...ในที่สุดฉันก็เป็นได้แค่เพื่อน...

เนื้อเรื่อง

วันแรกที่เมี่ยงเข้ามาที่โรงเรียนแห่งนี้  เมี่ยงรู้สึก เดียวดาย ไม่มีใครเลย ไม่มีใครที่เมี่ยงรู้จัก ไม่มี ไม่มีคนที่คอยเข้าใจ ไม่มีคนให้คำปรึกษา เมี่ยงต้องเริ่มชีวิตใหม่ที่นี่สินะ การเริ่มต้นของชีวิตนักเรียน ม.ปลาย   เมี่ยงเดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเมี่ยงสังเกตได้อย่างหนึ่งว่าโรงเรียนแห่งนี้ ช่างมีอะไรที่น่าค้นหายิ่งนัก เมี่ยงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนเดินไปชนกับคนคนหนึ่ง  !!! พลั่ก  “ อุ๊ยขอโทษค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเองเดินไม่ดูทาง ขอโทษนะคะ” เมี่ยงเก็บของแล้วพลางขอโทษคนคนนั้น “ ไม่เป็นไรครับ” เขาพูด พลางช่วยเมี่ยงเก็บของ เมี่ยงและเขา ยืนขึ้นพร้อมกัน ต่างก็มองหน้ากัน เมี่ยงรู้สึกว่าหัวใจฉันเต้นแรงมากๆ เมี่ยงก้มหน้า และรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง “เพิ่งมาโรงเรียนเหรอครับ” เขายิ้ม “ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ คุณคงเจ็บ” “อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็เดินไม่ดูทางเหมือนกัน” “ เราเป็นเพื่อนกันดีมั้ยครับ คุณคงยังไม่รู้จักใคร” นั่นคือคำพูดแรกที่ทำให้เราสองคนสนิทกัน “ เอ่อ…ค่ะ คุณ….”  “ เรียก เอ ก็ได้ครับ” “ค่ะ เราชื่อเมี่ยงนะ” เมี่ยงแนะนำตัว     เราสองคนเดินกันไปเรื่อยๆ เพื่อไปดูที่บอร์ดว่าพวกเราอยู่ห้องไหน  “ เอ เมี่ยงอยู่ห้อง1แหละ เอ อยู่ห้องไหนเหรอ”  “ เอก็อยู่ห้อง1 เหมือนกัน” “ดีจังเลยจะได้อยู่ด้วยกัน” เราสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน “ ฮิฮิฮิฮิ” เราสองคนหัวเราะพร้อมกันอีก “ ขึ้นห้องกันเถอะเมี่ยงใกล้เวลาเรียนแล้ว” “อืม”
เราสองคนสนิทกันได้ในเวลาไม่นาน เพราะเรามีอะไรคล้ายๆกันหลายอย่าง   เวลาไปไหนมาไหน พวกราจะไปด้วยกันตลอด จนคนเค้าหาว่าเราเป็นแฟนกัน แต่พวกเราก็ยังคบกันเหมือนเดิม ยังคงคำว่า
เพื่อน อยู่   แต่เมี่ยงสิ เมี่ยงไม่ได้คิดกับเอแค่เพื่อน เมี่ยงคิดเกินกว่านั้น แล้วเอล่ะเอคิดอะไรอยู่ เอจะคิดแบบเมี่ยงคิดกับเอบ้างมั้ย คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวของเมี่ยง   นับวันเอ ชักจะมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันกันเอมากขึ้นเพราะเอเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี  แต่เอก็ยังคงเดินควงกับเมี่ยงตลอดเวลา จนเมี่ยงไม่อาจเก็บความรู้สึกนี้ไว้ได้แล้ว เธอตัดสินใจจะบอกรักเอ ในวันวาเลนไทน์ที่จะถึงนี้    เมี่ยงนับวันรอ …….รอ วันนั้น ให้มาถึงไวๆ เธออยากรู้เหลือเกิน ว่าเอ จะคิดยังไงกับเธอ
                    ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
    และแล้ววันวาเลนไทน์ก็มาถึง เมี่ยงรู้สึกตื่นเต้น และกลัวเหลือเกิน  เมี่ยงเดินไปหาเอเหมือนเคย “เอ เมี่ยงมีอะไรจะคุยด้วยนะ เลิกเรียนเจอกันที่สวนดอกไม้นะ เมี่ยงจะรอ” “ คับผม”เอาตอบรับด้วยท่าทางที่ยิ้มแย้ม
                             +++++++++++++++ตกเย็น++++++++++++++++++
เอเดินมาที่สวนดอกไม้ เมี่ยงเริ่มหน้าแดงและใจเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิม “เค้าจะคิดยังไงกับเรานะ” เมี่ยงคิดในใจ  

“ เอ…….. เอ…..คือว่า……….คือ….. เมี่ยงชอบเอนะ”  เมี่ยงก้มหน้าไม่สบสายตากับเอ

“ เมี่ยง….เมี่ยงพูดอะไรออกมาน่ะ รู้ตัวรึเปล่า”เอ พูดอย่างตกใจ

\" เมี่ยงรู้ตัวดี เมี่ยงรู้ เมี่ยงคิดว่าเมี่ยงชอบเอ เอชอบเมี่ยงรึเปล่า\"

\" เมี่ยง เราเป็นกันได้แค่เพื่อน..........\" เอพูดแล้วหยุดไว้แค่นั้น เขาไม่พูดอะไรต่อ ทิ้งคำพูดนั้นให้ไปตามลม ท่ามกลางความเงียบนั้น เสียงสะอื้นของผุ้หญิงคนนึง ได้ดังกลบเสียงลม

\" เอ..... เมี่ยงขอโทษนะ\"  เมี่ยงพูดแล้ววิ่งหนีออกไปหน้าโรงเรียน
\" เมี่ยง   เมี่ยง   เดี๋ยวสิ\"  เอตะโกนตาม  ที่เอต้องพูดอย่างนั้นก็เพราะว่า เขาไม่อยากให้เมี่ยงโดนทำร้าย  ไม่อยากให้เมี่ยงโดนไล่ออกจากบ้าน เพราะวันนั้น พ่อของเมี่ยงโทรมาบอกเอว่าอย่าพูดคำว่ารักกับเมี่ยง อย่าให้คำว่ารักกับเมี่ยงเพราะว่าพ่อของเมี่ยงได้หาคู่หมั้นให้เมี่ยงแล้ว เอ ต้องยอมทำตามเพราะไม่อยากให้เมี่ยงโดนทำร้าย ทั้งๆที่ในใจเค้า รักเมี่ยงมากเพียงใด แต่เค้าต้องจำใจที่จะต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ข้างใน   เขาคิดอย่านั้นแล้วเดินกลับบ้าน ระหว่างที่ออกมาหน้าโรงเรียนนั้น เค ก็วิ่งมาบอกเอ ว่า\" ไอ้เอ มึงไปมุดหัวที่ไหนมา ไม่รู้เหรอ เมี่ยง โดนรถชนตายคาที่เลยหน้าโรงเรียนน่ะ  เห็นเค้าบอกกันว่าเมี่ยงวิ่งออกไปไม่ทันดูรถ แล้วก็......\"  เอฟังเค พูดเท่านั้นก็รีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียนทันที เขาแทรกตัวเข้าไปฝูงชนที่มุงดูอยู่  ทันทีที่เค้าเห็นศพเมี่ยง น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาทันที เอ ร้องไห้อย่างไม่อายใคร เขาร้องทั้งที่กอดศพที่เปื้อนเลือดของเมี่ยงอยู่ บนใบหน้าที่สวยใสนั้น มีรอยคราบน้ำตาที่ จางๆอยุ่ เขาเห็นในมือเมี่ยงกำไดอารี่เล่มหนึ่งไว้ หน้าปกมันเขียนว่า เอคนที่เมี่ยงรักมากที่สุด
เขาเปิดไดอารี่ดูอย่างช้าๆ เขาพบว่าข้อความเหล่านั้น เขียนถึงเขาตั้งแต่วันที่เมี่ยงและเขาได้เจอกัน  เขาไม่รู้เลย ว่าทุกๆสิ่งที่เขาทำ เขามีผู้หญิงมายุ่งด้วยซักเท่าไหร่นั้น ถ้าเมี่ยงเห็น เมี่ยงจะเจ็บปวดซักเท่าไหร่กันนะ  ยิ่งคิด น้ำตาที่ไหลออกมานั้น มันยิ่งหยดไหลลงสู่ใบหน้าเพื่อนรักของเขาที่ชื่อเมี่ยงทุกๆหยด

                                       เมี่ยง  เอน่าจะบอกเมี่ยง ว่าเอรักเมี่ยงมากแค่ไหน ไม่งั้น เมี่ยงก็คงจะไม่เป็นอย่างนี้หรอก เมี่ยงจากไปทั้งๆที่ยังไม่ทันได้รู้เลยว่าเอ คิดยังไงกับเมี่ยง เมี่ยงรู้มั้ยว่า คำที่เอบอกเมี่ยงไปนั้น เอโกหก  มันไม่ใช่ความรู้สึกของเอหรอกเมี่ยง เอขอโทษ นอหลับให้สบายเถิดนะที่รัก ในที่สุด เราก็เป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง............