นี่เราต้องเสียคนรักถึง2คน คือเพื่อน และแฟน

เนื้อเรื่อง

ก้อเรามาเริ่มเรื่องกันเลยนะครับ! ผมกำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง ซึ่งผมค่อนข้างมีความสุขมากครับ เนื่องจากผมมีเพื่อนรักอยู่5คนครับ(รักกันมาก ถึงขั้นไปไหนไปกันเลย) พวกเรามักไปไหนไปด้วยกับครับ พวกผมจริงๆแล้วก็กระจายอยู่คนละห้องครับแต่อยู่ระดับชั้นเดียวกัน ตอนกินข้าวกลางวันก็มานัดเจอกันที่โต๊ะประจำของพวกเรา พวกเราคบกันมากว่า4ปีแล้ว ซึ่งนั้นก็ทำให้เรารักกันมาก ผมเคยพูดกับตัวเองว่าเราจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนๆมีความสุข และจะเป็นเพื่อนพวกเขาตลอดไปจนกว่าจะพรากจากกัน
         โดยปกติแล้วผมไม่เรียนพิเศษที่โรงเรียนครับ ผมเรียนข้างนอก(จริงๆแล้วก้อแถวโรงเรียนอะแหละ)ผมเรียนมาปีนึงแล้วครับ ซึ่งก็ดีมันทำให้ผมเกรดดีขึ้นและที่ดีกว่านั้นมันเป็นที่ๆมีผู้หญิงไปเรียนด้วย และผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นเด็กโรงเรียนใกล้เคียง(หญิงล้วน)และพอเปิดภาคเรียนใหม่นี้ผมก็ชวนเพื่อนๆไปเรียนกันหวังว่าจะทำให้เกรดพวกมันดีขึ้นครับ(แต่ที่จริงจะให้ไปช่วยจีบสาว)เพื่อนผมตกลงไปเรียนกัน3คน รวมผมเราก็4คนพอดี แล้ววันเรียนก็มาถึง ผมไปสมัครเรียนก่อนครับและแน่นอนก็ต้องมีผู้หญิงมาสมัครด้วย ผมตกใจมากครับนึกในใจผู้หญิงดีๆหายไปไหนหมด แต่ก็ยังมีบ้างครับ ผมจำหน้าได้คนนึงครับเป็นคนที่ผมแอบมองเมื่อปีที่แล้วแต่ผมไม่รู้จักหรอกครับ แล้วพวกเทอก้อออกไปครับเนื่องจากไม่มีเรียน เพื่อนผมก็มากันครับ พวกผมด้วยความสนิดกะพี่ที่เค้ารับสมัครจึงขอดูรายชื่อของผู้หญิงเพื่อนรักผมมานก้อพูดขึ้นมาว่าคนนี้รู้จัก พวกผมหัวเราะครับด้วยความไม่เชื่อครับแต่แล้วผมก้อเริ่มเชื่อขึ้นมาครับมันมีเบอร์ผู้หญิงคนนั้น และคืนนั้นมันกับเพื่อนอีกคนได้คุยกับผู้หญิงคนนี้จริงครับผมถึงกับอึ่ง แต่คิดว่ายังไงก็ไม่สวยไม่เป็นไรหรอก ผมตื้ออยู่นานครับเย็นวันต่อมาจึงพ่วงโทรสับให้ครับคุยกัน3คน ผมนี่อึ่งไปเลยครับเสียงเทอน่ารักมากถึงแม้จะดูแก่ๆหน่อย เราคุยยังงี้กันอยู่ประมาณ3-4วันครับผมเริ่มทนไม่ได้จึงขอเบอร์เทอครับ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ได้คิดไรกับเทอนะครับตอนนั้น  แต่ผมก็ได้เบอร์มาครับ เพื่อนผมดูไม่พอใจเอามากๆครับ ผมเริ่มคิดแล้วครับว่ามันชอบแน่นอน แต่ไม่ได้พูดอะไรครับ เพราะมันเคยบอกผมว่าจริงๆแล้วมันไม่เคยเห็นหน้ากันแต่คุยกันมานานแล้ว