แหวนแทนใจ + รักไหนๆก็ให้เธอ

เนื้อเรื่อง

แหวนแทนใจ+++รักไหนๆก็ให้เธอ
\"o0o สาหร่าย เร็วๆเข้าซิ  เดียวฉันไปดู พี่บอยซ่อมกีฬาไม่ทัน \" เสียงตะโกนดังลั่นของ มาม่า  สาวหวานจอมเปิ่น  ที่แอบชอบ พี่บอย หนุ่มนักกีฬา สุดป๊อบ เธอสัญญากับตัวเองไว้ว่า  คนที่จะสวมแหวนให้เธอที่นิ้วนางข้างซ้ายได้นั้นจะต้องเป็นคนที่เธอรักเท่านั้น    \"นี่มาม่าเธอจะไปดูพี่เค้าซ่อม หรือจะไปแอบดูกันแน่ยะ……เห็นไปดูทีไรหลบเข้ามุมทุกที\"   เสียงสาหร่ายแหย่เพื่อน ขณะที่กำลังอ่านนิตยาสารที่เพิ่งออกมาสดสดร้อนร้อน     \"เออ… แอบก็แอบ แต่จะไปได้ยังเนี่ย มัวแต่ลีลา\"
-_-
\"ว้าว…!!! พี่บอยวิ่งเก๊งเก่ง ดูดิ ..หร่าย\"   มาม่าพูดขึ้น ขณะนั่งอยู่มุมเล็กๆมุมหนึ่ง ซึ่งเห็นสนามอย่างชัดเจน    \"………อือ………. \" สาหร่ายตอบ ขณะกำลังง่วนอยู่กับอ่านการทำนายในนิตยาสาร    \"เฮ้ย..!!##!!…มาม่า ในนิตยาสารบอกว่าเดือนนี้แกดวงตกอ่ะ ทำอะไรให้ระวังตั๊วระวังตัว ไม่ควรบอกชอบใครภายในเดือนนี้  เพราะจะไม่มีทางสมหวัง\"         \"ได้ไงล่ะ …ก็วันศุกร์นี้ เป็นวันเกิดพี่บอย ฉันนั่งถ่างตาปักผ้าเช็ดหน้าบอกความในใจทั้งคืนเลยT_T….^_^ยังไงยังไงฉันก็ต้องบอกชอบพี่บอยวันศุกร์นี้ให้ได้อะ\"         \"ไม่ได้นะ เดี๋ยวไม่สมหวังไม่รู้ด้วย\"          \"ไม่…ไงไงก็จะต้องบอกฉันตั้งใจไว้แล้ว  ไม่มีวันไหนเหมาะสมเท่ากับวันนี้แล้ว\"      \"เอ้อ ….อกหักขึ้นมา  แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน \"
+_+
\"มันจะเป็นจริงอย่างสาหร่ายพูดรึเปล่าน๊า…\" มาม่าพึมพำ ขณะเดินอยู่ในตลาดนัด    \"แหวนครับแหวน\"    เสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าวขึ้น ตอนมาม่าเดินผ่านหน้าร้าน \"นี่เธอไม่สนใจซื้อแหวนไปให้แฟนบ้างเหรอ\"          \"พี่บอยคงไม่สนใจแหวนอย่างนี้มั่ง\" มาม่านึกในใจ      \"อะนี่….\"       T_T =_=  #_#  มาม่ายืนแข็งทื่อ รู้สึกเหมือนโลกหมุน 10 รอบต่อ 1 วินาที ก็มันเป็นเพราะชายหนุ่มคนนั้นคว้ามือซ้ายของเธอไป แล้ว…แล้วก็สวมแหวนให้เธอที่นิ้วนาง..นิ้วนาง…ตายแล้ว  แล้วที่เธอสัญญาไว้กับตัวเองต้องสลายไป เพราะ ใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ  เมื่อเธอตั้งสติได้เธอก็หันไปทางชายหนุ่มผู้นั้น  แต่ยังไม่ทันอ้าปาก  หนุ่มผู้นั้นก็ฉิ้งพูด\"วงสุดท้ายแล้วเธอซื้อเลยก็แล้วกัน……เอาตังค์ค่าแหวนมามะ\"       \"ไม่…มมมมะไม่\"มาม่าตอบด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะเธอกำลังจะร้องไห้  เธอนึกถึงคำว่า \"ใครก็ไม่รู้ ใครก็ไม่รู้\"      \"ไม่งั้น…ก็ถอดคืนมา\"         \"มันแน่อยู่แล้ว\"มาม่าใช้มือของเธอดึงแหวนออก \"ทำไม มันไม่ออก…..ออกมาน่า น่านะ\"มาม่าพูดเบาๆ
