เด็กหญิงขายไส้กรอก

เนื้อเรื่อง อัปเดต 26 มิ.ย. 46 / 18:13

ที่จังหวัดเล็กๆแห่งหน่งที่แสนสงบเงียบ ประชาชนใจดีมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้แก่กันและกันสูงและตอนนี้เรากำลังจะทำความรู้จักกับเด็กมัธยมคนหนึ่งผู้หญิงตัวเล็กๆที่เธอยังเด็กเกินกว่าที่จะรู้จักคำว่า ความรัก
          อิงเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นทุกๆวันเธอจะไปช่วยแม่ขายไส้กรอกในตลาด ไส้กรอกของเธอรสชาติไม่ต่างจากของที่อื่นๆนักหรอกแต่เธอขายได้เสมอ อาจเป็นเพราะว่าทำเลของร้านเธอนั้นอยู่หน้าแฟรนไชด์ร้านสะดวกซื้อชื่อดังกระฉ่อนโลกก็ได้แต่นั่นเป็นเพียงส่วนย่อยเท่านั้นที่มีผลต่อการขายไส้กรอกของเธอมีไม่กี่คนหรอกที่ดูไม่ออกว่าเธอนะมีหน้าตาอันสุดยอดอภิมหาน่ารักเป็นพรีเซนเตอร์ดังนั้นลูกค้าส่วนใหญ่ที่มาซื้อไส้กรอกกับเธอจึงหน้าอ่อนๆทั้งนั้นแต่ฝันไปซะเถอะว่าพวกลูกค้าพวกนั้นจะได้ปริปากพูดอะไรกับเธอเหตผลก็ติดชาร์ตของบรรดาผู้ที่มีลูกสาวสวยๆอยู่แล้วก็คือ หวง จึงไม่แปลกที่เอยังไม่เคยมีความรักกับเขาซักที
          จนกระทั่งวันหนึ่ง อิง สังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเขาแปลกกว่าวัยรุ่นคนอื่นๆบางหย่างที่เธอเองยังไม่เข้าใจเธอรู้สึกแปลกๆผิดกับพวกที่มาซื้อไส้กรอกกับเธอมาก แม้ว่าหน้าตาของเขาจะธรรมดามากๆแต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับพลังบางหย่างที่อิงรู้สึกได้เธอแอบมองเขาบ่อยๆ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยสักนิดเขาเป็นใครกันแน่ มาทำอะไรที่นี่เขานั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าเซเว่นอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่ายจนอิงขายของหมดและเก็บร้านกลับบ้าน อิงอยากเจอเขาอีกครั้ง
            อิงรีบมาช่วยแม่ขายไส้กรอกเร็วผิดปกติด้วยความหวังลมๆแล้งๆว่าจะเจอ ใครก็ไม่รู้ อีกครั้งอิงรอแล้วรอเล่าแต่ไม่เห็นวี่แววของเขาเลย แล้วแม่ก็ใช้ให้เอาขนมไปฝากน้องที่บ้าน อิงรีบกลับบ้านแล้วรีบกลับมาที่ร้านอีกครั้งทั้งๆที่แม่บอกว่าไม่ต้องมาก็ได้แม่จะขายเองคนพลุกล่านผิดปกติคงเป้นเพราะพวกที่เต้นแอโรบิกเลิกกันแล้วอิงรีบเดินกลับมาขายไส้กรอกช่วยแม่เดินด้วยความรีบเร่งตรงดิ่งไปที่ร้านของเธออะไรบางอย่างดึงดูดให้เธอหันมองไปที่ เซเว่น ใครไม่รู้กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่กับเพื่อนสันจมูกคุ้นมากๆ เอ๊ะ นี่คนเมื่อวานนี่นาโชคดีจัง อิงคิดทั้งๆที่อยากทักทายแต่ด้วยความที่เป็นผู้หญิงและแม่กำลังงานยุ่งอิงจึงรีบเดินไปช่วยแม่ขายไส้กรอก ปล่อยให้หูที่ร้อนผ่าวของเธอค่อยๆเย็นลง เขาดูนิ่งกว่าเมื่อวานอีกแหนะอิงคิดแต่เธอยังสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่ อิงไม่มีโอกาสได้รู้คำตอบอีกเช่นเคยว่าผู้ชายที่ทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวคนนั้นเป็นใครเพราะยังไม่ทันที่เธอจะขายไส้กรอกให้ลูกค้าที่ยืนรอคนสุดท้ายซะด้วยซำ้เขาก็ลุกจากที่นั่ง เดินจากไปอิงมองตามเสื้อสีขาวของเขาหายลับไปกับฝูงชน อิงรู้สึกคล้ายๆว่าเขาหันหน้ามามองเธอก่อนที่จะลับหายไปจากฝูงชนที่ทยอยมาทานข้าวในตลาดโต้รุ่ง อิงเลิกคาดหวังแล้วว่าจะได้เจอกับเขาอีก ขอให้อย่าเจอเขาอีกเลย อิงคิดในใจไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ช่างตอนนี้อิงไม่อยากรู้จักเขาอีกแล้ว ความรู้สึกผูกพันเป็นจุดเริ่มต้นของความเศร้า มันผุดมาจากที่ไหนซักแห่งในสมองของเธอ อยากรู้จังว่าเขาเป็นใคร
