O0o.._ท ร ง ก ล ม_..o0O

เนื้อเรื่อง

ตอนที่ 1: จ า ก
06/10/2543, กรุงเทพมหานคร   ประเทศไทย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ อัน…ตื่นหรือยัง ณพล จะไปโรงเรียนแล้วนะ “ เสียงหนุ่มน้อยวัย 12 ปี   ลูกชายคนโตของตระกูลชื่อดัง วัชรพาณิช ส่งเสียงเรียกใครคนหนึ่ง  
    “  อะแฮ่ม!! “ ดวงหน้าน้อยๆ สดใส ส่งยิ้มตอบเป็นการทักทาย อายุของเธอห่างจากเขาแค่ 2 ปี
“ แหม…อันน่ะตื่นตั้งแต่ตี 5 แล้วล่ะ ได้ใส่บาตรกับคุณแม่ด้วยน้าา “ ทั้งสองเติบโตขึ้นมาในเวลาใกล้เคียงกัน รวมทั้งบ้านของทั้งสองยังอยู่ติดกันด้วย ทำให้ อัน และ ณพล กลายมาเป็นทั้ง เพื่อนซี้ พี่ชาย น้องสาว ไปในเวลาเดียวกัน ความผูกพันค่อยๆก่อตัวอย่างช้าๆ ถึงแม้จะมีความต่างอยู่บ้างตรงที่ บ้านของ ณพล ไม่ค่อยชอบใจนักที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเค้า จะมาสนิทกับเด็กน่ารักนิสัยดีคนหนึ่ง ที่ ขา ของเธอเดินไม่ได้…!!
    “ พรุ่งนี้ ณพล ก็ปิดเทอมแล้วล่ะ.. โรงเรียนของอันล่ะ ?  ปิดเทอมเมื่อไหร่จ๊ะ “  หนุ่มน้อยค่อยๆเดินมาด้านหลัง เพื่อจับพนักพิงแล้วค่อยๆ เข็นรถไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
“ อีก 2 วันจ๊ะ  …อืม..วันปิดเทอมจะมีการแสดงด้วย ณพล ไปดูนะ  อันร้องเพลงด้วยล่ะ “    ยิ้มตาหยีคู่นั้น ทำเอาคนถูกถามถึงกับยิ้มไปด้วย  
    “ อัน “ อีกฝ่ายเรียกชื่อพร้อมๆ กับ ลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนั้น ด้วยท่าทีและแววตาที่บอกให้ผู้คนแถวนั้นรู้ได้ว่า เค้าทนุถนอมเด็กคนนี้แค่ไหน….
“  ลืมอะไรไปหรือเปล่าจ๊ะ อีก 2 วันนั้น ณพล ก็จะไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้วนะ  “ ยิ้มเมื่อครู่ค่อยๆจางหายไป ทันทีที่ได้ยิน ใช่แล้วนี่คือเหตุผลที่ดีที่สุด ที่จะทำให้ทั้ง อัน และ ณพล ห่าง  จ  า  ก  กันได้ด้วยระยะทาง
    “ จริงด้วย..  อัน  นี้แย่จัง  ลืมวันที่ ณพล จะไปเรียนต่อได้ยังไงนะ  “  เด็กน้อยค่อยๆหันกลับไปเหมือนเดิม ทิ้งให้คนที่อยู่ด้านหลังพูดไม่ออกในทันที ณพล เองเข้าใจเหตุผลดีว่า ทำไม พ่อกับแม่ถึงต้องการให้เค้าไปเรียนต่อ แต่ทำไงได้ เค้าขัด พ่อกับแม่ ไม่ได้จริงๆ
    “ มองในแง่ดีซิ… อัน  เรายังเหลือเวลาไปเที่ยวด้วยกันอีกตั้ง 2 วัน นะ.. “  ตอนนี้เขาเดินอ้อมมาอยู่ด้านหน้าพร้อมกับคุกเข่าลง พูดอย่างอ่อนโยน ทำให้เขาได้เห็น หยดน้ำใสๆ ข้างแก้มนั้น เหมือนมีคนทำร้าย ดวงใจ เค้าอย่างเลือดเย็น   ณพล สงสาร หนูอัน จับใจ
    “ อันจ๋า..าา.. อย่างอแงซิ  ไม่เอานะคะ คนดี  “  มือของเด็กน้อยจับที่ล้อรถ พร้อมกับพูดว่า