\"เร็วเข้าซี\"            \"ก็มันถอดไม่ออก\"         \"ถอดไม่ออก…ก็เอาตังค์มา\"    มาม่าไม่ได้พูดอะไร แต่วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว  ใครจะไปอยู่ให้เสียเงินล่ะ   ถึงเธอจะเปิ่น  แต่เรื่องเงินไม่มีทางเสียไปง่ายง่ายอยู่แล่ว     แต่หนุ่มคนนั้นไม่ได้วิ่งตามเธอ ทำไมล่ะ ???
~_~
เย็นวันพฤหัส  มาม่าก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้สาหร่ายฟัง \"ก็บอกแล้วววว….ดวงแกนะมันซวยแล้วเป็นไง….ซวย\"       \"เออ…ไม่ต้องซ้ำเติมมาก  แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว\"
\"อ้าว..!!! ก็มันจริงนี่นา…..เอ้อ พรุ่งนี้แกก็ไม่ไปบอกชอบพี่บอยแล้วใช่มั๊ย..\"
\"ไม่….\"      \"ดีมาก..\"      \"เปล่า  ฉันหมายถึง ไม่…มีทางยกเลิกเด็ดขาด\"      \"อ้าว..งั้นอย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน \"
*_*
เย็นวันศุกร์  ที่สนามของโรงเรียน  \"อืม….พี่บอยค่ะ\"มาม่าทักพี่บอยขณะที่เดินอยู่กับสาวสวยคนหนึ่ง \"ว่าไงจ้ะมาม่า\"  ที่จริงแล้วพี่บอยกับมาม่าก็รู้จักกันมานานแล้วล่ะ  และมาม่าก็ยังเคยบอกกับพี่บอยอีกด้วยว่าเธอตั้งใจกับเรื่องแหวนไว้ว่าอย่างไร    \"เออ..คือ…Happy Birthday  ..ค่ะพี่บอย\"      \"ขอบใจมากนะ\"   และทันใดนั้น พี่บอยก็เห็นแหวนที่นิ้วของ มาม่า จึงยิ้มแล้วพูดว่า  \"มีหวานใจแล้วใช่ม๊า…ถึงใส่แหวนที่นิ้วนางอย่างนี้\"       \"เออ …คือ…\"       \"ไม่ต้องมาปิดบังพี่หรอก….พี่ยังจำได้นะว่ามาม่าจะให้ คนที่มาม่ารักสวมแหวนให้เท่านั้น ….ยินดีด้วยนะ \"       \"เออ..คือ..ที่จริงแล้วหนูชอบพี่บอยมากเลยค่ะ\"     \"……………ทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้ว \"        \"มันพูดยากนะค่ะ เรื่องแหวนนะ\"     \"  มาม่าพี่ขอบโทษนะ….คือพี่มีคนรักอยู่แล้ว มาม่าก็มีแล้วนี่\" พี่บอยตัดบท   มองไปที่สาวที่ยืนข้างๆ  แล้วจับมือเค้าเดินจากไป   ทิ้งให้มาม่ายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว  \"เพราะ นาย …….เพราะนายคนเดียว \"  มาม่าพึมพำ  ขณะที่บ่อเก็บน้ำตากำลังแตก
T_T
เช้าวันจันทร์   มาม่าเดินเข้าโรงเรียนอย่างซึมๆ  แต่อะไรกัน  ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียว  แถมยังซุบซิบกันอีกตั้งหาก   เอ้... รึว่าเธอเศร้ามากจนลืมใส่กระโปรง
ก็ไม่ใช่นี่นา   วันนี้เธอก็แต่งตัวเรียบร้อยดี    เมื่อถึงห้องเรียนเธอจึงรีบถลาไปหาสาหร่ายทันที  \"นี่มันอะไรกัน…มีแต่คนมองฉัน แถมยังซุบซิบกันอีก…หรือว่าวันนี้ฉันสวยเกินไป ..??\"     \"ยัยบ๊อง…เธอไม่รู้รึไงว่าข่าวเมื่อวันศุกร์นะ  ที่เธอไปบอกชอบพี่บอยทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้ว ..มันดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งโรงเรียนแล้ว\"    \"ฉันไม่ได้มีแฟนแล้วนะ…\"      \"บอกใคร ใครเค้าจะเชื่อ  หลักฐานคาตาขนาดนี้\"      \"ก็มันถอดไม่ออกนี่นา\"       \"กริ๊งงงงงงงงง…..กริ๊งงงงงงง\"  เสียงกระดิ่งบอกเวลา  10  นาทีก่อนครูเข้า    มาม่า  และสาหร่ายก็นั่งที่   แล้วประตูห้องเรียนก็เปิดออก  มาม่าหันไปมองอ้าปากค้าง   เพราะ คนที่เข้ามานั้น คือคนที่สวมแหวนให้เธอนั้นเอง  \"ใครอ่ะ..??? \"มาม่าเอยถามเพื่อนขณะที่ตัวเธอนั้นมุดลงใต้โต๊ะ \"เออ…ก็ ทะเล นักเรียนห้อง 12 ไง  แต่ครูให้ย้ายมาห้องเรา…ถามไมอะ\"    \"ก็ตานี่แหละ  ที่สวมแหวนให้ฉัน\"     \"ฮ้าาาาาา\"     \"นี่เธอขึ้นมาจ่ายตังค์ค่าแหวนดิ\" เสียงทะเลเดินมาพูดกับมาม่า     \"อุตส่าห์แอบยังเห็นอีก\"     \"จ่ายมาเร็ว ๆ\"      \"ไม่…ก็นายอยากมาใส่ที่นิ้วฉันเองนี่\"     \"พูดงี้ได้ไง\"     \"มีอะไรกัน จ้ะเสียงเอะอะเชียว\" เสียงหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น  \"อาจารย์ฟูยู\"ทะเลและมาม่าตะโกนพร้อมกัน  \"เออ….ไม่มี\"     \"คือ ผมกับมาม่าเราเป็นแฟนกันครับ\"      มาม่าพูดไม่ทันจบ ทะเลก็แทรกขึ้นทันที  \"คือมาม่าเค้าโกรธผมนะครับ  ผมเลยมาง้อ\"       \"ไม่ใช่นะค่ะ  อาจารย์\"      \"โธ่ !!! มาม่า  ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ\"     \"ฉันไม่ได้โกรธนาย   และฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนายด้วย\"      \"ไม่งั้นคุณถอดแหวนแทนใจของเราออกซิ\"       \"ก็ได้\" มาม่าดึงแหวนสุดชีวิต     \"เห็นมั๊ยผมว่าแล้วว่าคุณจะต้องถอดมันไม่ลง\" ทะเลสวมกอดมาม่า   มาม่าทำตัวแข็งทื่อ เพราะนี่ก็เป็นกอดแรกของเธออีก   นี่มันอะไรกัน    \"ถ้าเธอเข้าใจกันแล้ว  ก็ไปนั่งเรียนได้\"     ก่อนที่ทะเลจะไปนั่งที่เค้าก็แอบส่งยิ้มมาให้มาม่า   เค้าคิดอะไรอยู่กันน๊าาาา
#_#
\"กริ๊งงงงง  กริ๊งงงงงง\" เสียงกริ่งบอกเวลาพัก    ทะเลเดินตรงมายังมาม่า \"นี่ถ้าเธอยังไม่จ่ายค่าแหวนล่ะก็  เธอต้องโดน*เบ\"      \"ไม่….ไม่…\"     \"งั้นเธอก็ต้องโดนเบคือเป็นคนใช้ ฉัน 2 เดือนเต็ม\"     \"จะบ้าไง..ฉันไม่ยอมหรอกนะ\"      \"ถ้าเธอไม่ยอม  ฉันก็ไม่แก้ข่าว เรื่องที่เธอเป็นแฟนฉัน\"     \"ก็ได้\"    \"งั้น..ก็เริ่มวันนี้ ตอนนี้เลย\"
+_+\"
ตลอด  2  เดือนเต็ม  มาม่า และทะเลก็อยู่ด้วยกันตลอด  ทั้งเวลากินข้าว  ไปจนถึงซ่อมวิ่ง  มาม่าเพิ่งจะรู้ว่า ทะเลก็เป็นนักวิ่ง แถมวิ่งเร็วซะด้วย  เวลาวิ่งทะเลจะยิ้มแย้ม  ผิดกับพี่บอยที่ดูตั้งใจและเคร่งเครียด   มาม่าเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับทะเลแล้วล่ะซิ  แต่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่า ความรู้สึกนี้เค้าเรียกว่าอะไรกันแน่
^_^
\"วันนี้แล้วซินะที่เราจะต้องเลิกเบเธอ\"       \"อืม..แก้ข่าวด้วย\"  ทะเลและมาม่าคุยกันที่สนาม    \"นี่เธอคงอึดอัดแย่ ที่ต้องอยู่กับฉัน\" ทะเลพูดเสียงอ่อยๆ   \"ใช่\"      \"ถ้างั้น…ฉันก็จะไม่ยุ่งกับเธออีก\"ทะเลดึงมือมาม่าและถอดแหวนออกอย่างง่ายดาย  แล้วหันหลังเดินจากไป  ตอนนี้มาม่ารู้แล้วว่าความรู้สึกของเธอที่มีให้กับทะเลคืออะไร   รักไงล่ะ  รักแน่ๆ  \"เดี๋ยว  ทะเลฉันไม่เคยเสียใจเลยนะที่เธอเป็นคนสวมแหวนให้กับฉัน….และตอนนี้ฉันก็รู้ใจตัวเองแล้วล่ะว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ\"   มาม่าตะโกน  แต่ทะเลก็ยังคงเดินต่อไป   \"ฉันว่า ฉันคงรักเธอแล้วล่ะทะเล\"   ทะเลหยุดเดินแล้วหันกลับมา  มาม่าวิ่งมาหาทะเล  \"เธอว่าไงนะ ยัยบ๊อง\"     \"ฉันรักเธอไงล่ะ\" มาม่าตอบแบบอายๆ    \"จริงอะ\"    \"อืม..\"    \"ฉันว่าแล้วเชียว\"      \"แล้วนายล่ะ รู้สึกยังไงกับฉัน\"     \"เธอก็บ๊องๆ แต่ก็น่ารักดี\"     \"หมายถึง..\"     \"ก็… ฉันรักเธอไง\"    แล้วทะเลก็สวมแหวนให้กับมาม่าที่เดิม   \"ยังงี้  สิ่งที่ฉันตั้งใจก็เป็นจริงแล้วซิ\"  แล้วมาม่าก็กระโดดกอดทะเล  มาม่ากระซิบว่า\" ฉันจะไม่ยอมให้ใครถอดแหวนวงนี้อีกแล้ว…แหวนแทนใจ…รักไหนๆก็ให้เธอ\"
จบ