใจเริ่มติดขัด.. จนเมื่อคำพูดอีกหนึ่งหลุดออกมาจากปากของเจ้าชายแห่งคาโนวาล
\"เสร็จ\"
กว่าจะทันคิดอะไร นัยน์ตาของเธอก็เบิกกว้างเมื่อเริ่มคิดสัจธรรมได้.. มันแกล้งทำให้เราตกใจ เราจะได้หยุดส่ายหน้าได้ และมันก็จะ.. ความอ่อนนุ่มที่เธอได้รับจากคนตรงหน้ามันก็เป็นเครื่องพิสูจน์อย่างดีว่าที่เธอคิดน่ะมันถูกต้องที่สุด!! ได้แต่พยายามข่มความคับแค้นไว้ในใจ ก่อนจะคิดแผนล้างแค้น เฟรินก็เป็นฝ่ายถอนใบหน้าออกมาเบา แล้วยิ้มอย่างระอาใจเป็นที่สุดกับความคิดของเจ้าชายตรงหน้า
ก่อนที่จะทันรู้ตัว เธอก็เป็นฝ่ายเริ่มต่อโดยการขยับดวงหน้าหวานเข้าไปใกล้แล้วเป็นฝ่ายมอบสัมผัสแผ่วเบาหากอ่อนหวานนั่นให้แทน.. นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้างกว่าปรกติเล็กน้อยแสดงอาการแปลกใจ ก่อนจะยิ้มบางเบาแล้วตั้งใจรับความปรารถนาดีนั้นอย่างเต็มใจ.. เวลามันเต็มใจสิเยี่ยม แต่ถ้ามันแค้นเขาเหมือนเมื่อครู่ ไอ้สิ่งที่เขาพยายามแสวงหาน่ะมันไม่ได้รสชาติเอาเสียเลย
เฟรินเป็นฝ่ายละทิ้งความสุขนั้นก่อน แล้วก้มหน้าแดงซ่าน ขยำผ้าห่มแน่นอย่างไม่เข้าใจว่าความหน้าด้านของเธอมันลดลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่.. อายสุดๆ อาย ทำลงไปได้ยังไง
คาโลมองหน้าของเธอ ก่อนเอ่ยราวไม่แน่ใจ.. \"ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้ฉันทำตัวไม่ดีรึเปล่า ไม่รู้ว่าวันนั้นที่เธอบอกฉัน มันจะยังมั่นคงอยู่ไหม.. หือ เฟริน\"
เจ้าหญิงสองดินแดนเงยหน้าขึ้นมา.. จะว่าไป เดี๋ยวนี้เขากับเธอก็ไม่ค่อยได้คุยหรือทำอะไรแบบนี้กันสักเท่าไหร่ นี่มัน.. มันคิดมาก?
\"ตอนนี้... เธอยังรักฉันไหม เฟลิโอน่า เกรเดเวล\"
\"ก็.. คงรักมั้ง รักก็ได้\" เธอตอบง่ายๆก่อนจะขยับกาย แบมือขอแหวน เจ้าชายแห่งดินแดนนักรบยิ้มรับก่อนยื่นของสำคัญของเธอให้โดยดี เฟรินสวมเข้าฉึบก่อนที่จะขอตัวออกไปนอกห้อง.. เพื่อเริ่มปฎิบัติการณ์
\"ซีบิล.. นี่นายจะมาตามฉันแจทำไมเนี่ย บอกแล้วไง เอกสารแค่นี้ฉันหอบไหว\" มาทิลด้าเอ่ยอย่างเกรงใจแม้จะแสดงสีหน้ารำคาญ นักบวชแห่งบารามอสยิ้มๆก่อนจะเอ่ยบ้าง \"ไม่เป็นไรน่ะครับ สำหรับผม แค่นี้ถือว่าสบายมาก... เดี๋ยวผมขอซ้อมดาบกับคุณมาทิลด้าได้ไหมครับ มีเจ้าหญิงนักรบแห่งอเมซอนติวให้ ผมจะได้ไปอวดพ่อแม่ได้ว่าเคยฝึกดาบกับคุณเจ้าหญิงไงครับ\"
\"คือ.. ตรงนี้เรนอนเข้าใจแล้วค่ะ อันที่จริง.. เดี๋ยวเรนอนไปชงชามาให้ไหมคะ คุณโร\" เจ้าหญิงคนงามแห่งคาโนวาลเอ่ยอย่างเกรงใจเป็นที่สุด เมื่อขอทานแห่งทริสทอร์เป็นฝ่ายชวนเธอทำการบ้านวิชาอาจารย์เจ้าชาย นัยน์ตาสีเขียวเลิกขึ้นนิดหน่อยก่อนยิ้มอย่างสุภาพ \"ดอกไม้งามคงมิใช่งามแต่รูป หากแต่กลิ่นหอมด้วย.. จริงไหม บุปผาแสนหวาน\"
คำพูดนั้นเรียกสีหน้าแดงก่ำจากเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลได้เป็นอย่างดี
\"น้า น้า แองจี้... ฉันรู้ว่าเธอชอบตีหัวฉัน ตีอีกซี่ นะนะ\" ภาพแสนตลกของนักรบหนุ่มแห่งไนล์ที่เดินยิ้มกุมมะนาวบนหัวเดินตามแม่มดสาวที่ตอนนี้ทำสีหน้าหน่ายจัด ก่อนจะมอบคทาอาญาสิทธิ์ที่ยิ่งเบาลงๆทุกทีตามคำขอร้อง อย่างที่แองเจลีน่าก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมลมฟ้าทอร์นาโดเกิดบันดาลให้ครี้ดมันหลงใหลได้ปลื้มคทาของเธอนัก?
เฟรินถอนหายใจด้วยรอยยิ้ม.. ก่อนตัดสินใจเดินไปบริเวณห้องอาหารรวมยามเช้าเพื่อหาอะไรใส่ท้องก่อนจะเริ่มปฎิบัติการณ์ ห้องอาหารยังคงมีคนเยอะอยู่เหมือนเดิม สลัดจานหนึ่งถูกตักเข้าปากก่อนมองหาเป้าหมาย แต่ก็ได้พบภาพไม่คาดฝันแทน
\"สำหรับฉัน การจะเคลื่อนที่ได้เร็วอาศัยการฝึกฝน\" โซมาเนีย มิสทรัลเอ่ยโดยมีคิลมัสพยักหน้ารับก่อนส่งขนมปังแผ่นให้ \"เช่นกันครับรุ่นพี่.. พี่โซมาเนียฮะ ขนมปังหน่อยไหม\"
วิธีจีบมันยังคงไม่ได้เรื่องเหมือนเคย..
เขาคิดอย่างสงสารแกมเห็นใจ ก่อนลุกขึ้นเก็บถาด นึกเสียดายน้อยๆกับอาหารที่เพิ่งกินได้แค่สองสามจาน ลุกขึ้นไปเก็บก่อนมุ่งหน้าตรงไปยังห้องพักครู!!
