เรื่องราวทั้งหมด เริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายปีก่อน
  เด็กนักเรียนใหม่อย่างผม ใช้เวลาตลอดครึ่งปี เพื่อที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนทุกคน และปรับตัวให้เข้ากับโรงเรียนใหม่ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องที่ลำบากยากเย็นนัก แต่กว่าจะทันรู้ตัวก็พบว่า ผมอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้ครบปีแล้ว
  วันหนึ่ง ผมได้บังเอิญพบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้า เธอสวย น่ารักมาก อากัปกิริยาต่างๆก็สุภาพเรียบร้อย ราวกับเจ้าหญิงน้อยๆองค์หนึ่งเลยทีเดียว เพียงแค่แรกเห็น ภาพของเธอก็เข้ามาประทับอยู่ในหัวใจของผมเสียแล้ว
  อาจไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าหากคนๆหนึ่งจะมีความรักแรกพบต่อคนอีกคนหนึ่ง แต่ในกรณีของผม ช่างเป็นเรื่องที่แปลกและไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง เพราะผมเองเป็นแค่เด็กนักเรียนชั้น ป. 5 เท่านั้น เธอคนนั้นก็เช่นเดียวกัน แต่ผมก็เก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจตลอดเวลา ไม่เคยคิดอะไรเกินเลย ไม่เคยแม้แต่จะเข้าไปพูดคุย ทำความรู้จักกับเธอเสียด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมทำ ก็มีเพียงเฝ้ามองเธอจากที่ไกลๆเสมอ   
  เธอคนนั้น ช่างอยู่สูงเสียเหลือเกิน เธอมีชื่อว่า ดรีม เป็นลูกสาวของเศรษฐีใหญ่ประจำอำเภอ แน่นอนว่าเธอช่างแตกต่างกับผม ซึ่งเป็นเพียงลูกของข้าราชการชั้นกลางคนหนึ่งเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษา ชั้นมัธยมต้น และชั้นมัธยมปลาย จนกระทั่งเข้ามาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย ผมจึงได้แต่แอบมองเธอทุกครั้งที่มีโอกาส โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ความในใจของผมเลย แม้กระทั่งพ่อแม่ก็ตาม
  ปัจจุบัน ผมเป็นนิสิตชั้นปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง น่าแปลกที่ผมกับเธอบังเอิญได้เรียนในสถาบันเดียวกันตลอด เพียงแต่ต่างห้องเรียน ต่างคณะกันเท่านั้น และด้วยความบังเอิญอีกเช่นกัน ผมได้สมัครเข้าชมรมการแสดง โดยที่ไม่ทราบว่าเธอก็เป็นสมาชิกของชมรมนี้เช่นเดียวกัน
  เหมือนเป็นการกลั่นแกล้งของโชคชะตา ยิ่งผมพยายามเก็บกดความรู้สึกของตนเองเอาไว้มากเท่าไร ผมก็ยิ่งมีโอกาสใกล้ชิดเธอมากขึ้นเท่านั้น
  Dream คือ ความฝัน ในโลกส่วนตัวใบเล็กๆของผม ผมคิดว่าชื่อนี้เหมาะสมกับเธอมากที่สุด เพราะเธอ คือความฝันของผมจริงๆ
  เมื่อผมและเธอได้มาอยู่ชมรมเดียวกัน ก็ย่อมหลีกเลี่ยงการพบปะพูดคุยกันได้ยาก แต่ผมแทบจะไม่เคยเข้าไปชวนเธอคุยด้วยเลย ก็ด้วยความขี้ขลาดของผมเองนั่นล่ะ แค่เพียงอยู่ใกล้ หัวใจของผมก็เต้นแรง เร็ว ไม่เป็นจังหวะเลย แต่แล้วใจผมก็เริ่มสงบลงได้ เมื่อได้ยินคำพูดประโยคหนึ่งที่บาดลึกถึงกลางใจ
  “ดรีมมีแฟนแล้วล่ะ ก็รุ่นพี่ที่เป็นรองประธานชมรมไง”
  ถึงอย่างไร ผมก็ยังคงแอบรักเธออยู่ เพราะไม่เคยคาดหวังให้เธอมารักผม แต่ผมก็อยากจะลืมเธอไปจากใจเสียที ผมเริ่มทำความรู้จัก สนิทสนมกับไอซ์ ผู้หญิงคนหนึ่งในชมรม ซึ่งเธอแอบชอบผมอยู่ จึงได้เข้ามาคุยกับผม เพราะตัวผมเองนั้น ไม่คุ้นกับการเข้าไปขอทำความรู้จักกับผู้อื่นก่อน
  เมื่อเวลาผ่านไป 3 เดือน ผมก็ตกลงคบหาเป็นแฟนกับไอซ์ เธอรักผมสุดหัวใจ ผมคิดว่าตัวผมเองก็รักเธอเช่นกัน ไอซ์เป็นคนคุยสนุก เอาใจเก่ง แม้ว่าเธอจะมีความสวยไม่ถึงครึ่งหนึ่งของดรีม แต่ความดีของเธอไม่แพ้ดรีมเลย ถึงอย่างไร นางฟ้าในใจของผมก็ยังคงเป็นดรีมอยู่เช่นเดิม เพราะไอซ์ทำให้ผมมีความสุข ความสบายใจ แต่ไม่สามารถทำให้ผมลืมดรีมได้
  จนกระทั่งวันหนึ่ง
  ผมบังเอิญผ่านไปเห็นดรีมทะเลาะอยู่กับพี่เต้ แฟนของดรีมนั่นเอง แต่ทว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องผิดใจกับเขา ซึ่งทุกๆครั้ง ดรีมจะมีเพื่อนคอยปลอบใจอยู่ข้างๆเสมอ แต่วันนี้ ดรีมไม่มีใครเลย หัวใจของผม มันเรียกร้องอยากจะเข้าไปอยู่เคียงข้าง ปลอบใจเธอ น่าแปลกที่ในวันนี้ ผมมีความกล้าพอที่จะทำตามที่หัวใจต้องการ ผมรอ จนกระทั่งพี่เต้เดินจากไป
  ดรีมพยายามฝืนความรู้สึก แสดงความเข้มแข็ง กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาจนตัวสั่น ภาพนั้นทำให้ผมยิ่งสงสารเธอมากขึ้น ผมเดินเข้าไปใกล้ กล่าวกับเธอว่า
  “เราเห็นดรีมเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ ถ้าไม่รังเกียจ ขอให้เราอยู่ข้างๆดรีมได้ไหม ถ้าอยากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ เราสัญญา ว่าจะไม่บอกใคร”
  ดรีมนั่งลง ร้องไห้ ท่าทางอ่อนล้า เจ็บปวด เธอคงไม่รู้หรอกว่า ผมเองก็เจ็บปวดเช่นกัน ที่ต้องเห็นเธอเป็นแบบนี้ แล้วดรีมก็เล่าให้ผมฟังว่า เธอเลิกกับพี่เต้แล้ว แต่อันที่จริงควรจะเรียกว่า เธอถูกพี่เต้ทิ้งมากกว่า  ผมจึงพยายามชวนเธอคุยหลายๆเรื่อง จนเธอยิ้มได้ หัวเราะได้ ผมหวังว่าอย่างน้อยๆ เธอคงจะมีความรู้สึกดีๆให้ผมบ้างแล้ว
  ความสุขมักจะอยู่กับคนเราไม่นานนัก เมื่อผมเริ่มจะเปิดใจ เปิดโอกาสให้ตัวเองได้ใกล้ชิดกับดรีมมากขึ้น แล้วจู่ๆ พี่เต้ก็กลับมา ง้องอนขอคืนดีกับเธอ แน่นอนว่าเธอต้องใจอ่อน เพราะผมดูออกว่า เธอยังรักพี่เต้สุดหัวใจ เหมือนกับที่ผมยังมีดรีมอยู่เต็มหัวใจ
  ผมพยายามทำใจ ยอมรับความผิดหวัง ทั้งเสียใจ และเสียดายโอกาสที่มีแล้วต้องหลุดลอยไป แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมากนัก เพราะผมเผื่อใจ รอรับความผิดหวังเอาไว้แล้วครึ่งหนึ่ง
  เมื่อเวลาผ่านไป 2 สัปดาห์ ดรีมก็มาหาผม เธอร้องไห้ สาเหตุก็มาจากเรื่องของพี่เต้นั่นเอง ผมแอบดีใจอยู่ลึกๆ ที่อย่างน้อย เธอก็นึกถึงผม มาหาผม แทนที่จะไปหาคนอื่น ไฟแห่งความหวังของผมเริ่มลุกโชนขึ้นอีกครั้ง แต่ผม ก็ไม่กล้าบอกว่ารักเธอ ผมได้แต่พูดว่า
  “มาหาเราได้ทุกเมื่อเลยนะ ถ้าดรีมต้องการ เราจะยังอยู่ที่ตรงนี้ อยู่ข้างๆดรีมตลอดไป”