ผมเริ่มคุยกับเทอเป็นการส่วนตัวมากขึ้นครับ บอกตามตรงว่าเริ่มชอบแล้ว และพอวันอังคารมาถึงผมต้องไปเรียนผมจึงนัดขอเจอเอที่ๆเรียนพิเศษแหละครับ ผมไปกับเจ้าเพื่อนผม เจอแล้วครับผมยืนงงไปนาน เทอคนนั้นคือคนที่ผมแอบมองมาเมื่อปีที่แล้ว จริงๆแล้วเทอหน้าตาธรรมดาครับ แต่ผมเนี่ยเป็นคนที่ชอบคนหมวยเอามากๆ และนั้นเทอหมวยครับ! ถึงกับงงเลย ผมยิ่งชอบเทอมากขึ้นครับ ผมคุยกับเทอทุกวันแต่ก็ไม่มากหรอกครับเพราะเพื่อนผมก็คุยกับเทอจึงทำให้ผมไม่ค่อยคุยกับเทอหรอก นับวันผมเริ่มชอบเทอมากขึ้น นั้นทำให้ผมลืมนึกถึงเพื่อนผมไปเลยว่าเค้าชอบผู้หญิงคนนี้หรือป่าว? ยิ่งผมเจอหน้าเทอมานก็ยิ่งชอบเทอเพิ่มมากขึ้น เทอเป็นคนที่เอาใจใส่ทุกคนเทอCareทุกคนมากแม้แต่คนที่เทอไม่ชอบ นั้นทำให้ผมแอบคิดว่าเทอก็ชอบผมนะ แต่จริงๆแล้วเทอชอบเจ้าเพื่อนผมครับตอนนั้นและเพื่อนผมก็ชอบเทอมาก ผมไม่เคยรู้เลยครับนั้นทำให้ผมยั้งใจไว้ไม่ทัน ผมรักเทอเข้าแล้วครับโดยที่ผมไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ความมันก็ทำให้ผมเจ็บมาก ทำเอาผมร้องไห้ไปหลายวัน ผมจึงไม่โทรหาเทออีก ผมไม่คุยกับเทอเลยแต่ถึงยังไงผมก็ต้องเจอกับเทอทุกวันอังคารอยู่แล้ว ทุกครั้งที่ผมเห็นหน้าเทอมันทำให้ผมเจ็บครับ ผมไม่แม้แต่จะมองหน้าเทอ  ทำเป็นเหมื่อนไม่มีเทออยู่ในห้อง มันเป็นยังงั้นประมาณ2-3อาทิตย์ครับ เทอพยายามจะติดต่อผมครับแต่ผมตัดขาดทุกอย่างนั้นเพื่อเพื่อนของผม แต่แล้วผมก็รับโทรสับเทอเข้า เราคุยกันครับดูเหมื่อนว่าเทอจะไม่ได้ชอบเพื่อนผมแล้วเทอบอกว่าเทอตัดใจจากเพื่อนผมไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเทอตัดใจเพราะอะไรแต่นั้นทำให้ผมมีกำลังใจอีกครั้ง และนั้นแหละคื่อเรื่องที่ทำให้เพื่อนๆผมทั้ง5คนมองผมแปลกเหมือนว่าผมไม่ได้อยู่ในกลุ่มจากทุกครั้งที่เวลาไปบ้าใครทั้ง6คนจะไปด้วกัน แต่กลับเหลือแค่5คนโดยไม่มีผม นั้นทำให้ผมไม่รู้เลยว่าในกลุ่มคิดอะไรกัน ทุกคนเริ่มมีความลับกับผม ทำเอาผมคิดมาเลย ผมต้องเสียน้ำตากับคนที่เรียกตัวเองว่าเพื่อน แต่ถึงยังไรมันก็เพื่อนผมครับผมไม่สนใจว่ามันจะมีความลับกับผม ผมยังคุยเล่นกับพวกมันตลอด ส่วนผู้หญิงคนนั้นผมคุยกับเทอทุกวันครับคุยกันมากขึ้นๆ แล้วผมก็บอกความในใจผมไป เทอไม่พูดไรครับ ผมพยายามถามเทอว่าเทอรู้สึกยังไงกับผม แรกๆเทอไม่ตอบครับ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรครับคิกว่าเทอคงยังตัดใจจากเพื่อนผมไม่ได้ แต่แล้ววั้นนึงเทอบอกกับผมว่าเทอชอบผม ผมถึงกับบ้าไปเลยครับดีใจที่สุดในชีวิตเลยก้อเป็นได้ แต่ว่าเพื่อนๆผมยังไม่รู้หรอกครับ เราตกลงกันว่าเราจะไม่บอกเค้า แต่ตอนนั้นทุกคนในกลุ่มรู้หมดแล้วครับว่าผมจีบผู้หญิงคนนี้ทุกคนเห็นเป็นเรื่องเดียวกันว่า ผมแย้งมัน ซึ่งนั้นทำให้ผมเถียงไม่ออกหรอกครับ แล้ววันสอบก็มาถึง ก่อนหน้าวันสอบทุกคนยกเว้นผมไปติวหนังสือกันที่บ้าเพื่อน แถวสุทธิสาร ผมไม่รู้หรอกครับ จนเพื่อนรักผมอีกคนโทรมาบอกผมว่าทำไมไม่ไป ผมงงไปเลย! ผมถึงกับคิกมากเก็บมาร้องไห้เลยครับ ผมคิดว่าผมควรออกจากกลุ่มนี้ดีกว่าถ้ามีความลับกันอย่างงี้ วันสอบตอนพักเที่ยงทุกคนไปเจอกันที่โต๊ะครับผมก็ไปและผมคุยกับเพื่อนที่อยู่คนละกลุ่มว่าผมจะออกจากกลุ่มนี้ดีมั้ย แต่ผมยังไม่ได้บอกพวกเพื่อนรักของผมหรอก ในขณะนั่งกินอยู่นั้นเพื่อนผมที่ชอบผู้หญิงคนเดียวกับผมนั้นมา เค้านั่งคนละโต๊ะกับผม และเป็นเรื่องแปลกที่ทุกคนย้ายโต๊ะไปหมดเลยปล่อยให้ผมนั่งกลั่นน้ำตาอยู่คนเดียว ผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินออกไปจากตรงนั้น ตอนเย็นเพื่อนที่ผมคุยด้วยตอนกลางวันเอาเรื่องที่ผมจะออกไปบอกคนในกลุ่มผม เพื่อนทั้ง5ไปหาผู้หญิงคนนั้นเนื่องจาก1ในเพื่อนผมมีแฟนอยู่กลุ่มเดียวกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน ส่วนผมอยู่โรงเรียนครับไม่รู้หรอกว่ามันไปไหนกัน เพื่อนผมโทรมาบอกว่าจาออกจากกลุ่มทำไม ผมร้องไห้แบบไม่รู้ตัวเลยครับ ผมตอบอะไรไม่ได้ เพื่อนอีกคนพูดกับผมว่า เราไม่ได้ไล่นายออกจากกลุ่มนะแล้วก็วางไป ผมคิดในใจไม่ได้ไล่หรอ แล้วที่ทำอยู่คืออะไรผมร้องไห้อย่างคนบ้าเลยครับ เพื่อนผมมาหาผมครับทุกคนขอโทษผม ทำให้ผมปลื่มมากครับถึงแม่ผมจะรู้ว่ามันทำไปเพราะแค่ไม่อยากให้ผมออกจากกลุ่ม ผมตัดสินใจว่าจะอยู่ต่อครับ แต่ถึงยังไงผมก็ยังคิดอยู่ดี ในช่วงปิดเทอมครับ พวกเราไปเที่ยวกันบ่อยๆ แต่ผมกับเพื่อนอีกคนต้องอยู่โรงเรียนครับเนื่องจากต้องไปเตรียมตัวแข่งขันหุ่นยนต์ พอผมแข่งเสร็จพวกเราก็ตกลงกันว่าเดี๋ยววันเกิดเจ้าเพื่อนที่ชอบผู้หญิงคนเดียวกับผมจะไปค้างบ้านมันกัน แต่ก่อนหน้านั้น2วันเทอคนนั้นปรึกษากับผมว่าเค้าไม่อยากปิดอีกต่อไปแล้วและตอนนั้นเทอก็เป็นแฟนผมแล้วด้วยเทอจึงบอกไปครับ เพื่อนผมโกรธมามันร้องไห้มากครับ มันเสียใจจนทำเอาผมร้องไห้ตาม ผมทนไม่ไหวครับจึงโทรไปหาเพื่อนอีกคน แล้วมันก็เล่าความจริงทั้งหมดที่คนในกลุ่มคิดยังไงกับผม ผมร้องไห้ไม่หยุดเลย