อดีตที่ผ่านไปแล้ว  ปัจจุบันที่ยังดำเนินอยู่ แต่อนาคตไม่รอคอยใคร
บางทีอดีตที่มันผ่านไปแล้วมันน่าจะผ่านไปตามเวลา แต่พอเรานึกขึ้นมาอีกครั้ง มันกลับทำให้เราเจอแต่เรื่องเดิมๆที่ยังค้างในใจไม่มีวันเลือน ออกไปได้ ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันนะ ว่าทำไม  เราถึงไม่ลืมเค้าเสียที
      ในตอนนั้นฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรพิเศษ เป็นคนหน้าธรรมดา ไม่สวยเลิศเลอเหมือนใครๆเค้า  แล้วกำลังเรียนอยู่ในมัธยมปลาย ซึ่งเป็นชิวิตที่ทุกคน บอกว่ามีความสุข และสนุกที่สุด ซึ่งมันต่างกับฉันอย่างมากๆ ฉันอยากให้ชีวิตดำเนินไปเร็วๆ  เพราะในวันหนึ่งๆของฉัน ผ่านไปแบบธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ  ในเรื่องเรียนฉันก็เรียนแบบวันๆ  เรื่องเพื่อนฉันไม่มีคนที่สนิทเท่าไหร่ เพราะบางทีฉันอาจไม่เข้าไปสุงสิงเองด้วยล่ะมั้ง  ในเวลาที่จำเจแบบนี้ผ่านมาได้เกือบปี แล้วคนคนหนึ่งก็เข้ามา ทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนไป เค้าเข้ามาเพิ่มเติมในสิ่งที่ฉันไม่ได้ และขาดหายไป  เค้าเข้ามาเป็นเพื่อนกะเรา ซึ่งแรกๆเราไม่ได้คิดอะไร ไปเกินกว่าคำว่าเพื่อน  แต่พอนานวัน เค้าเข้ามาทำให้ชีวิตฉันมีสีสันมากยิ่งขึ้น จากที่ไม่อยากมาเรียนเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่มาต้องไม่ได้เจอเค้า  ในตอนนั้นโลกของฉันจากสีชาก็กลายเป็นสีชมพู เพราะไม่นาน เค้าก็นัดฉันไปดูหนัง  ทั้งๆที่เรายังไม่ได้เป็นมากกว่าคนพิเศษ  ในวันนั้นฉันมีความสุขอย่าบอกใครเลย 
      หลังจากวันนั้นไม่ถึงเดือนเค้าก็มาบอกรักฉันในวันเกิด  ซึ่งฉันรอวันนี้มานาน ซึ่งไม่คิดว่าจะมี แต่แล้วเราก็ตอบรับว่าชอบเค้าเหมือนกันนะ แต่ตอนนั้นก็ยังไม่เชื่อเพราะในวันนั้น ฝนตกหนักมาก ฉันยังคิดว่าฝันไปแล้วแน่ๆเลยนะ เรามีคนที่มาชอบเรา ไม่จริงมั้ง แต่แล้วเราก็ทำเรื่องจนได้ เราให้เค้ามารับเราที่บ้านวันต่อมา ถ้าเค้ามา เราจะรับรักเค้าทันที 
      ในตอนเช้าวันต่อมาฉันออกจากบ้านด้วยความตื่นเต้น    แล้วฉันก็พบเค้ารอรับเราอยู่  แล้วเค้าเริ่มทวงสัญญากับฉัน ฉันตอบไม่ถูก  แล้วเราก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน  หลังจากนั้นไม่นานเราก็คบกัน แรกๆความรักของเรามีความสุขมากๆ เราแยกตัวออกจากเพื่อน อยู่กับเค้าเป็นส่วนมาก แต่เราเป็นคู่ที่พากันเรียน ไปเรียน  ไปเที่ยว  ไปไหนไปกันตลอด จนเพื่อนๆบอกว่าคู่นี้ต้องแต่งกันแน่ๆเพราะหวานจนมดเลิกเดินตามแล้ว เพราะตามไม่ทัน 
      หลังจากนั้น ประมาณ1 ปีให้หลัง  เรายังคบกันดีหรอกนะ  แต่ความสัมพันธ์เรามันจืดจางแล้วล่ะ เค้าน่ะ รักเราจาก100-0  แต่เราสิรักเค้าจาก0-100 ความสัมพันธ์และความเข้าใจถึงต่างกัน  เราห่วงหวงเค้าเท่าไหร่ เค้าคิดว่าเรารั้งเค้าไว้ เหมือนเค้าอยู่ในกรงทองเท่านั้น เราอยากใกล้ชิดเหมือนทุกทีที่เคยเป็นมา แต่มันไม่ใช่ เค้ารู้สึกเหนื่อยกะเรา และรำคาญด้วย เราไม่เข้าใจทำไมเป็นอย่างงั้น ไปได้ล่ะ
  ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่ใช่แบบนี้ แล้วเดี๋ยวนี้เค้าเริ่มที่อยากอยู่กะเพื่อน  อยากไม่เจอเรา ทำไมล่ะ ทั้งที่แต่ก่อนมันไม่ใช่แบบนี้ แล้วคนคนนี้ทำให้เราเป็นคนใหม่มีชีวิตชีวาขึ้นมาแต่เค้ากลับมาเปลี่ยนไป เราควรจะทำไง แต่เราเข้าใจเค้าเหมือนกันนะ บางทีอาจจะเป็นเพราะเราด้วยส่วนหนึ่ง เราอาจจะเอาแต่ใจมากขึ้นเมื่ออยู่กะเค้า แล้วก็หวงเค้ามากไป ทำให้เค้าเบื่อเราได้ล่ะมั้ง 
        และแล้ววันวันหนึ่งที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้น มันก็มาถึงจนได้สินะ เราตั้งตัวไม่ทันจริงๆ นั่นแหล่ะ เมื่อเพื่อนเราคนหนึ่งมาเล่าให้ฟังว่าเค้าไปมีคนอื่นรับหลังเรา  แล้วเค้าก็พาไปเห็นทำให้ เราอึ้งไปชั่วขณะ เค้าก็อึ้งเหมือนเราที่เรา ไปเห็นแบบนั้นเหมือนกันนะ แต่เเล้วเราก็ทนไม่ไหว
              เย็นวันนั้นเราบอกเลิกเค้าทันที มันเหมือนแบบว่าการโดนหักหลังยังไงไม่รู้ เพราะญ.คนนั้น ก็เป็นเพื่อนเรา และเป็นอดีตของเค้า ซึ่งมันทำให้ฉันล้มทั้งยืนเลยจริงๆนั่นแหล่ะ  แต่แล้วการบอกเลิกของเรา มันอาจทำให้เค้าดีใจ เพราะเค้าไม่ได้รั้ง และไม่ห้ามแต่อย่างไร นอกจาก
  คำพูดที่พูดว่า    เรามันเลว  อย่าสนใจเค้า แล้วก็รีบๆลืมเค้าซะ  พูดง่ายๆ แต่เราคงทำได้งั้นแหล่ะนะ  เราเจ็บมากจนเราพูดไม่ออก  เราถามว่าไม่เคยรักกันเลยเหรอ คำตอบเค้าคือ  เค้าเคยรักเราด้วยใจ มันกลับทำให้เรายิ่งลืมเค้าไม่ได้ ตอนนั้นเราคุยกันนานมากๆจริงๆแล้วก็ไม่ได้พูดกันเท่าไหร่ นอกจากความเงียบซะมากกว่า ที่อยู่ในตอนนั้นมันไม่มีไรดีขึ้นเลยนะ
        เค้าหันกลับไปหาคนเก่าได้นานเหมือนกัน เค้าเอาเวลาที่น่าจะอยู่กับเราไปอยู่กับคนคนนั้น  มันทำให้เจ็บ เมื่อรู้ว่าต้องเลิกกันจริงๆ ในวันนั้นทั้งคืน ไม่มีเสียงโทรศัพท์ที่คิดว่าจะโทรมาง้อหรือความเป็นห่วงแต่อย่างใด  และวันต่อมาฉันน่ะ ก็ไม่ได้ไปโรงเรียนมันทรมาน ยืนไม่ไหวแล้วอย่างงั้นแหล่ะ อยากจะตายไปด้วยซ้ำ แต่พอได้กำลังใจจากที่คิดว่าไม่เคยได้และไม่เคยมี มันทำให้ฉันดีใจมากที่มีเพื่อน ทุกคนเป็นห่วงฉันฟื้นตัวได้ แต่ไม่ได้ลืมหรอกนะ มันยากน่ะ หลังจากนั้นไม่นาน เค้าก็อยู่ของเค้า ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวใดๆกะเราเลย แล้วเค้าก็ยังจีบอีกคนให้เราเห็นด้วยสินะ มันทำให้ฉันต้องนับหนึ่งอีกรอบแล้วล่ะนะตอนนั้นมันเจ็บจริงๆเวลาที่เดินไปเจอเค้าสองคน หรือไม่ว่าที่ใด ตาทั้งสองของฉันมันก็ยังแอบมองอยู่วันยันค่ำ มันแย่จริงๆนั่นแหล่ะ แต่มันก็ทำให้เราเข้มแข็งขึ้นได้
        จนมาในปัจจุบันนี้ฉันไม่เข็ดกับความรักแต่ฉันไม่รักคนโดยเอาความคิดเป็นใหญ่ ใช้สมองก่อนหลักๆ และพยายามไม่เป็นคนโง่ ให้ใครมาหลอกง่ายๆอีกแล้วล่ะ  แต่ในตอนนี้ฉันอยากมีชีวิตที่อิสระโบยบินไปคนเดียวก่อนจะดีกว่า ฉันไม่อยากเอาชีวิตไปพันธนาการกับใคร ใดใด ในตอนนี้ อยากพร้อมที่จะเสี่ยงอีกครั้งก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง เราคงจะได้พร้อมรับมือกับมันทัน ก่อนที่มันมาโดยไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้
          อืม  จบแล้วเรื่องสั้นเป็นไงบ้างสนุกไม่สนุก แต่อยากให้เข้ามาชมการเขียนของlittlerabbitนะ  อย่าลืมอ่าน ถ้าคิดจะอ่านต้องอ่านให้จบ ไม่งั้นอย่าคิดแม้แต่จะอ่านสักบรรทัดเลย
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น