รถทัวร์ขบวนเลือด

เนื้อเรื่อง

บรรยากาศในตอนเช้าของวันอาทิตย์ เต็มไปด้วยหมอกควันหนาทึบปกคลุมท้องทุ่ง บ้านเรือน ตลอดจนถนนหนทาง
วันอาทิตย์ วันแห่งการอำลา วันแห่งความโศกเศร้า วันนี้คือวันสุดท้ายของการพักผ่อนอันแสนสั้น
ก็อก ก็อก ก็อก...เสียงฝีเท้าของใครสักคน เหนือหัวของผม ผมสะดุ้งตื่น ตระหนก ตกใจจนเหงื่อใหลชะโลมเสื ้อยืดบางๆที่สวมใส่แทนชุดนอนจนเปียกชื้น ผมหายใจแรงด้วยความเหน็ดเหนื่อย ตามองตรวจเช็คความเรียบร้อย ไม่เห็นต้นตอของเสียงที่ได้ยิน แปลกจัง มันเป็นอย่างนี้ติดต่อกันทั้ง 2 คืนของวันพักผ่อน คือวันศุกร์และวันเสาร์ ผมเป็นอะไรไปกับความฝัน หรือเสียงที่ผมได้ยิน จะเป็นเสียงของบางสิ่งที่ผมไม่อาจรู้ว่ามันคืออะไร
ก็อก ก็อก ก็อก...สะดุ้งตื่นอีกทีก็เช้าวันอาทิตย์แล้ว แปลกจังอากาศก็ร้อนอบอ้าวแต่เช้า แต่ทำไมบรรยากาศจึงปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกฟูฟ่องเหมือนตอนเช้าของฤดูหนาว
...ฮัลโหล จองตั๋วรถทัวร์ครับ ...ป 1 วันนี้ 9 โมงครับ
เพลียจังเลยเมื่อคืนสงสัยคงนอนหลับไม่พอ ...หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน ปรับระดับที่นั่งให้หนังสือพอเหมาะกับจุดโฟกัสสายตาพอดี จะได้ไม่ต้องนั่งก้มให้เมื่อยหลัง
ผมได้ที่นั่งติดกระจกประมาณตอนกลางๆของรถ โชคดีที่มีที่นั่ง เพราะวันนี้ทำไมคนเยอะกว่าทุกครั้งก็ไม่รู้ ผมมองออกไปทางขวามือผ่านกระจกร้าวๆ นึกหวั่นๆอยู่เหมือนกันว่าจะมีอะไรมากระทบแล้วทำให้รอยร้าวสะเทือน จะเปลี่ยนที่นั่งก็ไม่ได้ เนื่องจากไม่มีที่ว่างเหลืออยู่ จึงทำได้แค่เพียงหยิบเสื้อแขนยาวแบบมีหมวกขึ้นมาใส่เผื่อจะป้องกันเศษกระจกได้ ผมวางหนังสือลง หลับตาด้วยความลำบาก ทั้งอากาศที่ร้อนระอุ และอึดอัดกับผู้โดยสารที่ยืนเบียดเสียดกันจนเต็มคันรถ ผมจึงทำได้แค่เพียงครึ่งหลับครึ่งตื่น
...โอ๊ย แสบตา ผมหรี่ตาขึ้นมอง วัตถุที่กำลังลอยเข้ามาตรงหน้าอย่างช้าๆ ภาพลางๆถูกอาบด้วยแสงสีเขียว …ตื่นเถอะลูก สายแล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน ผมพยายามเปิดตากว้างมองต้นเสียง คิดในใจว่าหูคงไม่แว่วแน่ๆ ผมได้ยินจริงๆ มันเป็นเสียงที่ดังมาจาก ร่างที่ถูกกระทบด้วยแสงสีเขียวนั่นเอง เธอเรียกผมว่า …ลูก เธอเป็นใครกัน …แม่ อย่างงั้นเหรอ?
ก๊อก ก๊อก ก๊อก…มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย ก็อก ก็อก ก็อก ก็อก…เสียงเคาะดังขึ้นเรื่อยๆ จนผมต้องหันไปมอง ทางด้านขวามือ รอยร้าวบนกระจกขยายรัศมีออกเป็น 2 เท่า ผมยกกระเป๋าขึ้นป้องกันตัวเองอีกต่อหนึ่ง
ปั้ง ปั้ง ปั้ง ผมได้ยินเสียงปืนดังขึ้น 3 นัด ปั้ง เพล้ง เสียงกระจกดังขึ้นหลังจากเสียงปืนนัดที่ 4
…ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีคนโดนยิง หญิงสาวยืนอยู่ข้างๆเบาะใกล้ๆกับแถวที่ผมนั่งล้มลง เลือดสีแดงสดใหลเต็มร่างของเธอ ชายคนหนึ่งกำลังดูแลเธออยู่ใกล้ๆ …ช่วยโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลทีครับ ตอนนี้กระจกเคยร้าว แตกละเอีอดกองเต็มพื้น ลมอุ่นๆเป่าเข้ามาเต็มแรง ผมมองเห็นรถมอเตอร์ไซค์กลุ่มใหญ่ ในมือของพวกเขามีทั้งปืนสั้น และดาบยาวที่รอกวัดแกว่งวัตถุแปลกปลอมให้ขาดสะบั้น ภาพเหล่านั้นมันยิ่งทำให้เกิดความกลัว มันเหมือนฝันร้ายกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยอาการสั่นเทา …ช่วยด้วยครับ มีคนโดนยิง ช่วยส่งรถพยาบาลมาทีครับ … หลังจากนั้น ผมก็โทรศัพท์แจ้งตำรวจ  ในใจก็หวังให้ตำรวจมาให้ทันเวลา และคลี่คลายทุกอย่างให้กลับคืนสู่ปกติ
ปั้ง ผมได้ยืนเสียงปืนอีกนัด แล้วก็เริ่มรู้สึกว่ารถทัวร์ที่ผมนั่งมาด้วยกำลังวิ่งออกนอกเส้นทาง แล้วค่อยๆหยุดอย่างช้าๆ ผู้คนบนรถส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว …คนขับโดนยิง
ผู้โดยสารแต่ละคนต่างคนต่างเบียดกันเพื่อตัวเองจะได้ปลอดภัย เด็กหนุ่มประมาณ 3 คน วิ่งขึ้นมาบนรถทัวร์พร้อมด้วยปืนและมีดดาบเล่มยาว …อย่า ได้โปรด อย่าทำอะไรใครเลย ชายหนุ่มที่ผมเข้าใจในทีแรกว่าเป็นเด็กรถร้องขอชีวิตผู้โดยสารจำนวน 40 กว่าคน แต่สิ่งที่เขาทำลงไปกลับเป็นภัยแก่ตัวเอง ชายหนุ่มผู้ใจดีล้มลงทั้งยืน เลือดสีแดงพวยพุ่งออกจากต้นแขนของเขา ซึ่งส่วนปลายของมันได้กระเด็นหลุดไปที่ไหนซักแห่ง เพราะคมดาบ



