เพราะเทอ... คือคนที่เคียงข้างกันตลอดมา

เนื้อเรื่อง

“ สวัสดีคร้าบบบ ผม บิ๊ก ดีทูบีน่ะคร้าบบบ ยินดีที่ได้รุจักกะเพื่อนๆทุกคนคร้าบบ เปงงัยกันบ้างครับ เพลงของบิ๊กเนี่ย คงจะถูกใจ ฟังรื่นหูเพื่อนๆกันทุกคนเลยนะคร้าบบบ ก็อคนมานขึ้หึงงงง นิดนึงก้อคิดไกลลลลล”
    “เพล้งงงงงงงงงงงง เฮ้ย เงียบซะทีได้มั้ยวะ ไอ้บิ๊กดีดีที ชาวบ้านเค้าจะหลับจะนอน อย่ามาเห่ามาหอนแถวนี้โว้ยยยย” เสียงของป้าสมร คนข้างบ้านดังลอยมาแต่ไกล พร้อมชามกระเบื้องที่ลอยละลิ่วอย่างสวยงามมาตกลงบนหัวของไอ้จิ๊บพอดีอย่างจับวาง
    “โอ๊ย ขอโทดคับป้า อูย ผมแค่อยากดังเฉยๆน่ะครับ อูย ซี๊ดด เจ็บเป็นบ้าเลย ชามมหากาล” เสียงของจิ๊บโอดครวญ
    “ จิ๊บเอ๊ย นอนเถอะลูก เกรงใจคนข้างบ้านเค้ามั่ง พรุ่งนี้จาได้ตื่นไปเรียยน” เสียงของใจ ผู้เปงแม่ก้อปรามลูกชาย(คนเดียว) อีกแรง
จิ๊บจิ๊บจิ๊บ เสียงนกร้อง(ก้อแปลว่าเช้าแล้วงัย อุ๊ย โง่นี่ 55555)
“ฮ้าวววว อ้าวว่าไงมิ้ง “ จิ๊บทักทายเพื่อนสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง
“นี่ๆๆ ตาน่ะตื่นซะก่อนเหอะ ค่อยจะไปทักคนอื่นเค้าน่ะ” มิ้งแซวดวงตาของจิ๊บที่ตี่ซะมาก (ก้อเหมือนบิ๊กดีทูบีแหละ)
จิ๊บเปงเดกหนุ่มม.5 / อะไรซักอย่าง เขาไม่สูง (ก้อเตี้ยแหละ) เพียงแต่หน้าตาของเขานั้น หล่อ เทียบเท่าบิ๊กดีทูบีเลยทีเดียว จึงทำไห้เปงที่หมายปองของเดกๆม.ต้น (ที่ตัวเตี้ยกว่าเค้านั่นเอง) เพียงแต่ จิ๊บจะเปงคนไม่ค่อยจริงจังและจริงใจกะใครเท่าไหร่ ส่วนเดกๆน้องๆนั้น เค้าก้อแค่เหงเปงเหยื่อที่หลงมาติดเบ๊ดเท่านั้นเอง คนที่เค้าจริงใจด้วยนั้น ก็คือ ฟ้า เท่านั้น แค่ฟ้าคนเดียว  ฟ้าเปงเพื่อนร่วมชั้นม.5ของจิ๊บเพียงแต่อยู่คนะห้อง ฟ้าเปงสาวสวย สวยมากเสียด้วย เพียงแต่ ฟ้านั้นเชิดและหยิ่ง ดูถูกและดูแคลนจิ๊บมาก ด้วยความที่จิ๊บเตี้ยกว่านั่นเอง มีเพียงแค่มิ้งแหละ ที่แอบชอบจิ๊บ แต่ดูจิ๊บของเราจะซื่อบื้อไม่รุเรื่องรุราวอะไรกะเค้าเล้ยยยยย
“พี่จิ๊บค๊า พี่จิ๊บ “ แพร เด็กสาววัยใสวัยม.ต้น ม.1/15 คนนึงวิ่งเข้ามา
“พี่จิ๊บค๊า จำแพรได้มั้ยคะ คนที่ทักพี่จิ๊บวันนั้นที่…….(ชื่อห้างสับสินค้าเเห่งนึง) ไงคะ”
จิ๊บมองหน้าเดกสาวน่าใสคนนั้นแล้วเหลือบมองไปที่มิ้งที่รีบหลบสายตาจิ๊บแล้วรีบทำเปงเชิดๆเมินๆใส่
“อ๋อ น้องคนไหนล่ะครับ แหม ที่ห้างน่ะ เดินกันตั้งหลายคนเเน่ะครับ เอ่อ พี่ขอโทดด้วยนะครับ พี่ต้องไปก่อนละครับ เด๋วเข้าเรียนสาย” จิ๊บพูดจบก็จูงมือมิ้งเดินไปที่ตึกเรียนทันที
“เฮ้ยยยยย จิ๊บ นี่นายมาแต๊ะอั๋งเราทำไมเนี่ย ยืนคุยกะนน้องเค้าอยู่ดีๆแล้วก็ลากเรามาเลยงั้นเหรอ เราไม่ใช่รถเดกเล่นน่ะยะ” มิ้งบ่นไปเรื่อยๆระหว่างทาง
“โธ่ มิ้งน่ะ ช่วยเปงไม้กันหมาไห้หน่อยไม่ได้หรืองัย เด๋วฟ้าเค้ามาเหงเข้าก้อเข้าใจเราผิดอีกแหละ” จิ๊บพูดด้วยความที่เปงคนขี้เล่น+หลงตัวเองนิดๆ แต่เขาหารุไม่ว่าคำพูดนั้นทำไห้มิ้งชะงักไป
“ อืม จิ๊บชอบฟ้ามากเรยใช่มั้ย” มิ้งถาม
“เอ๊อ ก็ใช่น่ะสิ มิ้งนี่ถามอะไรแปลกๆ มิ้งเองก็รุอยู่แล้วนี่” จิ๊บตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“อืม เอางี้มั้ยล่ะ ถ้าฟ้าเค้าไม่สนใจจิ๊บ จิ๊บก็อไปเล่นบาสสิ จะได้สูงๆขึ้นงัย ดีมั้ยล่ะ เผผื่อเค้าจะมาสนใจจิ๊บบ้าง แล้วจิ๊บก็อกินนมด้วยนะ สู้เค้า เด๋วก็อสูงเองแหละ”
“เอ้อ ใช่ จริงสินะ ทำไมจีบคิดไม่ถึงเลยเนี่ย ขอบใจมิ้งมากนะ งั้นจิ๊บไปล่ะ” จิ๊บพูดอย่างลิงโลดพลางวิ่งออกไป ปล่อยให้มิ้งนั่งเส้าอยู่คนเดียวแต่เทอก้อคิดว่า สิ่งที่เทอทำไปนั้น ได้ทำไห้จิ๊บมีความสุกก้อคงพอแล้ว
         กาลเวลาผ่านไป จิ๊บก้อทั้งซ้อมบาส ทั้งกินนม ทำทุกอย่าง แต่ดูเหมือนว่า ฟ้าจะเเวะเวียนมาดูถูกดูแคนเขาได้เสมอๆๆ
“ นี่จิ๊บ นายน่ะ เปงงัยบ้างจ๊ะ อากาศข้างล่าง สบายดีหรือเปล่า พอดีไม่เคยได้ไปสัมผัสน่ะจ๊ะ เลยไม่รุว่เปงไง ชั้นชินแต่อากาสข้างบนน่ะนะจ๊ะ หุหุหุหุ” ฟ้ายืนถากถางพร้อมกลุ่มเพื่อนสาวของเธอ  การกระทำต่างๆของเทอ( จิ๊บไห้ดอกไม้ช่อไหย่ที่จิ๊บตั้งใจเกบเงินเพื่อซื้อไห้ฟ้า จนเขาต้องออดข้าวไปสามมื้อ (โห เว่อ ) แต่ฟ้านั้นก้อขยำและทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ไยดี และการกระทำต่างๆที่เปงกานทำร้ายจิตใจจิ๊บมากมายนั้น ทำไห้ ความรุสึกแรกๆ ที่เรียกว่า ปลื้ม หรือรักนั้น ทำไห้จิ๊บเริ่มเปลี่ยนความรุสึกแทน เขาเริ่มจะเบื่อหน่ายกับอากการของฟ้า เริ่มจะเหงทาดแท้ตัวจริงของเทอ ในทางกลับกัน มีเพียงมิ้งเท่านั้นที่คอยปลอบและให้กำลังใจจิ๊บอยู่เรื่อยๆ (เอ๊ะ หมือนมันสลับหน้าที่กันเลยว่ะ แทนที่ผู้ชายจะต้องดูผู้หยิงนะเนี่ย) การฝึกซ้อมเล่นบาสอย่างหนัก บวกกับการกินนม ทำไห้จิ๊บกลายเปงนักบาสประจำร.