ฉันขอโบว์เส้นนั้นได้ไหม

เนื้อเรื่อง

แสงแดดค่อยๆสาดเข้ามาในห้องนอนที่แสนรกรุงรังของฉัน นี่ก็เป็นอีกปีแล้วในชีวิตนักเรียนที่แสนน่าเบื่อของฉัน แต่ที่มันมีสิ่งหนึ่งที่แสนจะแปลกไปคุณอยากรู้ไหม? ตอนนี้ฉันเป็นนักเรียนม.ปลายเต็มตัวแล้ว!!!!
    พลันสลัดคราบสาวผมยาวสั้นเท่าติ่งหูออกไป เมื่อตอนนี้ผมฉันยาวประบ่าได้แล้ว เปลี่ยนมาใส่ชุดสาวม.ปลายอย่างเต็มตัว รู้ไหมโรงเรียนของฉันนั้น ถ้าใครไม่รู้จักเรื่องนี้นะ ก็ถือว่าแสนจะแปลกเกินทน มันกลายเป็นธรรมเนียมไปซะแล้ว และที่มันสำคัญคืออาจารย์ไม่เคยรู้ถึงเรื่องนี้เลย มันเป็นทำเนียมที่เรียกว่า “คู่โบว์” ถ้าใครโสดและกำลังอยากมีแฟนให้ผูกริบบิ้นสีชมพูที่ผมที่ต้องมัดตามกฎ ถ้ามีแฟนแล้วก็ต้องใช้สีฟ้า ส่วนถ้าบุคคลใดไม่อยากคบใครนั้น นิยมต้องใช้สีขาวเป็นตัวบอก เป็นวิธีที่ได้รับการตอบรับในม.ปลายอย่างสูงสุดในด้านการหาคู่รัก ถ้าใครเลือกใช้วิธีนี้ในการหาคนรักละก็ ถ้าคุณมีคนรักอยู่แล้วแต่ใส่สีชมพูละก็ แล้วเมื่อคุณโดนผู้ชายสารภาพรักละก็ คุณจะถูกตราหน้าเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องที่สุดเลย...
    ฉันเอื้อมมือไปยังริบบิ้นอย่างกังวลในใจที่ครุ่นคิดว่าจะทำไงดี ระหว่างสีขาวกับสีชมพู และฉันก็หยิบสีชมพูขึ้นผูกและหยิบกระเป๋าสีดำขึ้นมาจากข้างโต๊ะ ก่อนจะย้ายตัวออกจากบ้านไป รถเมล์หลายๆสายวิ่งผ่านมา และแล้วสายที่ฉันต้องการก็มา ความจริงจากบ้านไปโรงเรียนฉันนั้นก็ไปได้ทุกสาย แต่ด้วยบรรยากาศที่แสนสบายในวันเปิดเทอมที่แสนสุขนี้ ทำให้ฉันเลือกที่จะนั่งรถแอร์ไปโรงเรียน
    ฉันค่อยๆก้าวลงจากรถ ความจริงก็ต้องรีบลงเพราะเหตุว่าถ้าฉันไม่รีบข้างหลังต้องจัดการแน่เลย ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างคุ้นเคย เพราะด้วยความที่ฉันเรียนที่นี่ถึง 3ปีเลยทีเดียว
????    - ไอซ์ๆๆ ทางนี้ทางนี้
    ฉันหันไปทางต้นเสียง ไนซ์เพื่อนสนิดสุดรักของฉันและกลุ่มของฉันนั้นเอง ไนซ์ผูกริบบิ้นสีฟ้าเป็นทางการก่อนที่จะข่มด้วยสายตา เราเป็นเพื่อนที่รักกัน แต่เรื่องความรักเราไม่มีทางยอมกันอยู่แล้ว แต่ฉันก็มักพ่ายแพ้เพื่อนสาวที่แสนจะน่ารักคนนี้ทุกที และสิ่งที่แน่นอนก็คือเธอมีแฟนแล้วซึ่งเป็นคนที่เธอรักมาก และคบกันมานานเหลือเกิน เธอเป็นคนขาวมากๆ ออกหมวยๆ สูงไม่มีที่ติล่อเข้าไปซะ 172 นี่นา ส่วนแฟนมันนะหรอ ขอบอกว่าคนละสีเลยเหมือนหยินกับหยางอะนะ (ขาวกับดำอะค่ะ-_-)
