ความรักกับคนสองคน

เนื้อเรื่อง

ความรักกับคนสองคน

\"อะไรกันนักหนานะ! ทาเคชิบ้า บ้าๆๆๆที่สุด\" มินะบ่นกับตัวเองในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนด้วยความหงุดหงิด เธอหมายถึงเพื่อนสมัยเด็กของเธอที่มีชื่อว่า มิยะ ทาเคชิ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ถูกกันเท่าไรนัก...แต่ในใจลึกๆ เธอก็แอบชอบทาเคชิอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

โทรานิ มินะ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายยาวเหยียดตรงไปจนถึงเอว ขาทั้งสองข้างยาวเรียวเล็ก หน้าตาก็ดูน่ารัก ส่วนทาเคชิ เด็กชายผมสีน้ำตาลเช่นกัน แต่สีดูเข้มกว่าเธอเล็กน้อย เขาคนนี้ตัวสูงโปร่ง รูปร่างก็ดูสมส่วนดี หน้าตาดูหล่อเหลาพอควร ซึ่งเขาคนนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของมินะ และบ้านของทั้งคู่ก็ตั้งอยู่ตรงข้ามกัน

มินะโกรธทาเคชิ เพราะเมื่อตอนกลางวัน เขาและเธอได้ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นเคย แต่ในคราวนี้ดูเหมือนจะรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเสียอีก

\"กึก กึก กึก!!\" เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้าต่างที่มีม่านปิดเรียบร้อยในห้องนอนของเธอ

\"เสียงอะไรกันนะ\" มินะพูดพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ลุกไปเปิดม่านออกเพื่อดูว่ามีใครมาเคาะกระจกของเธอ

แต่แล้ว..เธอก็เห็นเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องนอนซึ่งอยู่ในบ้านตรงกันข้ามกับเธอ..

\"มีอะไรไม่ทราบ\" มินะพูดกับทาเคชิด้วยเสียงที่ยังไม่ค่อยปกติดีนัก เพราะเธอยังโกรธเขาอยู่

\"โธ่ มินะ ยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ\" ทาเคชิพูดเสียงอ่อยเมื่อเห็นมินะพูดกับเขาเช่นนั้น

\"ใช่..ฉันโกรธ\" เธอตอบตวัดหางเสียง พลางสะบัดหน้าไปอีกทางหนึ่ง

\"น่า..มินะ ฉันขอโทษละกัน -- ฉันก็พูดรุนแรงกับเธอเกินไป\" เขาพูดพร้อมกับก้มหน้าแสดงความสำนึกผิด

เมื่อมินะเห็นการกระทำของเขาแล้ว เธอก็แอบยิ้มนิดนึง ก่อนที่จะปั้นหน้าให้โกรธตามเดิม

\"ก็ได้ๆ\" เธอบอกเขาแบบปัดๆ

\"จริงๆนะ\" เด็กชายถาม มินะพยักหน้า

\"เย้!\" เด็กชายพูดด้วยความดีใจ ก่อนที่จะพูดต่อว่า \"งั้นราตรีสวัสดิ์นะ\" แล้วก็ปิดม่านไป

\"เฮ้อ..\" เด็กหญิงถอนหายใจ และคิดว่า ที่ทาเคชินั้นดีใจก็เพราะว่าเขาต้องไปพนันไว้กับพวกพื่อนๆอีกแน่ว่าเธอจะต้องหายโกรธเขา...แน่ล่ะสิก็มันเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยนี่นา แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก.. ถึงจะเป็นแค่คำโกหก แต่เธอก็ดีใจอยู่ไม่น้อยเลย

มินะปิดม่าน แล้วเดินมาที่คอมพิวเตอร์ เพื่อจะเปิดมันเช่นเคย

หลังจากที่เธอเปิดมันไปได้ไม่นาน ก็มีอีเมล์ฉบับหนึ่งส่งมาหาเธอ..

