\"ชอบ\"

เนื้อเรื่อง

ชอบ
                                                          คืออีกหนึ่งก้าวเล็กๆที่จะเดินทางไปสู่ความรัก
                                                          บางคนใช้เวลาเป็นปีๆกว่าจะเอ่ยคำๆนี้ออกมา
                                                 เพราะอาจยังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองดีพอ
                                           หรืออาจต้องรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่เคยมี
                                                      เพียงเพื่อก้าวเล็กๆก้าวนี้ก้าวเดียว
                                                               คนบางคนไม่กล้า
                                                      และเลือกที่จะเก็บไว้เงียบๆคนเดียว
                                       เลือกที่จะแอบมอง  แอบสนใจ  แอบรู้สึกวูบไหวอยู่คนเดียว
                                                 เท่านี้แหละ  คือ  ความสุขของการก้าวเดิน
                       แต่สำหรับอีกหลายคน
                                    “ ชอบ”สามารถใช้กริยาอีกตัวหนึ่งแทนได้เหมือนกัน
                                                           คือ คำว่า “หิว”
                                     ยามที่ท้องร้องอะไรผ่านมาที่สามารถกินได้ก็เอาไว้ก่อน
                                                            ก็มันหิวนี่นา
                                        บางครั้งท้องมันไม่ได้สั่งให้หิว แต่อยากกิน
                                                  เอาวะ…บอกว่าหิวไว้ก่อน  เดี๋ยวอด
                                              ถ้าอร่อยก็กินต่อ  ถ้าไม่อร่อยก็เททิ้ง
                    จึงพูดว่า “หิว” กันได้ออกบ่อย
                           พูดกันได้ทุกวัน และไม่จำกัดเวลา
                                          ทั้งๆที่บางครั้งก็ไม่ได้ “หิว” จริงๆ
                                            
                                     คนอย่างพวกเธอ คือ คนประเภทหลัง
                               หลุดคำว่า “ชอบ”ออกมาได้ง่ายๆทั้งๆที่ไม่รู้เหมือนกัน
                                             ว่ารู้สึกอย่างนั้นรึเปล่า
                       พูดว่า “ชอบ” เพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามหันมาพิจารณา
                                                   ยึดคติง่ายๆ
                                           “ได้ก็ดี ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร”
          แรกๆก็ลงทุนเทียวมาหาเช้าเย็น
               หิ้วข้าวของให้
                     เที่ยวบอกคนโน้นคนนี้ว่าคราวนี้จริงจังแค่ไหน
                                           ทำทุกอย่างเพื่อให้เขามาเป็นของเธอ
                                แต่ความหิวของพวกเธอไม่เคยจำกัดปริมาณ
                                       จากความหิว…จึงกลายเป็นความตะกละ
                                              คนอย่างพวกเธอจึงไม่เคยอิ่ม
                                                          ไม่รู้จักพอ
                                                สรรหาของกินใส่ท้องอยู่เรื่อยๆ
                                      ยืนต่อแถวร้านนี้ไว้ แต่โทรไปสั่งจองร้านอื่นอีก
                                               บอกคนนี้ว่า “ชอบ” แต่กลัวหลุด
                                               ก็เลยบอกกับคนอื่นเหมือนๆกัน
                            ถึงเวลาอาหารมาถึงตรงหน้า
                               ก็จะเลือกจานที่น่ากินที่สุด
                      ยิ่งมีคนอิจฉาพวกเธอที่มีโอกาสได้กินอาหารจานนั้นเยอะเท่าไหร่
                                                จานนั้นแหละที่พวกเธอจะเลือก
                                             ถ้ากินไม่ถูกปากค่อยเอาไปเททิ้งก็ได้
                                                 ส่วนจานที่เหลือก็เก็บไว้ก่อน
                                 ไม่มีใครรุ้หรอก….ถ้าไม่มีคนปากโป้ง

                                                     คนอย่างพวกเธอ
                             ถึงเวลาเลือกขึ้นมาจริงๆ
                                   จะเลือกคนที่ดูดีที่สุด
                                        เลือกคนที่เดินควงด้วยแล้วกระหยิ่มที่สุด
                                                 ถ้าคบแล้วไม่เข้าท่า
                                    ค่อยกลับไปหาตัวเลือกอื่นๆที่เธอบอกว่า “ชอบ” ไว้
                                               วนเวียนไปอย่างนี้เรื่อยๆ
                                                        ไม่รู้จักจบ
                                                     ….ไม่มีวันพอ….
                      ส่วนไอ้ความรู้สึกวูบไหวในก้าวเล็กๆที่ว่า
            พวกเธอไม่รู้จักมันหรอก
                      รู้จักแต่ความวุ่นวายใจ
           เมื่อไม่มีอะไรตกถึงท้องก็เท่านั้น

        ฉันว่าเรื่องบางเรื่องมันก็หาความยุติธรรมไม่ได้ อย่างการที่ใครซักคนผ่านเข้ามาในชีวิตเรา โดยการเดินเข้ามาหาเราก่อน แล้วทำให้เรารู้สึกดีๆด้วย แต่แล้วก็กลับหันหลังเดินจากไป  กอบโกยความรู้สึกดีๆจากเรา ถ่ายโอนไปให้คนอื่น โดยทอดทิ้งความรู้สึกแปลกใหม่ที่เรียกว่า ความเจ็บปวดไว้กับเรา และในช่วงเวลานี้เอง  เรามักจะพบว่า หัวใจของเราได้เดินตามรอยเท้าเขาออกไปด้วยเสียแล้ว
        นี่แหละคือความไม่ยุติธรรมที่ฉันบอก ถ้าเราเป็นคนเดินก้าวเข้าไปในชีวิตชองคนอื่นก่อน  แล้วต้องเจ็บปวดสะบักสะบอมกลับมา  ฉันจะถือเสียว่าเป็นเพราะเราเสนอหน้าอย่าเดินเข้าไปเอง ผลลัพธ์กลับมาอย่างไร เราก็คงต้องจำใจก้มหน้ายอมรับมัน เพราะถ้าเราไม่เริ่มมันขึ้นมาก่อน  ความเจ็บปวดทั้งหลายก็คงจะไม่เกิดขึ้น….
        แต่นี่แปลกตรงที่เราก็อยู่ของเราดีๆ ก็มีใครก็ไม่รู้เข้ามาเพิ่มเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  ทำให้เรารู้สึกว่าโชคดีที่เขาเลือกที่จะก้าวเข้ามาในชีวิตเรา เพราะไม่อย่างนั้น เราก็คงกลายเป็นแค่คนสองคนที่รู้จักกันแค่ผิวเผิน  เป็นคนที่รู้จักกันแค่การทักทายตามมารยาท  หรืออาจจะเป็นคนที่ไม่มีโอกาสที่จะรู้จักกันเลยก็ได้  ….เขาก้าวเข้ามาทำให้เราคิดจะมองเขาในฐานะคนที่จะมาร่วมทางเดินกัน มากกว่าคนที่เดินสวนทางกันธรรมดา  และที่สำคัญ….เขาทำให้เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่า…เหตุผลที่เขาคิดที่จะก้าวเข้ามา คือการเดินจากไป
        คงเป็นเพราะคนอย่างพวกเธอยังไม่หมดไปจากโลก คนที่ชอบเห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นของเล่น  พวกเธอไม่ได้คิดว่าการกระทำของพวกเธอจะทำให้คนอื่นรู้สึกอย่างไร  แต่พวกเธอคิดแต่ว่าจะทำอย่างไรให้คนอื่นรู้สึกอย่างที่พวกเธอต้องการต่างหาก
        อ่านมาถึงตรงนี้พวกเธออาจจะกำลังส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่จริง
หาว่าฉันใส่ร้าย ปรักปรำพวกเธอ  แต่เชื่อเถอะ..ฉันรู้ดี อาจจะรู้มากกว่าที่ตัวของพวกเธอรู้จักตัวเองด้วยซ้ำ  ในเมื่อคนเรามีสิ่งที่พิเศษกว่าคนอื่น ก็ต้องมีสิทธิที่จะขาดสิ่งธรรมดาที่คนอื่นมีเช่นกัน สิ่งพิเศษของพวกเธอคือการมองข้ามความรู้สึกของคนอื่นได้โดยง่าย  เพราะฉะนั้นพวกเธอจึงขาดความรู้สึกที่ได้รับความเข้าใจจากตัวเอง  ซึ่งเป็นสิ่งง่ายๆที่คนธรรมดาอื่นๆเขามีกัน
        จึงไม่น่าแปลกที่คนอย่างพวกเธอถึงยังวิ่งวนอยู่กับความวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา เพราะพวกเธอมัวแต่ถามตัวเองว่า  “ต้องการอะไร”  โดยที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วหัวใจของพวกเธอต้องการให้ถามว่า  “รู้สึกอย่างไร”  มากที่สุด….

                                                             --มาบอกว่าชอบกันทำไม
                                                   ในเมื่อคนอื่นก็ได้รับมันไปเหมือนกับฉัน
                                                      หรือคิดว่าความหมายคงไม่สำคัญ
                                                 กับแค่คำพูดสั้นๆจะเปลี่ยนคำพูดกับคนตามวัน
                                                                  ก็ไม่เห็นเป็นไร
                                                         เธอมองความรู้สึกคนเป็นเรื่องเล่นๆ
                                                   คิดไหมว่าฉันก็หวั่นไหวเป็นต่อให้แข็งแค่ไหน
                                                 หลงคิดจริงจังแต่เธอกลับทำมันพังด้วยการมีใคร
                                                      แล้วฉันก็กลายเป็นตัวเลือกที่ไม่น่าสนใจ
                                                              ที่เธอตัดทิ้งไปเท่านั้นเอง
                                                               เลิกทำตัวอย่างนี้ซักที
                                                   เลิกเอาความหวั่นไหวที่คนอื่นมีมาวัดความเก่ง
                                                     แล้วซักวันที่ผลกรรมมันตามทันตัวเธอเอง
                                                         เธอคงรู้ว่านรกที่ทุกคนกลัวเกรง
                                                       ยังจะดีกว่าชีวิตเส็งเคร็งที่เธอต้องเจอ---

                                     Watch  ur  back!!!!