    ฉันยิ้มให้กับไนซ์ ภัทราพร, เท็น (แฟนไนซ์) ธานุโรจน์, เตเต้ วภัทร และ อาร์ม อากร ทั้งหมดกำลังกางหนังสือชั้นม.5อยู่บนโต๊ะ ก็ไม่แปลกหรอกนะ ที่ฉันอยู่ม.4 ทั้งที่กลุ่มของฉันทุกคนอยู่ม.5 เพราะฉันเคยไปเรียนต่างประเทศ ไปเรียนภาษาเพื่อตามอุดมการณ์ของคุณแม่ และเพราะคุณแม่ท่านต้องไปช่วยคุณน้า คุณน้าของฉันเขาเปิดร้านอาหารที่ซิดนีย์ ฉันก็เลยเดินทางไปช่วยคุณแม่ และเรียนภาษา ฉันก็เลยช้าไปกว่าเพื่อนหนึ่งปี แต่มันก็ไม่ได้มีปัญหารบกวนความสัมพันธ์ของพวกเราอยู่แล้ว ความสำพันธ์ของเราอะเหนียวแน่นนึบมาตลอดเลย
ฉัน    - นี่พวกนาย ไปดูให้เรายังว่าเราอยู่สายไหน
เตเต้    - ก็วิทย์-คณิตอะแหละ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง อย่างเธออะมันไม่ติดสายอื่นหรอก เราว่าน่าจะลงสายศิลปะภาษาดีกว่านะ อ้อ...อยู่ห้องหนึ่งนะ
ฉัน    - หรอ อืม
    ฉันนั่งลงข้างเตเต้ เขาสูงไม่มากกว่าฉันนัก ถ้าจะพูดดีๆฉันก็เตี้ยที่สุดนั่นเอง เตเต้กับอาร์มมองมาที่โบว์ของฉันอย่างที่ฉันคิดเลยทีเดียว ส่วนเท็นอย่าไปสนใจนักเลย ในสายตามันไนซ์คนเดียวแค่นั้นแหละ
เตเต้    - โห ล่อตั้งแต่เปิดเทอมเลยหรอ
ฉัน    - อ่าว ก็คนไม่มีแฟนอะ ไม่ใช่พวกนายนี่ ว่าแต่....คานะอยู่ไหนอะ
เตเต้    - อ้าวๆ ไม่มาหาเรื่องแต่เช้าเลยอะ
    คานะ หรือคานะโกะนั้นเป็นแฟนของเตเต้นั้นเอง เราสองคนเรียนอยู่ห้องเดียวกัน พูดง่ายๆก็เพื่อนสนิดของฉันอีกคนนั้นแหละค่ะ เป็นแฟนกับเตเต้มานานเช่นกัน ส่วนอาร์มนั้นมองฉันและหัวเราะหึๆ เขาก็เป็นอีกคนนึงที่แฟนแล้ว สรุปง่ายๆคือฉันโสดอยู่คนเดียวนั้นเอง T_T (ไม่ค่อยชอบเลยอะ)
    ฉันบอกลาเพื่อนๆเมื่อสัญญาณดังขึ้นเพื่อไปเข้าแถวในห้องของฉัน นั้นฉันเห็นแล้วคานะนั้นเอง เมื่อเห็นโบว์เพื่อนแล้วก็สลดตามเคย สีฟ้ากระจ่างแจ้งแก่ใจอีกแล้ว หลังจากกิจกรรมหน้าเสาธงเรียบร้อย พวกเราก็แยกย้ายกันไปยังห้องเรียน ในของเรียนนั้นมีสีชมพูอยู่เพียงไม่กี่คน นอกนั้นก็ออกแนวสีขาว อย่างที่ว่า สายวิทย์-คณิตซึ่งประกอบด้วยเด็กเรียนก็อย่างงี้เสมอ มักเป็นสายที่รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน ฉันละเบื่อเลยที่ได้มาอยู่ในห้องนี้ ส่วนสีฟ้านั้นก็พอกับกับสีชมพู
