นี้เหรอที่เค้าเรียกว่าเพื่อน - นี้เหรอที่เค้าเรียกว่าเพื่อน นิยาย นี้เหรอที่เค้าเรียกว่าเพื่อน : Dek-D.com - Writer

    นี้เหรอที่เค้าเรียกว่าเพื่อน

    เรื่องราวระหว่างเพื่อน ซึ่งมันอาจจะเกิดขึ้นกับคุณเมื่อไหร่ก็ได้

    ผู้เข้าชมรวม

    564

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    564

    ความคิดเห็น


    3

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  31 ม.ค. 47 / 01:46 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      เสียงใบไม้และยอดหญ้ายามต้องลมในฤดูร้อนที่ริมชายป่าของหมู่บ้าน  ช่างเป็นบรรยากาศที่ดีมากทีเดี๋ยว  ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าช่างไม่แตกต่างจากเมื่อ 4 ปีที่แล้ว  หากจะต่างกันก็คงเป็นความรู้สึกและบุคคลในอดีต  แว่นแก้วนั่งมองภาพเหล่านี้และนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมานานแต่มันยังตงอยู่ในใจเธอ
      \"แว่น! แว่น! \"  เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งที่ร้องเรียกให้แว่นแก้วดูบางสิ่งที่อยู่ภายนอกหน้าต่างห้องเรียน
      \"อะไรล่ะนิด  ฉันกำลังอ่านหนังสืออยูนะ\"  แว่นแก้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองจินตนา  เพื่อนของเธอที่รบกวนสมาธิการอ่านของเธอ
      \"นั้นไงแว่น  นักเรียนใหม่ที่คุณครูบอกว่าจะย่ายมาเรียนห้องเดียวกับเรา \"  จินตนาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
      \"ฮือ  แล้วไง  ฉันไม่เห็นจะแปลกใจตรงไหน  เดี๋ยวเค้าก็มาเรียนห้องเรา  แค่นี้ก็ทำเป็นตื่นเต้นไปได้ \"  แว่นแก้วต่อว่าจินตนา  ทำให้เด็กหญิงผมยาวหน้าสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด
              แว่นแก้วมักเป็นผู้นำจินตนาเสมอ  เพราะเธอเป็นคนที่มีความมั้นใจในตนเองสูงมากทีเดี๋ยว  อีกทั้งยังเป็นคนที่เพื่อนในห้องมักเกรงใจเสมอ  แต่เธอก็มีข้อเสียตรงที่ว่าเป็นคนเจ้าอารมณ์  และชอบเอาชนะ  ส่วนจินตนาหรือนิดเด็กผมเปียที่แสนจะเฉื่อยช้า  ไม่ค่อยคล่องแคล่วเท่ากับแว่นแก้ว  หากแต่ที่เธอที้งสองคนสนิทสนมเป็นเป็นเพื่อนกันได้  เพราะจินตนาเป็นฝ่ายลงให้เธอเสมอ  
             เสียงคุณครูเข้ามาในห้อง  ทำให้นักเรียนทุกคนต่างพากันเงียบ
      \"เอาละค่ะ  วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้เธอรู้จัก  เอา  อรอนงค์แนะนำตัวให้เพื่อนๆฟังซิจ๊ะ\"
      \"สวัสดีค่ะ  เราชื่อ  อรอนงค์เรียกว่า  อรเฉยๆก็ได้  อรอนงค์กล่าวจบคุณครูก็เสริมต่อว่า
      \"เอาละค่ะยังไงก็ช่วยดูแลเพื่อนด้วยละกันนะ\"
             ทุกคนรับคำคุณครูอย่างพร้อมเพรียงกัน
      \"อรอนงค์ไปนั้งกับจินตนาซิจ๊ะ  แล้วจินตนาก็ช่วยดูแลเพื่อนด้วยละ \"  คุณครูกล่าวกับจินตนาอย่างปราณี
              ในวันแรกของการที่แว่นแก้วได้เจอกับเพื่อนใหม่  เธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจที่อรอนงค์เข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับจินตนา  แต่เธอก็ยังไม่พูอะไรออกไป  ด้วยเพราะคิดว่าอรอนงค์ยังไม่มีเพื่อนก็เลยคอยตามคิดจินตนาก็เท่านั้น  และเธอก็ยังมั้นใจว่าคงจะไม่มีอะไรมาทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจินตนาแตกแยกจากกันได้  แว่นแก้วคิดกับตัวเองในใจ
              เวลาผ่านไปจนโรงเรียนเลิก  แว่นแก้วเข้าไปชวนจินตนากับบ้านตามปกติ  แว่นแก้วพบจินตนาและอรอนงค์นั่งคุยอยู่ด้วยกัน  เธอจึงเดินเข้าไปหาที้งสองคนและชวนจินตนากลับบ้าน
      \"นิดกลับบ้านกันเถอะ \"  เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นปกติที่สุด
              ทั้งคู่อยุดการสนทนาแหนกลับมาสบตาแว่นแก้ว  แล้วจินตนาก็ตอบแว่นแก้วกลับไปว่า
      \"แว่น  แว่นกลับไปก่อนนะเดี๋ยวเราค่อยกลับ  อยู่รอแม่ของอรเค้าก่อน  เดี๋ยวแม่อรมารับ  ไม่อยากให้อรเค้าอยู่คนเดียว\"
      \"ใช่  แว่นกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวแม่เรามารับเราให้แม่เราไปส่งนิดเค้าที่บ้านเอง \"  อรอนงค์สมทบ
      \"อือ  งั้นไม่เป็นไรเรากลับก่อนนะ\"  แว่นแก้วรูสึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของเธอกับนิดให้เหินห่างออกไปทุกที  นี่แค่วันแรก  นิดเพื่อนที่คบกันมานานก็แปรเปลี่ยนไปได้ขนานนี้  ความรู้สึกน้อยใจระคนกับความรู้สึกเจ็บแค้นที่ถูกทิ้ง  อยู่ภายในจิตใจของเด็กสาว  แต่เธอก็พยายามข่มจิตใจฝ่ายชั่วไม่ให้เข้ามามีอำนาจเหนือตัวเธอได้  รุ่งขึ้นเธอเดินทางไรบจินตนาที่บ้านตามปกติ  หากแต่เช้าวันนี้  มันกลับไม่ไม่ปกติเหมือนที่มันเคยเป็นมาไม่  จินตนาไม่อยู่บ้าน  ป้าแดงแม่ของจินตนาบอกว่า  เธอออกไปแล้วมีเพื่อนคนหนึ่งมารับ  แว่นแก้วพอจะเดาออกทันที่ว่าคนๆนั้นจะต้องเป็นอรอนงค์เป็นแน่  แว่นแก้วมาถึงโรงเรียนภายในห้องในห้องกำลังมีคนจับกลุ่มคุยกันกลุ่มใหญ่ทีเดียว  แว่นแก้วเดินเข้าไปผู่ที่เป็นจุดศูนย์กลางของการสนทนาในครั้งนี้ไม่ใช่ใครอื่น  หากแต่เป็นเพื่อนสาวผมยาวของเธอและมิตรใหม่ของหล่อนนั้นเอง  ที่น่าแปลกไปกว่านั้น  ทุกคนไม่ได้ใส่ใจกับการที่ได้มีคนเดินเข้ามาเลย  เพราะทุกคนให้ความสนใจในเรื่องที่อรอนงค์กำลังสาธยายอยู่นั้นเอง  ทำให้แว่นแก้วอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองถูกแย่งความสำคัญจากเพื่อนของตัวเอง
              เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์  ความสัมพันธ์ของเธอกับจินตนาก็ดูเหมือนว่ายิ่งห่างเหินกันออกไปทุกที  บางครั้งเธอได้มีโอกาสพูดคุยกับนิด  แต่ก็ต้องมีเหตุหรือไม่อรอนงค์ก็เข้ามาขวางอยู่ร่ำไป  เวลายังผ่านไปเรื่อยๆ  และเวลาก็ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นใจแว่นแก้ว  ที่ค่อยๆห่างเหินกับเพื่อนรักของตน  จนเดือนกว่า  ความรู้สึกที่เก็บสะสมมานานก็เพิ่มทวีคูณมากขึ้นทุกวัน  เปรียบได้กับภูเขาไฟที่กำลังรอวันปะทุ  หากแต่รอเหตุการณ์ที่ทำให้ภูเข้านี้ปะทุขึ้นมา
      \"แว่น  เกิดเรื่องที่ห้องเธอน่ะ \"  เสียงเพื่อนคนหนึ่งวิ่งมาบอกข่าวให้แว่นแก้วทราบ
      \"เรืองอะไรเหรอ\"  แว่นแก้วถาม
      \"ไปที่ห้องก่อนเถอะ  เดี๋ยวก็รู้เอง\"  เธอย้ำคำ  
              แว่นแก้วรีบวิ่งกลับมาที่ห้อง  ก็พบว่ามีเรื่องเกิดขึ้นอย่างที่มีคนมาบอก  แว่นอก้วเดินเข้าไปหาจินตนาที่กำลังนั่งร้องไห้
      \"เป็นอะไรนิด  ร้องไห้ทำไมเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ\"  แว่นแก้วถามจินตนา
      \"ฮือๆๆๆ  เงินที่เราเอามาจ่ายค่าเทอมหาย\"  เธอตอบทั้งน้ำตายังอาบสองแก้ม
      \"หา!  อะไรนะ  หายได้ไง  \"  แว่นอก้วซักต่อ
      \"อือ  ไม่รู้  เราเอาไว้ในกระเป๋า\"  จินตนาตอบ
              ไม่ทันที่แว่นแก้วจะพูดอะไรต่ออรอนงค์ก็โพรงขึ้นว่า
      \"เงินนะมันไม่ได้หายไปหรอก  มันต้องมีคนขโมยไปแน่\"
              อือใช่เสียงคนอื่นๆๆอื้ออึงกันไปทั้งห้อง  แล้วก็มีเสียงถามต่อว่าแล้วเธอจะทำยังไง  ในเมื่อมีคนขโมยไปแล้ว
      \"เราต้องค้นกระเป๋าทุกใบในห้องนี้\"  อรอนงค์พูดด้วยท่าทางที่แข็งขัน
              ทุกคนในห้องต่างเห็นด้วยกับการกระทำในครั้งนี้  อรอนงค์เริ่มค้นกระเป๋าทีละใบ  ทีละใบ  เรื่อยมาจนกระทั่งถึงกระเป๋าของแว่นแก้ว  แล้วเหตุการณ์ที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  อรอนงค์เจอเงินจำนวนหนึ่งในกระเป๋าของแว่นแก้ว  แว่นแก้วตกใจมาก  ไม่คิดว่าเงินของจินตนาจะมาอยู่ในกระเป๋าของตนเอง  แว่นแก้วมองไปรอบๆเพื่อนๆต่างพากัยถอยออกห่างจากเธอเหมือนเธอคือตัวเชื่อโรค  และเริ่มมีเสียงวิภาทวิจารณืกันไปต่างๆนานา  ออกมาจากปากของทุกคน
      \"แว่นแก้ว  เธอนี่เองที่เป็นคนเอาเงินของนิดเค้าไป\"  อรอนงค์พูดลอยหน้าลอยตา
      \"ไม่  ฉันไม่รู้เรื่อง  ฉันไม่รู้จริงๆนะนิด  นิดเชื่อฉันซิ\"  แว่นแก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่วิงวอน
      \"ฉันไม่นึกเลยว่าฉันจะมีเพื่อนขี้ขโมยอย่างเธอ  เสียแรงคบกันมานาน\"  จินตนากล่าว
      \"เชื่อฉันซิ  ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆนะ\"  คราวนี้แว่นแก้วใช่น้ำเสียงที่หนักแน่นคร้ายตะโกน
      \"ชิ...จะบอกว่าเงินนี้มีคนเอามาใส่กระเป๋าเธอนะเหรอ  ใคร! เค้าจะเชื่อ  บอกเด็กอมมือมันยังไม่เชื่อเธอเลย\"  อรอนงพูดพร้อมทำหน้าดูถูกเหยียดหยามแว่นแก้ว  ราวกับเธอคือนักโทษประหารเสียอย่างนั้น
      \"ตั้งแต่นี้ไปเธอไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป  ใครที่คบกับแว่นแก้วฉันจะไม่คบกับคนคนนั้น\"  จินตนาประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคน
      \"ใช่  ฉันก็จะไม่พูดกับคนด้วย\"  อรอนงค์เสริม
            แว่นแก้วเสียใจมากกับเหตุการณืที่เกิดขึน  ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีใครอยากจะคุยกับเธอเลยซักคนเดียว  มิหนำซ้ำเมื่อเธอเดินไปทางไหนก็จะมีเสียงซุบซิบและสายตาที่ดูถูกคอยจับจ้องเธออยู่เสมอ  จนกระทั้งเธอไม่อาจทนกับเหตุการณ์เช่นนี้ได้อีกต่อไป  เธอจึงย้ายเข้ามาเรียนในกทม.  ตลอดเวลา4ปีเต็มที่เธอได้มาเรียนที่กรุงเทพ  เธอไม่เคยกลับบ้านและไม่เคยติดต่อเพื่อนเก่าแลยแม้แต่คนเดียว  จนกระทั้ง  แม่ของเธอล้มป่วย  เธอจึงกลับมาเยี่ยมแม่และได้ทราบข่าวของจินตนาและอรอนงค์ว่าต่อมาไม่นานหลังจากที่เธอย้ายไป  ทั้งสองคนก็ทะเลาะกัน  เพราะว่าจอนตนาจับได้ว่าอรอนงค์ขโมยของเธอ  แว่นแก้วเองก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ4ปีที่แล้วได้  ว่าเงินนั้นมันมาอยู่ในกระเป๋าของเธอได้อย่างไร  ??

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×