ใครจะคิดว่าหนู.........เป็นเด็ก

เนื้อเรื่อง

\"โซจิ หวัดดี \" ริสะพูดขึ้น ริสะอยู่ ม.4หลงรักลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกัน 9 ปี

\"นี่เธอ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกอาจารย์\" โซจิพูดขึ้น เขาเป็นทั้งอาจารย์สอนพิเศษและลูกพี่ลูกน้องที่อายุห่างกัน 9 ปี

\"ฉันเป็นอาจารย์สอนพิเศษเธอ และเธอก็คือลูกศิษย์ฉันเข้าใจไหม\"โซจิพูดแย้ง

\"จูบก่อนสิแล้วจะเรียก\" ริสะพูดกับหลับตา

\"ช่วยไม่ได้สินะ ริสะ\"โซจิหลับตาเช่นกันและ โป๊ก!!!?????? โซจิเอาหัวมาโขกกับริสะ

\"เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าบ้ามากนักนะ\" โซจิพูดแล้วเดินจากไป แต่ริสะวิ่งไปที่โซจิแล้วจับมือ

\"ถ้าไม่จูบงั้นขอออกเดทวันคริสมาสต์นะ\"ริสะพูดกับโซจิ

\"ก็ได้ แต่ ต้องรอให้เธอเป็นผู้ใหญ่ก่อนละกัน\"โซจิพูดแล้วเดินเข้าห้องฝ่ายปกครองไป

กริ๊งๆๆๆๆๆๆกระดิ่งพักกลางวันดังขึ้น

\"ใกล้คริสมาสต์แล้วลูกอยากจะขออะไรบางอย่างแทนของขวัญจากพระองค์\"ริสะพูดวอน แต่จู่ๆก็มีลมพัดมา

\"ว๊าย!! ลมเมื่อกี้นั่นมันอะไรกัน\" ริสะพูดแล้วมองออกไปทางประตู โซจิกำลังเดินเข้ามาหา

\"อะไรกัน อย่าเอะอะโวยวายได้มั๊ย รำคาญ\"โซจิพูดอย่างโมโห

\"ซะ โซจิ ทำไมหน้าตาดูเด็กลงล่ะ\"ริสะตกใจ

\"อะไรกันไหน\"โซจิทำท่างงๆแล้วรับกระจกมาจากริสะแล้วดู

\"เฮ้ย นี่มันอะไรกันนั่น\"โซจิตกใจทำกระจกตกแตก

\"เธอทำอะไรฉันใช่ไหม ใช้เวทย์มนต์หรือเปล่า\" โซจิตะคอกใส่ริสะ

\"อึ๋ย จะบ้าหรอโซจิคิดอะไรเป็นเด็กๆไปได้\"ริสะพูด

\"อาจจะเป็นเพราะคำอธิฐานของฉันก็เป็นได้นะ\"ริสะพูดแล้วยิ้ม

\"จะบ้าหรอนั่นมันแค่ความคิดนะ\" โซจิพูดกับริสะ

\"เอาอย่างนี้นี่ก็เย็นละ กลับบ้านเถอะเดี๋ยวฉันจะช่วยหาวิธีให้\"ริสะพูดปลอบใจ

\"หืม เอ๊ะ!! กุญแจห้องพักหาย ถ้าจะถามคนดูแลก็ต้องกลับเป็นเหมือนเดิมก่อน\"โซจิพูดแล้วเอามือกุมหัว

\"งั้นก็พักที่บ้านฉันก่อนละกัน\"ริสะพูด

\"อืม\"โซจิตอบแล้วเดินตามริสะไป

\"ริสะกลับมาแล้วหรอลูก\"แม่ของริสะตะโกนมาจากในครัว

\"ค่ะ คือแม่คะเพื่อนหนูจะนอนค้างที่นี่ซักคืน 2คืนจะได้ไหมคะ\"ริสะถามอย่างเกรงใจ

\"ได้สิจ๊ะ เพื่อนที่โรงเรียนหรอลูก \"

\"ค่ะ แม่\"ริสะตอบ

\"เข้ามาสิจ๊ะโซจัง\" ริสะตะโกนเรียก

\"อืม\"โซจิในร่างของผู้หญิงก็เดินเข้ามา

\"สวัสีค่ะคุณแม่ \" โซจิพูดอย่างดัดเสียงที่สุด

\"จ้าเชิญเลยนะจ๊ะไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวนะจ๊ะ\"แม่ของริสะบอก