คานะ    - ฉันนึกว่าเธอคบกับฮ้อสะอีกนะ (พลางดึงโบว์ฉันเล่น)
ฉัน    - เหอๆ เราจบกันไปนานแล้ว (แกะมือเพื่อนออกจากโบว์)
คานะ    - หรอ เอาๆสู้ๆสาวเก่ง
    ฉันเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่างที่ฉันชอบตามระเบียบเพราะด้วยความที่เป็นคนสบายๆจึงมักไม่อยู่ในกลุ่มเคร่งเรียนตรงกลางห้อง คานะนั่งด้านหลังฉัน ส่วนที่นั่งของฉันนั้นวางเป็นป่าช้าเลย ส่วนคานะแสนสวยของเราก็ได้เพื่อนสาวต่างห้องมานั่งข้างๆ
    อาจารย์ศุภลักษณ์เดินเข้ามาในห้อง ฉันแปลกบวกเหนื่อยหน่ายใจนิดๆว่าท่านถูกย้ายขึ้นมาสอนวิชาทั่วไปแล้วหรอ อาจารย์ยิ้มให้ฉันซึ่งเป็นลูกศิษฐิ์รักของท่านนั้นเอง ใครจะสนิดกับท่านละ ท่านกับฉันนะคู่ซี้เรื่องไม่ส่งงานเลย ทั้งที่เป็นงานง่ายๆ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงติดนิสัยขี้เกียจส่งตลอดนั้นเอง
อาจารย์    - เอาละจ๊ะนักเรียนทุกคน ยินดีต้อนรับสู่เทอมใหม่นะนักเรียนอาจารย์ชื่อ ศุภลักษณ์นะค่ะ ปีนี้ครูเป็นครูประจำชั้นห้องเธอนะ เอาละก่อนอื่นเรามีเพื่อนใหม่ต่างโรงเรียนเข้ามา นะจ๊ะ
    ฉันมองอาจารย์เป็นเชิงว่ารู้แล้วว่าอาจารย์ชื่ออะไร แต่ฉันสะกิดใจคนที่เดินเข้ามาในห้อง นักเรียนใหม่นั้นแหละ ฉันรู้สึกคุ้นๆอย่างประหลาด ก่อนที่คานะจะสะกิดฉันเบาๆ
ฉัน    - มีไรหรอ
คานะ    - คนที่เล่น MSN กับไอซ์ปะ หน้าเหมือนๆอะ
ฉัน    - ไม่รู้สิ อาจจะมั้ง อิอิ มันจะขนาดนั้นเลยหรอ (ฉันยิ้มให้กับคานะ)
    เขามองมาที่ฉัน แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร ฉันไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่หยิบหนังสือขึ้นมาบนโต๊ะ และฟุบหน้าไปอีกทางอย่างเบื่อหน่าย
นักเรียน    - เอ่อ สวัสดีครับผมชื่อ นัฐพล ครับเรียกผมว่าปอก็ได้ครับ ผมย้ายมาจากต่างจังหวัดครับ
อาจารย์    - เอาเธอไปนั่งข้างปุรตานะ เธอจะช่วยแนะนำเรื่องต่างๆให้เธอได้ เธอเป็นคนเก่งนะ
    ฉันมองอาจารย์ ฉันชักไม่มันใจแล้วว่าฉันจะฆ่าอาจารย์ดีไหม การให้เป็นพาร์ทเนอร์นักเรียนใหม่นี่มันน่าเบื่อแค่ไหน หากแต่จะต้องติดตามเขาไปทุกที ค่อยช่วยเหลือทุกเรื่องงาน แนะนำทุกอย่างในการเป็นนักเรียน จนกว่าเขาจะมีเพื่อนสนิด
ปอ    - ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง ไอซ์