ผมคิดในใจว่า คงไม่รอดแน่ๆ ชายหนุ่มทั้ง 3 คนไล่ฆ่าผู้โดยสารบนรถ ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าผีป่าห่าเหวตนใดสั่งให้พวกมันทำอย่างนั้น เพื่อความสนุกหรืออะไรกันแน่? ผู้โดยสารที่เหลือ ผู้หญิงดีหน่อยก็หนีไปได้ แต่ร้ายหน่อย พวกเธอโดนข่มขืนอย่างไร้มนุษยธรรม
ภาพสุดท้าย ตำรวจเข้ามาระงับเหตุการณ์ เรื่องทั้งหมด ตำรวจสืบสวน และได้รับคำตอบที่สะเทือนใจที่สุด “ ทุกสิ่ง ทำลงไปเพื่อความสนุก พวกเขาฆ่าคน เพื่อสะสมแต้ม “
หลังจากวันนั้น ผมยังคงได้เจอสิ่งแปลก เสียงที่แปลกๆ เหตุการณ์ที่แปลกๆ เพียงแต่ในวันนี้ ผมมองเห็นทุกอย่าง อย่างชัดเจน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมเดินตรงไปเพื่อเปิดประตู อาบน้ำรึยัง เดี๋ยวไปเรียนสายนะ …วันนี้แม่จะไปเชียงใหม่นะ ไปเกือบอาทิตย์เลย เดี๋ยวจะซื้อของฝากมาให้ …อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม
ทุกเช้าแม่จะเดินมาที่หน้าห้องของผม เคาะประตู 3 ที เพื่อปลูกให้ผมรีบตื่นแล้วไปโรงเรียน วันที่แม่กลับจากเชียงใหม่ วันอาทิตย์ ระหว่างทางมีอันธพาลกลุ่มที่เรียกตัวเองว่า “ ฮารางากิ “ บุกขึ้นมาบนรถทัวร์ และฆ่าผู้โดยสารอย่างเลือดเย็น หนึ่งในนั้นคือแม่ของผม …แม่จากผมไปนาน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอยู่ใกล้แม่มากขึ้น ผมได้ยินเสียงแม่อย่างชัดเจน และเห็นหน้าแม่ทุกวัน  และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป