(ไม่มีชื่อเรื่อง)

เนื้อเรื่อง

ผมเป็นช่างภาพ ผมชอบถ่ายรูปอะไรต่าง ๆ มากตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว... จนวันนึงสิ่งที่ผมชอบก็มาทำร้ายใจของผมเองจนเป็นแผลขนาดใหญ่.. แผลฉกรรจ์ในใจ...

ผมเรียนอยู่ในมหาลัยแห่งหนึ่ง อยู่ในคณะที่มือขาดกล้องไม่ได้เลย ผมตระเวนถ่ายรูปข่าว รูปวิวทิวทัศน์ต่าง ๆ ทำงานพิเศษให้สำนักพิมพ์ พูดง่าย ๆ ก็คือ ผมเป็นช่างภาพอิสระ ถ่ายรูปนางแบบบ้าง

และงานแบบนี้ ก็ได้ดึงให้ผมได้เข้าไปรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อเมย์.. เธอเป็นนางแบบที่ไม่ได้โด่งดังมากนัก แต่ว่าบางคนก็อาจจะเคยเห็นเธอตามนิตยสารแฟชั่น มาบ้าง แล้ว เธอเป็นคนที่หุ่นดี ผมดำขลับเป็นประกาย นัยน์ตากลมโต และเธอเป็นคนที่อัฒญาศัยดี ผมชอบเธอก็ตรงนี้ล่ะ

\"เก่งวันนี้ว่างใช่มั้ย? ไปดูหนังกันเถอะ..\" เธอมักจะโทรมาหาผมแต่เช้า เพื่อจะจวนผมไปเที่ยวด้วยกันแทบจะทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ถึงเธอจะอายุน้อยกว่าผมตั้งหลายปีแต่เราก็คบกันมานานพอสมควรที่ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนเป็นแฟนกันได้แล้ว...

ก็ไม่ได้เสียหายใช่มั้ยครับ ดาราที่เป็นเด็ก ม.ต้น ก็ยังมีเลย... . ไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนด้วยกัน ผมก็ชอบที่จะให้เธอเป็นนางแบบให้ รูปของเธอผมก็เก็บเอาไว้ที่ห้องตั้งหลายรูป ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้เกินเลยไปมากนัก ถึงบางครั้งผมจะขอให้เธอเป็นนางแบบชุดว่างน้ำให้บ้าง ก็ตาม

\"มีอะไรเหรอเก่ง.. หนังสนุกออก\" เธอสะกิดถามผมมือก็กอดแขนขวาผมเอาไว้แน่น

\"เปล่า... ไม่มีอะไร.. แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ\" ผมตอบไปอย่างนั้น พลางยิ้มกลบเกลื่อน

\"ไม่ต้องมาแกล้งยิ้มเลย เมย์ดูออกนะ\" เธอทำเสียงดุผมกลับมาตากลมโตจ้องเขม็งมาที่ผมเธอทำแก้มป่องข้างหนึ่ง เหมือนจะบอกว่า \'โกรธนะถ้าไม่ยอมบอกกัน\' สมกับที่เป็นนางแบบจริง ๆ อ่านรอยยิ้มแสร้ง ๆ ของผมออกด้วย

\"ความจริง... . มีอะไรจะบอกเมย์น่ะ.. แต่เอาไว้ค่อยบอกดีกว่า\" ผมพยายามรวบรวมความกล้าแต่ก็ไม่สำเร็จจอต้องพูดปัดไปก่อน คงต้องรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ \'การบอกรัก\' ของผมถึงจะไม่ล้มเหลว..

\"ไม่เอา... บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ.. อ๋อ..เดี๋ยวนี้ทำเป็นมามีความลับเหรอ... ฮึ!\"

\"เอาไว้ถึงวันนั้น ก่อนสิ..\" ผมตอบกลับทันที.. เมย์ปล่อยแขนผมแล้วก้าวเท้าไปยืนดักหน้าผมเธอยิ้มไม่พูดอะไรแล้วเดินลงบันไดห้างไป.. วันนั้น ที่ผมว่าก็คือวันเกิดของเธอมันก็วันพรุ่งนี้เองแหล่ะครับ ... .

เสียงมือถือของผมดังขึ้นแต่เช้า ผมเองยังไม่ตื่นจากความฝันแสนหวานที่เพิ่งผ่านไป \'วันนี้วันเกิดเมย์\' คำคำนี้กระชากตัวผมให้ลุกพรวดไปรับโทรศัพท์

\"กว่าจะตื่นได้นะเก่งนี่... สู้เมย์ก็ไม่ได้ นอนแค่สามชั่วโมงก็ต้องตื่นมาทำงานต่อแล้ว\" เสียงคุ้นหูดังมาจากปลายสายชะล้างความงัวเงียของผมไปซะหมด..

\"เดี๋ยวสิเมย์... งานเหรอ?... แล้วที่นัดไว้ล่ะ\" ผมพยายามลดความร้อนรุ่มใจลงแล้วทำเสียงปกติคุยกับเธอ..

\"อื้ม... . งานด่วนน่ะ พี่ทีมงานติดต่อเข้ามาเมื่อกี้นี่เอง.. เอาไว้ซักทุ่มนึงเสร็จจากงานแล้วจะโทรหานะ ขอโทษด้วยนะ.. บายจ้ะ \" ฑุดจบเธอก็รีบร้อนวางสายไป ผมเองก็ได้แต่ทำใจลุกขึ้นมาอาบน้ำในเช้าที่หนาวจนแทบจะมีหิมะตกลงมาแบบนี้

สองทุ่มครึ่ง.. ผมมานั่งอยู่ในร้านคอฟฟี่ชอพ ร้านที่เป็นจุดนัดหมายของเราตามที่ได้ตกลงกันไว้ รอเธอ... รอโทรศัพท์จากเธอ... แต่ก็ว่างเปล่าของขวัญที่ผมเตรียมมาให้ก็คงจะเฝ้ารอเธออยู่เช่นกัน แต่วันนี้วันพิเศษวันนี้ก็คงจะดูธรรมดาไม่แตกต่างจากวันอื่นๆ ... ถ้าที่ตรงนี้ไม่มีเธออยู่ด้วย ถ้าข้าง ๆ ผมไม่มีคนที่ไม่ได้มีความหมายแค่วันนี้อยู่ข้าง ๆ

ผมหยิบมือถือขึ้นมากะจะดูเวลาอีกที แต่มันกลับมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมาก่อนที่ผมจะทันอ่านเวลา ผมกดรับทันที โดยไม่ทันมองหมายเลยโทรเข้า

\"ไงเก่ง ว่างอยู่หรือเปล่า..\" เสียงของผู้ชายทักก่อนขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป ผมเกือบเรียกเขาเป็นเมย์แล้วสิ \"คุณณิวัฒน์เองเหรอครับ ... . มีงานให้ผมทำเหรอครับ \" ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ กลายเป็นคุณนิวัฒน์ช่างภาพนิตย์สาร \'OverDreams\' แทนที่จะเป็นเมย์

\"ความนี้เป็นงานพิเศษไปทำแทนชั้นทีได้าย บังเอิญมีธุระสำคัญน่ะ เธอเองก็เก่งเรื่องกล้องวีดีโออยู่นี่นา\" เขาบอกผมอึกอักอยู่พักใหญ่

\"ถ่ายวีดีโอเหรอครับ ... จะให้ผมไปทำแทนคุณณิวัฒน์คงไม่ไหวมั้งครับ \" ผมอึกอักเล็กน้อยก่อนตอบ เสียงถอนหายใจเบา ๆ ลอดผ่านจากปลายสาย แล้วตามด้วยเสียงของคุณณิวัฒน์ \"เธอนี่ช่างถ่อมตัวจริง ๆ คราวก่อนเจ้าของสตูดิโอชมเธอยกใหญ่เลยนะ มาลองดูอีกซักทีสิ งานคราวนี้ใหญ่ไม่เบานา.. ได้นางแบบม.ปลายมาร่วมถ่ายด้วยนะ\" ผมลังเลเล็กน้อยมองหานาฬิกาของร้าน ดูเวลาครู่หนึ่งก็ตอบเขาไปว่า \"คือ.. ผมนัด เพื่อนน่ะครับ เอ่อ... อีกซักพักก็คงมาแล้ว ต้องขอโทษจริง ๆ นะครับ งานหน้าผมจะชดเชยให้\"

\"ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวชั้นจะลองหาคนอื่น ๆ ดู แค่นี้ก่อนนะ\" เขาตอบทันควันแล้ววางสายไป

ผมนั่งมองเข็มนาฬิกา เข็มวินาทีมันเดินวนไปรอบ ๆ มันชี้ไปที่ตัวเลข 1 ถึง 12 อยู่หลายครั้งจนในที่สุดผมก็ตัดสินใจโทรหาเมย์.. ผมกดโทรหาเธอหลายครั้งแต่ก็ไม่มีการรับสาย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโทรไปหาคุณณิวัฒน์ \"อ้าวเก่งว่าไง.. เปลี่ยนในแล้วใช่มั้ยล่ะ\" เขาถามผมด้วยน้ำเสียงค่อนข้างพอใจ \"ครับ .. เพื่อนผมบังเอิญ.. มาไม่ได้แล้วล่ะครับ \" ผมโกหกไปแบบนั้น เพราะกล้วจะเสียหน้า \"ฮะ ๆ เหมือนชั้นเลย ติดธุระงั้นเหรอ.. งั้นก็ฝากด้วยนะ เอ้อ สตูดิโอเดิมล่ะ อย่าลืมนะ\" คุยจบผมก็รีบมุ่งหน้าไปยัง สตูดิโอทันที

ทีสตูดิโอนั้น มีเตียงนอนอยู่กลางวงล้อมของกล้องถ่ายวีดีโอ กับสปอตไลท์ที่ส่องสว่างจ้า คนที่อยู่ตรงนั้น มองกล้องกับช่างภาพแทบไม่เห็นเลยทีเดียว

ผมตั้งกล้องเสร็จก็มีผู้ชายเดินเปลือยอกเข้ามานั่งที่ปลายเตียง ช่างภาพสองสามคนที่มาถ่ายด้วยกัน ต่างก็เข้าไปคุยกับเขาอย่างสนิทสนมราวกับว่าเขาเป็นดาราดัง ก็คงไม่ได้ต่างกันมากมาย นักหรอก ความดังของดาราทั่วไป กับดาราสตูดิโอใต้ดินแบบนี้น่ะ

ซักพักหนึ่ง นางแบบคนที่ว่าก็เข้ามา ทุกคนกลับไปประจำที่ตัวเอง ผมเองก็กลับไปดำเนินการเดินกล้องถ่ายวีดีโอทันที

... .. ไม่มีใครรู้เลยซักคนเดียว ว่าตอนนี้ผมเจ็บปวดแค่ไหน นางแบบคนที่ว่านั้น คือ \"เมย์\" ผมมองเธอร่วมรักกับชายแปลกหน้าอย่างไม่ได้รู้สักขัดอะไรแม้แต่น้อย ผ่านเลนส์กล้องนั้น ผมรู้แล้วว่า ทำไมเธอถึงผิดนัดของเราครั้งนี้ ภาพนั้น ถึงจะพร่ามัวเพราะน้ำตาของผมมันเอ่อล้นออกมาจนหยดผ่านปลายคางไป แต่ก็บาดลึกลงไปในใจของผมอย่างเจ็บปวด ถึงผมจะทรมานแค่ไหน ผมก็ทำได้แค่เพียง ถ่ายภาพนั้น ต่อไป ... ... ... ...



ถ้าเป็นคุณล่ะ ระหว่างคนรักที่... . กับงานที่ เกี่ยวพันถึงอนาคตที่เป็นความฝันของตัวเอง...

คุณจะทำอย่างไร