\"หวัดดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ ผมชื่อทาเคชิครับ..\" เธออ่านอีเมล์ฉบับนั้น และเมื่อถึงตอนนี้ เธอก็อดนึกถึงทาเคชิ เพื่อนของเธอไม่ได้ เพราะชื่อนั้นเหมือนกันเสียจริงๆ

\"ผมไปเห็นอีเมล์ของคุณมาจากเวบๆนึงครับ คุณสนใจทางด้านวาดเขียนใช่หรือเปล่า? ผมก็สนใจทางด้านนี้เช่นกันครับ พอดีผมชอบทางด้านนี้น่ะครับ แล้วพอเห็นคุณเขียนบอกว่าคุณก็ชอบทางด้านนี้เหมือนกัน ผมก็เลยอยากจะคุยกับคุณน่ะครับ\" มินะอ่านต่อ

\"หวังว่าคุณคงจะตอบกลับมานะครับ... บายครับ\" เธออ่านอีเมล์จนจบ

เอ.. ฉันเคยไปลงเอาไว้ตอนไหนนะว่าชอบวาดเขียน.. เธอคิด ซึ่งทางด้านวาดเขียนก็เป็นด้านที่เธอชอบจริงๆเสียด้วย เธอคิดไปคิดมาเรื่อยๆ แต่ก็คิดไม่ออกเสียที เธอจึงคิดว่า ช่างมันเถอะ แล้วลงมือเขียนอีเมล์ตอบกลับไป

\"หวัดดีเช่นกันค่ะ ฉันชื่อ...\" เธอพิมพ์ลงไป แต่พอถึงชื่อของตัวเอง เธอคิดว่าโกหกไปดีกว่าเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเขาโกหกเธอหรือเปล่า

\"ฉันชื่อนานะค่ะ\" เธอพิมพ์ชื่อลงไปในที่สุด \"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน... ใช่แล้วล่ะค่ะ ฉันชอบทางด้านวาดเขียน คุณก็ชอบทางด้านนี้เหมือนกันเหรอคะ แหม.. คิดไม่ถึงจริงๆ\" เธอพิมพ์ไปเรื่อยๆ

\"คุณรู้อะไรรึเปล่าคะ ตอนที่คุณบอกชื่อคุณมานั้น ฉันตกใจเสียแทบแย่ เพราะชื่อของคุณนั้นเหมือนชื่อของเพื่อนของฉันเลยล่ะค่ะ เอ..หรือจะเรียกว่าคู่กัดดีเนี่ย? เพราะว่าเพื่อนของฉันคนนี้ เขาทะเลาะกับฉันทุกวันเลยล่ะค่ะ น่าเบื่อมากๆเลย แต่มันก็ทำให้ฉันไม่เหงาเลยนะคะ..\" เธอพิมพ์ถึงเรื่องของเธอกับทาเคชิ และเริ่มรู้สึกว่า เธอบอกเขามากเกินไปเสียแล้ว เธอจึงหยุดลงเพียงเท่านี้

\"ว้า..ฉันพูดมากไปเสียหน่อย หวังว่าคุณคงไม่ถือสานะคะ ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยละกันค่ะ เพลินไปหน่อย.. ตัวฉันก็ไม่มีอะไรมากนักหรอกค่ะ คุณลองบอกรายละเอียดเกี่ยวกับตัวคุณมาบ้างสิคะ ถ้าฉันรบกวนเรื่องส่วนตัวของคุณมากเกินไปก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ... บายค่ะ หวังว่าเราคงได้คุยกันใหม่...นานะ\"

มินะลองอ่านทบทวนดูอีกที และคิดว่ามันคงจะดีแล้ว เธอจึงส่งอีเมล์ไปให้เขา จากนั้น เธอก็ทำงานของเธอต่อไป

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ก็มีอีเมล์อีกฉบับหนึ่งส่งมาให้เธอ..