    “ ถึงโรงเรียนของ อัน แล้ว ไปนะคะ  “ ล้อรถค่อยๆหมุนช้าๆ เข้าประตูโรงเรียน ที่ด้านหน้ามีป้ายสลักไว้ว่า [โรงเรียนสำหรับนักเรียนพิเศษ]  
    สองวันต่อมา   ณ โรงเรียนรัฐบาลมีชื่อแห่งหนึ่ง  “  …. เอาเป็นว่า ครูขอให้ ณพล โชคดี นะ ขยันเรียนล่ะ “  เสียงเด็กหญิงชายในห้อง ตบมือกันเกรียวกราว ณพล ค่อยๆเดินออกมาที่หน้าชั้น ตลอดทางที่เดินเพื่อนทั้งจับมือจับแขน พร้อมมีการ์ดใบเล็กๆส่ง ให้ บางคนมีการ์ตูนถุงโต เขียนไว้ที่หน้าถุงว่า [เมืองนอกไม่มีขาย]  ……ทำเอาคนได้รับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย   ด้วยความที่ ณพล เป็นเด็กอัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคน ทั้งครูบาอาจารย์ และเพื่อนๆ ก็รักเค้ากันทั้งนั้น  
    “ ครับ  ก็ …ผมขอขอบคุณอาจารย์สุธีย์ มากครับสำหรับพรที่ให้ ผมจะปฏิบัติอย่างเคร่งครัดครับ..” เสียงเพื่อนผิว ปาก โห่ ร้อง จนเด็กห้องข้างๆต้องเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น  
    ตอนนี้เพื่อนๆในห้องเงียบหมดแล้ว เพราะ ณพล  กำลังจะพูดอำลาจริงๆเสียที  เพื่อนผู้หญิงบางคนถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อรู้ว่า ณพล จะไปเรียนต่อ  ความเป็นหนุ่มน้อยเนื้อหอมของเค้าทำเอาสาวๆ ใจหายไปเลย
    “ เราต้องขอขอบคุณเพื่อนๆด้วยนะ สำหรับมิตรภาพ ตั้งแต่วันแรกที่เราย้ายเข้ามาที่นี่ จนถึงวันนี้เราดีใจนะ ที่เราสอบเข้าโรงเรียนในฝันของเราไม่ติด แต่เรากลับได้มาอยู่ที่นี่แทน ที่ที่มีเพื่อนๆที่เรารัก ที่ที่มีอาจารย์ที่เราเคารพ ขอบคุณครับ  “ เมื่อพูดจบแทบไม่มีเสียงตบมือเลย มีแต่เสียงสะอื้น แว่วๆเท่านั้น ณพล คนดีจะไปแล้วนี่นา   ณพล ไม่มีเฟรนชิบให้เพื่อนๆเซ็นต์ เพราะเค้าบอกว่า .. เดี๋ยวเราก็เจอกัน จะลาทำไม...
    “ แล้วเจอกันครับ  … ไปนะ .”   ตอนนี้ ณพล เดินออกไปนอกห้องแล้ว  เพราะต้องลงไปลาอาจารย์ใหญ่ด้วย   พ่อกับแม่มารอตรงหน้าห้องนานแล้ว  
    “ ณพล ลืมกันมีต่อยจริงๆ ด้วย” เสียงกั้ง เพื่อนสนิท ของ ณพล ที่วิ่งไล่หลังลงมา ตะโกนบอก จากนั้น เพื่อนอีกเป็นสิบก็ตะโกนมาเช่นกัน ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นัก ได้ยินแค่ว่า…โชคดีนะ คิดถึงกันบ้างล่ะ …
ทำเอาคนฟังถึงกับน้ำตาคลอไปด้วยเหมือนกัน  




                                                                                                          [ จบตอนที่ 1 แล้วจ้า ]
                                f a i r y  (“,)