ความรู้สึกที่ขาดหายไป

เนื้อเรื่อง

ความรู้สึกที่ขาดหายไป
         สมัยที่ผมยังไม่เข้าเรียน ผมมีความสุขมากเพราะผมยังไม่รู้สึกอะไรมากนักนอกจากความสนุกสนานตามประสาเด็กธรรมดาทั่วไปจนกระทั่ง ผมเข้าเรียน อ.1 ที่ ร.ร. อนุบาลชื่อดังย่านวัดสิงห์ตอนนั้นผมถึงเริ่มมีความรู้สึกว่าชีวิตของผมขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง แต่ตอนนั้นผมยังไม่เป็นไรเท่าไหร่ความรู้สึกนั้นทำอะไรผมได้ไม่มากนักเพราะตอนผมเข้าเรียนมาผมก็รู้จัก “กิ๊ฟ” เธอเป็นเพื่อนที่ดีกับผมมากและเธอทำให้ความรู้สึกที่หายไปของผมเติมเต็มขึ้นมา แต่เธอก็อยู่กับผมได้ถึง ป.3 เท่านั้นมันเป็นช่วงเวลาเร็วมากเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน และความรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปที่เคยเกิดขึ้นในตอนเด็กก็กลับมาก็เกิดขึ้นอีกครั้งมันมันทำให้ผมการเรียนของผมตกหวบจากที่ 1 หรือ 2 ของห้องกลับมาอยู่ที่รองบ้วย ตั้งแต่นั้นมาผมก็ทนรับความรู้สึกนั้นมาเรื่อยๆ จนถึงม.1 ผมเริ่มรู้สึกว่าผมทนต่อไปคงไม่ได้เพราะตอนนี้มันชักจะรุนแรงกว่าเดิมมันทำให้ผมอารมณ์เปลี่ยนไปผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ไ ด้ผมก้าวร้าวขึ้นและบางที่เวลาผมเห็นคนที่กำลัง จู๋จี๋ กันผมจะรู้สึกโกรธขึ้นมา และถ้ามีคนทำให้ผมเจ็บเพียงเล็กน้อยความโกรธที่มีอยู่แล้วจากที่อื่นจะถูกกระตุ้นด้วยอะไรบางอย่างทำให้บางทีผมจะทำร้ายคนโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ผมจึงต้องหาใครซักอย่างมาเติมส่วนที่หายไปของผมให้กลับเต็มขึ้นมา ผมจึงเริ่มหาผู้หญิงที่ผมชอบและคิดว่าเธอนั้นแหละคือคนที่ช่วยผมได้ มีผู้หญิงมากมายผ่านมาในชีวิตผมแต่ก็ไม่มีใครที่ ใช่ ซักคนมีแต่คนทำให้ผมแบบว่า “เลี่ยน” มากกว่าจนกระทั่ง ผมมาพบผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมคิดว่าเธอน่าจะใช่ ผมจึงลองใกล้ชิดเธอดู แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะว่าเวลาผมอยู่ใหล้เธอมันจะรู้สึกเกรงพูดไม่ออกไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่ผมเคยเจอมา และเพราะความเกรงนี้แหละทำให้เธอหลุดมือจากผมไป เธอไปมีแฟนเป็นเพื่อนของผมและในทุกๆ วันผมเห็นเขา 2 คน จู๋จี๋ อยู่ด้วยกัน ส่วนผมต้องทนรับความรู้สึกที่เลวร้ายนั้นอีก 1 ปีเต็ม ตอนนี้ผมอยู่ ม.3 ผมได้ใกล้ชิดกับเธอคนนั้นอีกครั้งแต่คราวนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ผมไม่มีความรู้สึกเกรง คงเป็นเพราะว่าผมเห็นเธอในถานะเพื่อนมาตลอด 1 ปีเต็มละมั้ง  ถ้าผมมีทามแมชชีน ย้อนเวลาไปได้ ผมขอย้อนเวลาไปตอนที่เธอและผมเจอกันครั้งแรกและผมก็จะไม่ลืมที่จะเอาชนะใจเธอผมจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดลอยไปเป็นอันขาดมีเพียง เหตุผมเดียวเท่านั้นที่ผมทำอย่างนี้คือ “ผมรักเธอ”
           บางคนอาจคิดว่ามันเป็นนิยายน้ำเน่าของคนเขียนที่ห่วยแตกคนหนึ่งแต่ผมคิดว่าถ้าคุณยังไม่เจอกับตัวเองคุณคงไม่รู้สึกหรอก