  เวลาที่ผมอยู่ใกล้ดรีม ผมแทบจะลืมไอซ์ไปเลย เมื่อผมมีความหวังว่าจะได้บอกรักดรีม ผมก็ยิ่งแน่ใจว่าตัวผมเองไม่ได้รักไอซ์เลย
  ผมสนิทกับดรีมมากขึ้น อยู่ใกล้ชิดเธอมากขึ้น และพูดคุยกับไอซ์น้อยลง ไอซ์เองก็พอรู้ระแคะระคายมาบ้าง แต่เธอก็วางเฉย เธอบอกกับผมว่า ความสุขของผมนั้นสำคัญที่สุด
  จนกระทั่งวันหนึ่ง
  ผมพาดรีมไปในสวนที่ผมชอบมากที่สุด ผมขอคบกับเธอ ซึ่งเธอก็ไม่ขัดข้อง เพราะเธอไม่รู้เรื่องที่ผมคบกับไอซ์ และผมก็อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า อันที่จริง ผมกับไอซ์ก็ไม่เหมือนแฟนกันสักเท่าไรนัก ดูจะคล้ายกับการเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่า
ท่ามกลางความสุขที่อบอวลไปทั่วอาณาบริเวณ ผมก็ต่อว่าตัวเองว่า
  “เรามันช่างเลวเหลือเกิน ทำร้ายไอซ์ได้อย่างไรกัน ทั้งที่เธอไม่ได้มีความผิดอะไรเลย”
  ผมบอกกับไอซ์ไปตามตรงว่าผมรักดรีม รักมาก รักมานานแล้ว ไอซ์รับฟังแต่โดยดี  ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย เธอยิ้มให้ผมเสียด้วยซ้ำ เธอกล่าวว่าไม่เป็นไร เธอเข้าใจผมดี เข้าใจผมมากที่สุด แต่ถ้าหากวันใดที่ผมต้องเสียใจ ขอให้กลับมาหาเธอ เพราะเธอจะยังรักผมเหมือนเดิม
ผมรู้สึกผิดมากขึ้นอีกเท่าตัว ทั้งที่ไอซ์แสนดีถึงเพียงนี้ แต่ผมก็ยังเห็นแก่ตัว ทำร้ายคนๆหนึ่งที่รักผม แม้เธอจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่ในใจของเธอคงจะรู้สึกเจ็บปวดอยู่มาก
  และแล้ว ผมก็ต้องรับกรรมที่ผมได้ก่อขึ้น
  วันหนึ่ง ผมได้เห็นตำตาว่าพี่เต้มาหาดรีม อ้อนวอนขอเริ่มต้นใหม่กับเธออีกครั้ง ดรีมยังลังเลเพราะนึกถึงผม แต่ความรักก็ทำให้เธอใจอ่อน ตอบตกลงกับเขาไป เพราะถึงอย่างไร เธอก็ยังลืมพี่เต้ไม่ลง
  หัวใจของผมแทบจะแตกสลาย ทุกครั้งที่ผมมีความหวัง ผมจะเผื่อใจเอาไว้เสมอ แต่ครั้งนี้ ผมไม่คิดว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นอีก เพราะดรีมยืนยันว่าพี่เต้จะไม่กลับมาหาเธออีกแล้ว ผมจึงไม่ได้เผื่อใจที่จะเจ็บเอาไว้ ครั้งนี้ ผมจึงต้องเจ็บ ยิ่งกว่าเจ็บ
  ไอซ์เดินเข้ามาหาผม ปลอบใจผม ยืนยันคำเดิมว่ายินดีจะเข้าใจผมเสมอ แต่ความดีของไอซ์ก็ไม่สามารถทำให้ผมลืมฝันร้ายที่เกิดขึ้นได้เลย ความรักที่ฝังอยู่ในใจมานานนับ 10 ปี ใช่ว่าจะลืมกันได้อย่างง่ายดาย
  วันต่อมา ผมได้ยื่นใบลาออกจากชมรม ไอซ์มองผมด้วยแววตาเจ็บปวด เสียใจ เธอพยายามสรรหาคำพูดต่างๆเพื่อฉุดรั้งผมไว้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ผมกล่าวลาเธอ แล้วเดินจากไป ผมรู้ดีว่าสิ่งที่ทำเป็นเพียงแค่การหนีปัญหาเท่านั้น แต่ใจของผมก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะอยู่ใกล้ดรีมได้เหมือนเดิม ผมเคยรักดรีมโดยไม่คาดหวังว่าจะได้อะไรกลับคืนมา แต่เมื่อผมมีโอกาสคบกับดรีม ความรักของผมก็เปลี่ยนไป ผมจึงไม่อาจทนเห็นดรีมอยู่ใกล้กับใครได้
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น