รอ.......

เนื้อเรื่อง

ฉันมายืนที่ตรงจุดเดิมซึ่งเค้ากับฉันมาเจอกัน   วันนั้นเราเดินเรียบริมลำธารกันมา  2  คน  
    สายลมพัดผ่านเรา  2  คนไปอย่างแผ่วเบา  ซึ่งสายลมนั้นยังได้หอบคำว่า  \"  ฉันรักเธอ  \"  มาให้ฉันอีก นั่นเป็นคำรักคำแรกที่หลุดออกมาจากปากเขา  จากการที่เราคบกันมา4ปีเต็ม ๆ  
    เค้ามองตาฉันจนฉันเผลอหลุดคำว่า  \"  รัก  \"  ออกไปอย่างไม่รู้ตัว
    ตอนนี้น้ำในลำธารซึ่งใสๆ  แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสีทองเพราะต้องแสงพระอาทิตย์ยามเย็น
    เราเดินจูงมือกันไปนั่งตรงม้าหินใต้ต้นดอกนกยูง  ตอนนี้ดอกนกยูงกำลังบานสะพรั่งเสมือนความรักของเราทั้งสองที่ตอนนี้เบ่งบานพร้อมจะออกดอกออกช่ออีกมากมาย
    ดอกนกยูงดอกหนึ่งปลิวลงมาตรงหน้าเรา  เขาหยิบมันขึ้นมาและพูดว่า

\"  เมย์  ความรักของเราจะเบ่งบานเหมือนดอกไม้แต่จะไม่มีวันหลุดร่วงเหมือนดอกนี้แน่ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนและฉันจะรักเธอตลอดไป\"  บอมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

             ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา  มันช่างอบอุ่นจริงๆ  เรานั่งดูพระอาทิตย์ ตกดินด้วยกันจนเย็น  เขาเดินมาส่งฉันที่บ้าน  เขาลากลับบ้านด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนไมโครเวฟที่จะทำให้ฉันใจละลายได้ทุกเวลา
    คืนนั้นฉันฝันดีตลอดคืน
    เช้านี้อากาศช่างสดใสเหลือเกิน  ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู  วันนี้ฉันต้องรีบแต่งตัวเพราะเขาชวนฉันไปดูหนัง

\"  นี่ก็เลยเวลามา  1  ชั่วโมงแล้วนะ  ทำไม  บอมไม่มาสักที  \"  ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดบ้างแล้ว  เพราะปกติเขาไม่เคยมาสายเลยนี่นา  โทรไปก็ไม่รับสาย

    ฉันหยิบมือถือขึ้นมากะว่าจะโทร  ไปหาเขาสักหน่อย  แต่เขากลับโทรมาก่อน  ฉันกะจะว่าเขาเต็มที่  ที่ปล่อยให้ฉันคอยตั้งนาน  แต่ว่า

\"  เมย์  นี่แม่บอมนะจ๊ะ  บอมได้รับอุบัติเหตุ  อยู่ที่โรงพยาบาลรีบมาด่วนเลยนะจ๊ะ  \"

ตอนนี้หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้น  ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของฉันตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล  ฉันรีบเรียกแท็กซี่ที่วิ่งผ่านหน้าบ้านฉัน   ฉันไปถึงโรงพยาบาลในเวลาครึ่งชั่งโมง  
    ฉันคิดอยู่ตลอดเวลาว่า เธอต้องไม่เป็นอะไร  เพราะเราจะอยู่คู่กันตลอดไป

\" คุณแม่คะ  บอมเป็นไงบ้างคะ   \"  ตอนนี้เสียงฉันเครือมาก  น้ำตาที่ฉันพยายามกักกั้นไว้ไม่ให้ไหลออกมา  บัดนี้มันกลับไหลเป็นเขื่อนป่าสัก  แตกไปเสียแล้ว
    
\" ยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉินเลยลูก   \"

ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งสวดมนต์ภาวนาให้บอมปลอดภัย  แต่แล้วสิ่งที่ฉันคิดไม่ถึงก็มาเกิดขึ้น

\" ขอโทษครับญาติคุณบวรใช่ไหมครับ  คือคุณบวรเสียชีวิตแล้วครับ \"

ฉันได้ยินแล้วแทบเป็นบ้า

\"  ไม่บอม  เธอทิ้งฉันไปไม่ได้นะ\"
ตอนนั้นฉันร้องไห้เหมือนคนเสียสติ  ฟุบลงไปนั่งที่พื้นอย่างหมดแรงและหมดกำลังใจ
ฉันวิ่งไปกอดร่างอันไร้วิญญาณของเขา

\" บอม  เธอสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่หรอว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันไปไงหละ  เธอผิดสัญญานะ  ฮือๆ  \"
ฉันนั่งร้องไห้ตลอดงานศพของเขา  ตอนนี้ฉันอิดโรยและท้อแท้มากฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร  จนคุณแม่ของบอมนำกล่องกระดาษเล็กๆมาให้ฉัน

คืนนั้นฉันนั่งอ่านไดอารี่ของบอมทั้งคืน  เขาเขียนถึงฉันว่าเขารักฉันตั้งแต่แรกเจอ  มันอาจจะเรียกได้ว่า  รักแรกพบก็เป็นได้  ในไดอารี่มีรูปของฉันเต็มไปหมด  เขาเขียนให้กำลังใจฉันยามที่ฉันท้อ  ยามที่อ่อนล้า  และหน้าสุดท้ายของเขา  เขาได้เขียนในวันที่เรานั่งมองพระอาทิตย์ด้วยกันว่า
14 ต.ค.  47
ถึง..เมย์
    \"  วันนี้เป็นวันที่บอมมีความสุขมาก  ที่ได้นั่งดูพระอาทิตย์กัน  2  คนบอมมีเรื่องอยากจะบอกเมย์แต่ไม่กล้า  บอมอยากจะของเมย์แต่งงาน  พรุ่งนี้บอมกะว่าจะไปรับเมย์และพาเมย์ไปที่หัวหินและขอเมย์แต่งงานที่นั่น  บอมแค่เอาเรื่องดูหนังมาอ้างเท่านั้นแหละ  บอมอยากจะบอกว่ารักเมย์ที่สุด  ถึงว่าเมย์จะให้คำตอบยังไงแต่บอมก็ยังรักเมย์เสมอ  ไม่เปลี่ยนแปลง  ถึงว่าบอมอาจจะไม่ได้อยู่กับเมย์   ถึงบอมอาจจะต้องไปไกลแค่ไหน  แต่หัวใจของบอมก็จะอยู่ใกล้ๆกับเมย์  ตลอดไป  บอมอยากให้เมย์มีความสุขนะ  บอมกะว่าจะเอไดอารี่เล่มนี้ให้เมย์เป็นของขวัญวันแต่งงานของเรานะ…
รักเมย์ที่สุด  \"

ฉันอ่านไดอารี่ของบอมแล้วน้ำตาร่วงดั่งน้ำรั่ว ไม่รู้ว่าน้ำตามาจากไหนมากมายเช่นนี้  แต่มันทำให้ฉันสบายใจขึ้น  ฉันหยิบกล่องกระดาษกล่องเล็กๆขึ้นมา  มันเป็นแหวนที่
บอม ตั้งใจจะให้ฉัน  ฉันหยิบมันขึ้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน  และฉันได้สัญญาไว้ว่าฉันจะทำให้ชีวิตฉันดีทุกอย่างเพราะฉันยังมีหัวใจบอมอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลาไม่ว่าในยามใด




วันนี้เป็นวันที่  14  ต.ค.48
    ฉันมายืนอยู่ที่ริมลำธารซึ่งเป็นที่เดียวกับที่ฉันมายืนกับบอมเมื่อปีที่แล้ว  ทุกอย่างยังเหมือนเดิม  น้ำในลำธารยังใสอยู่  เวลาพระอาทิตย์ต้องพื้นน้ำด้านบน  น้ำก็ยังเป็นสีทองเช่นเดิมเหมือนปีที่แล้ว  ดอกนกยูงสีแสดยังบานสะพรั่งเต็มต้น  แต่…ที่ไม่เหมือนเดิมคือ  วันนี้ไม่มีบอมอยู่เคียงข้างฉันอีกต่อไปแล้ว  สายตาที่ว่างเปล่าของฉันมองออกไปอย่างไม่มีจุดหมายเพื่อค้นหาเขาคนนั้นที่ยังรอฉันอยู่ในที่แห่งหนึ่ง   นั่นคือ  \" หัวใจ \"