หัวปักหัวปำ

เนื้อเรื่อง

*_-     ความรู้สึกคนเราเข้าใจยากมากจิงๆ ลองถ้ามีคนมาดูแลเอาใจใส่มากเท่าไหร่เราจะยิ่งไม่ชอบเค้าเท่านั้น แต่ถ้าเค้าเกิดไม่ดูแลไม่สนใจเราขึ้นมาความรู้สึกที่ว่ารักก็จะผุดขึ้นมาในสมอง พร้อมกับการโทษตัวเองด้วยเหตุผลง่ายๆว่า \"เรามันโง่ เค้าออกจะดีขนาดนั้นยังทิ้งเค้าลง\" ซึ่งมันเป็นเพียงเหตุผลบางส่วนที่จะใช้เพื่อขอให้เค้ากลับมาดังก่อน ดังเรื่องราวต่อไปนี้
*_-     โม เด็กนักเรียนม.4  ซึ่งเพิ่งย่างก้าวเข้ามาเรียนโรงเรียนแห่งใหม่เป็นปีแรกซึ่งต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตของเด็กม.ปลายอีกมาก โดยเธอได้รับคักเลือกเป็นกรรมการสร้างเสริมวินัยประจำห้อง ซึ่งเธอจะต้องมีหน้าที่ดูแลห้องและสมาชิกทุกคนในห้องรวมทั้งได้ร่วมไปเข้าค่ายกรรมการ ซึ่งเธอรู้ดีว่าการเข้าค่ายครั้งนี้จะเป็นการพบเพื่อนใหม่ๆรวมทั้งพี่ๆกรรมการนักเรียนซึ่งสาวๆส่วนใหญ่ชื่นชอบ และเธอยังได้ใกล้ชิดกับพี่ๆพวกนั้นอย่างมา
*_-     จนวันดังกล่าวมาถึง ขณะนั้นอาจารย์กำลังจัดห้องนอนให้อยู่ซึ่งพี่ๆกรรมการผู้ชายจะต้องมานอนอยู่หน้าห้องน้องผู้หญิง ซึ่งครั้งนี้โมช่างโชคดีกว่าคนอืนๆมากเพราะเธอได้รับเลือกให้พี่ประธารนักเรียนมานอนเฝ้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ทุกคนอยากให้เกิดขึ้นกับตัวเองมาก
*_-     ครั้งแรกที่โมได้เห็นพี่ประธาร\"มก็ทั้งชื่นชอบและภูมิใจเป็นที่สุดที่ตัวเองจะได้ใกล้ชิดพี่ประธาร
         โม - หวัดดีคะพี่หนูดีใจจริงๆนะคะที่ได้มาอยู่ใกล้ๆพี่
โมพูดออกไปด้วยความซื่อแต่ไปได้สังเกตถึงคำพูดของตัวเอลเลยว่าได้พูดความรู้สึกชอบพอกับประธารนักเรียนเข้าอย่างจัง โดยที่พี่เค้าก็รู้ตัว
        โอม - พี่ก็ดีใจครับ เรียกพี่ว่าโอมก็ได้ เรียกแบบนี้มันห่างเหินมากไปนะ
        โม - ตกลงคะพี่โอม
สิ่งที่โอมพูดนั้นช่างทำให้โมใจเต้นรัวเหมือนมีใครมาทำให้ตกใจอย่างหนัก หน้าก็แดงเหมือนมะเขือเทศสดใหม่ใบใหญ่กว่าแตงโม
*_-     หลังจากนั้นโมก็พยายามคุยกับโอมจนกลับถึงโรงเรียน แต่เหตุการณ์ดันเปลี่ยนไปเพราะคนในโรงเรียนมากกว่าที่ค่ายรวมทั้งงานต่างๆที่โอมต้องทำก่อนที่จะออกจากตำแหน่ง ทำให้โมไม่มีโอกาสได้คุยกับโอม จนบางครั้งต้องส่งจดหมายเพื่อคุย ซึ่งโอมก็ตอบกลับทุกครั้ง จนบางครั้งโมเกิดหลงตัวเองคิดว่าโอมชอบ จนวันนึงโมต้องการเพื่อจะบอกความรู้สึกให้รุ่นพี่ตนรู้ จึงนัดโอมมาที่หลังโรงเรียน ซึ่งกว่าโอมจะออกมาก็นานมาก