            ความกังวลว่าจะไม่เจอเขาลดลงเพราะเขามานั่งที่เดิมทุกวันคล้ายๆกับทำวิจัยอะไรซักอย่างแต่คงไม่ใช่อย่างที่อิงคิดแต่สิ่งที่สะดุดตาอิงมากที่สุดเห็นจะเป็นสิ่งที่อยู่ในมือของเขาปกติแล้วเด็กผู้ชายทั่วๆไปคงชอบอ่านหนังสือเกมส์ กีฬาหรือหนังสือเอนเตอร์เทนอื่นๆไม่ก็ไม่อ่านเลย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นจำพวกหลังซะมากกว่าแต่คน คนนี้อ่านวรรณกรรมเยาวชนบางเล่มที่เขาอ่านอิงก็เคยอ่านและประทับใจเนื้อหามากแต่บางเล่มอิงไม่เคยได้ยินชื่อด้วยซำ้้้้้้้้แต่อิงรู้สึกได้ว่ามันต้องจรรโลงใจแน่ๆคล้ายๆกับเขามาเพื่อนั่งอ่านหนังสือโดยเฉพาะไม่วอกแวกจบหน้าก็พลิกต่อไปอย่างต่อเนื่องจะมีสะดุดบ้างก็แค่พักดื่มนำ้แค่นั้นเองแม้ว่าอิงจะมีโอกาสได้รู้จักเขาแต่อิงไม่กล้ารู้จักเขาเพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรแค่ได้นั่งดูเขาอ่านหนังสือเงียบๆก็ปลื้มใจแล้วสำหรับเด็กขายไส้กรอกที่ไม่รำ่รวยแต่ดุเหมือนตอนนี้เขาจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ไปแล้วอิงเห็นเขาที่เดิมเมื่อมาขายไส้กรอกแล้วก็กลับก่อนเขาลุกจากที่นั่งด้วยซำ้ บ้านเขาคงอยู่แถวๆนี้ คงย้ายมาอยู่ใหม่ อิงสรุปแม้ว่ามันจะไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่แต่เป็นข้อสรุปที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ ถ้าอย่างนั้นอีกไม่นานเราก็คงได้รู้จักกัน
             แม้ว่าเวลาจะผ่านไปหลายวันและบางครั้งเขาจะส่งยิ้มให้อิงแต่อิงก็ยังไม่กล้ารู้จักกับเขาอยู่ดี เพราะยิ้มของเขาดูเหมือนยิ้มพิมพ์ใจตามมารยาทมากกว่าที่จะสื่อถึงมิตรภาพทั้งๆที่การยิ้มของเขาอาจต้งการสื่อถึงมิตรภาพจริงๆก็ได้แต่อิงรู้สึกตำ่ต้อยเกินกว่าจะรู้จักกับเขา
             แล้ววันหนึ่งอิงรู้สึกแปลกๆผิดปกติที่นั่งหน้าเซเว่นว่างเปล่าเขาหายไปไหนนะ ไม่สบายหรือเปล่าหรือว่าไปธุระที่อื่น ตอนนี้เธอรู้สึกตลกตัวเองที่ รู้สึกเป็นห่วงใครก็ไม่รู้ ที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก แต่ในใจลึกๆอิงยังหวังว่าวันนี้เขาจะมา มานั่งที่เดิมบนม้านั่งสีขาว ข้างโทรศัพท์ทางไกลระหว่างประเทศพร้อมกับหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็หนังสือดีๆสักเล่มอย่างที่เขาเคยทำ อาจเป็นเพราะหนังสือที่เขาอ่านนี่กระมังที่ทำให้อิงรู้สึกแปลกๆกับเขา อิงยิ่งรู้สึกอยากรู้มากขึ้นว่าผู้ชายคนนั้นนิสัยเขาจะน่ารักเหมือนหนังสือที่อยู่ในมือเขาหรือเปล่า แต่อิงก็รู้ว่าคงไม่มีวันรู้ถ้าอิงยังไม่กล้าเปิดใจ เดี๋ยวเขาก็คงมา อิงคิด
              ที่นั่งหน้าเซว่นว่างเปล่ามาหลายวันแล้วเขาอาจจะป่วยหนักหรือไม่ก็ได้ที่อ่านหนังสือที่ใหม่ อิงรู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา โอกาสที่จะได้รู้จักผู้ชายดีๆ และอ่อนโยนของเธอคงหมดลง เวลาที่ผ่านไปไร้ประโยชน์หากเราไม่ทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง อาจไม่มีโอกาสให้เราอีกแล้วฉะนั้นจงทำให้ดีที่สุดเพื่อจะได้ไม่เสียใจภายหลัง อิงรู้สึกเข้าใจในสิ่งที่แม่เคยบอกไว้ก็ตอนนี้นี่เองอิงรู้สึกใจหายวูบ ในใจลึกๆยังหวังว่าเขาจะมา มาสิฉันอยากเจอคุณ อิงภาวนา
                                               เรื่องราวยังไม่จบนะครับแต่ตอนนี้ขอตัวไปปั่นรายงานก่อนก็เป็นกำลังใจให้นักเขียนมือสมัรเล่นด้วยนะครับ