\"มิสแรมเซิลครับ..\"
เจ้าของนามนั้นหันหน้าตามเสียงเรียก รอยยิ้มประดับบนใบหน้าสวย ริมฝีปากบางได้รูปขยับเอ่ยทัก \"ว่าไงจ๊ะ เฟริน มีอะไรแต่เช้าเชียว\"
หากแต่นัยน์ตาของหัวขโมยกลับมองไปรอบๆอย่างไม่ได้หวังคำทักทายกลับ เมื่อเห็นร่งของนักสามดาบนามซอร์โร วันวิล กำลังพยายามเอ่ยขอเรียนเวทย์มนตร์เพิ่มเติมจากอาจารย์แม่มดวิงกี้ที่ย้อนกลับงงๆ \"ก็เธอยังจับคทาไม่ถูกเลย ริอ่านอะไรมาฝึกเวทย์หือ\"
เฟรินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาหาอาจารย์ประจำชั้นปีที่ยังคงมองเขางงๆ ก่อนคำพูดแรกจะเอ่ยเชิญชวน..
\"คือ.. มิสแรมเซิล ผมอยากปรึกษาเรื่องกลยุทธ์หมากกระดานเกียรติยศสักหน่อย พอจะมีเวลาไหมครับ\" ก่อนเขาจะยักคิ้วสีน้ำตาลแล้วยิ้มบาง พยายามเต๊ะท่าเท่ อาจารย์ประจำชั้นปีมองอย่างสงสัยก่อนจะเก็บเอกสารในมือไว้ในลิ้นชักแล้วปาดเหงื่อเบาๆ ก่อนยิ้มสมนิสัย \"ได้สิจ๊ะ มีอะไรก็ปรึกษาได้\"
\"ว่าแต่ไปปรึกษาที่สวนหย่อมดีไหมครับ ผมว่าถ้าคุยกันที่นี่ เดี๋ยวแผนได้รั่วไหลกันพอดี\" ก่อนเฟรินจะยิ้มน้อยๆแล้วแสร้งทำท่าผายมืออย่างสุภาพ โค้งตัวเสียสวย \"เชิญคร้าบ.. เทพีแห่งชัยชนะของป้อมอัศวิน\"
มิสแรมเซิลหัวเราะน้อยๆกับท่าทีตลกๆของเด็กหนุ่มหัวขโมย แล้วเดินออกจากห้องพักครูนำหน้าไป เฟรินมุ่นหัวคิ้วนิดๆอย่างไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่นัก... มิสแรมเซิลจะมาสนใจอะไร้กับลูกศิษย์อย่างเขา อายุก็น่าจะห่างกันประมาณเท่าตัวเชียว งานนี้ยากเย็นแสนเข็ญ.. ถ้าสาวน้อยล่ะก็หลุดมือยาก แต่ถ้าสาวใหญ่ล่ะก็
งานช้างชัดๆ
\"ว่าแต่.. เธอวางไว้ยังไงบ้างล่ะจ๊ะ เฟริน\" มิสแรมเซิลกุมมือแล้ววางไว้บนโต๊ะ เจ้าหัวขโมยนีบคว้ากระดาษที่ติดตัวมาด้วยขึ้นมา กางออกแล้วรีบตีตารางหกสิบสี่ช่อง มันเบี้ยวนิดๆ เขาทำจมูกย่น.. จนมิสแรมเซิลต้องหัวเราะน้อยๆ \"อันดับแรกผมกะจะลองจัดตำแหน่งดูก่อนน่ะครับ.. นี่ผม\" แล้วเขาก็เขียนชื่อตัวเองหลังกระดานฝั่งหนึ่ง นางพยักหน้ารับ
\"ส่วนคิงนี่คาโล.. ควีนต้องมาทิลด้า บิชอปผมอยากได้ซีบิลกับแองจี้.. ส่วนม้าผมก็คิดว่าน่าจะเป็นทิวดอร์กับคิล เรือก็ครี้ดกับโคลว์เหมือนเดิมดีแล้ว แต่ผมอยากสลับตำแหน่งกันสักหน่อย คิดยังไงครับ มิสแรมเซิล\"
\"ดีแล้วจ้ะ.. ที่เหลือก็เป็นเบี้ยใช่ไหม เธอจัดคนที่เก่งด้านดาบไว้เป็นเบี้ยหมดเลยนี่นา มีอะไรต้องถามเหรอจ๊ะ\" มิสแรมเซิลหัวเราะเบาๆ เฟรินหัวเราะตาม ก่อนที่มือของเขาจะจงใจไปสัมผัสที่มือของอาจารย์ แสร้งทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วยิ้มต่อ
กฎข้อหนึ่ง.. สาวชอบคนอารมณ์ดี
กฎข้อที่สอง.. หาโอกาสแต๊ะอั๋งให้ได้บ่อยที่สุด
\"คือ.. ผมไม่แน่ใจน่ะครับ ว่าความคิดของผม สิ่งที่ผมคิดและตัดสินใจไป ไม่รู้ว่าจะได้รับการยอมรับจากอาจารย์และเพื่อนๆเท่าไหร่ คนที่พูดทีเล่นทีจริงไปเสียหมดอย่างผม.. คง คงจะไม่ค่อยมีใครคิดเห็นเป็นจริงเป็นจัง\" สีหน้าของเฟรินแสร้งเศร้าลงทันใด ก่อนจะกลับมายิ้มสดใสอีกครั้ง \"แต่ถ้ามิสแรมเซิลเห็นด้วยคนนึงแล้ว ผมก็ดีใจฮะ\"
กฎข้อที่สาม.. ทำตัวให้น่าเห็นใจที่สุด
\"เฟริน..\" น้ำเสียงใจดีทอดแววอ่อนโยนชัดเจน ก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำตาลจะเงยขึ้นมาสบกับความเอ็นดูของอาจารย์อย่างแท้จริง \"ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกนะจ๊ะ.. เพื่อนๆเขารักเธอกันจะตาย ไม่เป็นไรหรอกนะ\"
เป็นชั่วครู่ที่เฟรินเงียบไป.. ไม่ได้วางแผนจะทำภารกิจให้สำเร็จ เพราะในสมองกำลังคิดเรื่องอื่น
\"งั้น.. เดี๋ยวขอฉันไปตรวจงานก่อนนะจ๊ะ ขอให้วันนี้เป็นวันที่มีความสุขนะจ๊ะ เฟริน ฝากเรื่องหมากการะดานเกียรติยศของปีเราด้วยล่ะ สู้ๆ เธอทำได้อยู่แล้วจ้ะ\" ก่อนที่หญิงวัยกลางคนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินจากไป...
