…ผ้าพันคอจากดวงดาว…

เนื้อเรื่อง

แม่จ๋า…แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะ หนูดูแลตัวเองได้  ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูมีงานทำจ้ะ..แม่อย่าเป็นห่วงหนูเลยนะ หนูไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอก ทุกคืน แม่จะยิ้มให้หนูอย่างห่วงใยผ่านทางแสงจันทร์เสมอ หนูอยากให้แม่มีความสุข..หนูรักแม่เสมอนะ
ก้อย..เด็กกำพร้ายากจนคนหนึ่งรำพึงท่ามกลางแสงระยิบระยับของดวงดาว พร้อมกับมือเล็กๆสั่นเทาที่กำถุงเก่าๆ สกปรกมอมแมมแน่น เธอทอดสายตาไปยังท้องฟ้าอันมืดมิด..เธอกำลังรออะไรนะ…ไม่นานนักดวงตาอันเศร้าสร้อยของเธอก็กลับสดใสขึ้น..ก็นั่นไงดาวตก กระทบพื้นเสียงดังคลิ้ง..เธอรีบวิ่งไปเก็บเศษดาวดวงนั้นใส่ในถุงของเธอ ทุกคืนเธอจะมาที่นี่…ที่ลานว่างแห่งนี้ เพื่อเก็บชิ้นดวงดาวสำหรับร้อยสายสร้อยขายประทังชีวิตน้อยๆของเธอ นับเป็นงานที่ดูจะต่ำต้อยในสายตาของคนยุคไฮเทคนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เธอดูจะมีความสุข เพราะเวลากลางคืนนี้เองที่เธอจะได้พูดคุยกับแม่ พร้อมทั้งเก็บดาวไปด้วย..
ฤดูหนาวย่างกรายเข้ามาแล้ว..มันเป็นฤดูหนาวที่เย็นยะเยือกที่สุดในรอบหลายปี หนาวจนกระทั่งสามารถทำให้หิมะตกได้ ต้นไม้ต่างก็ผลัดใบทิ้งเหลือแต่ลำต้นที่เปลือยเปล่า อ่อนไหวตามแรงลม ทุกคนในเมืองต่างก็ใส่เสื้อกันหนาวอุ่นๆ แต่ไม่ใช่ก้อย เธอไม่เคยแม้แต่มีโอกาสจะได้แตะชายเสื้อสักครั้ง เธอเคยแอบมองเสื้อกันหนาวที่แขวนโชว์ไว้หน้ากระจกอย่างหลงใหล จนกระทั่งเธอตระหนักถึงโลกแห่งความเป็นจริง
วันนี้ เช่นเคย เธอนั่งคนเดียวอยู่ที่ลานว่างเพื่อรอ แม่และดาวตก
แม่จ๋า..หนูหนาวเหลือเกิน แม่อยู่บนนั้นหนาวไหมจ๊ะ ทำไมวันนี้พระจันทร์ไม่เป็นสีเหลืองล่ะ ทำไมหนูเห็นเป็นสีฟ้าซีดๆ..บอกหน่อยซี หรือว่าแม่หนาว..แม่หนาวใช่ไหม แม่จ๋ารอหนูหน่อยนะหนูจะทำให้แม่อบอุ่นขึ้น..ไม่นานหรอก…
รุ่งขึ้นเธอเดินไปตามเมืองเพื่อหาซื้อเสื้อกันหนาวให้แม่ของเธอ..แต่ทว่าราคาของเสื้อกลับแพงเหลือเกิน ด้วยเงินเพียงน้อยนิดจากการขายสร้อย ไม่อาจทำให้เธอสามารถซื้อเสื้อเพื่อให้ความอบอุ่นแก่แม่ของเธอได้เลย ทุกย่างก้าวที่เธอเดินไปตามร้านค้า ใจเธอก็มีแต่ความเจ็บปวด น้ำตาแห่งความผิดหวังไหลลงอาบแก้มเธอตลอดเวลา..ทำไมเธอถึงซื้อไม่ได้นะ แค่เธอจะให้ความอบอุ่นกับแม่ของเธอแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้ จนกระทั่งเธอไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านร้านหนึ่งที่แขวนผ้าพันคอผืนงามอยู่ เธอจึงตัดสินใจว่า เธอจะให้ผ้าพันคอแก่แม่ แต่ด้วยวิธีไหนเล่า เธอไม่มีเงินเลย….