\"ครับ..ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะคะ คุณนานะ... คุณไม่พูดมากเกินไปหรอกครับ คุณไม่ต้องมาขอโทษผมหรอกครับ -- ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะตอบกลับผมเร็วขนาดนี้ ผมคิดว่าคุณจะไม่ตอบกลับด้วยซ้ำนะครับเนี่ย\" มินะอ่านอีเมล์ฉบับนั้น

ทำไมเขาตอบมาเร็วจังนะ อืม..คงจะเล่นอยู่ล่ะมั้ง มินะคิด แล้วก็อ่านต่อไป

\"ตอนที่คุณบอกผมว่า ผมชื่อเหมือนเพื่อนของคุณ แหม..คิดไม่ถึงจริงๆครับ ชื่อ ทาเคชิ มันคงจะเชยล่ะมั้งครับเนี่ย สงสัยผมจะต้องไปเปลี่ยนชื่อใหม่เสียแล้วสิ หึหึ\" เธออ่านไปเรื่อยๆ และเมื่อถึงตรงนี้ เธอก็หัวเราะออกมาค่อยๆ..เขาพูดติดตลกดีนี่นา

\"ตัวผมก็ไม่ค่อยมีอะไรมากเหมือนคุณล่ะครับ เพียงแต่ว่า ผมมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่คนนึงครับ..ผมไม่ขอบอกชื่อนะครับ เดี๋ยวยัยนั่นจับได้ ผมก็คงจะทะเลาะกับเธออีก คือผมชอบไปหาเรื่องทะเลาะกับเธอน่ะครับ แล้วทุกครั้ง ผมก็จะเป็นฝ่ายขอโทษเธอทุกครั้งไปเลย ผู้หญิงนี่งอนเก่งจริงๆนะครับเนี่ย แหม..ผมอยากรู้จังว่าคุณจะงอนเก่งหรือเปล่า..\" เธออ่านต่อไป แล้วก็ยิ้ม...มีเพื่อนทางอีเมล์สักคนมันก็ดีเหมือนกันนะ

\"โอ..ตายจริง ผมคงพูดมากไปเสียแล้ว คุณเบื่อแล้วใช่ไหมครับ? ฉบับนี้ไม่มีอะไรแล้ว ไว้คราวหน้า เราค่อยคุยกันใหม่นะครับ..บายครับ\"

เมื่อเธออ่านจบ เธอก็ตั้งท่าจะพิมพ์อีเมล์ตอบกลับไป...แต่จู่ๆ ความง่วงก็เข้ามาครอบงำเธอ เธอจึงตัดใจแล้วปิดคอมพิวเตอร์ลง จากนั้น เธอก็นอนหลับไปอย่างรวดเร็ว..

------------------------------------------------

เช้าวันอาทิตย์..มินะตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยความสดชื่นแจ่มใส เธอลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดผ้าม่านตรงหน้าต่างเพื่อมองดูวิวทิวทัศน์เหมือนเช่นทุกๆเช้า และเธอก็อดเหลือบไปมองหน้าต่างของบ้านตรงกันข้ามของเธอเสียมิได้...

หน้าต่างยังปิดสนิทอยู่..ทาเคชิคงยังจะนอนอยู่สินะ แน่ล่ะ เขายังไม่ตื่นมาเร็วนักหรอก ถึงแม้จะวันไปโรงเรียนก็เถอะ..

มินะคิด แล้วก็ถอนหายใจ ก่อนที่จะมองดูหน้าต่างบานที่ยังปิดอยู่นั้นอีกครั้งหนึ่ง แล้วจึงปิดม่านของหน้าต่างของเธอลง

\"กริ๊ง...กริ๊ง\" เสียงโทรศัพท์ในห้องนอนของมินะดังขึ้น เธอจึงเดินไปหยิบมันมา

\"สวัสดีค่ะ\" เธอพูด

\"มินะเหรอ นี่เอริโกะนะ\" เสียงในโทรศัพท์พูดกับเธออย่างเป็นกันเอง

คุราระ เอริโกะ คือเพื่อนสนิทที่สุดของมินะ เมื่อมินะมีปัญหาอะไร เธอก็จะไปปรึกษาเพื่อนคนนี้ทุกครั้ง และเธอก็จะได้รับคำปรึกษาที่ดีที่สุดตอบกลับมา.. เอริโกะ เป็นดาวของโรงเรียน เธอมีหน้าตาสวย เฉียบคม ผมของเธอนั้นเป็นผมซอยสไลด์ยาวประมาณบ่า สูง และมีขาที่เรียวสวย เพราะเหตุนี้ จึงมีคนมาชื่นชอบเธอมากมาย ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้หญิงเลยทีเดียว..

\"จ้ะ..เอริ มีอะไรเหรอ\" มินะตอบกลับไป.. เอริ คือชื่อที่เธอเรียกเอริโกะเพื่อนของเธอสั้นๆนั่นเอง

\"คือพอดีวันมะรืนเป็นวันเกิดของโทยะน่ะ ฉันอยากให้มินะไปช่วยเลือกของขวัญหน่อยได้ไหม?\" เอริโกะถามเธออย่างเกรงใจ ซึ่งโทยะนั้นเป็นแฟนของเอริโกะนั่นเอง

\"จ้า..ได้อยู่แล้ว กี่โมงดีล่ะ\" มินะถามถึงเวลา

\"ขอบใจนะจ๊ะมินะ อืม..เอาเป็นว่า สิบโมงตรงมาเจอกันที่สวนสาธารณะเฮคุชิละกันนะ\" เอริโกะนัดแนะสถานที่และเวลา

\"จ้ะ..บาย\" เธอพูด และวางโทรศัพท์ลงตรงแป้นวาง..จากนั้นก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วเดินออกจากบ้านไป

------------------------------------------------

หลังจากที่มินะช่วยเอริโกะเลือกซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขอตัวกลับบ้าน

\"งั้นฉันกลับก่อนนะเอริ\" เธอกล่าวอำลากับเพื่อน

\"จ้ะ ขอบใจมากนะมินะ..บายจ้ะ\" เอริโกะกล่าวขอบคุณและกล่าวอำลา

มินะโบกมือลาเพื่อน จากนั้นก็ขึ้นรถไฟเพื่อที่จะกลับบ้านของเธอ

ในขณะที่เธอกำลังเดินทางกลับบ้านอยู่นั้น...เธอก็ได้ไปพบใครคนหนึ่งเข้าบนรถไฟขบวนเดียวกัน

\"อ้าว มินะ ไปไหนมาน่ะ\" เสียงของทาเคชิ เพื่อนของเธอทักขึ้น

\"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ\" มินะไม่ยอมตอบเขา

\"มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกนะ แค่ทักทาย เพื่อนสมัยเด็ก ก็เท่านั้น\" ทาเคชิตอบเสียงธรรมดาแต่แฝงไว้ด้วยความน้อยใจ แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่พูดอะไรกันอีกเลยจนกระทั่งถึงสถานีที่อยู่ใกล้กับบ้านของมินะและทาเคชิมากที่สุด และทั้งคู่ก็เดินลงมาจากรถไฟพร้อมกัน

ทาเคชิเดินตามมินะอยู่ห่างๆแต่ไม่มากนัก แต่สักพักก็มีกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเข้ามาทักทาเคชิ เขาจึงหยุดเดินและคุยกับผู้หญิงกลุ่มนั้นอย่างคุ้นเคย.. ผู้หญิงกลุ่มนั้นเคยเป็นเพื่อนของเขามาก่อนนั่นเอง

มินะหันมามองเขาที่กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจเธอเลย

เฮ้อ..เขาคงจะเห็นเราเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กจริงๆล่ะมั้ง

มินะคิด ก่อนจะถอนหายใจ แล้วเดินกลับบ้านไปอย่างเดียวดาย...

------------------------------------------------

\"หวัดดีครับ คุณนานะ วันนี้ผมมีเรื่องสนุกๆมาเล่าให้คุณฟัง....\" ทาเคชิที่รู้จักทางอีเมล์ได้ส่งอีเมล์มาคุยกับมินะเช่นเคย ตั้งแต่วันนั้นที่ทั้งคู่ได้รู้จักกัน เขาและเธอก็ติดต่อกันทางอีเมล์มาโดยตลอด... วันนี้ ก็ครบหนึ่งเดือนพอดีที่พวกเขาได้คุยกัน

มินะรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นตั้งแต่ได้คุยกับทาเคชิในวันนั้น เขาเป็นเพื่อนคุยที่ดีมาก เพราะเขาไม่เคยรุกล้ำเรื่องส่วนตัวของเธอเลย ไม่เคยแม้แต่จะถามสักนิดว่าเธออายุเท่าไร อยู่โรงเรียนอะไร เหมือนกับที่คนอื่นๆเขาคุยกัน เขาและเธอรู้แค่ชื่อของกันและกันเท่านั้น ทุกตัวอักษรบนจอคอมพิวเตอร์ทำให้เธอยิ้มได้.. ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนเคยทำให้เธอเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย..

แต่แล้ววันหนึ่ง...เขาก็บอกเธอ

\"หลังจากที่ผมคุยกับคุณมาเสียนาน ผมรู้สึกได้ว่า คุณนานะเป็นคนมีจิตใจดี ถ้าให้ผมทาย ผมว่าคุณคงจะรักธรรมชาติมากกว่าในเมืองที่มีรถติดมากสินะครับ.. ผมมาคิดๆดูแล้ว คือ...ผมอยากจะเห็นหน้าคุณน่ะครับ และผมคิดว่าคุณก็คงอยากจะเห็นหน้าตาผมด้วยใช่ไหม? ถ้าคุณสะดวก คุณช่วยมาที่ร้านกาแฟชินโบลนะครับ วันอาทิตย์นี้เวลาเก้าโมงตรง แต่ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ แต่ยังไง..ผมก็จะรอจนกว่าคุณจะมา...ทาเคชิ\"

เมื่อมินะอ่านจนจบ เธอก็เริ่มคิด

ฉันจะไปดีไหมนะ อืม..ฉันก็อยากจะเห็นหน้าเขาเหมือนกัน...เอาไงดีนะ

เธอคิด แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เธอจึงคิดว่าโทร.ไปขอคำปรึกษาจากเอริโกะ เพื่อนสนิทของเธอดีกว่า...ว่าแล้ว เธอก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ แล้วจัดแจงโทรไปทันที ทันทีที่ต่อสายไปถึง เธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนของเธอฟังจนจบ

\"อืม...ฉันว่าเธอไปหาเขาเลยดีกว่านะ\" เอริโกะตอบกลับมา หลังจากที่ฟังมินะจนจบ

\"งั้นเหรอ เอริ..แล้วถ้าเขาเป็นคนไม่ดีล่ะ จะทำไง\" มินะถามเพื่อนอย่างกังวล

\"ฉันว่าน่าจะไม่นะ.. ฟังจากที่เธอเล่าแล้ว ฉันว่าเขาน่าจะเป็นคนดีทีเดียวล่ะ..แต่ยังไงถ้าเขาไม่ดีนะ เธอรีบโทร.มาหาฉันทันทีเลย เข้าใจไหม\" เอริโกะพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

\"ค่า..คุณแม่ เดี๋ยวลูกจะโทรไปทันทีเลยค่า..\" มินะพูดหยอกๆ

\"บ้าสิ..ฉันยังสาวอยู่นะยะ\" เอริโกะบอก

\"จ้าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ อืมๆ บายจ้ะ\" มินะพูดแล้ววางโทรศัพท์ลงบนแป้นวางด้วยความโล่งใจ..

------------------------------------------------

และแล้ว..วันที่มินะต้องไปเจอทาเคชิก็มาถึง...

เธอรีบตื่นแต่เช้า แล้วอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นก็รีบออกจากบ้านไป..

เธอมาถึงหน้าร้านกาแฟชินโบลในเวลาแปดนาฬิกาสามสิบนาที..เธอจึงเข้าไปนั่งในร้านเพื่อให้เวลาผ่านไปเร็วๆ เธอสั่งกาแฟมาดื่มรองท้องก่อนถ้วยหนึ่ง

เมื่อเวลาเดินไปจนถึงเก้านาฬิกาตรง ประตูร้านกาแฟก็เปิดออก...ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา...

\"ทาเคชิ!!\" มินะร้องอย่างตกใจ เพราะคนที่เดินเข้ามาในร้านก็คือ มิยะ ทาเคชิ เพื่อนสมัยเด็กของเธอนั่นเอง..

