อยากจะรักด้วยหัวใจ(การ์ตูน) - อยากจะรักด้วยหัวใจ(การ์ตูน) นิยาย อยากจะรักด้วยหัวใจ(การ์ตูน) : Dek-D.com - Writer

    อยากจะรักด้วยหัวใจ(การ์ตูน)

    ผลงานการ์ตูนญี่ปุ่นของเรา เรื่องที่1

    ผู้เข้าชมรวม

    688

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    688

    ความคิดเห็น


    2

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  14 ม.ค. 47 / 19:21 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      ปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิตอนจบม.ต้น
      เดินๆอยู่ก้อเกิดสะดุดหกล้ม

      มีคนเดินผ่านมาด้วยกัน2คน : ดูสิเด็กประถมเดินสะดุดตรงนั้นอีกล่ะ

      กรอดดดด......ๆ หน๊อยยย กรอดดๆ (-_-\") ฉันไม่ใช่เด็กประถมนะ
      ฉัน ซาคุรายาม่า ยูซึ อีกไม่นานจะขึ้นม.ปลายแล้ว(เป็นคนน่ารัก อิอิ แต่เตี้ยอ่ะ)

      เรียวคุง(เภสัชกร) : ว้า แย่จังนะ  แต่เธอโชคดีที่มาล้มตรงหน้าร้านยา

      ใครกัน?...อ๊ะ เภสัชกรนี่..

      เรียวคุง : เข้ามาในร้านยาฉันก่อนสิ

      เขาพูดพร้อมกับพาฉันเข้าไปไหนร้าน และทำแผลให้ฉันเรียบร้อย

      เรียวคุง : เอ้า เรียบร้อยแล้ว(ทำแผลให้เสร็จแล้ว)
      ยูซึจัง : ขอบคุณมากค่ะ
      เรียวคุง : ตรงนั้นพื้นไม่เรียบ ระวังหน่อยนะ  เอ่อ...อ้าปากสิ
      ยูซึจัง : อืม

      ฉันพูดพร้อมอ้าปากตามที่เขาบอก

      เรียวคุง : ยาแก้ปวดน่ะ

      เขาพูดพร้อมกับนำเม็ดยามาใส่ในปากฉัน

      เรียวคุง : ไม่เป็นไรแล้วนะ

      คำพูดนี้...และยาแก้ปวดที่หวานอร่อยที่เขาให้ฉัน...  แต่สำหรับฉันแล้ว มันเปรียบเหมือนยาเสน่ห์..  ตึกๆๆตึก
      (เสียงหัวใจฉันมันเต้นแรง)......... และแล้ว ฉันก้อรุ๊ชื่อเขา.. มิคามิ เรียวคุง เมื่อฉันมาหาเขาที่ร้านยานี้อีกทีหนึ่ง

      3วันผ่านไป

      ยูซึจัง : ตั้งแต่ตอนที่เธอช่วยเหลือฉัน...ฉันแอบชอบเธอมาตลอดเลย... ถ้าไม่ารังเกียจ เป็นแฟนกับฉันได้มั๊ย

      ว้าว เขายิ้มให้ฉันด้วย

      เรียวคุง : เอาไว้จบชั้นประถมแล้วโตเป็นผู้ใหญ่ซะก่อน ก้อยังไม่สายนะ

      อ๋า..ก๋อยยย กรอดดดดด หึ๋ย..ๆ ฮึ

      ยูซึจัง : ฉันไม่ใช่เด็ก ฉันอยู่ม.ปลายแล้ว!!(ตะโกนสะดังเลย)
      เรียวคุง : เอ๊ะ !? คิกๆๆ เอ่อ หมู่นี้เธอมาที่ร้านฉันบ่อยนะ
      ยูซึจัง : ก้อใช่
      เรียวคุง : นี่ฉันไม่เห็นว่าเธออายุเท่าฉันเลย

      ทัมมัยสารภาพรัก แล้วเขาต้องหัวเราะด้วยนะ...