คืนนั้น เธอนั่งมองพระจันทร์ซีดๆนั้นอย่างเหม่อลอย ในที่สุด เธอก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย คลิ้ง… เธอนึกออกแล้ว เธอจะใช้ดาวนั่นแหละถักเป็นผ้าพันคอด้วยตัวของเธอเอง !!
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอก็เฝ้าแต่รอคอย รอคอย และรอคอยดาวตก คืนแล้วคืนเล่า แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเธอสักเท่าใดนัก เพราะตั้งแต่เข้าฤดูหนาวมานี้แทบไม่ปรากฏดาวตกให้เห็นเลย จะมีก็แต่ดาวเศษจิ๋วๆเท่านั้น เธอต้องเก็บหอมรอมริบมากกว่าเดิม เพราะเธอใช้ดาวที่หามาได้ทั้งหมดไปกับการถักเสื้อ ไม่ได้เอาไปร้อยสร้อยขายเหมือนเมื่อก่อน ดังนั้นเงินของเธอจึงค่อยๆร่อยหรอไปเรื่อยๆ เธอได้แต่ภาวนาให้มีดาวตกมากๆ จะได้รีบๆถักเสื้อให้เสร็จ แล้วหาเงินเลี้ยงชีพต่อ มิเช่นนั้นแล้วเธออาจต้องอดตายอยู่กลางหิมะนี้ก็เป็นได้ นี่เป็นเวลา 2-3 วันมาแล้วที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แต่เธอก็ยังอดทนเพื่อแม่ของเธอ… แม่ที่เธอรักอย่างสุดหัวใจ นิ้วมือเล็กๆค่อยๆบรรจงผูกเศษดาวที่ดูไร้ค่าเข้าด้วยกัน ที่จริงแล้วผ้าพันคอที่เธอคิดเอาไว้ มันควรจะทำมาจากดาวตกจริงๆ ไม่ใช่แค่เศษดาว และมันควรจะระยิบระยับเหมาะกับแม่คนสวยของเธอ แต่พอทำออกมามันกลับไม่เป็นอย่างนั้น…เศษดาวเล็กบ้างใหญ่บ้างถูกผูกติดกัน ดูไม่เป็นระเบียบ แล้วแสงของมันเล่า ช่างริบหรี่เหลือเกิน…นี่เป็นผ้าพันคอจากดวงดาวจริงหรือ นี่เป็นผ้าพันคอที่เธอจะให้แม่จริงหรือ….แต่ถึงแม้เธอจะเกลียดมันแต่มือของเธอก็ยังถักต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ลดละ จนกระทั่ง…..
แม่จ๋า..ในที่สุดหนูก็ทำผ้าพันคอให้แม่เสร็จแล้ว แม่ชอบไหมจ๊ะ มันไม่ค่อยสวยหรอก…มันไม่สวยเลยแม้แต่นิดเดียว แต่หนูเชื่อว่า ถ้าแม่ใส่มัน แม่จะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเลย ทุกคนในสวรรค์จะอิจฉาแม่ แม่อาจจะกลายเป็นพระราชินี หนูคิดถึงแม่จัง อยากเห็นแม่ใส่ผ้าพันคอนี้เหลือเกิน แม่สัญญากับหนูนะว่าสักวัน แม่จะใส่ผ้านี่ให้หนูดู แม่รับผ้าไปซีจ๊ะ…
เธอยื่นผ้าพันคอให้กับดวงจันทร์ด้วยดวงตาอันเปี่ยมไปด้วยความหวัง….ไม่นานนักร่างเล็กๆของเธอก็ล้มลงบนพื้นหญ้าที่เต็มไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งนั่นเอง
แม่ใส่แล้วสวยจริงๆด้วย…..
ในที่สุดเธอก็ได้เห็นเสียที นั่นไงแม่เธอยิ้มให้เธออย่างมีความสุข รอบคอแม่มีบางสิ่งปลิวตามลมอย่างช้าๆ มันคือ …..ผ้าพันคอจากดวงดาวของเธอนั่นเอง

                                จบ