\"นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ\" มินะถามเขา หลังจากที่เขานั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ

\"ฉันก็มาเจอเธอยังไงล่ะ\" ทาเคชิพูด

\"เจอฉันงั้นเหรอ.. แต่ฉันไม่ได้นัดกับเธอนี่นา..หรือว่า....\"

\"ใช่แล้ว..ฉันคือ ทาเคชิ ที่ส่งอีเมล์ไปให้เธอนั่นแหละ\" เขาพูดต่อให้จบ

\"งั้น...งั้น..นายก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วสิว่านานะคือฉัน\" มินะพูด แล้วหยุดรอฟังคำตอบจากเขา

\"ใช่..ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว\" เขาตอบ \"ฉันรู้อีเมล์เธอจากเพื่อนของเธอคนนึง..ฉันก็เลยส่งเมล์ไปคุยกับเธอเพราะว่า...\" ทาเคชิบอก แต่ยังพูดไม่จบ มินะก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

\"แล้วทำไม...ทำไมนายต้องโกหกฉัน..\" เสียงของมินะสั่นเครือ..น้ำใสๆเริ่มไหลรินออกมาจากเบ้าตาช้าๆ

เมื่อทาเคชิเห็นเธอร้องไห้ เขาก็ทำอะไรไม่ถูก

\"เอ่อ..มินะ ฟังฉันก่อน\" เขาตั้งท่าจะอธิบาย แต่มินะไม่ฟัง

\"ไม่ต้องอธิบายหรอก..ฉันไม่น่าเชื่อเธอตั้งแต่แรก..ฉันผิดเองล่ะ..ฉันไม่น่า....\"

\"ไม่ มินะ เธอเข้าใจผิดนะ\" ทาเคชิพูดเสียงเฉียบขาดแล้วยื่นมือไปจับไหล่ของเธอไว้

\"ฉันน่ะ ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะฉัน...ฉัน...\"

\"เพราะเธออยากแกล้งฉันน่ะสิ..ใช่ไหม? เพราะเธออยากจะปั่นหัวฉันเล่น..ใช่สิ ฉันมันเป็นตัวตลกสำหรับเธออยู่แล้วนี่ ฉัน...\" มินะพูด แต่เธอก็หยุดเพียงแค่นี้ แล้วร้องไห้

\"ไม่ใช่เลย เพราะว่า...เพราะว่าฉันรักเธอต่างหาก\" ในที่สุด เขาก็พูดออกมาเสียที

มินะอึ้งไปกับคำพูดของเขา

รักงั้นเหรอ..เขารักฉันงั้นเหรอ

เธอคิดอย่างแปลกใจ

\"เธอรักฉันงั้นเหรอ\" มินะถามเขาอีกทีหนึ่ง

\"ใช่..ฉันรักเธอ.. ฉันรักเธอมาตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้ว แต่ฉันไม่กล้าบอกเธอ ฉันกลัวเธอเกลียดฉัน..ฉันก็เลยไปขออีเมล์จากเพื่อนเธอ แล้วส่งเมล์ไปหาเธอ..เพราะฉันไม่กล้าพูดกับเธอตรงๆ\" เขาพูด เมื่อถึงตอนนี้มินะก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีก แต่ครั้งนี้ เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ

\"มินะ..เอ่อ..\" เขาอึกอัก

แต่แล้ว..เขาก็เห็นรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ

\"บ้า..คนบ้า...ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันตั้งแต่แรก..เพราะว่า..ฉัน..ฉันก็รักเธอเหมือนกัน\" เธอพูดอย่างดีใจ

ทาเคชิยิ้ม แล้วพูดต่อ

\"จริงๆนะ..ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม\" เขาถามเธออย่างไม่แน่ใจ เธอพยักหน้าให้น้อยๆให้กับเขา

\"แล้วเธอล่ะ ไม่ได้แกล้งฉันใช่ไหม?\" มินะถามเขา

\"ใช่..ฉันไม่ได้แกล้งเธอ..\" เขาตอบ หลังจากนั้น มินะก็โผเข้ากอดทาเคชิทันที แล้วทั้งคู่ก็ประทับริมฝีปากเข้าหากัน..

The End...

คุยกันสักนิด..กับแคท

คือแคทเพิ่งแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคะ ยังไงก็ติ-ชมกันด้วยนะคะ แล้วก็..ช่วยให้คะแนนกันด้วยค่ะ..ขอบคุณมากเลยค่ะ ^------^ แล้วเดี๋ยวแคทจะไปอ่านเรื่องของเพื่อนๆบ้างนะคะ..