ระหว่างทางกลับสู่หอป้อมอัศวิน.. เป็นครั้งแรกที่เฟรินกินข้าวอย่างเชื่องช้า เหม่อลอย ไม่ว่าภาพใดๆก็ตามบริเวณนั้นจะน่าสนใจไม่ใช่น้อย ก็ไม่อาจเรียกสายตาจากหัวขโมยหนุ่มไปได้แม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเป็น
\"หยุดเสียทีได้ไหม... เจ้าคนป้อมอัศวินป่าเถื่อน\" เสียงเย็นๆเรียบๆหันมาปรามอีกรอบกับไอ้เสียงดนตรี เอฟีน่า กริซโดริสเองไม่ได้ปฎิเสธว่ามันเป็นเพลงรักที่ไพเราะและหวานซึ้ง ที่ตั้งใจขับกล่อมอย่างดีจากนิคส์ นักดนตรีจากเมืองของเธอเอง แต่.. ถึงเธอจะมาดนางพญาเท่าไรก็ตาม เธอก็มีความกระดากอายสมหญิงอยู่บ้างเหมือนกัน
\"คือ.. เจค จากป้อมอัศวินใช่ไหม\" เสียงเอ่ยอย่างเกรงๆจากเจ้าหญิงวีชาแห่งสโนว์แลนด์เอ่ย เจคตอบด้วยการกวัดแกว่งดาบไปมา ก่อนจะรับเอกสารหนาปึ้กมาอีกครั้ง ...ก็วันนี้เขาเดินตามแม่เจ้าประคุณมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวๆก็ไปตรวจหอสมุด ประสานงานกับบรรณารักษ์ ประชงประชุม จะหาเวลาว่างแทบไม่ได้ เขาเลยต้องเปลี่ยนสถานะจากคนที่จะรักกลายเป็นคนรับใช้ไปเสียแล้ว
เฟรินนั่งเขี่ยผักสลัดในจานเล่นอย่างกินไม่ลง ไม่ใช่เพราะอาหารไม่อร่อยหรือสุขลักษณะไม่ค่อยดีตามที่ตนมักกล่าวอ้าง...
มิสแรมเซิล อาจจะเป็นมาดามคนหนึ่งในอีกหลายๆคนที่ถูกไอ้ครี้ดมันเอามาล้อเล่น เขาเองก็ไม่ได้คิดติดใจอะไร ...โดยอุปนิสัย เขาเองก็ไม่ใช่คนตัดใจยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว แต่นี่มัน?!!
เขาไม่อาจปฎิเสธตัวเองได้เลยว่า... เขาไม่ได้คิดกับมิสแรมเซิลอย่างคนรัก เป็นสตรีที่น่าชื่นชมในฐานะลูกศิษย์ของอาจารย์ ไม่เกี่ยวกับวัยหรือช่วงอายุ หากแต่ท่านเป็นคนที่เขาผูกพันด้วย มิใช้ความรัก หากแต่เป็นอะไร.. เขาก็ไม่รู้ รักอย่างที่เด็กคนนึงพึงจะรักและบูชา รักอย่างที่เป็นคนดูแลและขอบคุณ รวมไปถึง.. รักอย่างแม่อีกคน
ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ฝังอยู่ในหัวเขา... ต่อให้ใช้เล่ห์กลแค่ไหน เขาก็ทำไม่ลง
เฮ้อ.. จะเป็นอย่างไรหนอ สงสัยว่าเราคงจะ...
\"เออ.. เรื่องจีบของแกนี่เป็นไงบ้างวะ ครี้ด\"
นักรบหนุ่มตาเดียวหน้าม่อยลงถนัดใจ เอ่ยเสียงอ้อมแอ้มก่อนจิ้มๆที่หลักฐาน \"ก็แม่เจ้าพระคุณแองเจลีน่าน่ะสิโว้ย ไอ้ฉันก็นึกว่าเจ้าหล่อนชอบทรมานทรกรรมเลยให้ตีบ่อยๆ น้อยๆแต่นานๆ\" เสียงผิวปากดังฟิ้ว \"ก็มุขเดียวกับรักน้อยๆแต่รักข้อยนานๆ แต่ที่ไหนได้ ยัยนั่นนึกว่าฉันประสาท กระหน่ำตีมาไม่ยั้ง แต่ฉันก็พยายามตื้อนะ โดนมาอีกหลายนัด ดีหน่อยตรงมันเบาลง แต่หล่อนก็ยังคงตีซ้ำแผลเก่า\"
เขาลูบหัวป้อยๆ ก่อนพยักเพยิดถามมาที่เจค \"แกล่ะ เจ้าหญิงวีชาเป็นไงบ้าง\"
\"แย่\" คำตอบของโจรสลัดไม่ได้ดีกว่านักรบเท่าไหร่นัก \"เจ้าหล่อนสวย ทรงอำนาจ และอ่อนโยนพอสมควร เข้าสเป็กก็จริงแต่ว่า... เอ่อ บ้างานไปหน่อยว่ะ ไอ้ฉันจะขอเวลาเจ้าหล่อนก็บอกว่าเดี๋ยวๆๆ แล้วก็เดินหอบเอกสารเท่าภูเขาไปๆมาๆ ไอ้ฉันก็คิดว่าเจ้าหล่อนคงจะหนัก ตามแบบสุภาพบุรุษที่ดี\" เขากระแอม \"แน่นอน ว่าฉันเข้าไปช่วยหอบหวังทำคะแนน แต่ที่ไหนได้ กะจะชวนไปคุยนิดๆหน่อยๆเมื่อเสร็จงาน สรุปว่าฉันก็ต้องคอยหอบเอกสารนั่นไปๆมาๆ ประชุมเอย เข้าห้องสมุดเอย เมื่อยแขนกว่ายกดาบอีกว่ะ\"
\"ของฉันก็แย่\" นิกส์ที่นั่งซึมกระทืออยู่เอ่ยขึ้นขัดจังหวะ \"เจ้าหญิงเอฟีน่านี่ทิฐิจัดอย่างที่พวกแกเคยคุยกันไว้จริงด้วย ขนาดคิดว่าหญิงจะชอบเพลง ที่ไหนได้! เปล่าเลย พร่ำแต่บอกว่าฉันป่าเถื่อนน่ารำคาญ จนหล่อนหลบเข้าห้องน้ำไปนี่แหละ ฉันจึงมาโอกาสสูดหายใจหลังจากเล่นดนตรีมาน้านนาน\"
\"ผมก็จีบไม่เก่งด้วยสิครับ ^^\" นักบวชแสนสุภาพเอ่ยขึ้นพลางเกาท้ายทอย
\"ของฉันไม่ต้องพูดถึง\"
เมื่อวงใหญ่แลกเปลี่ยนประสบการณ์อย่างละเหิ่ยใจกันแล้วก็นอนราบพิงเบาะอย่างหมดแรง คิลที่เพิ่งเข้ามา เมื่อเห็นเหล่าเพื่อนๆไม่เหลือแรงไว้ต่อล้อต่อเถียงแล้วก็เริ่มมองหาเพื่อนสมาชิกในห้อง
เฟรินมันนั่งจับเจ่าอยู่กับกระดานหมากรุก? นั่งจัดหมาก?
\"เฟริน.. เป็นอะไรรึเปล่า?\"
นัยน์ตาสีน้ำตาลเลื่อนลอยขยับขึ้นมามองก่อนส่ายศีรษะแล้วขยับเก้าอี้ให้นั่ง เด็กหนุ่มมองเพื่อนรักที่อยู่ในร่างชายอย่างงงัน หญิงไหนวะทำไอ้ปรมาจารย์ของเขาหมดสภาพ!
\"สภาพแกอย่างนี้เนี่ยนะเรียกไม่เป็นอะไร?? ซึมกระทืออย่างกับวิญญาณออกจากร่าง จีบไม่คืบหน้าหรือว่าไอ้คาโลมันบอกเลิก!?\"
เฟรินที่ยังคงเหม่อลอยกับกระดานหมากรุกชูหนึ่งนิ้วขึ้นมา ทำให้คิลถอนหายใจแล้วพิงเก้าอี้ เริ่มบ่นเอื่อยๆไม่สมนิสัยขี้เล่นของเจ้าตัว
\"ฉันก็ไม่ได้เรื่อง เจ๊โซมาเนียคุยกับฉันแต่เรื่องความเร็ว ฉันก็ได้แต่เออออไป จะคิดถ้อยคำหวานๆอะไรยังไงก็คิดไม่ออก\" แล้วเขาก็ยกขาเก้าอี้ขึ้นเอียงกาย เมื่อนึกขึ้นได้ก็สะดุ้งเฮือก
ก็ปกติไอ้เฟรินมันจะต้องเริ่มเลคเชอร์วิชาจีบสาวนี่หว่า!?
\"แกเป็นอะไรไปวะ เฟริน!!\"
เท่านั้นเองคนเหม่อลอยก็สะดุ้งสุดตัวแทบตกเก้าอี้ เมื่อเพื่อนผู้หวังดีตอนนี้จับเข้าที่ไหล่ แล้วมองหน้าของเขาอย่างหงุดหงิด \"แกเป็นบ้าอะไรวะเฟริน! ผีประสาทเข้าสิงรึไง แกมีปัญหาอะไรรึไงวะ ทำไมถึงได้เงียบไม่พูดไม่จา ถามคำตอบคำน่ะ แกเป็นอะไร\"
เฟรินถึงกับอึ้ง ...ไอ้คิล มันเป็นห่วงเราด้วย??
แล้วเขาก็ยิ้มออกมาแล้วเริ่มเล่าทุกอย่างให้คิลฟัง
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ...ทุกวันๆ ความคิดของเฟรินคือการไปคุยกับมิสแรมเซิลเรื่องหมากกระดานเกียรติยศ ในขณะที่หนุ่มๆคนอื่นมุ่งมั่นกับการจีบมากกว่า...
\"สรุปว่าถ้าเขาเดินมาอย่างนี้.. เธอต้อง?\"
เขาหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนขยับม้าสวบเข้าไปแล้วปิดกั้นทางเดินของคิงหมดทุกทาง \"อย่างนี้ดีไหมฮะ\"
\"อืม...\" มิสแรมเซิลหยุดคิดก่อนขยับรอยยิ้ม \"ถ้าในกระดานหมากรุกแบบนี้ แบบนี้เธอชนะใสแน่นอนจ้ะ แต่ว่า ถ้าเป็นสนามจริง\" เธอหยุดเว้นจังหวะไปชั่วครู่ \"ม้าตัวนี้ก็หมายถึง ทิวดอร์ ....เธอน่าจะรู้ดีนะจ๊ะ ว่าทิวดอร์เขามีจุดอ่อนในการสู้รบยังไงบ้าง\"
\"ความไม่แข็งแรงเท่าที่ควร..\"
\"ถูกต้อง! เธอซึ่งใช้งานทิวดอร์มามากพอสมควรแล้ว เขาอาจจะสู้ไม่ไหวจนทำให้เปิดช่องโหว่จนไม่มีสิทธิจะสะกัดได้อีกต่อไป ทางที่ดีนะจ๊ะ ฉันว่า..\" แล้วม้าตัวนั้นก็ถูกถอยกลับไปที่เดิม ก่อนจะวางบิชอปไว้ในตำแหน่งที่ใกล้เคียงกัน \"อย่างนี้จะดีกว่ามั้งจ๊ะ แองจี้ค่อนข้างทนดี ดักไว้ตรงนี้ก็ยังมีโอกาสชนะสูง แม้ว่าอาจจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์เท่าม้าเมื่อกี๊ก็ตาม\"
\"แต่.. ทำไมล่ะฮะ\"
\"คนคือสิ่งที่แตกต่างระหว่างหมากรุกกับหมากกระดานเกียติยศจ้ะ เฟริน\" มิสแรมเซิลยิ้ม \"ในหมากรุก ตัวหมากทุกตัวไม่มีชีวิต การแพ้คือการออกจากกระดาน แต่ในเกมหมากกระดานเกียรติยศ การแพ้คือการบาดเจ็บ ซึ่งบั่นทอนขวัญและกำลังใจของสมาชิกร่วมทีมมาก แม้จะไม่ตายจริงๆก็ตาม เธอต้องคิดถึงสภาพจิตใจของเพื่อนพ้องไว้ด้วยนะจ๊ะ ไม่มีใครสู้ได้ดีเพราะความแค้นหรอก ความแค้นทำให้เราขาดสติ ความขาดสติคือความประมาท ความประมาทคือหนทางสู่ความตาย\"
เฟรินนิ่งเงียบไป...
\"เธอเล่นได้ดีจ้ะ แต่ถ้าเธอหัดฝึกและคิดเรื่องนี้มากกว่าที่เป็นอยู่ การเดินแต่ละตาของเธอจึงจะสมบูรณ์แบบจ้ะ ห้ามลืมนะ.. ต้องพยายามทำให้ชัยชนะอยู่ใกล้ ในขณะที่สูญเสียส่วนน้อยเท่านั้น\"
แล้วมือของเธอก็ขยับมาดูนาฬิกา ยิ้มเศร้าๆแล้วขยับกายลุกขึ้นยืน
\"ได้เวลางานอีกแล้ว ไปก่อนนะจ๊ะ เฟริน\"
ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา ..แม้เขาจะพยายามตั้งสติแล้วจีบ แต่เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางใจดีอ่อนโยนของมิสแรมเซิล ความคิดเหล่านี้แทบจะหายไปทันที จนในสุดเขาก็ขอเวลาปรับสภาพจิตใจสักหน่อย
นี่ก็เหลือเวลาอีกสองวันจะครบอาทิตย์แล้ว..
เฟรินเดินกลับป้อมอัศวินด้วยท่าทีเหม่อลอยแทบจะเหมือนเดิม เมื่อผลักประตูเข้าไปก็ได้ยินแต่เสียงร้องของเหล่าสหายทโมน
\"หา!! ไอ้กัส แกจีบติดแล้วเรอะ!!\"
เหล่าตาโตๆยิ่งเบิกกว้างเมื่อมีการพยักหน้ารับของนักบวชมาดขรึมที่ไม่เคยล้อเล่น ประกอบกับคำอธิบาย \"ฉันได้รุ่นน้องปีหนึ่ง เรียบร้อยดีเหมือนกัน ฉันก็ไปชวนคุยอะไรแบบนี้ พอดีว่ามาจากกิลดิเรกเหมือนกัน เลยคุยกันง่าย พอขอคบด้วยน้องเค้าก็โอเคแล้วก็เป็นลมไปเลย\"
ครี้ดเป็นคนหนึ่งที่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ \"อิจฉาว่ะกัส แกมันหล่อเสน่ห์แรง ไม่เหมือนฉันที่วันๆต้องจีบด้วยวิธีน่าอนาถอย่างการตีหัว\"
แล้วหนุ่มๆก็ปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด แต่ในเมื่ออาจารย์อย่างครี้ดยังทำไม่สำเร็จ พวกเขาเหล่านั้นจึงเปลี่ยนความคิดจากการที่จะให้ครี้ดช่วยมาเป็นการปรึกษาแลกเปลี่ยนและบ่นไปบ่นมาเฮฮาประสาเด็กผู้ชาย
แล้วอีกสองร่างก็ตามมา ประตูเปิดผาง พร้อมกับการมาถึงของเจ้าชายแห่งคาโนวาล และนักฆ่าแห่งซาเรส ทั้งสองดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเหมือนกับคนที่เหลือ แม้ว่าตามจริง เจ้าชายคาโลจะมีสีหน้าปกติ นั่นคือเงียบเฉยก็ตาม
\"คาโล! แกทำอะไรลงไปเข้าใจไหม ไอ้บ้าเอ๊ย!!\"
เด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบ หากแต่นัยน์ตาสีฟ้านั้นจ้องเขม็งมายังร่างของหัวขโมยหนุ่มที่ยังคงซึมกระทือเหมือนทุกๆวันที่โซฟานั่งเล่น ทุกคนละสายตาจากนักบวชแห่งกิลดิเรกมามองที่คาโลเป็นสายตาเดียว เขาไม่ได้ตอบคำถามของเพื่อนนักฆ่าหากแต่ย่างสามขุมมาที่เฟริน...
นัยน์ตาสีน้ำตาลหันมามอง แล้วก็เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ชี้ที่ตัวเองประมาณว่านี่เกี่ยวกับตนเองหรือ? แน่นอนว่าคาโลยังคงไม่ตอบ หากแต่จับมือของเขาฉุดขึ้นมายืน เฟรินยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น เจ้าชายหนุ่มไม่พูดอะไร แล้วการกระทำของคาโลก็ทำให้เขา..
กลับกลายเป็น\"เธอ\"..
แหวนสีทองเกลี้ยงเกลาถูกดึงฟึ่บเข้าไปอยู่ในมือของเจ้าชายแห่งคาโล เปลี่ยนให้หน้ากร้านโลกกลายเป็นหน้าอ่อนหวาน ผมสีน้ำตาลยาวประบ่านั้นก็ยิ่งทำให้ดูเป็นสตรีมากขึ้น ร่างค่อยๆเล็กบางลงทำให้เสื้อนั้นยิ่งโคร่งถนัดตา เขาขยับรอยยิ้มเซียวๆ แล้วประโยคหนึ่งก็มาสะดุดหูของเธอราวกับถูกสายลมพัดพามาจากปากบางของเขา..
\"เรื่องของเรา จบกันแค่นี้เถอะ\"
ทำให้สติที่พยายามครองจากเรื่องทั้งหลายแหล่ของเธอกระเจิง เรี่ยวแรงที่แทบจะทรงตัวไว้ได้ทำให้ร่างของเธอทรุดลงบนโซฟาที่พร้อมรองรับ หอบหายใจถี่ๆราวกับเรื่องเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องที่ฝันไป พร้อมๆกับความเงียบสงัดที่เกิดขึ้นทั่วบริเวณ แต่แล้วคนที่ทำลายความเงียบนั้นก็คือ คิลมัส ฟีลมัส
คอเสื้อเชิร์ตสีขาวถูกกระชากรวบเข้ามา แล้วน้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่ค่อยเห็นจากนักฆ่าหนุ่มอารมณ์ดีก็โวยลั่น
\"ไอ้ประสาท! ไอ้เลว! มันไปคุยกับเด็กปราการปราชญ์!! ถึงแกจับได้ผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาบอกเลิกกับเฟรินเลยนี่หว่า ไอ้เวร!!\"
\"ใช่\" เสียงที่โมโหไม่แพ้กันของนักรบหนุ่มแห่งไนล์ดังขึ้นแล้วขยับกายเข้ามาใกล้ หมัดลุ่นๆเสยใบหน้าคมคายของเจ้าชายอย่างไม่กลัวเกรง \"ฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้นี่หว่า แกจีบนั้นก็จีบไป แต่พอมันจบแกก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาเลิกกับเฟรินเลย ขอโทษเฟรินซะ เดี๋ยวนี้!!\"
ในขณะที่เด็กสาวที่นั่งอึ้งอยู่บนโซฟากำลังรวบรวมเหตุการณ์ทุกๆอย่าง.. เรื่องของพวกเธอไม่ได้จบเพราะการหึง แต่จบเพราะ.. เพราะ
เขา นอกใจเธอ
แล้วเธอก็แค่นรอยยิ้ม
ผู้หญิงคนนั้นคงสวยและโชคดีมากสินะ
..
\"นายไม่มีสิทธิมาสั่งฉันอย่างนี้ ครี้ด ธันเดอร์ ...ปล่อยคอเสื้อฉันลงได้แล้ว ฟีลมัส ตระกูลนักฆ่าแห่งซาเรสไม่เห็นจำเป็นต้องแคร์หัวขโมยคนนึงขนาดนี้ และฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าตระกูลฟีลมัสจะไม่มีมารยาท กล้าทำกับราชวงศ์แห่งคาโนวาลขนาดนี้\"
คิลคลายมือที่กำคอเสื้อลงเล็กน้อย ในขณะที่ยังคงพยายามฝืนยิ้ม \"งั้นแกคบกับเฟรินมาตลอดเพื่ออะไร\"
คาโลยิ้มเหิ้ยมเกรียม ในขณะที่น้ำเสียงนั้นกลับนุ่ม แต่อันตราย \"ก็เห็นว่ามันยังบริสุทธิ์ดีอยู่ และดูน่าสนใจดี.. แถมยังเป็นถึงรัชทายาทสองแผ่นดิน คบไว้เพื่อการติดต่อทางการเมืองไม่เสียหาย แต่ฉันก็ต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอด เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะมันเอือมระอาแล้วน่ะสิ มีใครบ้างล่ะอยากจะคบกับคนที่ไม่ยอมรับว่าตนเองเป็นหญิง? มีใครบ้างล่ะที่อยากจะคบกับคนที่ไม่เคยทำให้ดูดี?\"
\"ไอ้..\"
\"ใครอยากจะคบกับคนที่อาบน้ำเร็วไฟแลบ ทำเรื่องยุ่งวุ่นวายไปสามบ้านแปดบ้าน แส่ไม่เว้นวัน การเรียนก็ไม่สนใจ เวทย์ไม่ได้เรื่อง บอกตรงๆว่าฉันต้องพยายามใช้ความอดทนมากเลยนะ ...เฟลิโอน่า เกรเดเวล\"
ประโยคสุดท้ายเป็นประโยคที่เขาหันมาพูดกับเธอโดยตรง
\"แล้วก่อนที่ฟางเส้นสุดท้ายของฉันจะขาด ครี้ดก็ยื่นข้อเสนอดีๆนี่ให้ รู้ไหมมันน่าสนใจขนาดไหน? ได้ไปลองดูคนอื่นๆที่มีดีกว่าเธอเยอะแยะ คนอื่นๆที่เพียบพร้อมและพร้อมจะเทกายถวายชีวิตให้ฉันได้ ไม่ต้องถามหรอกว่าอยากจะมาลองคบกับฉันไหม พวกนั้นน่ะแทบจะยอมให้ฉันพรากของสำคัญของตนเองอย่างความบริสุทธิ์ได้ทีเดียวเชียว..\"
\"ต้องขอบคุณครี้ดอีกครั้งที่ทำให้ฉันได้เจอกับเฟรเซีย เจ้าหญิงแห่งเพิร์ลและแกรนด์ไลน์ เจ้าหญิงสองแผ่นดินเหมือนเธอ เจ้าหญิงที่เพียบพร้อมและสมบูรณ์ทุกอย่าง ไร้ที่ติ หลายอย่างเหมือนเธอ และหลายอย่างดีกว่า แถมหล่อนก็ยังเคี้ยวง่าย ยังยอมอ่อนผ่อนตามใจฉัน การจะจีบหล่อนน่ะเป็นเรื่องง่าย แต่ฉันกลับไม่อยากทิ้งหล่อนเลย ...และเพื่อการที่จะทำให้หล่อนรู้ว่าฉันจริงใจ..\"
\"เลยมาขอเลิกกับฉันงั้นสิ\" ประโยคที่ดังมาจากเจ้าตัว เฟรินยืนขึ้นแล้วยิ้ม \"ขอบใจมาก เจ้าชายคาโล ที่ทำให้ฉันรู้ข้อเสียมากมายของตัวเองขนาดนั้น ขอบใจ ...หากนั่นเป็นสิ่งที่ท่านปรารถนา ตามแต่ใจท่าน\"
\"ยินดียิ่งกระหม่อม ...งั้นหม่อมฉันขอตัว\"
คิลเผลอปล่อยเสื้อของคาโลตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ทำให้เจ้าตัวหมุนกายแล้วก้าวผ่านออกไปจากประตู ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัด ตะลึงงัน และเศร้าเสียใจของใครบางคนที่ทรุดกายลงโดยมีเพื่อนรักพากลับไปห้องอย่างรวดเร็ว..
คืนนั้นเป็นคืนวันเพ็ญ พระจันทร์สีเหลืองทองกลมโตลอยเด่นเป็นสง่า...
เขานั่งมองดวงจันทร์ประกอบเสียงสะอื้นไห้ รวมไปถึงน้ำที่ชุ่มบ่า หากแต่ด้วยความเป็นเพื่อน เขาไม่เคยแคร์... คิดพลางตบบ่าเพื่อนรักที่ทั้งถูกยึดแหวน และยึดหัวใจ ความเชื่อมั่นทั้งหมดหายวิบไปกับร่างของหมอนั่น
มันยังคงไม่กลับมา..
ไม่สิ.. อาจจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว ไม่กลับมาอีก
ห้องนอนที่ควรจะอยู่สาม กลับมีเพียงแค่สองคน
นัยน์ตาสีม่วงหลบมามองร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขน.. มันยังคงร้องไห้ไม่หยุด
น้ำตาจากลูกผู้หญิงที่ชื่อเฟลิโอน่า เกรเดเวล....
น้ำตาแด่น้ำแข็ง
น้ำตาแด่ความปวดร้าว
น้ำตาแด่ความหลอกลวง
น้ำตา... แด่สิ่งที่ไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมอีกต่อไป
และเขา.. จะเป็นคนคอยปลอบโยนเอง
เพื่อนรัก
คิลปล่อยเพื่อนที่หมดแรงให้หลับเงียบๆอยู่บนเตียง ส่วนตนเลี่ยงออกมาในห้องนั่งเล่นรวม ทุกคนกรูเข้ามาหาด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจนัก
\"คิล เฟรินเป็นไงมั่งวะ\" คนเริ่มแผนการเอ่ยถามก่อนอย่างเป็นห่วง คิลทำมือบอกให้ทุกคนนั่งลงแล้วก็ตอบคำถามด้วยสีหน้าไม่ดีกว่ากันนัก \"แย่... ร้องไม่หยุด ทำเอาเสื้อฉันเปียกโชก\"
ทุกคนรู้ดี ...แม้คิลจะมีท่าทีรำคาญ แต่มันก็รักเฟรินที่สุด
\"ให้พวกเราช่วยไปปลอบไหมคะ คุณคิล\" เจ้าหญิงคนงามแห่งคาโนวาลเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง แล้วหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนสาวอีกสอง แต่นักฆ่าหนุ่มก็ส่ายหน้า แล้วเอ่ยออกมาลอยๆ \"คนที่จะแก้เรื่องนี้ได้มีเพียงเจ้าตัวกับคาโลเท่านั้น ...สถานการณ์แบบนี้ฉันว่า มันต้องตัดใจเองเสียแล้วล่ะ พวกเราคงทำได้เพียงให้กำลังใจเท่านั้น\"
เรนอนพยักหน้ารับนิดๆ ก่อนจะนั่งลงเช่นกัน \"นั่นสินะคะ คุณเฟรินก็ออกจะเข้มแข็ง ถึงคุณเฟรินจะเป็นอย่างที่คาโลว่าจริงๆ ถึงคาโลจะมีสีหน้าอย่างนั้นจริงๆ แต่เท่าที่เรนอนดู มันไม่น่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้เลยนะคะ คาโลออกจะรักคุณเฟรินมาก..\"
\"มันน่ะแสแสร้งที่สุด!\" เจคสรุปอย่างหงุดหงิด \"คืนนี้หรือว่าต่อๆไปก็อย่าหวังว่าจะได้มาเหยียบป้อมอัศวินนี้อีก ถ้ามันยังไม่ขอโทษเฟริน!\"
\"ใช่\" ครี้ดเริ่มบ้าง \"ใครเห็นด้วยกับฉันบ้างว่าไอ้คาโลมันทำเกินไป ไม่สมควรให้อภัยที่สุด!\" ทุกมือยกขึ้น แล้วครี้ดก็ยิ้ม \"งั้นก็ดี พวกเราตกลงกันแล้วนะ ว่า..\"แล้วเขาก็เอามือวางลงบนโต๊ะแล้วพูดต่อ \"นับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ตราบใดที่มันยังไม่เสนอหน้าเลวๆของมันมาขอโทษเฟรินล่ะก็..\"
\"เจ้าชายคาโล วาเนบลี จะถูกไล่ออกจากป้อมอัศวิน!\" เจคเอามือลงมาทาบ
\"มันไม่ควรจะนับเพื่อนกับเราอีกต่อไป!!\" โคลว์เอ่ยขึ้น
\"มันจะไม่มีสิทธิมาเก๊กแถวนี้อีก!\" ทิวดอร์พูดด้วยท่าทีมุ่งมั่น
\"เราจะตั๊นหน้าหล่อๆนั่นให้บูด!\"
ทุกคนพูดด้วยปณิธานมุ่งมั่น..
??....
คิลตื่นจากนิทราคาบอาจารย์เจ้าชายชั่วคราว เพื่อเหลือบมองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ห่าง ...มันยังคงหลับ แม้จะไม่สุขีเท่าเมื่อวันก่อน เพราะนัยน์ตาและปลายจมูกติดจะแดงนิดๆดูออกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่มันก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม
แล้วเขาก็ยิ้มเศร้าๆ
จริงนี่นะ... การจะเลิกนิสัยนั้นน่ะยากแสนยาก แถมคาโลมันเป็นฝ่ายไปเอง เป็นมันคงจะทำอะไรประชดไปก็ไม่เหมาะไม่ควร อันที่จริง ..ความรักมันควรจะรักจากความจริง ตัวตนของคนๆนั้น ไม่ใช่การเสแสร้งมันจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม..
\"คุณคิล ทุกคน ..เรนอนมีอะไรจะบอกค่ะ\"
เจ้าหญิงเรนอนเอ่ยขัดขึ้นมากลางวงสนทนา แล้วขยับกายมานั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นรวม \"ข่าวล่าสุดจากคาโนวาลค่ะ กำลังจะมีการหมั้นกับทางเพิร์ลและแกรนด์ไลน์ แต่เป็นใครอันนี้เรนอนไม่รู้นะคะ พอดีว่าสารนั้นมันรีบเร่งมากเลย ...แต่ถ้ารวบรวมจากข้อมูลของคุณคิลแล้วล่ะก็\"
\"เป็นคาโลแน่\" ครี้ดสรุป \"เจ้าหญิงคนนั้น นายบอกเองนี่คิลว่าเป็นเจ้าหญิงแกรนด์ไลน์และเพิร์ล นั่นคงจะเป็นการหมั้นไม่ผิดแน่ คู่หมั้นของคาโล เจ้าตัวก็ดันโชคดีไปจับได้จากรายชื่อที่ฉันสุ่มเอา\"
\"งั้นแสดงว่ามิสแรมเซิลนายก็สุ่มสินะ\"เฟรินที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิดแล้วหรี่ตามอง ครี้ดเกาศีรษะหัวเราะแหะๆแล้วก็รับมหากัมปนาทพระราชทาน \"จะประสาทรึไง!! ให้ฉันไปจีบคนคราวแม่อย่างนั้น!!\"
\"อ้าว แกได้มิสแรมเซิลเรอะ\" ครี้ดเองกลับเป็นฝ่ายแปลกใจแล้วตบบ่าเพื่อนสาวอย่างอารมณ์ดี \"น่า... สู้ๆ แกมันซวยเองว่ะ\"
\"แต่นี่มันวันสุดท้ายแล้วนะเว้ย เฟริน แกจะจีบทันเหรอวะ\" เจคเอ่ยขึ้นบ้าง \"จะว่าไป พวกเราก็มีจีบติดอยู่สองคนคือกัสกับไอ้บ้านั่น แต่ดูท่าทางจะทิ้งไม่ได้ทั้งคู่ ...ฉันเองก็แห้วว่ะ กิจกรรมทุกวันเจ๊ให้แต่แบกของไปแบกของมา เศร้าสุดๆ\"
นัยน์ตาสีน้ำตาลละจากบทสนทนาแล้วเหม่อลอย...
วันนี้วันที่เจ็ดแล้วสินะ
สองวันแล้วสินะที่ไม่ได้เจอหน้าหมอนั่นเลย มันไม่มาเรียนเลยสักคาบ
อยากเจอ.. อยากคุยร่ำลา
ครั้งสุดท้าย
เวลาค่อยๆผ่านไปพร้อมกับความเหนื่อยล้าของเหล่าลิงทโมนทั้งหลายที่ค่อยๆจากกันไปหลับคนละหน่อสองหน่อ ออมแรงไว้... วันพรุ่งนี้ก็จะได้หยุดแล้ว วันเสาร์ที่ทุกคนรอคอย เธอก็เคยรอคอยมันเช่นกัน แถมช่วงนี้ไม่มีการบ้าน
เฟรินเองยังคงขอตัวนั่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นที่มีเพลิงเตาผิงโชติช่วง ความอบอุ่นแผ่ไล้อาบทั่วบริเวณ..
เที่ยงคืนแล้ว
เธอควรจะไปปราการปราชญ์ ถ้าหมอนั่นยังอยู่
คิดพลางขยับกายขึ้นเตรียมเปิดประตู แต่แล้วประตูก็เปิดออกผาง... พร้อมกับการปรากฎตัวของบุรุษต้องห้ามแห่งป้อมอัศวิน เจ้าตัวไม่ได้อยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนเอดินเบิร์กอย่างที่คุ้นตากัน ร่างนั้นที่เธอไม่ได้เห็นมาไม่กี่วันแต่มันรู้สึกขาดโหวง ร่างบางสั่นระริกแต่พยายามครองสติไว้แล้วกลั้นใจเอ่ยออกไป
\"ที่นี่ไม่ต้อนรับท่านเสียแล้ว เจ้าชายคาโล\"
หากแต่เจ้าชายผู้องอาจกลับย่างสามขุม สีหน้าเรียบเฉย ทำให้เธอต้องถอยหลังไปเรื่อยๆ แล้วหยุดทรุดตัวลงบนโซฟา หอบหายใจแฮ่กๆ
แล้วทันใดนั้น ร่างสูงโปร่งก็ขยับเข้ามาแล้วโอบกอดร่างบางไว้แน่น ร่างของหล่อนเกร็งจัดในขณะที่สติที่พยายามจะครองไว้เริ่มพร่าเลือน มันยังคงคิดเหมือนเดิมใช่ไหม ... หล่อนเจ้าปัญหา ยุ่งยาก วุ่นวายเป็นที่สุด
แล้วกลับมาทำไม กลับมาทำไม!
