นี่ แ ห ล ะ น้ า ... ชี วิ ต ข อ ง ผ ม

เนื้อเรื่อง

ผมอาศัยอยู่ในห้องใต้บันใดของบ้านเก่าๆ ที่หรูหราแต่น่าเบื่อหลังหนึ่ง
ในเขตที่เจริญที่สุดของเมือง ในห้องของผมนี้มันทั้งแคบ รก อึดอัด และเหม็น
กลิ่นกะหล่ำป]uเน่ากับนมบูดผสมใบไม้แห้ง แต่ผมก็ต้องทนอยู่ต่อไป จะไป
โวยวายอะไรก็ไม่ได้เพราะผมเป็นแค่ผู้มาขออาศัย และที่สำคัญดูเหมือนว่า
เจ้าของบ้านยังรังเกียจผมอย่างแรงด้วย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
     ไม่ใช่เจ้าของบ้านคนเดียวนะ ทุกคนในบ้านหลังนี้ก็เกลียดผมด้วย! ผมก็ไม่
รู้นะว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมไม่มีใครรักผมเลย ทั้งๆที่ผมออก
จะน่ารักจะตายไป  ผมมีอะไรจะบอกคุณ ผมเป็นเด็กกำพร้าล่ะ ยายเป็นคน
เลี้ยงดูผมมา ท่านเล่าให้ผมฟังว่าพ่อกับแม่ผมเสียชีวิตตั้งแต่ผมยังอายุยังไม่
ถึงขวบเลย ท่านถูกของหล่นทับในขณะที่เดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้า ผม
ก็เลยกำพร้าตั้งแต่วันนั้น ยายเลี้ยงผมมาจนโตเป็นหนุ่ม จากนั้นผมก็จากยาย
มาเพื่อมาหาคนรักที่จากไปในเมืองกรุง จนมาถึงวันนี้ ผมก็ยังไม่พบแม้แต่
เงาเธอเลย ยายผมเพิ่งเสียเมื่อเดือนที่แล้วเอง ท่านถูกวางยา น่าสงสารจริงๆ
คิดแล้วน้ำตาก็หยดลงมาหยดนึง แต่ยังไงก็ช่างเหอะ ชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละ
มักไม่แน่นอนเสมอ พรุ่งนี้ผมอาจจะไม่ได้มายืนอยู่ที่นี่ก็ได้ ใครจะไปรู้
ก็ช่วยไม่ได้นี่ พวกนั้นเกลียดเราเข้าไส้ เพราะฉะนั้นแล้วผมต้องระวังตัว
ให้มากขึ้นเป็นพิเศษและห้ามประมาทด้วยล่ะ วันนี้ผมจะต้องหาบ้านใหม่
ให้ตัวเองอีกแล้ว ผมทนกับบ้านหลังนี้มาตั้งนานแล้ว มันแย่มากๆเลยล่ะ
ผมเดินไปที่มุมห้อง มันรกรุงรังสุดๆ ผมค่อยๆหยิมสัมภาระขึ้นมาทีละชิ้น
แล้วจัดวางเรียงในกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆของผม จนมันแน่นเต็ม และเกือบ
จะปิดฝาไม่ลง แต่ตอนนี้ผมกำลังขาดเสบียง ถึงเวลาที่จะไปหาอาหารก่อน
ออกเดินทางซะแล้ว ผมเดินออกจากห้อง เลี้ยวซ้ายผ่านประติมากรรมที่ติด
ชื่อไว้ว่าต้นไม้ทองคำ แต่ผมว่ามันสมควรจะชื่อสนิมสีทองมากกว่า เดิน
หน้าไปเรื่อยๆผ่านห้องที่ใหญ่กว่าห้องของผมประมาณร้อยเท่าซักสามสี่
ห้อง และกระถางต้นไม้กับภาพเขียนอีกเยอะแยะเต็มไปหมด เลี้ยวขวาผ่าน
ห้องรับแขกที่มีโซฟากลิ่นหมาเน่าเข้าชุดกับโตีะและเก้าอี้สองสามตัวจัด
เรียงวางบนพื้นอย่างไร้ระเบียบ รูปสลักหญิงสาวจมูกเบี้ยวดูพิลึก เตาผิง
สไตล์อเมริกันที่ไม่ได้จุดมาซักปีหนึ่งได้ และยังมีภาพเขียนที่ดูไม่ออกว่า
เป็นรูปอะไรติดอยู่บนฝาผนังอันคร่ำครึอย่างสะเปะสะปะดูงี่เง่าสิ้นดี ผม
เดินออกมาจากห้องๆนั้นอย่างรวดเร็วเพราะมันทำให้ผมคลื่นไส้และเวียน
หัว และแล้วผมก็มาถึงจุดหมายปลายทางกันซักที ห้องนี้แหละที่ผมคิดว่า
มันน่าพิศมัยที่สุดในบ้านหลังนี้ ห้องครัวนั่นเอง


  ผมยาว หน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ใช่แล้วเธอคือลูกสาวของเจ้าของบ้านแน่ๆ ดูจากสีหน้าของเธอ
เธอคงยังไม่เห็นผมหรอก แต่ผมเห็นเธอตลอดเวลาเลย เธอกำลังเดินลากขายาวๆของเธอมายังโต๊ะที่มีผมซ่อนอยู่ข้างใต้
และเอื้อมมือที่เรียวยาวผิดปกติคว้าผลแอปเปิลมาใบหนึ่ง ผมถอนใจและคิดว่าคงอดกินแอปเปิลผลนั้นแล้วเพราะลูกสาวเจ้าของบ้านจับมันไว้ในกำมือและกำลังกัดมันแล้ว
แต่ทันใดนั้น เหตุการที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ลูกสาวของเจ้าของบ้านปล่อยให้ลูกแอปเปิล
ผลนั้นร่วงหล่นลงมาจากอุ้งมือของเธอ มันหล่นกระทบพื้นดัง ตุ๊บ! แล้วกลิ้งเข้าไปใต้โต๊ะอย่างเหมาะเจาะพอดิบพอดี
ผมรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน ลำไส้บิดม้วนวนเป็นวงโค้ง และไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี
พริบตานั้นฝ่ามือและท่อนแขนของคนที่ผมเฝ้ามองอยู่เมื่อกี้ก็ปรากฎขึ้นให้ผมเห็น
ฝ่ามือและท่อนแขนนั้นกำลังสั่นระรัวอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังควานหาผลแอปเปิลอยู่
ตามมาด้วยดวงตากลมโตของลูกสาวของเจ้าของบ้านที่โผล่มามองหาแอปเปิลของเธอ
และแล้วสายตาของสองเราก็สบประสานกันในทันใด เมื่อเธอเห็นผม เธอดูตกใจ
หน้าซีด ตาโปนและกรีดร้องด้วยเสียงที่ดังก้องแหลมสูงเสียดแทงโสตประสาท ได้ความว่า……………




“ กรี้ด !!! คุณแม่ขา..แมลงสาบค่ะ แมลงสาบตัวเท่าควายเลยค่ะ ว้าย !!! ” เมื่อสิ้นเสียงของเธอ ผมตัวสั่นระริก พยายาม
หนีแต่ไม่สำเร็จเพราะป้าเจ้าของบ้านเดินพุงกางเข้ามาในห้องครัวแล้ว หล่อน
ถือกระป๋องอะไรบางอย่างเข้ามาด้วย บนฉลากของกล่องนั้นพออ่านได้ว่า
“ อัศวิน ” หล่อนทำจมูกฟุดฟิดๆ ส่งเสียงครางด้วยความรังเกียจ ก่อนที่
จะก้มลงใต้โต๊ะ แล้วฉีดอัศวินใส่ผมเสียเต็มหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง
พร้อมกับลูกสาวของหล่อน ปล่อยให้ผมนอนหงายท้องอยู่ในครัว แล้วทุกอย่าง
ก็หมุนๆๆหมุนไปๆ เป็นวงกลมที่แสนจะอลวนพิศวงงงงวย ในที่สุดตาของผม
ก็เริ่มพร่ามัวจนมองไม่เห็น และเริ่มหายใจติดขัดจนหายใจไม่ออก อาการอย่าง
นี้เรียกว่าใกล้ตายรึเปล่า ไม่มีใครเคยสอนผมเลย ใครก็ได้ช่วยบอกผมที !!!


_____________________________________________________________-





เรื่องนี้เป็นเรื่องของเพื่อนเรานะ  
เราขอเค้ามาลง
ถ้าเปงยางงายก้ให้บอกมาด้วยนะคับ