                                                                     ความรู้สึกที่ขาดหายไปตอน 2
         ตอนนี้ผมเหลือเวลาไม่มากแล้วที่จะอยู่กับเธอเรา 2 คนมีเวลาให้กันได้แค่ 2 เดือน วันนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าเธอห่างผมไป….ห่างไป…ห่างไป…ทุกทีที่เราเจอกัน ตอนนี้ผมจึงต้องตัดสินใจแล้วว่าเธอไม่ใช่คนคนนั้นจริงๆ ไม่ใช่ว่าผมหมดหวังง่ายๆหรอกนะ แต่มันหวังแล้วไร้ประโยชน์เธอคงไม่หวลกลับมาหาผมอีกครั้งผมจึงต้องยอมจากเธอไปทิ้งใว้แต่ความทรงจำที่เรามีให้กันตลอดไป…..
ตอนนี้ผมกลับมาอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายอีกครั้ง แล้วความรู้สึกที่เจ็บปวดก็ตามทรมาณผมไปทุกที่บางครั้งผมเคยถามตัวเองว่า “ทำไมผมถึงต้องมีคนมาคอยเติมเต็มความรู้สึกผมตลอดเวลาทั้งๆที่คนอืนไม่เป็นแบบผมเค้าอยู่คนเดียวได้โดยไม่มีอะไร แต่ผมกลับเจ็บปวดเมื่อต้อง
          อยู่คนเดียว”และอีกคำถามหนึ่งที่ผมชอบถามตัวเองคือ ”ทำไมผมต้องอกหักตลอดเวลา” ทั่งๆที่ผมต้องมีคนมาคอยเติมเต็มหัวใจแต่ทำไมชะตาของผมถึงแกล้งทำให้ผมเจ็บปวดอยู่เรื่อยๆ
          ผมจะทำอะไรต่อไปดีจะเดินตามทางของตัวเองต่ออย่างทรมาณ หรือจะหาคนเดินไปด้วยซึ่งมันหาได้ยากเต็มที คนที่ผมคิดว่าใช่ก็จากผมไป ผมไม่รู้จะทำอะไรดีผมสับสนไปหมด…..
          แต่ในที่สุดผมก็ต้องตัดสินใจเดินไปคนเดียวให้ตัวเรากำหนดชะตากรรมตัวเองดีกว่าที่เราจะมายึดติดกับความเจ็บปวดที่มาแล้วก็ผ่านไป


                                                                    ความรู้สึกที่ขาดหายไปตอน 3
         ตอนนี้คาวเจ็บปวดของผมเริ่มหายไปผมไม่รู้ว่าทำไม เพราะเราไม่รู้สึกที่จะต้องยึดติดกับมันมั้ง ผมปล่อยตัวตามสบายพร้อมรับสภาพต่างๆที่กำลังเข้ามา มันทำให้ชีวิตผมดีขึ้นมาก สุขภาพผมก็ดีขึ้น
        ผมรู้แล้วว่า การที่เราล้มโดยมีคนผลัก ที่เราเคยคิดว่ามันไม่มีทางที่จะลุกขึ้นมาได้ แต่ถ้าเราพยายามที่จะลุกขึ้นมา ถึงแม้จะถูกเค้าขัดขาให้ล้มไปอีกจนขาเจ็บ แต่ถ้าเราพยายามลุกขึ้นมาและเอาชนะเค้าให้ได้เราจะมีชีวิตที่สบายขึ้นเยอะไม่มีอะไรมาคอยกวนใจ เหมือนผมในตอนนี้ไงที่ถูกความรู้สึกว่าเหว่เมือนมีอะไรขาดหายไปครอบงำจนแทบจะลุกไม่ไหว่แต่ผมก็ลุกขึ้นมา ( ตอนที่ผมตัดสินใจสู้กับมันโดยการตัดในจากเธอ ) เอาชนะมันได้โดยที่มันไม่กล้าผลักผมอีกเลย……