      เรียวคุง : ขอเรียกยูซึละกัน...เพราะฉันเองก้อไม่ได้รังเกียจอะไรเธอ
      ยูซึจัง : ถ้างั๊น ^-^...
      เรียวคุง : แต่ว่านะ...ตั้งแต่โตมาเนี่ย ฉันเองก้อไม่เคยเป็นแฟนกะเด็กซะด้วย
      ยูซึจัง : เออ แต่... ฉันจะทำให้เธอคิดว่าฉันไม่ใช่เด็กให้ได้ ขอให้ฉันไปที่ร้านอีกได้มั๊ย!?

      เขามองฉันในสายตางงๆ

      เรียวคุง : ถ้าในถานะลูกค้าล่ะก้อได้ ^-^

      ถ้าทำให้เขาเห็นฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขาอาจหันมาสนใจฉันบ้าง  ดังนั้น...ฉันจะไปที่ร้านยานั้นอีกในวันนี้

      ยูซึจัง : ขอซื้ออันนี้ค่ะ(มาทีไรซื้อแต่หมากฝรั่งทุกที)

      แต่ฉันก้อยังอดกลัวไม่ได้

      เรียวคุง : มาทุกวันจิงๆแฮะ
      ยูซึจัง : ขอจับฉลากในกล่องนี้ด้วยได้มั๊ย?

      ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่กล่องจับฉลากรางวัล

      เรียวคุง : ได้สิ แต่นี่เอาไว้สำหรับเด็ก ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก
      ยูซึจัง : ไม่เป็นไร นี่เป็นความสนุกที่ได้มาพบเรียวคุง

      ฉันพูดและเปิดดูฉลากที่หยิบได้

      ยูซึจัง : ว่างเปล่าอีกแล้ว...วู้ -_-\"
      เรียวคุง : ฮะ ฮะ ฮะ เด็กเอ๋ยเด็ก

      เอ๋ เขาพูดอย่างนี้...งั๊นที่ฉันมาที่นี่ก้อไม่มีความหมายอะไรสินะ

      เรียวคุง : เอ้า รับไปสิ

      เขาพูดพร้อมกับยื่นลูกอม2เม็ดมาให้ฉัน

      ยูซึจัง : จะดีหรอ?
      เรียวคุง : ดีสิ เอาไว้ปลอบเด็กที่กำลังร้องไห้น่ะ
      ยูซึจัง : แต่...อ๊ะ ฉันเปล่าร้องไห้นะ

      เขาก้อมักใจดีกับเด็กเสมอ อ่อนโยนจังน๊าาา

      เรียวคุง : อร่อยมั๊ย(หมายถึงลูกอมอ่ะ)
      ยูซึจัง : อืม..^-^

      ฉันชอบเขาเพราะแบบนี้งัยล่ะ
      และวันต่อมา............

      ยูซึจัง : เรียวคุง จะกลับแล้วหรอ

      ฉันวิ่งตามเขาที่เพิ่งออกจากร.ร.(ร.ร.เขาน่ะ) ฉันก้อเพิ่งเลิกเรียนเหมือนกัน ถึงเพิ่งวิ่งตามเขามา

      ยูซึจัง : จ้องอะไรฉัน
      เรียวคุง : นี่มันชุดนักเรียนม.ปลายNจิงๆรึเนี่ย
      ยูซึจัง : บ้า แกล้งกันเหรอ!? แฮ่กๆ(แบบว่าวิ่งมาเหนื่อยอ่ะ)...^-^ ...อ๊ะ! ตรงนั้นที่ฉันหกล้ม เด็กคนนั้นก้อหก
      ล้มเหมือนฉันเลย
      เรียวคุง : ช่วยไม่ได้น๊าา

      เรียวคุงพาเด็กน้อยคนนี้เข้าไปในร้านยาของเขา..อ๊ะ เขามักทำแบบนี้เสมอ(เขาทำแผลให้เด็กทุกคนที่หกล้มหน้า
      ร้านยาของเขา)

      เรียวคุง : เอ้า นี่ยาอมแก้ปวด กินแล้วจะหายปวดทันทีเลย
      เด็ก : หายจิงเหรอ?
      เรียวคุง : จิง..
      ยูซึจัง : จิงสิจ๊ะ...ขนาดพี่ยังหายเป็นปลิดทิ้งเลยนะจ๊ะ  เชื่อพี่สิ ลองกินดูนะ
      เด็ก : อืม..จิงด้วยยยย ^-^
      ยูซึจัง : ใช่ม้า ^-^
      เด็ก : ไปแล้วนะค๊า บ๊ายบาย
      ยูซึจัง : บายจ้ะ

      เรียวคุงหันมายิ้มให้ฉัน

      เรียวคุง : พี่เหรอ ^0^
      ยูซึจัง : แล้วแปลกตรงนั๊ย -_-\"  @_@
      เรียวคุง : เปล่าๆ ^-^.. แค่ไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนั้นต่อหน้าเด็กน่ะ

      เอ๊ะ! อย่างน้อย เขาก้อเริ่มเห็นขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ

      เรียวคุง : เป็นอะไร วันนี้จะแวะมั๊ย?
      ยูซึจัง : อืม..แวะสิ

      ฉันดีใจจังเลย

      เรียวคุง : อ้าว ไม่สนเหรอ(หมายถึงกล่องจับฉลากน่ะ)
      ยูซึจัง : กัวไม่ถูกรางวัลอีกน่ะสิ...เอ่อ..เรียวคุงช่วยจับแทนหน่อยสิ
      เรียวคุง : ไม่ได้รางวัล อย่าว่ากันนะ
      ยูซึจัง : อืม..^-^

      เรียวคุงจับฉลากขึ้นมาเปิดดูแล้ว

      เรียวคุง : อ๊ะ รางวัลที่1 ได้ตั๋วหนัง2ใบ
      ยูซึจัง : งั๊นก้อเป็นอันว่า เราไปกัน2คนเถอะนะ(ฉันรีบริบตั๋วมาไว้กับฉันเลย อิอิอิ)
      เรียวคุง : ให้พนักงานจับเองได้ไงเล่า
      ยูซึจัง : ไม่เป็นไรน่ะ ก้อเป็นขาประจำ บริการหน่อยสิ
      เรียวคุง : มาซื้อแค่หมากฝรั่ง ขาประจำประสาอะไรเล่า

      ฉันทำหน้าบูดจะร้องไห้

      เรียวคุง : .....-_-\"  เอ้า..เอาก้อเอา งั๊นไปกันอาทิตย์นี้ดีมะ
      ยูซึจัง : ไชโยๆ(ร้องเสียงดังขึ้นมาซะทันที) ว้าว เดทของเรา
      เรียวคุง : ท่าทางดีใจเหลือเกินนะ
      ยูซึจัง : แฮ่ๆ
      เรียวคุง : งั๊นตั๋วนี้เอาไว้ที่ฉันน่ะ
      ยูซึจัง : อื่ม.. ^-^

      เขาไม่ปฏิเสธการออกเดทกับฉันล่ะ  ท่าทางก้อมะเหมือนตอนแรกที่เจอกัน  แบบนี้ค่อยมีความหวังหน่อยน๊าาา

      เมื่อถึงวันออกเดท...
      ฉันยืนส่องกระจกแล้วพูดกะตัวเองว่า

      ยูซึจัง : หน้าเด็กเชียว... แต่ออกเดททั้งที อย่างน้อยก้อต้องให้เขาเห็นว่าฉันเป็นผู้ใหญ่โดยการแต่งตัว..พยา
      ยามเข้า...และถ้าฉันจะสารภาพรักกะเขาอีกครั้งล่ะ  แล้วคราวนี้เขาจะตอบฉันว่ายังงัยนะ

      เมื่อถึงเวลาเดท...
      ยูซึจัง : ดูเรื่องนี้กันมั๊ย
      เรียวคุง : ไม่ไหวมั๊ง
      ยูซึจัง : นี่ ใจคอจะดูเรื่องนี้จิงหรอ
      เรียวคุง : ก้อบอกแล้วไง นี่น่ะเป็นรางวัลสำหรับเด็กๆ...ฉันเองก้อเพิ่งจะรุ๊
      ยูซึจัง : งั๊นไปเหอะ -_-\" ดูก้อดู ได้ออกเดทก้อบุญแล้ว

      ฉันกะเรียวคุงเดินไปที่หน้าโรงหนัง

      พนักงานสาว : ขอดูตั๋วด้วยค่ะ ผู้ใหญ่1 เด็ก1 เชิญค่ะ

      เมื่อเข้าโรงหนังแล้ว

      ยูซึจัง : เมื่อกี๊เขาบอกว่าฉันเป็นเด็กนะ
      เรียวคุง : ชู่ว์ เอาน่า!!  ก้อตั๋วนั้นมันใช้สำหรับเด็กกับผู้ใหญ่ ฉันเองก้อเพิ่งเห็นเมื่อเช้า ก้อตกใจเหมือนกัน

      ช๊อคคคคคคคคคคคคคคค

      และแล้วหนังก้อจบซะที
      วันนี้เป็นวันออกเดทแท้ๆ แล้วก้อแต่งตัวแบบผู้ใหญ่ ทั้งที่ฉันมาเพื่อให้เขาเห็นอย่างนี้นะ

      เรียวคุง : เธอก้อตัวเล็กๆเหมือนเด็กอยู่แล้วนี่!!

      กรอดดดดดดดดดด..ฮึ่ม @_@

      ยูซึจัง : ก้อหนุกดีเหมือนกันนะ...
      เรียวคุง : นึกว่าจะไม่ชอบซะอีกนะเนี่ย
      ยูซึจัง : ก้อ...

      แย่ล่ะ...ทำเป็นเด็กๆอีกแล้วเรา

      เรียวคุง : แต่ถ้าเธอชอบก้อดีใจนะ

      ฉันหน้าแดง>_<
      เมื่อออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้ว...

      เรียวคุง : อยากไปไหนอีกมั๊ย... เอ๊ะ(ไม่มีเสียงตอบ) ยูซึๆ

      ฉันตามเขาไม่ทันน่ะ เดินเร็วจิงๆเลยน่ะ เรียวคุงอ่ะ

      เรียวคุง : ให้ตายสิ ยื่นมือมา

      ฉันยืนมือไป เขาจับมือฉันพาเดินไป

      เรียวคุง : ไปกันเถอะ
      ยูซึจัง : อื่ม..>_<

      เหมือนเป็นคนรักกันเลย...ฉันไม่สนว่าใครจะมองยังงัย คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงคนนึงไม่ใช่เด็กเท่านั้นก้อพอ

      เพื่อนเรียวคุงที่บังเอิญมาพบกัน : อ้าว...เรียวคุงมาทำอะไรที่นี่น่ะ ไม่ไดเจอกันนานนะ
      เรียวคุง : อ้อ...มาดูหนังน่ะ ไงไม่ได้เจอกันเลยนะ...
      เพื่อนเรียวคุง : เออนี่ ฉันได้ยินข่าวลือนะ ว่ามีผู้หญิงร.ร.N ไปที่ร้านเธออยู่เสมอนี่

      อ๊ะ เรื่องของฉัน

      เพื่อนเรียวคุง : อ๊ะ เรียว เดี๋ยวนี้เธอเป็นพี่เลี้ยงเด็กประถมเหรอ น้องสาวรึว่าลูกพี่ลูกน้องกันนะ!!

      เรียวคุงดูไม่สนใจฉันเลย

      เรียวคุง : ไม่ใช่ เด็กแถวบ้านน่ะ ชื่อ ยูซึ !!

      ห๊า ที่แท้ ในสายหาของเรียว ฉันเป็นแค่...

      เรียวคุง : เอ่อ..ไปแล้วนะ บาย .......^-^ ยูซึๆ เอ๋

      ฉันสบัดมือฉันออกจากมือของเขาแล้ววิ่งหนีไปด้วยความเสียใจ

      เรียวคุง : อ๊า ยูซึๆ..o_o
      ยูซึจัง : ฮือๆ T_T

      เมื่อฉันวิ่งหนีมาที่สวนสาธารณะ ไม่มีใครอยู่ด้วย ....ฉันเลยตะโกนและปรดปล่อยความทุกข์ใจออกมาซะตรง
      นั้น

      ยูซึจัง : โฮๆ คิดอย่างนั้นเองหรอ!! ตาเรียวบ้า ฉันอุตส่าห์ดีใจ ที่วันนี้เป็นวันพิเศษของเรา แต่ที่ไหนได้ บ้าที่สุด
      โฮๆ ฮือๆๆ (ฉันตะโกนออกไปซะดังสนั่น)
      ชายลึกลับ : ร้องไห้ทำมัยเหรอ...มาคนเดียวซะด้วย
      ยูซึจัง : อ๊ะ คนแปลกหน้า
      ชายลึกลับ : เธอนี่น่ารักนะ...พี่เอารถมาไปนั่งรถกินลมกับพี่มั๊ยจ๊ะ!?

      เพิ่งเคยมีคนมาจีบ อย่างน้อยเขาคงเห็นอะไรบางอย่างในตัวฉัน (ฉันเลยเดินตามชายลึกลับนั้นไปเฉยเลย) เอ๋
      แต่..ไม่ใช่เรียวคุง ไม่ได้เด็ดขาด

      ชายลึกลับ : ที่รถพี่มีของเล่นที่น้องต้องชอบอยู่ด้วยน๊าาา พวกตุ๊กตางัย เต็มไปหมดเลย
      ยูซึจัง : แป่ว...-_-\" @_@ ~-~  

      ฉันไม่ใช่เด็กนะ เอ...เขาไม่ได้มาจีบเรานิ

      ชายลึกลับ : เอาล่ะ อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว

      ชายผู้นั้นเอามือมาปิดปากฉัน ......ไม่จิงๆๆ อื้อๆ ใครก้อได้ช่วยด้วย ฉันอ้าปากไม่ได้...
      พลั่ก ...ๆ..............................เอ๋ เรียวคุงมาช่วยฉันแล้ว

      ชายลึกลับ : จ๊ากว๊าก ไปล่ะ เหวอ

      ชายลึกลับพูดแล้ววิ่งหายตัวไป

      เรียวคุง : ยูซึ ไม่เป็นนะ
      ยูซึจัง : เรียวคุง!!
      เรียวคุง : เธอไปไว้ใจคนแปลกหน้าได้ไง หา(ตะโกนใส่เลย)

      เขามาช่วยฉัน

      ยูซึจัง : ก้อฉันคิดว่าเขาจะมาจีบฉันน่ะ
      เรียวคุง : เด็กอย่างเธอ ใครเขาจะมาจิงจังกับเธอ...
      ยูซึจัง : คนบ้า
      เรียวคุง : นอกจากฉัน

      เรียวคุงคว้าตัวฉันไปโอบกอดไว้แน่น
      หมั่บ

      ยูซึจัง : อ๊ะ!...คนโกหก เมื่อกี๊ยังบอกว่าฉันเป็นแค่เด็กแถวบ้าน!! แงๆๆๆๆๆ
      เรียวคุง : เอ่อ ขอโทษ ก้อเธอน่ารักดีนิ่ ฉันเลยนึกสนุกอยากจะแกล้งเธอเล่นๆน่ะ...ไม่คิดบ้างเหรอว่านี่ก้อเป็น
      วิธีการแสดงความรักอย่างหนึ่งน่ะ
      ยูซึจัง : จิงหรอ
      เรียวคุง : แค่นี้ก้อร้องไห้ด้วย เด็กเอ๋ยเด็ก
      ยูซึจัง : อึ๋ย! แต่วันนี้ฉันแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ
      เรียวคุง : ช่างเถอะ  เธอจะแต่งตัวยังงัยฉันไม่สนใจหรอก!!
      ยูซึจัง : ก้อจิงนะ

      ถ้าในสายตาเขาขอแค่ฉันเป็นคนพิเศษ...เท่านั้นก้อพอ

      เรียวคุง : อ๋อ มีวิธีนึง ที่จะพิสูจน์ว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ ลองดูมั๊ย
      ยูซึจัง : หือ!..................เอ๊ะ

      เรียวจับแก้มฉัน และก้มลงมาบรรจงจูบลงที่ริมฝีปากของฉัน  แล้ว......ฉันจะกลายเป็นผู้ใหญ่ได้จิงมั๊ยน๊า (อะฮึ่ม ถึงตอนนี้แล้ว ก้ออย่าคิดลึกนะท่าน
      ผู้อ่าน เข้าใจคำว่าการ์ตูนญี่ปุ่นหน่อยละกันนะ มันก้อเงี๊ยะแหละน่า อย่าคิดลึก หรือคิดไปไกลโน่น เดี๋ยวเราฉุดดึงกลับมาไม่ไหว ไม่รุ๊ด้วยน่ะ 555)

      -----------------------------------------------------
      The - end ^-^

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×