ฉัน    - รู้จักฉันได้ไงอะ (ฉันมองหน้า พลางภาวนาให้เรื่องที่คานะพูดเป็นเรื่องโกหก)
ปอ    - ก็เราปอไงที่เล่น MSN กับเธอไงเล่า ลืมเราหรอ
ฉัน    - (ไอ้บ้าเอ้ย มันไรกันนี่ – ฉันสบดในใจ) นายเรียนควบม.3ต้องอยู่ม.6ไม่ใช่หรอตอนนี้
ปอ    - ก็ต่างจังหวัดกับที่นี่ไม่เหมือนกัน เรารู้ว่าไอซ์เรียนม.4อยู่เลยมาเรียนด้วย
ฉัน    - นายนี่มันบ้า ทำไมทำร้ายอนาคตตัวเองมากับฉันเล่า แทนที่จะไปเรียนม.6 แท้ๆ เหอๆ คนเรา
ปอ    - เธอ เป็นพาร์ทเนอร์ของฉันนะ เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น
ฉัน    - เจ้าค่ะ (เหอๆ ใช่จิงด้วย พระเจ้าเล่นไรกับฉันนี่ – ฉันยังไม่วายบ่นในใจอีกตามเคย)
    เที่ยงนั้นฉันพาปอไปแนะนำกับเพื่อนของฉัน เรารู้จักกันครั้งแรกเมื่อตอนที่ฉันอยู่ม.2 และย้ายไปเรียนยังต่างประเทศ เราเลยเป็นเพื่อนกัน เพราะMSN จะพูดไปตั้งแต่รู้จักกันมาปอนั้น เขาเรียนม.2 ควบม.3 ซึ่งตอนนี้เขาก็น่าจะอยู่ถึงม.6แล้ว ฉันละอย่างจะเชื่อเขาเลยที่มาเรียนกับฉัน จะพูดดีๆฉันก็รู้สึกซึ้งอยู่นะแต่ไม่อยากให้เขาทำเลยเพราะเสียอนาคตของเขาหมด เราจะพูดได้ว่าเหมือนกับเป็นแฟนกัน แต่ว่าเขาไม่เคยบอกรักเราสักที เราก็เลยไม่เคยบอกรักเขาเลยสักครั้ง
หลังจากวันเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ ฉันก็ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไม่ใช่เพียงข้อความแต่เป็นความรู้สึกที่ได้รับจริงๆ ขณะที่ตะวันค่อยๆล้าถอยลงในวันหนึ่งกลางเทอมที่แสนร้อนอบอ้าว
ไนซ์    - อ้อ...นี่ปอรู้เรื่องตำนานของโบว์เปล่า เราว่าจะถามนายนานแล้ว หรือไอซ์เล่าให้ฟังแล้ว
ปอ    - ไม่นี่ ไอซ์ไม่เห็นเล่าอะไรให้ฟัง (^--^  ) ว่าแต่มันคือไรหรอ
คานะ    - ก็... ถ้านักเรียนคนไหนผูกโบว์สีชมพูอย่างไอซ์ก็คือยังไม่มีคนรัก ย่ำ!! ยังไม่มีคนรัก โสดอะ สีฟ้ามีคนรักแล้ว ส่วนสีขาวพวกไม่สนใจความรักนะ
ฉัน    - นี่ๆพอเลยค่ะคุณนาย ไม่ต้องมาตอกย้ำกันเลย
ปอ    - อืม...เราว่าไมมันมีแค่สามสีเอง ทั้งที่โรงเรียนก็เปิดกฎกว้าง เราว่าไอซ์น่ารักออกไมไม่มีแฟนอะ
อาร์ม    - 555+ ตัดแว่นเปล่า ไอซ์เนี่ยนะน่ารัก
เตเต้    - ซ่าอย่างนี้แหละ ไม่มีใครกล้า
ปอ    - หรอ (มองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อ)
ฉัน    - ........ พยักหน้ายอมรับชะตากรรม .........