แต่วันเกิดเพื่อนผม ผมก็ไปค้างนะครับ ทำเป็นไม่มีไรเกิดขึ้นแต่มันไม่มองหน้าผมเลย ผมก็ไม่พูดกับมันเหมือนกัน พวกเราเล่นกันไปครับ ตี2ก้อนอนกัน เหลือผมกับเพื่อนที่มันเล่าความจริงให้ผมฟัง กับห้องเน่าๆและคนที่นอนบนกองขยะอีก4คน ผมไม่รู้จะทำยังไครับจึงบอกเพื่อนคนนั้นให้นอนดีกว่า แน่นอนครับผมนอนไม่หลับและห้องมันหนาวมาก ผมลุกขึ้นมาเก็บห้องทำความสะอาดเท่าทีจะทำได้ แล้วหาผ้าห่มให้มันห่มกัน ผมเดินมาที่เตียงนั่งลงแล้วมองเพื่อนๆผม อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาครับ ขณะผมกำลังร้องไห้อยู่นั้นเพื่อนที่นอนหลังสุดลุกขึ้นมาบอกผมว่า\"ขอบใจนะสำหรับทุกอย่าง เรารู้ว่านายทำไรเมื่อกี้ ขอบใจนะ!\" คำพูดนี้ผมไม่มีวันลืมเลย ผมร้องไห้มากขึ้น ร้องๆๆๆๆๆจนหลับไป หลังจากวันนั้นเราก็ทำทุกอย่างเหมือนปกติ แต่มันไม่มีทางหรอกครับ จนเปิดเทอม ผมก็ยังมีปัญหากับเพื่อนผมอยู่ สุดท้ายคราวนี้ผมต้องออกจริงๆครับผมเสียใจมาก ผมขอเค้าออกจากกลุ่ม แต่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ แต่ถึงยังไงความรู้สึกคงไม่เหมือนเดิม ผมมานั่งคิดนี้เราเสียเพื่อนรัก เพื่อนตาย ไป5คนเลยหรอ ผมเสียใจครับ นั้นทำให้ผมยิ่งต้องรักแฟนผมมากขึ้น แต่ผมกับมองไม่เห็นค่าของเทอ ผมได้มีโอกาสรู้จักกับเพื่อนแฟน ผมไม่ได้คิดไรครับที่แรก ผมคุยกับเพื่อนแฟนผมมากขึ้นครับ จนแฟนผมเริ่มระแวง แต่ผมก็ยังคุยครับจนมันกลายมาเป็นคำว่าชอบ แต่ตอนนั้นผมคิดว่ามันก็แค่ชอบ ผมบอกแฟนผมไปครับเทอคิดมากจนเราต้องเลิกกันเลย ผมเสียใจมากครับที่เราต้องเลิกกัน ผมมาคบกับเพื่อนเทอแทน แต่นั้นผมก็ยังตัดรักที่มีให้เทอไม่ได้ ผมรักเทอมากจริงๆ ผมคบกับเพื่อนเทอไม่นานก็เลิกกัน ผมยังรักเทอมากจริงๆ ผมมานั่งคิดว่าทำไมเราได้เขามาโดยที่ต้องเสียเพื่อนไปแต่กลับไม่เห็นค่าของเขา ผมโง่จริง! ปัจจุบันผมยังรักเทออยู่และคิดจะรักเทอตลอดไป แต่เทอรักผมหรือไม่นั้นผมก็ไม่รู้ ผมยังคุยกับเทออยู่บ่อยๆ แต่ท่าทีเทอนิ่งเฉยไปสะแล้ว ส่วนเพื่อนๆรักของผมก็ไม่ค่อยคุยกันแล้ว ผมไปอยู่อีกกลุ่มนึงและพูดกับตัวเองว่าจะไม่ยอมเสียเพื่อนไปอีกแล้ว ผมคือผูชายเลวๆคนนึงจริงครับ
       นี่คงเป็นบทเรียนสำคัญในชีวิตผมเลยครับ......
                                                                                         ขอบคุณที่อ่านนะครับเรื่องนี้อิงมาจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงครับ