ร.ร.หลอกชมรมหลอน

เนื้อเรื่อง

โรงเรียนหลอกชมรมหลอน


ก่อนอ่าน…โปรดทำความเข้าใจด้วยนะ 1. มันไม่ค่อยน่ากลัวน่ะ (เราว่า) 2. ในภาษาญี่ปุ่น เลข 4 อ่านออกเสียงว่า ชิ แปลว่า ตาย ก็ได้ (ข้อมูลจากโดราเอมอน ฉบับที่ 15 ชุดสำหรับนักสะสม ตอนประตูไร้ห้อง) ฉะนั้นเราจึงใช้แต่เลข 4 เข้าใจน่ะ
คุณ…เชื่อเรื่องความพยาบาท อาฆาตแค้นไหม…  
ถ้า…คุณ…ไม่เชื่อ…จง…อย่าได้อ่านเรื่องราวต่อไปนี้…เพราะมันอาจเกิดขึ้นกับคุณได้โดนคุณไม่รู้ตัว…
ถ้า…คุณ…เชื่อ…จง…อ่านต่อไป…แล้ว…คุณ…ก็…จะพบกับความจริง…ที่คุณค้นหามานานแสนนาน…อย่างเช่น…เธอคนนี้ก็เป็นได้…
ลอง…อ่านดู…ไม่เชื่อ…ก็อย่าลบหลู่…
ถ้าไม่เชื่อ…ก็จงปิดหนังสือเล่มนี้ซะ…แล้วหาหนังสือ…แนววิทยาศาสตร์…มาอ่านแทน
แต่…ถ้าเชื่อ…ก็จงทำใจซะ…ก่อนที่จะอ่านในหน้าถัดไป…
ถ้าคุณอยากลอง…เราขอเชิญ…
นี้เป็นข้อความสีแดงที่เขียนไว้ที่หน้าปกหนังสือที่ทำจากหนังสีดำสนิท ที่มีชื่อว่า ‘แผนซ้อนแผน’  
ที่เด็กหญิงผู้หนึ่งหยิบเจอในห้องสมุด โดยบังเอิญ? หรือโดยตั้งใจ? ก็ไม่มีใครอาจรู้ได้ นอกจากเด็กหญิงผู้นั้น เธอเริ่มเปิดอ่านในหน้าแรก “อะไรกัน?” เสียงของเด็กหญิงผู้นั้นร้องขึ้น มันก็แปลกอยู่แล้ว เพราะภายในนั้น ไม่มีข้อความอะไรอยู่เลย “บ้าน่า! หนังสือเล่มตั้งเบ้อเร่อขนาดนี้ ทำไม…อ่ะ…” เธอพบกับหน้าที่มีข้อความเขียนไว้ มัน…เขียนโดยหมึก? เลือด? สีแดง เด็กหญิงเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ใช้เขียนข้อความในนั้น เป็นหมึกหรือเลือดกันแน่ เพราะมันมีสีแดง … แดงกว่าข้อความสีแดงที่เขียนไว้ที่หน้าปกหนังสือเล่มนั้นเสียอีก “เหอะ…ช่างมันเถอะ…” เด็กหญิงไม่สนใจ เธอเริ่มอ่านข้อความที่เขียนไว้ในนั้น “น้อยดีแหะ” เธออ่านไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ แต่มันก็ไม่จบเสียที มีแต่ข้อความซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ก็หาจบไม่ เด็กหญิงเริ่มเบื่อ เธอปิดหนังสือลง เพราะเธอได้ข้อสรุปแล้วว่า เธอต้องทำอะไรบ้าง เพื่อความปรารถนาของเธอ  
“เราช่วยท่านได้ หากท่านปรารถนาสิ่งใด จงย่างกรายเข้าไปยังโรงเรียนในเขต 4 ห้องเรียนที่ 4 ของชั้นเรียนที่ 4  เพื่อเข้าไปในชมรมที่เป็นปริศนาที่สุด โปรดถือหนังสือไปด้วย เพียงคนเดียวเท่านั้นเพื่อความปรารถนาของท่าน เพื่อท่านจะได้อยู่อย่างมีสุข ไร้ความรำคาญใจอีกต่อไป”  
นี่เป็นข้อความที่เขียนอยู่ในหนังสือเล่มนี้  
แต่เมื่อเธอเปิดหนังสือขึ้นมาอีกรอบ เธอก็ไม่พบกับข้อความดังกล่าว เธอเปิดหาอยู่หลายครั้งก็ไม่พบ มีเพียงหน้ากระดาษขาว ๆ เท่านั้น หน้าปกก็เปลี่ยนไป เป็นเพียงปกกระดาษสีดำ ธรรมดาเท่านั้น
“อะไรกันนี่ งงแหะ” แต่เธอก็เก็บความสงสัยเอาไว้
วันรุ่งขึ้น เป็นวันหยุด เธอรีบออกจากบ้านไปตามหาโรงเรียนที่เขียนไว้ในหนังสือ
“ในเขต 4 ไม่มีโรงเรียนอยู่เลยนี่นา” เธอบ่นพึมพำขึ้น ระหว่างเดินกลับบ้าน ด้วยความผิดหวัง
วันต่อมา เธอไปที่ห้องสมุดอีกครั้ง  
“แปลกแหะ ไม่มีใครอยู่เลย” แล้วเธอก็เดินไปที่ที่เธอเก็บหนังสือเล่มนั้นไว้ เธอหยิบมันขึ้นมาอ่านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็ไม่มีวี่แววของข้อความดังกล่าวปรากฏขึ้นมาอีกตามเคย………
ในระหว่างที่เธอกำลังตัดสินใจ เลิกความคิดที่จะขออะไรบางอย่างจากหนังสือเล่มนั้น  
“สวัสดี ฉันชื่อสุมิเอะ ชิชิ” เสียงของเด็กหญิงวัยเดียวกันดังขึ้น เด็กหญิงคนแรกหันไปมอง คนที่ปรากฏต่อหน้าเธอ เป็นเด็กหญิงผิวขาวซีด ผมยาวเกือบจรดพื้น แต่…เด็กหญิงผู้นี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรกัน? เด็กหญิงคนแรกมองอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็เอ่ยขึ้นตามมารยาท
“ยินดีที่ได้รู้จัก…เอ่อ…สุมิเอะ…เราชื่อ…” เด็กหญิงคนแรกยังพูดไม่จบ เด็กหญิงผิวขาวซีดก็เอ่ยขึ้นก่อน “…ยามิเอะ คินุ…ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน…กำลังหาอะไรอยู่เหรอ”
“…เอ่อ…เธอรู้จักโรงเรียนในเขตบ้าง…ไม๊” เด็กหญิงที่ชื่อคินุเอ่ยขึ้นอย่างกลัว ๆ
“รู้จักสิ…ไม่ต้องกลัวเราหรอกน่ะ…เราไม่ใช่ผีซะหน่อย…” ชิชิ เด็กหญิงผิวขาวซีดพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ทำให้คินุ เริ่มหายกลัวบ้าง  
“…แล้ว…แล้วพาไปได้ไม๊”  
“…ก็ได้ …ไปกันเลย” แล้วเดินหายไป ทำให้เด็กหญิงคินุรีบวิ่งตามไป แต่ตามเท่าไหร่ก็ไม่ทัน จนเมื่อเธอมาหยุดพักหายใจ ณ บริเวณแห่งหนึ่ง  
“…นี่ไง…ถึงแล้ว…ที่นี่…เป็นโรงเรียน…แห่งเดียว…ในเขต 4 นี้…” ชิชิพูดขึ้น แต่เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ในเมื่อคินุวิ่งตามมาติด ๆ แต่ก็ไม่เห็นเธอเลย
“…ขะ…เข้าไปด้วยกัน…น่ะ” คินุประหลาดใจมากกับสิ่งที่เธอเห็น มันแปลกมากเมื่อวานเธอมาที่นี่แล้วนี่นา แต่ที่นี่เป็นเพียงตึกเก่า ๆ ที่จะพังอยู่แล้ว แต่ทำไมคราวนี้กลับเป็นตึกใหม่ ตั้งเด่นสง่าเลยล่ะ แล้วยังมีเด็กนักเรียนเข้าออกด้วย ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานมีแต่ความเงียบเหงา วังเวง เพียงเท่านั้น คินุและชิชิรอให้ทุกคนกลับกันหมดก่อน แต่คินุเพียงแค่คิด ผู้คนก็เดินออกไปจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว จนไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้แล้ว คินุและชิชิจึงเดินเข้ามาเรื่อย ๆ จนกระทั่งเจอบันได แล้วก็เดินต่อไปจนถึงชั้น 4 แล้วก็เดินนับห้องไปเรื่อย ๆ จนถึงห้องที่ 4 ของชั้น คินุและชิชิหยุดอยู่ ณ หน้าห้องนั้น
“ทำไมไม่เข้าไปล่ะ…” ชิชิเอ่ยถามขึ้น คินุก็ตอบกลับมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“…เธออยู่คนเดียวได้เปล่า…เอ่อ…คือฉันต้องเข้าไปคนเดียวนะ…”
“…ได้…ไม่มีปัญหา…” ชิชิกลับมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม แล้วคินุก็เดินเข้าไปในห้องนั้น แล้วก็เงียบหายไป ………แต่…รอยยิ้มของชิชิกลับไม่เลืองหายไป…กลับยิ่ง………
“…ชิชิ…ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นก็ได้นิ” เสียง…ที่ฟังดูเหมือนเสียงสะท้อน ดังขึ้น
“…ใช่ ๆ …เดี๋ยวอีกสักพัก…พ่อแม่ของเด็กคนนี้ก็ต้องตามหาแล้ว” เสียง…อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น
“…ฮิ ฮิ ฮิ…ไม่หรอก…รู้ไหม…เด็กคนนี้…อยากฆ่าใคร…” เสียงของชิชิ ดังขึ้น
“…ใครล่ะ…” เสียง…สะท้อนหลายเสียงดังขึ้น พร้อมกับปรากฏตัวขึ้นจากในความมืด ใบหน้าของแต่ละคนที่ปรากฏขึ้นนั้น เป็นใบหน้าสีขาวซีด เหมือนกับชิชิ เว้นเพียงแต่ชุดแต่งกายที่แตกต่างกันออกไป ทั้งชุดนักเรียน นักรบ นักบวช ทุกชุดล้วนแต่เป็นชุดที่ในสมัยนี้ไม่มีให้เห็นแล้ว แต่ทว่า…ผู้ที่ติดตามคนเหล่านั้น กลับแต่งชุดสมัยนี้ และมีใบหน้าที่เหม่อลอย มองไกลออกไป อย่างกลับว่าพวกผู้ติดตามเหล่านั้นอยากออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว… เพียง…เพียงแต่ติดอยู่ในภาพลวงที่จิตใจของตนเองสร้างขึ้นมา…ชิชิมองดูผู้ติดตามของคนเหล่านั้น ก่อนเอ่ยขึ้นว่า
“…ก็คนที่พวกเจ้าพูดถึงเมื่อกี้ไงล่ะ…” แล้วเธอก็มองไปทางห้องนั้น เสียง…เสียงการต่อสู้กับจิตใต้สำนึกของคินุเริ่มค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ มันดูน่ากลัว แต่สำหรับพวกชิชิ มันเป็นเสียงที่ไพเราะ………
………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………ห้าปีผ่านไป ………………………………………………
………………………………………………………………………………………………………
ภายในห้องสมุด นักเรียนหญิงสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ 1 ในพวกเธอกำลังเล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับห้องสมุดแห่งนี้ ส่วนอีกคนกำลังมองหาหนังสือเล่นอยู่
“เป็นไง สนุกไม๊…ฉันว่านะถ้ามีจริงก็ดีน่ะสิ ฉันอยากเจอ” เสียงของเด็กหญิงผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น
“นี่…ยาเอะ…นะ…หนังสือเล่มนั้นชื่ออะไรนะ” เด็กหญิงอีกคนเอ่ยขึ้นอย่างช้า
“ทำไมเหรอ…อายะ…ชื่อเหรอ…รู้สึกว่าจะชื่อ ‘แผนซ้อนแผน’ น่ะ” เด็กหญิงคนแรกกล่าว  
แต่แล้วจู่ ๆ เมื่อพวกเธอหันกลับมาอีกครั้ง ไม่มีอยู่ในห้องสมุดเสียแล้ว
“ปะ…ไป…รีบกลับกันเหอะ ไม่มีใครอยู่แล้ว” เด็กหญิงคนที่สองเอ่ยขึ้น
“ทำไมเหรอ อายะ” เด็กหญิงคนแรกยังไม่ยอมลุก
“กะ…ก็…” ยังไม่ทันที่เด็กหญิงคนที่สองจะเอ่ย
“สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อ สุมิเอะ ชิชิ” เด็กหญิงผิวขาวซีด ผมยาวเกือบถึงพื้นก็ปรากฏตัวขึ้น
………………………………………………………………………………………………………
แล้วเด็กทั้งสองก็หายไปจากความทรงจำของทุกคน ดังเช่น ยามิเอะ คินุ ตลอดกาล





- จบ -