ร.ด้วยความสูง 175 ซม . ทำไห้เขากลายเปงชายผู้โด่งดังขึ้นมาในบัดดล จนวันนึง เค้ารุแล้วว่า คน ที่เขาคู่ควรด้วยที่สุดนั่นก้อคือมิ้ง ผู้ซึ่งคอยอยู่ข้างๆเขามาตลอด เยนวันนั้น เขาและเทอก็กลับบ้านด้วยกันอีกเช่นเคย แต่คครั้งนี้ จิ๊บได้กดกริ่งลงตรงถนนแห่งนึง ที่ไม่คุ้นตา
“จิ๊บ กดลงทามมาย ยังไม่ถึงนะ เบลอแร้วเหรอ”
“เถอะน่า ตามจิ๊บลงมา”
ที่ถนนแห่งนั้น มีต้นซากุระปลูกอยู่ริมทางรายรอบไปเรื่อยๆๆๆๆ ช่างโรแมนติคเสียนี่กระไร
“มิ้ง มิ้งรุรึเปล่าว่า จิ๊บดีใจและมีความสุขเสมอนะ ที่มีมิ้งคอยเป๋นกำลังใจและอยู่เคียงข้างจิ๊บอย่างนี้ ทุกๆเวลา จิ๊บมองเหนมิ้งอยู่ข้างจิ๊บตลอดเวลาเลย จิ๊บขอบใจมิ้งมากนะ”
มิ้งก้องงเล็กน้อยที่จิ๊บพูดกับเธอแบบนั้น “กะกะก้อดแล้วนี่ ตอนนนี้จิ๊บสูงขึ้น หล่อขึ้น แถมดังอีกตะหาก แหม ป่านนี้ฟ้าเค้าก็คงจะชอบจิ๊บแล้วอ่ะนะ มิ้งดีใจด้วย”
“โท่ มิ้ง จิ๊บเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วล่ะ ตอนนี้มิ้งรู้เเร้วว่าควรรักใคร มิ้งไงล่ะ เรามาเปลี่ยนสถานะกันได้ไหม นะมิ้งนะ จากเพื่อน เราเปลี่ยนได้ไหหม”
“เเ หม ก็เพิ่งจะรุเหรอจิ๊บ ว่ามิ้งก้อรอคำนี้มานานแล้วนะ” มิ้งพูดอย่างดีใจ
“อ๋อ แปลว่ามิ้งอยากเป็นน้องสาวกะพี่ชายของจิ๊บมานานแล้วงั้นหรือ” จิ๊บแกล้งอำ
“อ๋อ เล่นงี้ใช่มั้ยจิ๊บ” มิ้งพูดพลางไล่ตีจิ๊บอย่างเอาเปงเอาตาย
ที่ร.ร.
“อ้าว ว่าไงจิ๊บ ฟ้าขอคุยด้วยหน่อยนะจ๊ะ” ฟ้า เมื่อเหงจิ๊บดังเเล้ว เทอก้อเริ่มมาประจบจิ๊บมากขึ้น
“ อืม ได้สิ แต่ มิ่งรอจิ๊บตรงนี้น่ะ อย่าไปไหหน” จิ๊บตอบแล้วมองฟ้าด้วยสายตาชาๆ
“เอ่อ ครือ ฟฟ้าอยากจะขอโทดน่ะจิ๊บ ที่ผ่านมา แต่ตอนนี้ฟ้ารุแร้วว่า ฟ้ารักจิ๊บนะ รักมากเลย “ ฟ้าพูดจบก็วิ่งเข้ามากอดจิ๊บ จิ๊บได้แต่หัวเราะแล้วก้อจับฟ้าออกห่าง พูดว่า “อ๋อ เพิ่งจะคิดได้หรือครับ แม่คนสวยใสไร้สมอง” จากนั้น จิ๊บก็เดินจับมือกับมิ้งแล้วเดินออกไปทันที ปล่อยให้ฟ้ายืนร้องกรี๊ดๆอยู่เพียงผู้เดียวว….
จบแล้วแสดงความคิดเห็นด้วยค่ะ
thanks for reading ^_^
chaochompoo