ปอ    - ทำใจให้สบาย ไม่ว่าเป็นยังไง เธอก็เป็นคนที่น่ารักที่สุดแหละ
    ปอก็เป็นอย่างนี้แหละ เขามักจะให้กำลังใจกับฉันเสมอมา ฉันพยักหน้ายิ้มๆและก้มหน้าอ่านหนังสือ แต่แล้วขณะที่ฉันเลิกอ่านหนังสือมานั่งคุยกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานนั้นเอง รุ่นพี่คนหนึ่งก็เดินเข้ามาหาฉันเพื่อขอเวลาคุยกับฉัน ปอทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจทำเอาฉันน้อยใจน้อยๆ เขากำลังคุยสนุกเกี่ยวกับเรื่องหมากล้อมกับเตเต้เพื่อนฉันเองนั้นเอง(ตัวมาร) ฉันเลยออกไปกับพี่เขาอย่างไม่พอใจนัก เขาเดินนำออกมาจากเพื่อนๆของฉันหน่อยนึง
รุ่นพี่    - เอ่อ พี่ชอบน้องนะครับ คบกับพี่ได้เปล่าครับ (ออกเสียงเก็กเล็กน้อย)
ฉัน    - โทษนะค่ะ แต่กรุณาอย่างมาหัวหมอ หนูเห็นว่าพี่พึ่งสารภาพรักกับเด็กข้างห้องหนูเมื่อเช้า ขอร้องเถอะค่ะ อย่างน่าม้อนักเลย
    ฉันตอกย้ำใส่หน้ารุ่นพี่อย่างไม่เกรงกลัวก่อนจะกลับมานั่งที่นั่งของฉัน ทุกคนมองฉันเป็นสายตาเดียว ราวกับฉันกุมความลับของโลกไว้อย่างนั้น ส่วนปอก็ดูจะเงียบๆเฉยชานิดๆ
ทุกคน    - เป็นไงบ้าง
ฉัน    - ปฏิเสธ
เท็น    - นี่อย่าเล่นตัวหน่อยเลยนะ คิดจะหาแฟนแต่เธอดันเกาะคานทองนิเวธซะแน่นขนัด แล้วมันจะมีแฟนเมื่อไหร่ละหา
ฉัน    - พวกเธอไม่รู้อะไร ตาคนนั้นพึ่งสารภาพไปกับยายแอนเด็กในห้องฉันเอง ฉันไปได้เห็นมาเมื่อเช้าตอนลงไปห้องสมุดนะ
คานะ    - หรอ
ปอ    - แล้วเวลาจะบอกชอบใครนะ มันต้องทำไงบ้าง มีธรรมเนียมปะ
คานะ    - ก็เอาโบว์สีฟ้าไปให้เขาถ้าเขาตกลงก็แกะแล้วผูกให้เขานะไม่มีไรมากหรอก
ปอ    - หรอ ใครมีโบว์สีฟ้าบ้าง
ไนซ์    - เราติดกระเป๋ามาอันเอาปะ ขายให้
ฉัน    - ทำเป็นเขี้ยวไปได้ บ้านก็รวย ให้ปอไปเถอะ อยากรู้จังเลยนะว่าปอชอบใคร (ฉันประชดนิดๆ)
    ไนซ์ยื่นโบว์ให้ปอ ฉันก้มหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนทำเป็นไม่สนใจว่าปอจะทำอะไร แต่อยู่ดีๆ ปอก็จับมือเราขึ้นมา
ปอ    - ไอซ์ เราชอบเธอนะ คบกับเราเถอะนะ เราทนไม่ไหวแล้วถ้ามีใครมาขอเธออีก
ทุกคนยกเว้นฉัน    - โอ้ววววววว
ปอ    - นะ ไอซ์นะ เรารับรองว่าเราจะไม่ทำให้ไอซ์เสียใจ
ฉัน    - เอ่อ (น้ำตาของฉันเริ่มตกอย่างไม่รู้ตัว ฉันก้มหน้าหลบสายตาคนต้องการคำตอบ)
ปอ    - ไอซ์เป็นไรไปนะ เอ่อ...เราทำไรผิด หรือเธอไม่ได้รักเราเปล่า เรา..เราขอโทษที่ทำให้เธอหนักใจ (ปอหน้าเสียหน่อยๆ แต่ก็ยังพลอยขอโทษ)
ฉัน    - ฉันดีใจ ดีใจมากเลยปอ ดีใจจน..จนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ฉันรักปอ ฉันรอวันนี้มานานแล้วเธอรู้ไหม ฉันรอเธอบอกรักฉันมานานมากแล้วปอ
ปอ    - ขอโบว์สีชมพูเส้นนั้นมาให้ฉันได้ไหมไอซ์ เพื่อให้ฉันได้มอบโบว์สีฟ้ากับหัวใจให้เธอ
ฉัน    - ได้อยู่แล้ว โบว์สีชมพูเป็นกับหัวใจของไอซ์จะเป็นของปอ แต่โบว์สีฟ้าของปอและหัวใจของปอต้องเป็นของฉันนะ ถือว่าเสมอภาคนะ
ปอ    - อยู่แล้วจ๊ะ คนดี (ว่าแล้วมือซนๆก็จับจมูกฉันส่ายไปมา)
ฉัน    - สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งฉันไปนะปอ
ปอ    - อืม สัญญา และจะปกป้องไม่ให้เธอเสียน้ำตาอีกแล้ว
    และตั้งแต่วันนั้นเราทั้งสองก็ตกลงเป็นแฟนกัน จากความรู้สึกที่เริ่มก่อเกิดขึ้นมาจนถึงวันนี้ ฉันรู้ว่ามันคืออะไร และปอก็รับรู้ได้ดีว่ามันคืออะไรเช่น ความรู้สึกหวงหา ความรู้สึกคิดถึง ความรู้สึกทุกอย่างมันได้กลั่นมาเป็นเราแล้วในวันนี้ ฉันพยักหน้าและพูดออกไป
                                         “ ปอ ฉันรักเธอ ฉันสัญญา ไว้ว่าวันไหน ฉันจะไม่ทิ้งเธอเด็ดขาดเลย ”

*****ผู้เขียนอยากคุย******
         สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องนี้ลงแล้วแต่ว่าเราไปแก้แล้วเลยเอามาลงอีกครั้ง หลายๆคนบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ซึ้งเหมือนกัน ทำเอาเราดีใจมากเลยค่ะ อยากจะบอกเหลือเกินว่าซาตานแห่งรักผู้นี้ดีใจเหลือเกินที่ได้รับการตอบรับ แต่หลายคนบอกว่า ภาษาไม่ดีเราเลยเอาไปแก้ วันนี้เลยเอามาลงอีกครั้งให้ดูค่ะ

                                                                     ~~~ HAPPY NEW YEAR ~~~

เรื่องอื่นๆของเรา
\"ระยะห่าง...ฉันและเธอ\"
http://www.dek-d.com/entertain/viewlong.php?id=4907

\"ฉันขอโบว์เส้นนั้นได้ไหม\"
http://www.dek-d.com/entertain/viewshort.php?id=8052

ซาตานแห่งรัก
The Dark Lord : Evil of Love