ครอบครัวสุขสันต์ใครกันหรรษา

เนื้อเรื่อง

เรื่อง ครอบครัวสุขสันต์ใครกันหรรษา

    ณ ใจกลางทุ่งนาอันเขียวขจีที่กว้างใหญ่  ห้อมล้อมไปด้วยภูเขาอันตระการตา  
เหล่าผีเสื้อมากมายบินโฉบไปมาบริเวณสวนดอกไม้หลากสีซึ่งกำลังเอนไปมาตามสายลมแห่งธรรมชาติ
อันสุดแสนจะสดชื่น  ณ ที่นั้นปรากฏกระท่อมไม้เล็กๆหลังหนึ่งซึ่งยากจนมาก
ที่นั้นเป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวใดก็แล้วแต่ เพราะไม่ใช่เรื่องของเรา

              เรื่องของเราก็คือครอบครัว ชินวัด( อ่านว่า ชิน-นะ-วัด ) ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวเล็กๆมีสมาชิก
ทั้งหมด 23 คนคือ หัวหน้าครอบครัวนามว่า ทักสินธุ์ กับภรรยานามว่า ทายายัง และบุตรชายอีกหนึ่งคน
นามว่า ชูวิด อายุ 15 ปี ที่เหลือมีสมาชิกอีก 20 คน ซึ่งมีหลายหน้าที่ต่างกันไป เช่น มือปืน บอดี้การ์ด คนรับใช้
คนสวน คนขับรถ ยาม และที่ขาดไม่ได้นั่นก็คือ คนล้างเฮลิคอปเตอร์
ทั้ง 20 คนที่กล่าวมานี้ล้วนก็เป็นคนงานที่ท่านทักสินธุ์จ้างมาทำงานนั่นเอง
    
    ครอบครัวนี้มีหน้ามีตาในสังคมชั้นสูง มีฐานะร่ำรวยมาก แต่ขี้งกมากให้เงินชูวิดไปโรงเรียนแค่นิดเดียว  
หัวหน้าครอบครัวมีอาชีพเป็นนายแพทย์ มารดามีอาชีพเป็นผู้เก็บส่วยทั่วราชอาณาจักร
ส่วนตัวชูวิดเองก็กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียน Internationals  School  ซึ่งเป็นโรงเรียนที่อาจารย์หมวดคณิตศาสตร์
บางท่านกล่าวนักกล่าวหนาว่าบุตรของตนเองนี้เก่งเรียนที่โรงเรียน Internationals  School
สามารถทำข้อสอบภาษาอังกฤษได้ ( นักเรียนฟังจนท่องได้แล้ว )

               ซึ่งชูวิดเป็นเด็กที่เรียนดีมาก  เนื่องจากคุณแม่ขอร้องงงงง…เขาตั้งใจเรียนอย่างคร่ำเครียด
โดยมิได้เล่นอย่างเด็กคนอื่นๆเลย  ทุกคืนคุณพ่อของชูวิดจะกลับมาดึกและทะเลาะกันทุกวันซึ่งวันนี้ก็เช่นกัน

“นี่คุณทำไมถึงได้กลับดึกดื่นออกอย่างนี้ฉันรอคุณทานอาหารด้วยกัน จนเย็นชืดหมดแล้ว
ไปไหนมา  บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“เอ๊ะ! คุณนี่ก็ผมบอกคุณแล้วไงว่าคนไข้มันเยอะคุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ”  

“แล้วที่โรงพยาบาลมันมีเหล้าด้วยหรือไง  กลิ่นมันถึงออกมาอย่างนี้เนี่ย”  

“โอ้ย  พูดไม่รู้เรื่องเดี๋ยวพ่อยันโครมติดกำแพงนู้น!”  

“มาสิ  ถ้ากล้าก็เข้ามาไม่กลัวอยู่แล้ว” ว่าแล้วทั้งสองก็เข้าตะลุมบอนกันท่ามกลางเสียงเชียร์ของเหล่าบรรดาคนใช้
ที่พนันกันทุกๆคืนว่าฝ่ายไหนจะชนะ

“ โครม! คราม!  ตูม! เพล้ง! เอ๋งๆๆๆ!!!!”  

ชูวิดที่แอบดูพ่อกับแม่อยู่ห่างๆ  พลางน้ำตาไหล  เขาคิดในใจว่า
“ถ้าพ่อกับแม่ทะเลาะกันอย่างนี้ต่อไปอีกเราคงทนไม่ไหวแน่ๆ ต้องทำอะไรสักอย่าง”
    
                รุ่งเช้าชูวิดแต่งตัวไปโรงเรียนตามปรกติ  แต่เขาไม่ได้ไปโรงเรียน  ชูวิดไปติดต่อเอเย่น
ขายยาบ้ารายใหญ่ซึ่งแม่ของเขาเก็บส่วยอยู่  เขานำเงินของพ่อมาซื้อยาบ้าไปเกือบพันเม็ด
และแอบไปทดลองเสพยา  จากนั้นจึงตระเวนเที่ยวขายไปทั่วทั้งเสพเองและขาย  เมื่อยาหมด  
เขาก็ไปซื้อมาเพิ่มอีก  แล้วตกเย็นเขาก็ไปรออยู่หน้าโรงเรียนให้คนขับรถมารับตามปรกติ
    
                กลับถึงบ้านชูวิดแกล้งทำเป็นขึ้นไปอ่านหนังสือแต่แท้จริงแล้ว  เขาไปเสพยา  
จากตอนแรกเขาลองเสพเพียง  1  เม็ดต่อวัน  
แต่ปัจจุบันนี้เขาเพิ่มปริมาณยาขึ้นจาก 1 เป็น2  จาก 2  เป็น4  และเพิ่มขึ้นอีกจนถึง  10  เม็ด  
พฤติกรรมของชูวิดเริ่มเปลี่ยนไป  เขาไม่ทานอาหาร  ซูบผอม  ขอบตาช้ำ(ไม่ได้ถูกลูกหลงจากพ่อกับแม่นะ)  
เกรดตก  แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก็คือ  เขายังคงแอบดูพ่อกับแม่ของเขาทะเลาะกันอยู่เหมือนเดิม  

    หลังจากที่บิดาของชูวิดกลับมาถึงบ้านซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่พ่อของเขากลับถึงบ้านเร็วกว่าปรกติ
เนื่องจากต้องการพิสูจน์ว่าชูวิดเป็นอะไร  ทำไมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้  
          
               ทักสินธุ์ผู้เป็นบิดาของชูวิดค่อยๆย่องขึ้นไปบนห้องของลูกชายซึ่งทักสินธุ์ย่องได้เบาอย่างมืออาชีพ
เพราะเขาจะฝึกย่องไปที่ห้องของคนรับใช้ทุกๆคืน ( ไม่บอกหรอกว่าย่องไปทำอะไรให้คิดเอาเอง )  
    
    ทักสินธุ์ค่อยๆเปิดประตูห้องของชูวิดเบาๆ  ในขณะเดียวกับที่ชูวิดกำลังนับเงินหลายหมื่นบาทบนเตียง
ที่วางรวมกับกองยาบ้าของเขา  ควันของยาบ้าที่เขาเสพลอยคลุ้งไปทั่วภายในห้อง  
พ่อของเขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด  ซึ่งทำให้ทักสินธุ์ถึงกับตกตะลึงกับพฤติกรรมของลูกชาย  
เมื่อตั้งสติได้เขาก็เข้าไปสะกิดหลังของชูวิดเบาๆ  เมื่อชูวิดหันกลับมา ( ทักสินธุ์ก็พูดว่าจ๊ะเอ๋! )  
เขาก็ตกใจมากลนลานรีบแอบยาบ้ากับเงินไว้ใต้หมอน  

“อ…อ…ทำไมวัน น…น…นี้พ…พ่อถึงกลับบ้านเร็วล่ะครับ”  ทักสินธุ์ไม่ตอบเขาล้วงมือเข้าไปใต้หมอน  
แล้วหยิบยาบ้ากับเงินออกมา  

“นี่มันคืออะไรกัน  ไหนบอกพ่อหน่อยซิ”  

“ง…ง…เงินครับพ่อ”  

“ลูกเอาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนี้?”  

“อ…อ…อ…อ…”

“ลูกได้เงินพวกนี้มาจากการขายยาพวกนี้ใช่ไหม”  ชูวิดก้มหน้าแล้วพยักหน้ารับคำ  

“ลูกทำอย่างนี้มันเสื่อมเสียกับตระกูลของเรามากเลยนะ  ถ้าใครมารู้เข้าว่าลูกทำตัวอย่างนี้นะ  
%