คนเหงาๆ

เนื้อเรื่อง

เรื่องเล่าจากความเหงา
“เคยรู้สึกไหม เวลาที่ไม่มีใครแล้ว จะมองไปทางไหน ไม่มีคนให้พูดจา ไม่มีเลยซักคน จะหันมามองและเข้าใจ คนคนนี้ที่มันไม่มีอะไร…………………………………” เสียงเพลงนุ่มกับจังหวะที่คุ้นหูลอยมาโดนใจฉันเข้าอย่างจัง ฉันก็คงเหมือนที่พี่ๆวงพีชเมคเกอร์เขาแต่งเพลงเพลงนี้ “ เหงา “ ใช่ฉันกำลังเผชิญกับปัญหาที่ยิ่งใหญ่ ฉันกำลังรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างรุนแรง “ เหงา “ คำคำนี้ช่างมีอิทธิพลรุนแรงกับฉัน แค่มองท้องฟ้าที่ไม่มีดาว ขอบตาฉันก็ร้อนผ่าว น้ำตาพาลจะไหล แค่อยู่บ้านคนเดียวฉันก็นั่งน้ำตาซึม ฟังเพลงอกหักฉันก็ทนฟังไม่ได้ นี่ฉันเป็นอะไรไป ดูเหมือนคนอ่อนแอที่ไร้ค่า ฉันเคยเข้มแข็งคิดว่าชีวิตนี้ฉันอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งใคร   ที่ฉันมีตัวตนอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อตัวเอง ไม่ได้เกิดมาเพื่อใคร แต่ตอนนี้หัวใจฉันรู้สึกอ่อนล้าเหลือเกิน
“ นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานทุกข์ทนข้างในใจ โอ้ความเหงามันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน …………………………………..”
วันนี้ฉันไปร้านหนังสือหยิบหนังสือรวมเรื่องสั้น “ ความรู้สึกดีๆที่เรียกว่ารัก “ ขึ้นมาอ่าน ความจริงฉันชอบวรรณกรรมแปลมากกว่า แต่ปกรูปถ้วยน้ำแข็งใสสีหวานกลับดึงดูดให้ฉันหยิบมันขึ้นมาอ่าน เรื่องราวความรักที่แตกต่างถูกถ่ายทอดโดยปลายปากกาของนักเขียนหลายคน ที่มีมุมมองความรักไม่เหมือนกัน แต่พวกเขามีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ ความเชื่อมั่นในรักแท้ เชื่อว่าวันหนึ่งพวกเขาจะได้เจอกับคนที่ฟ้าส่งให้มาเจอกัน เชื่อว่าความรักมีอยู่จริง ผิดกับฉันลิบลับเลย ฉันไม่เคยเชื่อว่าคนเราจะรักใครได้จนหมดหัวใจ ไม่เคยเชื่อว่ารักแท้จะมีในโลก นี่แหละมั้งที่ทำให้ฉันต้องเผชิญกับความเดียวดาย ที่ทำให้ฉันมีชีวิตและหัวใจที่แตกต่างจากพวกเขา แต่ทีสิ่งหนึ่งที่ฉันสงสัย ทำไมในตอนจบของนิยายจะต้อง Happy Ending เสมอ ความรักจะนำพาให้เราผ่านอุปสรรคนานานัปการเหรอ ทำไมมันช่างแตกต่างจากความรักที่ฉันเคยเห็น มันมีแต่รอยน้ำตาและความปวดร้าว โลกแห่งความจริงและความฝันมันช่างแตกต่างกันขนาดนี้เชียวเหรอ
ฉันเคยรู้สึกเดียวดาย เหงาจนอยากมีใครมาอยู่ข้างๆ เพื่อแบ่งปันความรู้สึกนั้นไปจากหัวใจ  แต่ก็ไม่เคยได้พบเจอ ฉันได้แต่เฝ้ามองคนรักเขาจูงมือกันเดินผ่านไป ความอบอุ่นที่เขามีให้กันแผ่มาถึงฉันจนรู้สึกได้ แต่พอเขาเดินเลยไป ความเหน็บหนาวก็เข้ามาแทนที่เช่นเดิม ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะได้รับไออุ่นจนหัวใจหายหนาวเหน็บ ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าชีวิตนี้ ฉันขาดอะไรไป และคำตอบที่ได้รับก็คือความรัก ความรักที่ฉันได้เพียงแค่เฝ้ามอง ไม่มีสิทธิไปแตะต้องหรือเอื้อมมือไปจับ มิฉะนั้นมันจะกลายเป็นเพียงหมอกควันที่สลายไปกับตา แล้วนี่ฉันต้องทนเหงา อ้างว้างไปอีกนานเท่าไร นี่เป็นคำถามที่ฉันไม่อาจรู้คำตอบได้เลย