      โอม - โอยเหนื่อยมากพี่ขอโทษที่ต้องทำให้รอนานพอดีประชุมอยู่มีอะไรจ้ะเดี๋ยวพี่ต้องกลับไปทำงานต่อ
      โท - ถ้างั้นโมไม่รบกวนเวลาพี่นานนะคะ โมจะพูดตรงๆเลยนะคะ
โมเงียบไปสักพักเพราะต้องคิดคำพูดต่างๆออกมา แต่เธอก็ไม่รอช้าที่จะบอกความรู้สึก
      โม - คือว่าาาา เออ!!!
      โอม - มีไรหละจ้ะ
     โม - โม เออ อ..ออ โมคือว่า  \"โมชอบพี่โอมคะ
    โอม - คือ ว่า พี่ไม่อยากทำให้โมเสียใจนะคะ แต่พี่ไม่ได้ชอบโมพี่ขอโทษ
แล้วโอมก็เดินจากไป ทำให้โมต้องยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ปล่อยความรู้สึกทุกอย่างไปกับน้ำตา
*_-     วันต่อมาโอมพยายามมาคุยกับโมให้เหมือนเดิม แต่โมกลับไม่คุยกับโอมเพราะรู้สึกผิดหวังมากๆกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินจนทำตัวไปถูก แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นบนหัวเมื่อเค้ามองโอมลับหลัง
     โม - ใช่ชั้นจะต้องทำเพื่อคนที่ชั้นรักโดยที่ชั้นจะไม่หวังผลตอบแทน แสดงให้เค้าเห็นความรู้สึกฉันทางอ้อมโดยใช้การกระทำไม่ใช่คำพูด
*_-     หลังจากนั้นโมก็กลับมาพูดเล่นกับโอมเหมือนเดิมและดูว่าจะมากกว่าเดิมด้วย ไม่ใช่แค่การพูดการเล่นยังมาการเอาขนมมาให้แล้วอ้างว่าซื้อมาแล้วมันอร่อยเลยจะเอามาให้ลองชิม ซื้อของให้ เขียนจดหมายให้ โทรศัพท์ไปหา และยังขอให้โอมช่วยติวหนังสือรวมทั้งดูแลโอมและให้ความปรึกษาโอมทุกอย่าง
*_-     จนเวลาผ่านไปนานนับเดือนโมก็เบื่อกับสิ่งที่ทำให้โอมเพราะดูโอมจะเหมือนเดิมไม่มีความรู้สึกมากไปกว่าพี่น้อง และวันนั้นโมไปห้างเพื่อหาซื้อของทำรายงาน   ดันไปเจอกับหนุ่มต่างร.ร.คนนึงซึ่งหลังจากนั้นก็ได้ทำความรู้จักกันจนสนิท และโมยังต้องการให้เค้าคนนี้ใช้เพื่อประชดโอม จนทั้งสองคนคบกับ
*_-     โอมรู้ก็ยินดีกับโม แต่เหตุการณ์กับวุ่นวายขึ้นเพราะโอมเริ่มห่างจากโมเรื่อยๆจนวันนึงโมรู้ความจริงว่าก่อนหน้าที่โมจะคบกับคนใหม่นั้นโอมกำลังจะมาบอกความรู้สึกที่โมเคยหยิบยื่นให้ แต่มันกลับสายไปเพราะตอนนี้โมเริ่มรักคนใหม่มากขึ้นเพราะสิ่งที่โมทำให้โอมมันดูมากไปถึงโอมจะกลับมาขอคบกับโมมันก็ไม่ช่วยให้โมมีความรู้สึกเหมือนเดิมอีกแล้วววววววว


หลังจากนั้นโอมกะเข้ามหาลัย โมกับแฟนก็คบกันด้วยความรู้สึกแห่งรักทั้งงทั้งสองฝ่ายได้รับและมอบให้กันโดย