\"ค่ะแม่\"ริสะตอบ

\"ทำไมเธอต้องปูที่นอนด้วยหา\"โซจิพูดขึ้น

\"ก็แหมฉันอยากนอนข้างๆโซจินี่นา\"ริสะตอบ

\"ไม่ต้องเลย ไปนอนบนเตียงเดี๋ยวนี้\"โซจิออกคำสั่ง

\"ไม่ \" ริสะบอก

\"ไป\"โซจิค้าน

\"ไม่\"

\"ไป\"

ไม่\"

\"เอาเถอะตามใจนอนก็นอน\"โซจิพูดแล้วล้มตัวนอนลง

\"เฮ้อนึกถึงตอนเด็กๆที่เราเคยนอนด้ยกันมีความสุขจังเนอะ\"ริสะพูดแล้วยิ้ม

\"เออรู้แล้วน่า นอนเถอะ\" โซจิบอก

\"ฉันรักโซจินะ \"ริสะละเมอขึ้นมากลางดึก

\"อะไรกัน ละเมอรึเนี่ย\"โซจิพูดแล้วลุกพลางจับหัวริสะ

\"ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปหวัแย่แน่\"โซจิบอกกับตัวเอง

\"โซจิ!\"ริสะตื่นแล้วตะโกนขึ้น

\"ไปไหนแล้วล่ะ\"ริสะพูดพลันเหลือบไปเห็นแผ่นกระษเขียนว่า \"ไปโรงเรียนเถอะ ฉันจะไปหาข้อมูลกี่ยวกับเรื่องนี้ เลิกเรียนแล้วเจอกัน\"

\"เฮ้อไปแล้ว\"ริสะถอนหายใจ

\"อ้าวเป็นยังไงเจออะไรบ้างล่ะ\"ริสะถามโซจิ

\"ไม่เลย\"โซจิตอบ

\"พรุ่งนี้ไปเที่ยวคริสมาสต์กัน\"โซจิพูด

\"หา! ไปสิ\"ริสะตอบอย่างดีใจ

\"โอ้โหคนเยอะจัง\"ริสะบอก

\"ช่วยไม่ได้ก็คริสมาสต์นี่\"โซจิพูด

\"เรามาจับมือกันไว้ดีกว่า\"โซจิพูดแล้วยื่นมือให้ริสะ

\"จ้า\"ริสะพูดแล้วจับมือของโซจิไว้แน่น

\"โซจิฉันจะให้ของขวัญ หลับตาก่อนสิ\"ริสะพูด

\"เอี! อืม\"โซจิพูดแล้วหลับตา

ริสะรีบวิ่งไปที่โบสถ์และพูดว่า

\"พระเจ้าขอให้โซจิกลับมาเหมือนไม่อย่างงั้นลูกจะไม่ลุกจากตรงนี้เลย\"ริสะพูดแล้วคุกเข่าเสียงนาฬิกาตีบอกเวลา เที่ยงคืนพอดี

\"ริสะลืมตาได้ยัง\"โซจิถามขณะหลับตา

\"ริสะ\"โซจิพูดอีทีแล้วค่อยๆเปิดตามองแต่ก็ไม่พบใครจึงวิ่งไปที่โบสถ์ซึ่งเป็นที่แรกที่โซจิคิดได้ว่าต้องไป

เมื่อโซจิเดินผ่านเข้าโบสถ์เขากลับกลายเป็นอีกคน เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

\"หิมะตกพอดี\"โซจิพูด

\"ดัจังเลยนะโซจิ\"ริสะพูดแล้วยิ้มให้แม้ว่าจะฝืนใจของเธออยู่ก็ตาม

\"โซจิขอบคุณนะที่มาส่งที่บ้าน คอยดูนะสักวันฉันจะเป็น คนที่เหมาะสมสำหรับโซจิให้ได้เลยคอยดู\"ริสะพูดแล้วหันหลังกลับแต่โซจิคว้าข้อมือของริสะไว้แล้วกอดเธอ

\"ใจจริงแล้วฉันไม่อยากกลับจากสภาพเดิมหรอกการเป็น ลูกพพี่ลูกน้องที่อายุห่างกว่ากัน 9 ปีมันเจ็บปวดมากรู้ไหม ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว\"
โซจิพูดจบก็จูบริสะ    \"นั่นหล่ะคือคำสารภาพรักของโซจิ\"







                                                                                    END