ความทรงจำเมื่อตอนฝนพรำ

เนื้อเรื่อง

ความทรงจำเมื่อตอนฝนพรำ

              ขณะที่ฉันลุกจากโต๊ะทำงานก็ได้พบกับสายฝนที่โปรยปรายอยู่ข้างหน้าต่างกระจกใส ชั่งหนาวจับใจจริงๆ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างยากเย็น เหตุการณ์เมื่อวันวานผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ  ภาพของเด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนตัวจ้อยอย่างสนุกสนาน เค้าและเธอเป็นเด็กประถมที่เต็มไปด้วยความสดใส เค้าตัวเล็กสูงแค่บ่าเธอ เธอเรียกเค้าว่า \"เจ้าเตี้ย\" มาโดยตลอด …เค้าและเธอเติบโตมาด้วยกัน เล่นด้วยกันเรียนด้วยกัน       แล้ววันที่ทั้งสองไม่เคยจะคาดคิดก็มาถึง  \"เจ้าเตี้ย\" เพื่อนรักของเธอกำลังจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศพร้อมกับครอบครัวของเค้า  น้ำตาของเธอพรั่งพรูออกมาอาบแก้มใสๆ  อย่างไม่ทราบสาเหตุ   มันไหลอาบแก้มเธอตลอดเวลาที่ไปส่งเค้าที่สนามบิน เค้าก็เหมือนกันเค้าก็ยังคงมีคาบน้ำตาติดอยู่ที่ปลายหางตา  เค้าบอกกลับเธอว่า  \"อยากเห็นเธอเข้มแข็ง  อย่าร้องไห้ให้ใครเห็น\"  เธอก็ทำตามเค้า

*
**
***
หลังจากนั้นเค้าก็หายไปถึง 10 ปี  บัดนี้เธอกลายเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่หน้าตาสะสวยแต่ก็ไม่เคยมีใครเข้ามาในหัวใจของเธอได้ ไม่รู้ทำไม แม้แต่ตัวเธอเองก็หาคำตอบไม่ได้ เวลาล่วงเลยมา 10 ปีแล้ว เจ้าเตี้ยเป็นอย่างไรบ้างหนอ เธอคิดอยู่เสมอ  ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม่ของเธอโทรมา ท่านบอกว่า   \"เจ้าเตี้ยได้กลับมาเมืองไทยแล้ว\"  เธอดีใจมากเธอ วิ่งและก็วิ่ง ฝ่าสายฝนไปเพื่อจะกลับบ้านของเธอ  หัวใจของเธอพองโต ใบหน้าปิ่มไปด้วยความสุขทั้งน้ำตา  และสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นเธอวิ่งเข้าไปชนชายคนหนึ่งทั้งคู่ล้มลงอย่างแรง เธอพยายามมองหน้าเค้าเพื่อขอโทษ  แต่เมื่อหันไปมองใบหน้าเค้า  น้ำตาแห่งความคิดถึงก็พรั่งพรูออกมา  เธอกระโดดกอดเค้าด้วยความดีใจเค้าก็เช่นกัน  น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น  บัดนี้เค้าก็ไม่ใช่  \"เจ้าเตี้ย\"  อีกต่อไปแล้ว  เค้าสูงกว่าเธอมาก มากจริงๆ แต่เธอก็ยังจำเค้าได้อย่างแม่นยำ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม   ทั้งสองเดินทางกลับบ้านด้วยกันระหว่างทางเค้าและเธอได้สนทนากันถึงเหตุการณ์หลังจากที่ไม่ได้เจอกันยาวนานถึง 10 ปี  ใบหน้าของเธอและเค้าเปี่ยมไปด้วยความสุข  เมื่อเดินทางไปถึงบ้าน  เธอก็พบว่า    ….เค้าและครอบครัวจะมาอาศัยอยู่กับเธอที่บ้าน เนื่องจากบ้านเก่าของเค้าได้ขายออกไปแล้ว   ด้วยเหตุนี้  เค้าและพ่อแม่จึงย้ายมาใช้ชีวิตร่วมกันกับครอบครัวของเธอ   ทุกคนเต็มไปด้วยความสุข  ทั้งสองครอบครัวทำกิจกรรมต่างๆร่วมกัน  ไม่ว่าจะเป็นงานปีใหม่  งานวันเกิด งานวันสงกรานต์  ความรักของทั้งสองที่สะสมมาเนิ่นนานเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว   จากมิตรภาพผลันเปลี่ยนเป็นความรัก ความห่วงหา ความเข้าใจ   เวลาผ่านไปเนิ่นนานความรู้สึกที่แท้จริงเริ่มปรากฏ    ……….เธอยังจำได้ช่วงสิ้นปีเค้าบอก รักเธอ
เธอดีใจจนพูดไม่ออกแต่ไม่ได้บอกอะไรออกไป  เธอเดินกลับห้องนอนอย่างเหม่อลอย เธอสับสน เธอควรจะทำอย่างไรดี    อาจเป็นเพราะเธอถูกสอนมาทำให้เธอไม่สามารถบอกอะไรกับเค้าได้  แต่เค้าก็ยังคงยืนยันว่า จะรอคำตอบจากเธอไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป   เธอพยายามหลบหน้าเค้าและพยายามที่จะอยู่ใกล้เค้าให้น้อยที่สุด  
…………….ขณะที่เธอเดินกลับมาจากซื้อของ          เค้าวิ่งตามเธอมาเค้ามา….เพื่อรอคำตอบจากเธอ  เค้าคาดคั้นเธอ    เธอตอบเค้าไปโดยที่ไม่ตั้งใจ   ว่า

\"ชั้นไม่ได้รักเธอ\"

ความเงียบปกคลุมอยู่ชั่วขณะ ทั้งเค้าและเธอนิ่งเงียบ  เค้าเดินจากเธอไปในขณะที่สายฝนยังคง โปรยปรายอยู่  เค้าเดินข้ามทางม้าลายไป  ชั่งโชคร้ายเสียจริงๆ  รถเก๋งสีดำคันหนึ่งพุ่งเข้าชนเค้า  เค้าล้มลงนอนแผ่บนพื้นถนน  น้ำใสๆล้นปิ่มดวงตาเธอ  ข้าวของที่เธอถือมากระจัดกระจายบนฟุตบาท  เธอไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว   เธอวิ่งเข้าไว้ช้อนร่างเค้าไว้  น้ำตาของเธอร่วงหล่น เธอเรียกร้องให้เค้าลุกขึ้นมาฟังเธอ

\"ฟังชั้นนะ  ลุกขึ้นมาฟังชั้น!!!\"

เธอร้องเรียกเค้าทั้งน้ำตา ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ มีเพียงน้ำตาหยดเล็กที่หางตาของเค้า   เธอก้มลงกระซิบที่ข้างหูของเค้า แล้วบอกกับเค้าว่า  

\"ชั้นรักเธอนะ  รักมาโดยตลอดด้วย\"

ถึงแม้ว่า มันจะเลือนลางที่เค้าจะได้ยิน แต่เธอก็ขอแค่ได้บอกกับเค้า   เค้าจะยังคงเป็นความทรงจำดีๆของเธอตลอดไป  
ณ วันนี้ชีวิตของเธอก็ยังคงดำเนินต่อไป  ทุกครั้งที่ฝนพรำ \"ฉัน\" หรือเด็กผู้หญิงคนนั้น ก็ยังคงคิดถึงเด็กหนุ่มคนนั้นที่ครั้งหนึ่งเคยมอบหัวใจให้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  เค้าคือ ภาพความทรงจำที่ดีของเธอ  เธอจะยังเก็บเค้าไว้ในใจตลอดไป   ไม่ว่าจะนานแสนนานซักเท่าไร  รักแท้ของเธอก็ยังคงอยู่ไม่มีวันสูญสลายไป