ท่ามกลางความมืดมิดของคืนที่เงียบสงัดคืนหนึ่ง.........
น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว
มันไหลทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้น
วันที่ฉันค้นพบความจริง........
  คุณเชื่อมั้ยว่า เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่ควรรับรู้ถึงความจริง????
          +++++++++++++++++++++++++++
    ในตอนแรกที่ฉันและเขาได้พบกัน
ทุกๆอย่างดูเหมือนปกติ  แต่............
เมื่อเราได้สบตากัน ฉันรู้สึกว่า
โลกหยุดหมุน  สิ่งมีชีวิตกำลังหยุดภารกิจ  แม้กระทั่ง...
นาฬิกาทุกเรือนต่างหยุดเดิน!!!!
และฉันก็ค่อนข้างแน่ใจว่าเธอรู้สึกเหมือนกัน
ฉันและเธอต่างยิ้มให้กัน...โลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู
    3 เดือนต่อมาเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน
ทุกๆอย่างดำเนินไปด้วยดี
จนกระทั่ง........
“ ถ้าเธอรู้ว่าเธอเป็นแค่คนคั่นเวลาของคน 2 คนล่ะ ” 
มันเป็นคำถามที่ทำให้หัวใจฉันแทบหยุดเต้น
ฉันถามเขาว่าอยู่ดีๆทำไมมาถามกันแบบนี้
แต่เขากลับตอบว่าไม่มีอะไร
ฉันเลยไปเล่าให้เพื่อนฟัง และบอกเพื่อนว่า
อยากรู้จังว่าทำไมเขาถึงถามแบบนั้น
เพื่อนได้แต่ปลอบว่าอย่าคิดมาก
แต่ฉันก็ยังดึงดันที่จะรู้ เพื่อนจึงอาสาไปสืบมาให้
จากวันนี้เป็นเมื่อวาน
จากเมื่อวานเป็นมะรืน
จากมะรืนเป็นสัปดาห์ที่แล้ว
จากสัปดาห์ที่แล้วเป็นเดือนที่ผ่านมา......
ฉันค่อยๆลืมคำถามนั้นลง
ตลอดเวลาที่คบกันจนถึงวันนี้
ฉันวาดฝันอนาคตไว้อย่างสวยงาม คิดว่าเราคงจะมีความสุขด้วยกัน
แต่แล้ว.....
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ฉันดูเบอร์ คนที่โทรมาคือเพื่อนฉันเอง
เพื่อนถามฉันว่าฉันยังอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคำถามนั้นอีกไหม
ฉันนึกอยู่ครู่นึงจึงบอกเพื่อนไปว่าอยาก
เพื่อนฉันตอบมาตามสายโทรศัพท์ว่า
จริงๆแล้ว แฟนฉันเขามีแฟนอยู่แล้วแต่ทะเลาะกันเขาจึงต้องการใครสักคนไปแทนที่ ถ้าคนคนนั้นไม่กลับมา
เมื่อฉันได้ฟังก็คิดตามแล้วก็ได้ข้อสรุป
สรุปก็คือฉันคือคนที่คั่นเวลาของเขา 2 คนนั่นเอง
เมื่อคิดได้แล้วฉันก็แข็งใจทำเสียงเป็นปกติบอกเพื่อนว่าขอบคุณมาก
จากนั้นก็วางสาย
ตอนนั้นฉันได้ตำหนิตัวเองว่า โง่เหลือเกิน......
ที่อยากรู้ความจริง ทั้งๆที่การเป็นอยู่แบบเดิมมันทำให้ฉันมีความสุข
แต่ในตอนนี้ และต่อไปในอนาคตฉันจะไม่มีความสุขอีกแล้ว
ฉันบอกตัวเองว่ายอมเป็นคนโง่ที่ถูกเขาหลอกให้รัก
ดีกว่าการรู้ความจริงว่าเป็นเพียงแค่คนคั่นเวลาเท่านั้นเอง..........
ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้
ฉันจะไปบอกตัวเองว่าอย่าได้อยากถึงความหมายของคำถามนั้น.....
    ความรักนั้นเหมือนเส้นขอบฟ้าที่กั้นระหว่างท้องทะเลและผืนฟ้าเอาไว้
ยามใดที่เรานั่งอยู่บนเรือเดินสมุทรที่ลอยอยู่ในท้องทะเล แล้วมองออกไปไกลๆ
เราก็จะเห็นว่าตัวฉันที่เปรียบดังผืนน้ำไปบรรจบกับเธอที่เปรียบดังแผ่นฟ้าที่เส้นขอบฟ้าแห่งความรักเส้นนั้น
ทั้งๆที่เมื่อเดินทางไปถึงความจริงก็คือไม่มีอะไรบรรจบกัน
ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกเจ็บช้ำ
ฉันจึงอยากจะนั่งอยู่แค่บนเรือ 
โดยไม่เดินทางไปไหน เพราะต้องการที่จะเห็นว่าผืนน้ำและแผ่นฟ้านั้นบรรจบกันที่.....
“ ขอบฟ้าแห่งความรัก “ ตลอดไป..............
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น