\"เฟริน...\"
\"ไอ้บ้า!! ไปหาเจ้าหญิงของแกสิ แกเกลียดฉันนี่ ไปสิ ไป!... ทำไมล่ะ ทำไมไม่ไปหาเจ้าหญิงที่สมบูรณ์แบบของแก ฮือ...\" แล้วน้ำตาใสๆก็เริ่มไหลรินมาตามข้างแก้ม นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนโยนไม่เหมือนวันนั้นอีกต่อไป มือของเขาขยับขึ้นปาดให้อย่างหวังดีแต่หล่อนก็ปัดมันทิ้ง
คาโลยิ้มบางๆ ก่อนคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อยแต่กลับขยับไปกระซิบข้างหู
\"นายจำกติกาของเกมของครี้ดได้รึเปล่า...\"
เฟรินตอบออกมาทั้งที่ยังสะอื้นไห้ \"อือ.. จีบ แล้วสลัด ค่อยง้อในหนึ่งอาทิตย์\"
เจ้าชายหนุ่มขยับหน้าคมคายเข้าไปใกล้ แล้วเอ่ยกระซิบ \"นี่คือขั้นตอนสุดท้าย ง้อไง..\"
เท่านั้นเอง เสียงสะอื้นก็หยุดกึก เมื่อเริ่มเดาอะไรได้ลางๆ..
\"ที่จีบ แกมาถามว่าฉันรักแกไหม?\"
คาโลพยักหน้า
\"ที่สลัด แกก็เล่นละครกับเจ้าหญิงคนนั้น?\"
คาโลยิ้ม
\"ที่ง้อ ก็คือไอ้นี่น่ะเรอะ?!!\"
คาโลขยับกายเข้าไปใกล้แล้วหอมหล่อนเบาๆทีหนึ่ง พลางขยับอ้อมแขนให้กระชับอีกนิด แต่แม่ยอดยุ่งก็ยังพยายามจุดชนวนอีก \"แล้วเรื่องงานหมั้นจากทางเพิร์ลล่ะ ไม่ใช่แกหรอกเรอะ!!\"
\"ญาติของฉันต่างหาก ที่หายไปสองวันนี่ก็ไปเป็นธุระให้ เจ้าหญิงคนนั้นไงคู่หมั้นของญาติฉัน ...ขอยืมมาเล่นละครสักนิด\" แล้วเขาก็ขยับหน้าเข้าไปใกล้หูของหล่อน \"ไง เหมือนใช่ไหม ...หน้ากากฟาโรห์คราวนี้คะแนนฉันดีกว่านายแน่ เฟริน\"
\"ไอ้ประสาท\" เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แล้วรับอ้อมแขนนั้นอย่างเต็มใจด้วยการโผเข้ากอดคอคนตัวสูง \"ไอ้บ้า แกมันบ้าที่สุดเลยรู้ไหม เล่นซะใจหายวาบ... พูดความจริงซะหมดแบบนั้นน่ะ\"
\"ความจริงก็ส่วนนึงสิ\" เขายังคงยิ้ม \"แต่ที่จริงกว่านั้น นายมีอะไรดีและน่าสนใจกว่าข้อเสียเหล่านั้นเยอะแยะ เฟริน... ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันไม่มีวันนอกใจนาย เฟริน เจ้าชายคาโล วาเนบลีคนนี้ขอสัญญาด้วยเกียรติ จะขอแต่งงานกับเจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวลแน่นอน เชื่อไหม?\"
\"ถ้าไม่เชื่อจะเสื-อก ใส่แหวนนี่ทำห่าเหวอะไรวะ\" แล้วหล่อนก็ยกนิ้วที่ใส่แหวนหมั้นสีทองกลมเกลี้ยงไว้ขึ้นมา เจ้าชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ...
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พรุ่งนี้ เขาก็จะชนะเกมนี้อย่างสมบูรณ์แบบ
กระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา มันเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีคำๆหนึ่งเขียนไว้อย่างชัดเจน แม้จะอ่านยากไปสักนิด
\"เฟลิโอน่า\"
\"หา! ไอ้คาโล เรื่องทั้งหมดนี่แกเล่นเกมของฉันหรอกเรอะ!!\"
เจ้าตัวเหวอลั่น แล้วยืนทำตาปริบๆเมื่อนึกถึงเรื่องที่เฟรินเล่าอย่างเมามัน ประกอบการกลับมาของเจ้าชายคาโลแล้ว มันคือเรื่องจริงอย่างที่สุด เขากลืนน้ำลาย
ก็ไอ้คาโลมันดันโชคดีที่สุด แล้วมันก็เป็นคนเดียวที่ชนะเกมนี้
\"แต่ก็ดีนะคะ ที่เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ เรนอนตกใจเลยว่าอยู่ดีๆคุณโรก็มาให้ความสนใจและให้ความสำคัญกับเรนอนเป็นพิเศษ\" เจ้ทหญิงคนงามยิ้มไปทางขอทานที่ยิ้มบางๆตอบ โดยมีนักฆ่าหนุ่มยืนแผ่รังสีทะมึนอยู่ตรงนั้น
\"แล้ว... นายจะให้รางวัลอะไรฉันล่ะ ครี้ด\" คาโลเอ่ยทีเล่นทีจริง ครี้ดถึงกับอึ้งแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
\"งั้นจะให้หอมสักฟอด เอาไหมล่ะ คาโลที่รักจ๋า!!~\"
เสียงร้องอย่างขยะแขยงดังออกมาไม่ขาดปากจากเหล่าเพื่อนร่วมชั้นปี โดยมีเฟรินเป็นคนหนึ่งที่หัวเราะร่า...
วันนี้ เธอมีความสุขมากที่สุด!
ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมดีแล้ว ดีที่สุด ไม่ว่ามันจะขี้เก๊กเย็นชาเป็นน้ำแข็ง..
แต่ยังไงมันก็คือคนที่เธอรัก และเป็นคนที่รักเธอ
ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งขี้เก๊ก บ้าอำนาจ และไม่เคยยอมแพ้คนนี้นี่แหละ
\"ไหนๆเกมก็จบลงไปแล้ว\" ครี้ดเริ่มต่อ พลางเหล่ไปทางสามสาว \"พวกเธอคิดว่าไง? อยากลองเหล่หนุ่มดูบ้างไหม ฉันช่วยเองไม่คิดมูลค่า\"
แล้วเสียงโวยวายก็ดังลั่นทั่วป้อมอัศวิน!!
จบละค่า ขอเม้นเยอะๆ เน้อ
ปล. เรื่องใหม่นี้จะคนละแนวกับฟิคนี้นะเจ้าคะ เรื่อง The Prince\'s tale เรื่องเล่าของเจ้าชาย
เซิร์จชื่อนักเขียนเอาก็ได้ค่ะ ฝากอีกเรื่องสำหรับคนที่ชอบงานของเรานะเจ้าคะ ^-^
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น