แม่ที่รัก

เนื้อเรื่อง

แม่ที่รัก


วันนี้แดดยามบ่ายดูอบอุ่น ชั้นนั่งอยู่ในห้องริมหน้าต่าง ลมอุ่นพัดโชย เก้าอี้ม้าโยกเยกไปมา เสียงขยับคล้อยไปตามกระแสลม
โต๊ะเครื่องแป้งข้างๆวางกรอบรูปไม้ไว้ ข้างในมีรูปของชั้นกับเค้าคนนั้น สีหน้าตอนนั้นดูมีความสุขดี ตอนนี้ชั้นก็มีความสุข แต่เป็นเพียงความสุขน้อยนิดเท่านั้น
ไม่อาจมหาศาลมากมายเหมือนแต่ก่อนได้ น้ำใสไหลอาบแก้มทั้งสองแก้มของชั้น มันเปรอะลงบนรูปจนรูปดูมัวๆ
\"เค้าจะไม่กลับมาอีกแล้ว เค้าจะไม่หวนกลับมาอีก..\"
พอชั้นคิดอย่างนี้ก็เศร้า น้ำตายังไหลไม่หยุด ทุกคราที่จ้องมองมาที่รูปนี้ มันต้องเจ็บปวดใจทุกครั้ง
มันเจ็บจี๊ด ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่โรคเกี่ยวกับหัวใจอะไร แต่มันเป็นโรคทางใจ ที่ไม่อาจเยียวยารักษาให้หายได้
มีทางหายอยู่ทาง ก็คือได้เจอกับเค้าอีกครั้ง ได้อยู่กับเค้า ได้ไปไหนมาไหนกับเค้า อาจจะหายก็ได้?  
วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่แล้วนะที่ชั้นเฝ้ารอเค้าอย่างนี้ ถึงจะรู้ รู้ดีว่าเค้าไม่อาจกลับมาได้ กลับมาไม่ได้ .. ถึงรู้ก็ยังรอ
ชั้นเผลอกอดกรอบรูปไว้แล้วผล็อยหลับไป น้ำตาที่ยังค้างเติ่งอยู่บนใบหน้าถูกลมเซาะเหมือนน้ำในเม็ดทรายจนแห้งเหือดไป
...ชั้นตื่นขึ้นมาในบรรยากาศหนาวเหน็บ ในมือไม่มีกรอบรูป ไม่มีหน้าต่างกับลมอุ่นพัดปลิว มีแต่น้ำเจิ่งนองรอบเท้า เม็ดฝนโปรยปราย
\"ฝันนี้อีกแล้วเหรอ?\"
ชั้นฝัน ตอนนี้ฝัน ฝันแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าฝันนี้จะสื่ออะไรให้ในความเป็นจริง แต่ชั้นก็ไม่คิดจะตื่น ถ้าไม่มีเค้าคนนั้นชั้นก็ไม่คิดจะตื่น
อยากจะนิทราจมลงในห้วงฝันอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ..
ชั้นลุกจากวัตถุที่รูปร่างเหมือนเก้าอี้ที่ชั้นทอดกายเอียงนอนไว้ก่อนจะหลับแล้วฝัน อาจจะย้ายชั้นมาจากเหตุการณ์จริงก็ได้มั้งนะ? เป็นงั้นได้ก็ดี..
เท้าเปล่าย่ำน้ำเย็นๆ กระเซ็นไปข้างๆเล็กน้อยเมื่อฝีเท้าเร่งเร็วขึ้น ทุกครั้งเลย ทุกที.. ชั้นกลัวความฝันนี่ มันหนาวเหน็บ ไม่มีใครอยู่ ไม่มีลมพัด  
มีแต่แบล็คกราวน์สีดำที่ติดแปะข้างไว้ทุกที่ เดินไปทางไหนไม่อาจเจอทางออก ชั้นออกไปไม่ได้ ชั้นอยากจะตื่นจากความฝัน ถึงแม้จะเป็นความต้องการของชั้นที่จะอยู่ในความฝันนี่
แต่ไม่เอาแล้ว ไม่...ชั้นกลัว!        
\"เผียะ!\"
ชั้นตบหน้าตัวเอง1ทีอาจจะทำให้เจ็บปวดและคืนสติตื่นขึ้นมาก็ได้
....ไม่จริง?
ชั้นรู้สึกเจ็บแต่ตอนนี้ยังอยู่ที่เดิม เกิดอะไรขึ้น??
แต่ก่อนเคยฝันแบบนี้ แต่ไม่ได้เป็นแบบนี้ ทำไมล่ะ ทำไม
ชั้นนึกถึงหน้าของคนๆนั้น น้ำตาล้นเอ่อรอบเบ้าตาอีกครั้ง มันไหลลงช้าๆ แต่ถูกลมหนาวเย็นยะเยือกพัดแห้งไป
เท้ายังวิ่งไปเรื่อยๆ อยู่ๆฝนก็เทลงมา ชั้นเริ่มมองไม่เห็นตัวเอง มันมืดลง...มืดลง

\"ไม่!!!!!!!!!!!!\"
ชั้นตะโกน เสียงแทบจะไม่มี  เสียงแหบแห้งดังไปได้ไม่ไกลก็สะท้อนกลับมาเหมือนอยู่ท่ามกลางหุบเขา
เหมือนกับที่นี่เป็นเขาวงกต ชั้นวิ่งไปทางไหนก็เหมือนกันหมด ถึงจะมองไม่เห็นแต่ก็พอรู้ได้
น้ำตายังไหลไม่หยุด เสียงสะอื้นของชั้นเงียบหาย...........
ชั้นกำลังจะตายใช่มั๊ย? ลมหายใจแผ่วเบา บรรยากาศอึดอัดจนหายใจจะไม่ออกอยู่แล้ว..
...ดวงตาของชั้นเบิกกว้างก่อนจะปิดลง ชั้นเห็นแสงสว่างสีขาวจ้าจนแสบตามาจากทางขวามือ
แขนที่เมื่อยล้ายันตัวให้ลุกขึ้นวิ่งไปหาแสงสว่างนั้น
\"คืออะไรกันแน่?\"
แต่ตอนนี้ที่ชั้นวิ่งไป แสงสว่างนั้นก็กลายรูปร่างเป็นคน ตาของชั้นพร่าจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร
เค้ายื่นมือมาให้ชั้นจับ เหมือนเป็นการช่วย...ให้พ้นออกไปจากที่นี่
ชั้นไม่รีรอที่จะยื่นมือไปวางบนมือของเค้า เค้ากระชากชั้นออกไปจากเขาวงกตมืดมนนี่
อยู่ๆพื้นที่รอบข้างก็กลายเป็นแสงสว่าง มีต้นไม้อยู่เป็นระยะๆ เสียงนกและสัตว์เล็กใหญ่ระงม
ชิงช้าปรากฏขึ้นต่อหน้า ชิงช้าสีขาว...เหมือนชิงช้านั่นเลย ชิงช้าที่ชั้นมานั่งเล่นบ่อยๆกับคนๆนั้น
\"นั่งสิ?\"
..แล้วชั้นก็นั่งตามคำเชิญชวน ก่อนที่จะได้พูดคุยอะไรกัน โลกแห่งความเป็นจริง ชั้นที่กำลังนั่งอยู่บนม้าโยกริมหน้าต่างฉุดดึง
\"เดี๋ยว!? ได้โปรดบอกก่อน คุณเป็นใคร?\"
ตั้งแต่ตาชั้นหายพร่าก็ยังไม่ทันมองว่าเค้าเป็นใคร ทำไมถึงช่วยชั้น?
เค้าเงยหน้าขึ้นมา ชั้นได้แต่ชะงัก ไม่ได้ขัดขืนการโดนจับตัวกลับสู่ความเป็นจริง
\" ................มะ!!!.................\"
...
..
.
ชั้นกลับมาสู่โลกความเป็นจริง เรื่องเมื่อกี้? ฝันงั้นหรือ..ช่างเป็นฝันที่น่ากลัว และเป็นฝันที่ดูมีความสุข
รอยยิ้มทั้งน้ำตาของชั้นสร้างความแปลกใจให้ชายวัยกลางคนที่เปิดประตูเข้ามา
\"...เป็นอะไรเหรอลูก ถึงเวลาแล้วนะ ไปเยี่ยมแม่กันเถอะ\"
แม่ (ตอนเดียวจบ)

ชั้นจ้องมองดูพ่อ
\"ค่ะ\"
คำตอบง่ายๆที่ฉุดดึงให้ชั้นลุกขึ้นเดินออกนอกประตูพร้อมกับพ่อไป

- - - -

\"แม่คะ หนูมาเยี่ยมแล้วนะ แม่สบายดีมั๊ย?\"
ชั้นนั่งยองๆกับพื้นหน้าสุสาน ใบไม้สีแดงปลิวว่อนไปทั่ว
ใช่ สุสานของแม่ชั้น แม่ตายไปตั้งแต่3ปีก่อน
\"เมื่อกี้หนูฝันถึงแม่ด้วยล่ะ.. แม่ฝันถึงหนูบ้างรึเปล่าคะ\"  
ชั้นหลับตาแล้วนึกถึงชิงช้าในความฝัน
ชิงช้าสีขาว  
ชั้นนั่งคุยกับแม่ คุยจนลืมเวลา
เป็นสมบัติล้ำค่าที่หายไปตามกาลเวลา
และทุกครั้งที่ชั้นฝันร้าย แม่จะคอยกอดชั้น และปลอบโยน จนชั้นหายกลัวและหยุดร้องไห้

ความรู้สึกดีๆที่หวนคืนมากับความฝัน ชั้นจะไม่มีวันลืม.........